ตอนที่45

สี่เดือนต่อมา

ตลอดเวลาสี่เดือนกว่าที่ผ่านมาภูผาและผ้าแพรดูจะรักกันมากขึ้นทุกวันทั้งคำพูดคำจาก็ดูสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

ตอนนี้ผ้าแพรก็ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีแล้วจึงมาอยู่ที่บ้านสวนส่วนภูผานั้นก็หาคนเก่งมาบริหารงานแทนไปก่อนเพราะต้องการพักงานยาวเพื่อดูแลคนเป็นภรรยาที่ใกล้จะคลอด

“ค่อยๆลูกค่อยๆ” พิมพรรณค่อยๆพยุงหลานเธอนั่งบนแคร่เพราะท้องที่โตเกินตัวของผ้าแพรทำให้เธอเดินเหินลุกนั่งลำบาก

“ทานผลไม้สิแพร” เป็นเช่นเคยที่ผ้าแพรอยู่ตรงไหนภูผาก็จะคอยอยู่ด้วยไม่ห่างทั้งยังหาของนั่นนี่ให้หญิงสาวได้ทานเพื่อบำรุงอยู่ตลอดเวลา

“แพรยังรู้สึกอิ่มอยู่เลยค่ะพี่ภู” ผ้าแพรส่ายหัวทั้งมองสามีเธอด้วยสายตาที่อ่อนใจเพราะเขาแทบจะหาอะไรให้เธอได้ทานไม่หยุดปากจนจุกไปหมดแล้ว

“อิ่มก็ต้องทานเราอิ่มแต่ลูกอาจจะหิวก็ได้” 

“.แม่อิ่มลูกก็อิ่มนั่นแหละเดี๋ยวท้องเมียเราจะแตกเอาเล่นยัดโน่นยัดนี่ให้ทานแบบนี้” พิกุลเห็นทีหากจะไม่ปรามภูผามีหวังหลานเธอคงได้อิ่มจนแทบออกปากแน่

20.30 น.

“ดิ้นเก่งแบบนี้ออกมาวิ่งเล่นก็พ่อเร็วๆสิครับลูก” ตกดึกก่อนที่จะเข้านอนภูผาจะคุยเล่นหับลูกในท้องผ้าแพรพักใหญ่และดูเหมือนเจ้าตัวเล็กในท้องจะชอบให้พ่อพูดคุยเสียเหลือเกินเมื่อได้ยินเสียงพ่อเท่านั้นก็ดิ้นถีบจนคนเป็นแม่ต้องหน้าเบ้กันเลยทีเดียว

“พี่หมอบอกว่าคงคลาดเคลื่อนจากกำหนดคลอดไม่กี่วันหรอกค่ะอดทนรออีกนิดนะคะ..อ..อืม”  สิ้นเสียงคำพูดให้ภูผาได้อดทนรอผ้าแพรก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมากะทันหันจนภูผาหน้าตาตื่น

“ป..ปวดท้องเหรอแพร”

“ค่ะ” เมื่อเมียรักพยักหน้าภูผาก็รีบอุ้มเธอไปที่รถเพื่อขับไปที่โรงพยาบาลทันทีโดยไมได้บอกคนในบ้านด้วยอาการตื่นเต้น

โรงพยาบาล

ห้องคลอด

“หายใจเข้าลึกๆแล้วลองเบ่งอีกทีนะคะคุณแพร” ตอนนี้ผ้าแพรเข้ามาในห้องคลอดได้พักใหญ่แล้วโดยมีหมอน้ำมาทำคลอดเพราะเธอก็ทำงานที่โรงพยาบาลนี้ที่เปิดคลินิกก็ทำแค่นอกเวลางานเท่านั้น

“อืม..อื้อออออ” ผ้าแพรเบ่งจนหน้าดำหน้าแดงภูผาเองก็นั่งจับมือให้กำลังใจหญิงสาวอยู่ไม่ขาดยิ่งเห็นเธอเจ็บปวดเขาก็ยิ่งหน้าเสีย

“หัวออกมาแล้วค่ะ..เบ่งอีกทีนะคะ” ไม่นานทุกอย่างก็กำลังจะผ่านพ้นเมื่อเจ้าตัวเล็กนั้นหัวโผล่ออกมาแล้ว

“อื้อออออ” ผ้าแพรกลั้นใจเบ่งอีกครั้งเพื่อให้ตัวลูกของเธอออกมา

“แอ้..แง่ๆๆๆ”

“คุณพ่อคุณแม่ได้ลูกชายนะคะสมบูรณ์ดีค่ะ” พอได้เห็นหมอชูเจ้าก้อนกลมให้ทั้งสองได้ดูและได้ยินเสียงลูกร้องความเจ็บของคนเป็นแม่ก็หายเป็นปลิดทิ้งคนเป็นพ่อก็นั่งน้ำตาไหลเพราะดีใจที่เห็นลูกครั้งแรก

