ตอนที่44

“ฮือๆๆ..”  มิรันตีเมื่อเห็นหน้าคนเป็นแม่ก็ยอมอ่อนลงเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากคัตเตอร์

“ผมขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำ” ภูผาเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างมากการกระทำอันไม่มีหัวคิดของเข่าทำร้ายคนไปหลายคนเขาฟุบนั่งก้มลงพนมมือด้วยน้ำตาคลอเอ่ยขอโทษแม่ของมิรันตีจากใจจริงไม่มีคำไหนที่ดีไปกว่าคำนี้แล้ว

“ฉันรู้ทุกอย่างรู้มาตลอด...ฉันผิดเองที่น่าจะดึงลูกฉันกลับมาตั้งแต่แรก” แสงดาปาดน้ำตาเอ่ยกับภูผาเสียงสั่นเธอรู้มาตอลดว่าลูกสาวของเธอรักคนที่ไม่เคยรักตัวเองแต่เธอก็ไม่เคยห้ามปรามทั้งยังพาลูกเอมาที่นี่เพราะไม่อยากให้ลูกสาวของเธอได้เจอกับภูผาเผื่ออาการเสียใจจะดีขึ้นแต่ไม่เลยกลับทำให้เรื่องมันดูแย่ลงไปอีก

“คุณควรจะรักตัวเองให้มากๆเพราะคนที่เจ็บที่สุดเมื่อเห็นคุณเป็นทุกข์คือแม่ของคุณ...ผมมันก็แค่ผู้ชายไม่ดีคนนึงที่ทำให้ใจคุณเป็นทุกข์ยังจะสนใจผมอยู่อีกทำไม” ภูผาพูดย้ำให้หญิงสาวได้คิด

“แม่คะ..” มิรันตีเงียบไปครู่หนึ่งเธอยอมวางคัตเตอร์ลงและหันไปกอดแม่ของเธอสะอื้นตัวโยนที่ทำอะไรสิ้นคิดลงไป

“กลับบ้านกันนะลูก...ฉันจะไม่ปล่อยให้ลุกฉันมายุ่งกับคุณอีกและคุณก็ห้ามมายุ่งกับลูกฉันเหมือนกัน” แสงดาเอ่ยเสียงหนักแน่นก่อนจะจูงมือลูกสาวของเธอหันหลังกลับ

“ผมรับปากว่ามันจะไม่มีวันนั้น” ภูผาพนักหน้ารับเขารับปากว่ามันจะไม่มีวันนั้นแน่นอนวันที่เขาจะยุ่งกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาของตน

“แพรไม่ได้อยากร้องแต่น้ำตามันไหลมาเอง..” ทางด้านผ้าแพรตอนนี้ยังนั่งปาดน้ำตาอยู่ในห้องไม่หยุด

“มันไหลออกมาเพราะรู้สึกข้างในไม่ต้องเก็บนะแพรอยากร้องก็ร้องมันออกมาได้เลยจะได้สบายใจขึ้น” เพียงฟ้ากอดปลอบน้องของเธอเอาไว้แน่นเข้าใจความรู้สึกของน้องสาวเธอดีว่ารู้สึกอย่างไร

“เรื่องคุณทับทิมแพรกลับทำใจได้แต่เรื่องคุณเมแพรรู้สึกปวดใจเอามากเลยค่ะ” น้ำเสียงของผ้าแพรเอ่ยออกมาปนเสียงสะอื้น

“พี่เข้าใจ..เรื่องทับทิมเรารู้ตั้งแต่เรายังไม่ได้รักแต่เรื่องเมเราพึ่งรู้ในตอนที่รักไปแล้วน่ะสิมันเป็นเรื่องปกติที่เราจะรู้สึกไม่ดีเป็นธรรมดาแต่เราก็ต้องดูอีกทีว่าพี่ภูเลือกใครซึ่งมันก็มีคำตอบอยู่แล้วว่าพี่ภูเลือกแพร”

“คงต้องใช้เวลากว่าจะหายปวดใจค่ะ” ตอนนี้ผ้าแพรเข้าใจทุกอย่างแต่เพียงแค่ห้ามตัวเองให้เลิกร้องให้ไม่ได้เท่านั้น

“พี่เข้าใจถึงบอกให้ร้องออกมาให้หมดไงจะได้สบายใจขึ้น” มือเรียวยกขึ้นลูบหัวน้องสาวของเธอเบาๆ

