ตอนที่47

บ้านริมน้ำ

“ไปเอาลูกเค้ามาแม่เค้าไปไหนล่ะ...มาให้ทวดอุ้มหน่อยสิตาวิน...ทวดคิดถึงจังเลยลูก” สายทองที่กำลังไกวเปลเหลนชายวัยแปดเดือนเมื่อเห็นภูผาอุ้มธาวินเด็กชายวัยขวบกว่าลูกของวีนาเข้ามาก็รีบเดินเข้าไปอุ้มเพราะพักหลังมานี่ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไร

“คือ...” ผ้าแพรมองหน้ากับคนเป็นสามีด้วยสายตาที่เป็นกังวลเพราะเรื่องที่เธอพึ่งรู้มานั้นก็ทำให้ใจเสียอยู่ไม่น้อย

ผ้าแพรเธอพึ่งได้รับข่าวจากศรีนวลหญิงชราข้างบ้านของวีนามาว่าวีนานั้นรักษาตัวโรคหัวใจมานานแล้วและตอนนี้ก็เข้าขั้นโคม่าศรีนวลจึงอาสาดูธาวินเพราะสงสารหากผ้าแพรและภูผาไม่เดินทางไปที่บ้านของวีนาวันนี้ก็ไม่มีทางรู้...สาเหตุที่พาธาวินมาที่นี่เพราะเธอขอกับศรีนวลว่าจะรับธาวินมาดูแลเอง

“ตายจริงทำไมชีวิตหนูวีนาถึงได้เป็นแบบนี้กันนะ” สายทองได้รับฟังเรื่องราวก็หน้าเสียอยู่ไม่น้อยพรางมองไปที่ธาวินว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้อาภัพนักพ่อก็ไม่มีแล้วแม่ก็ยังมาป่วยอีก

ไร่ปรานโชค

“พ่อเลี้ยงจะไปไหนคะ” วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เพียงฟ้านั้นมาหาพ่อเลี้ยงหนุ่มอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเขารีบร้อนจะออกไปข้างนอกจึงรีบลงรถและเดินมาถามเขาทันทีว่าเขากำลังจะไปที่ไหน

“ผมมีธุระ” ตอนนี้อัสนีมีธุระด่วนไม่ได้ว่างมาคุยเล่นกับหญิงสาวเขาจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะสนทนากับเธอนัก

“ฉันไปด้วยค่ะ” เพียงฟ้ารีบวิ่งมาดักหน้าอัสนีก่อนที่เขาจะขับรถออกไป

“ผมจะบินไปกรุงเทพคุณอย่าพึ่งมากวนผมได้หรือเปล่า” อัสนียืนเท้าเอวมองเพียงฟ้าด้วยสายตาที่ค่อนข้างระอาอยู่ไม่น้อยไม่เคยเห็นใครที่โตแล้วเอาแต่ใจอย่างเพียงฟ้ามาก่อนเลยในชีวิต

“ไม่อยากให้กวนก็รับปากว่าจะช่วยฉันสิคะ” เพียงฟ้ายกยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เพราะเวลานี้เหมาะที่สุดที่เขาจะต่อรองกับชายหนุ่ม

“ไม่..” อัสนีรู้ทันเพียงฟ้าว่าเธอกำลังใช้สถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้ให้เขานั้นตอบตกลงแต่มีหรือคนอย่างเขาจะตอบตกลงง่ายๆ

“งั้นฉันตามไปด้วย” เพียงฟ้าขมวดคิ้วหากเขาใจแข็งเช่นนี้เธอก็ไม่ย่อท้อถ้าเขาทนรำคาญเธอได้ก็ทนไป

กรุงเทพมหานคร

โรงพยาบาล

“อาการของเธอเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ” ภูผาคุยกับหมอเจ้าของไข้ของวีนาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเพราะไม่คิดว่าอาการของวีนาจะหนักจนถึงขั้นไม่ตอบสนองอะไรแล้ว

“ตอนนี้เธอไม่ตอบสนองอะไรแล้วครับเธอปล่อยให้อาการหนักเกินกว่าจะเยียวยาแล้วเธอก็ยังมีโรคอื่นแทรกซ้อนอยู่ด้วย” หมอหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงอ่อนตอนนี้อาการข้างเคียงโรคหัวใจของวีนานั้นมีมากพอสมควรตอนนี้ไตก็เสื่อมแถมเส้นเลือดในสมองที่ตีบก็ยังผ่าตัดไม่ได้เพราะร่างกายนั้นไม่แข็งแรงพอที่จะให้ผ่าตัด