“เราได้ลูกชายนะแพร..จ้ำม่ำมากเลย” ริมฝีปากหนาบดจูบหน้าผากคนที่นอนเหนื่อยอ่อนด้วยความรัก

อาทิตย์ต่อมา

“ห้องนี้มันร้อนเกินไปนะครับคุณยายเดี๋ยวผมให้ช่างมาติดแอร์เพิ่มดีกว่า” ผ้าแพรกลับมาจากโรงพยาบาลได้สามสี่วนแล้วเมื่อมาถึงก็ต้องมาอยู่ที่ห้องร้อนๆแม้กระทั่งพัดลมก็เปิดไม่ได้จนภูผารู้สึกไม่ยินดีกับเรื่องนี้เท่าไรนักที่ทั้งเมียและลูกจะต้องลำบาก

“ไม่ได้ๆ” พิกุลรีบส่ายหัว

“นั่นสิตาภูติดแอร์เค้าจะเรียกว่าอยู่ไฟได้ยังไงล่ะ” สายทองเห็นทีจะพูดกับหลานชายเธอไม่เข้าใจเสียแล้วว่าการอยู่ไฟคือต้องการทำให้ร่างกายร้อนจะได้ฟื้นตัวสดชื่นได้เร็ว

“แต่ผมสงสารลูกกับเมียผมนี่ครับ” คนตัวโตเอ่ยด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด

“เด็กไม่รู้หรอกน่าว่าร้อนหรือหนาวแล้วการอยู่ไฟจะได้ให้ร่างกายหนูแพรฟื้นตัวสดชื่นโดยเร็ว”

“เอาน่าอีกสามสี่วันก็เลิกอยู่แบบนี้แล้วล่ะ” โสพิศจับบ่าลูกชายของเธอเบาๆ

เมื่อคนเป็นภรรยาต้องอยู่ในห้องร้อนๆแบบนี้แต่ภูผาก็ยังอดทนที่จะอยู่ใกล้ๆเธอไม่ห่าง

“ตาพีทานนมเก่งเหมือนกันนะ” คนเป็นพ่อนั่งมองลูกชายดูดนมไปปาดเหงื่อไปพราง

“ค่ะ..ถ้าพี่ภูร้อนก็ออกไปข้างนอกก่อนก็ได้นะคะ” ผ้าแพรเห็นสภาพสามีของเธอก็รู้สึกสงสารไม่รู้ว่าเขาจะมาทรมานตัวเองทนอุดอู้ร้อนๆอยู่ในห้องนี้กับเธอทำไม

“ไม่..แพรกับลูกอยู่ได้พี่ก็ต้องอยู่ได้” คนตัวโตส่ายหัวหากเขาไม่ได้อยู่ใกล้ลูกใกล้เมียคงจะเป็นห่วงพะวงเป็นแน่ยอมรับว่าอยู่ในห้องนี้มันร้อนก็จริงแต่เมื่อหญิงสาวกับลูกอยู่ได้เขาก็ต้องอยู่ได้

สามเดือนต่อมา

20.00 น.

ตอนนี้หนูน้อยพีรวัตรก็ได้สามเดือนกว่าแล้วแถมยังจ้ำม่ำตัวเป็นปล้องจนใครเห็นก็หลงกันแทบทุกคน

“แอ้..แอ้...” เมื่อถูกคนเป็นพ่อกวนในขณะที่ดูดนมเพลินๆเจ้าก้อนกลมก็ละปากเอ่ยเสียงดุไม่พอใจ

“เล่นกับพ่อก่อนสิครับ” ภูผาที่พึ่งกลับจากการประชุมที่กรุงเทพเพียงแค่ละสายตาจากลูกไปแค่สามวันเขาก็คิดถึงใจจะขาดเมื่อกลับมาถึงลูกก็ไม่อยากเล่นด้วยจึงมีสีหน้าผิดหวังอยู่นิดหน่อย

“พรุ่งนี้ก็เล่นได้ค่ะ..เดี๋ยวลูกจะงอแงเอานะคะ” ผ้าแพรมองหน้าสามีทั้งอมยิ้มอ่อนเธอเข้าใจว่าเขาคิดถึงลูกแต่นี่จะได้เวลานอนของลูกแล้วเธอไม่อยากจะให้ภูผานั้นกวนเพราะเดี๋ยวจะพาเจ้าก้อนกลมนี่งอแง

“ก็ได้” คนตัวโตเอ่ยอู้อี้ด้วยสีหน้าผิดหวัง