ชั่วโมงต่อมา

เพียงฟ้าออกมาจากห้องนอนของผ้าแพรเมื่อน้องสาวของเธอหลับไปแล้ว

“อ้าวพี่ภูทำไมมานั่งตรงนี้ไม่เข้าไปข้างในล่ะคะ” เมื่อเห็นภูผานั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องจึงถามพ่ายของเธอด้วยสีหน้าแปลกใจว่าทำไมไม่เข้าไปด้านใน

“พี่ไม่อยากเห็นแพรร้องให้...มันยิ่งตอกย้ำว่าพี่คือคนที่ทำให้แพรทุกข์ใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า” ภูผาเอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไรนัก

“แพรหลับไปแล้วล่ะค่ะ..เรื่องทั้งหมดมันเป็นผลจากอดีตนี่คะแล้วมันก็เป็นเรื่องที่ไม่มีใครตั้งใจจะให้เกิด” หญิงสาวหย่อนก้นลงนั่งข้างๆคนเป็นพี่ชาย

“ถ้าพี่ไม่ทำตัวเสเพลผลทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้” ภูผายังคงโทษตัวเองเมื่อนึกถึงน้ำตาของผ้าแพรและสองแม่ลูกที่เขาทำให้เจ็บ

“ถ้าทุกคนรู้ชะตาตัวเองล่วงหน้าได้ทุกคนก็ทำสิ่งที่ถูกหมดแล้วสิคะ...ตอนนี้เราก็แก้ไขปัญหากันไปเท่าที่ทำได้ละกันค่ะ”

“พี่เข้าใจทุกอย่างที่ฟ้าพูด..แต่พี่ก็ยังเสียใจที่ทำแพรเจ็บอยู่ดี” ภูผาประสานมือหนาทั้งสองบีบกันแน่นสิ่งที่เขาทำไปโดยความคึกคะนองรักสนุกไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นดาบสองคมที่คอยมาทิ่มแทงตัวเขาและคนอื่น

“ฟ้าเข้าใจค่ะแล้วก็เชื่อว่าพรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้” เพียงฟ้ากุมมือชายหนุ่มเอาไว้หลวมๆ

“ขอบใจนะ” ภูผาหวังให้มันเป็นอย่างที่เพียงฟ้าพูด

บ่ายของวัน

“โกรธฉันหรือเปล่า” ภูผาพาผ้าแพรมาเดินเล่นที่สวนหลังบ้านและถือโอกาสนี้คุยกับเธอถึงเรื่องที่พึ่งเกิด

“ไม่ค่ะ...แค่แพรรู้สึกปวดใจนิดหน่อยที่พึ่งรู้เรื่องค่ะ” มือน้อยกุมมือสามีของเธอเอาไว้แน่น

“ฉันขอโทษที่อดีตของฉันมันทำให้เธอเจ็บอีกแล้วยิ่งฉันเห็นเธอเจ็บฉันยิ่งเจ็บมากกว่าเธอรู้หรือเปล่า” เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นน้ำตาลูกผู้ชายของภูผาก็ไหลออกมาแขนแกร่งรวบกอดเมียรักเอาไว้แน่น

“งั้นแพรจะเลิกคิดเรื่องนี้ค่ะถ้ามันทำให้คุณภูไม่สบายใจ”

“ทำไมเธอถึงแสนดีแบบนี้นะ” ริมฝีปากหนากดจูบกระหม่อมคนในอ้อมกอดด้วยความรู้สึกขอบคุณที่หญิงสาวเข้าใจ

“แล้วเธอโอเคหรือเปล่าคะ” ดวงตากลมโตเงยหน้ามองคนเป็นสามีเธออยากรู้ว่ามิรันตีนั้นเนอย่างไร

“ฉันชัดเจนมาแต่แรกอยู่แล้วว่ารักใครแล้วก็คิดว่าเมก็น่าจะไม่ยุ่งกับเราแล้วล่ะเธอไม่ต้องเป็นกังวล”

“แพรไม่กังวลอยู่แล้วค่ะแพรเชื่อใจคุณภู” มือน้อยยกขึ้นทาบที่หัวใจของภูผา

ดวงตาคมมองคนในอ้อมกอดด้วยความอ่อนโยนทั้งบอกตัวเองในใจว่าจะไม่ทำให้ยอดดวงใจของเขานั้นเสียใจอีกเป็นเด็ดขาด