“ผมพร้อมจ่ายค่ารักษาทั้งหมดนะครับหมอไม่ว่าจะเท่าไร” 

“..ตอนนี้ก็ยื้อเธอไว้ให้นานที่สุดก่อนที่ญาติของเธอจะมาถึงครับ..” สายตาของหมอหนุ่มตอนนี้ไม่มีความหวังให้ผ้าแพรกับภูผาเลยแม้แต่น้อย

“ญาติ” ภูผาขมวดคิ้วมองหน้ากับคนเป็นภรรยาเมื่อได้ยินหมอหนุ่มพูดถึงญาติของวีนา

“พี่ภูกับแพรมาทำอะไรที่นี่คะ” เพียงฟ้าตามอัสนีมาถึงโรงพยาบาลในกรุงเทพเธอค่อนข้างมีสีหน้าที่แปลกใจอยู่มากเมื่อเห็นผ้าแพรและภูผายืนหน้าดำคร่ำเครียดอยู่กับหมอหนุ่มที่หน้าห้องไอซียู

...เมื่ออัสนีแจ้งกับหมอว่าเขาเป็นญาติของวีนาที่มีพยาบาลติดต่อไปทุกคนต่างก็ตกใจไม่คิดว่าอัสนีกับวีนาจะเป็นญาติกันเพราะวีนาไม่เคยเอ่ยถึงญาติของเธอเลย

วีนาเป็นลูกของลุงอัสนี..ตั้งแต่จำความได้เขาก็มีวีนาเป็นพี่สาวที่คอยดูแลตลอดมาจวบจนลุงของเขาเสียเมื่อเขาจบม.ต้น แม่ของวีนาจึงพาวีนาย้ายออกไปจากไร่และไม่ได้ส่งข่าวคราวมาอีกเลยว่าอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไรบ้างตอนนั้นทำเอาเขาหงอยไปเป็นปีๆ..จนวันนี้ที่พยาบาลโทรไปหาเขาทำให้เขาได้มาเจอพี่สาวของเขาในเวลาที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร

“คนที่โทรไปเป็นพยาบาลจากโรงพยาบาลครับเธอทำตามสิ่งที่คุณวีนาได้เขียนสั่งเอาไว้ว่าหากเธอไม่ตอบสนองอะไรแล้วให้ติดต่อคุณและมอบจดหมายนี้ให้คุณครับ” หมอหนุ่มว่าจบก็ยื่นจดหมายสีขาวให้กับมือของอัสนี

ครู่ต่อมา

“บังเอิญจังเลยนะคะ” เมื่ออัสนีเข้าไปดูอาการของวีนาในห้องไอซียูเพียงฟ้าก็ออกมาคุยกับภูผาและผ้าแพรรออัสนีอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้ๆกับโรงพยาบาล

“โลกนี้ไม่มีความบังเอิญหรอกฟ้าทั้งหมดมันได้ขีดเอาไว้หมดแล้ว” ภูผาเอ่ยจบก็ยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นมาจิบทุกอย่างที่เกิดขึ้นเขาคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่มันคือสิ่งที่ฟ้ากำหนดเอาไว้แล้ว

20.00 น.

โรงแรมXXX

เพียงฟ้าเห็นว่าอัสนียังไม่ได้จองที่พักเพราะรีบมากะทันหันหลังจากที่อัสนีอยู่ดูอาการวีนาเรียบร้อยแล้วเธอจึงพาชายหนุ่มมาพักที่โรงแรมของพ่อเธอ

“หดหู่น่าดูเลยสินะ...”  เพียงฟ้านั่งขมวดคิ้วมองหน้าอัสนีบนโซฟาในห้องพักของชายหนุ่มเธอเห็นอัสนีหน้าเจื่อนเป็นหมาหงอยตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลแล้วเธอเลยพลอยหดหู่ไปด้วย

“เธอเหมือนเป็นพี่สาวแท้ๆของผมไม่คิดว่าเธอจะต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้เลย” อัสนีก้มหน้างุดเอ่ยเสียงอ่อนในมือข้างขวายังคงกำจดหมายที่วีนาเขียนเอาไว้ให้แน่น

“คุณก็คิดอีกแง่สิอย่างน้อยคุณก็ยังมีตัวแทนของพี่คุณอยู่อีกอย่างก็ยังมีเวลาดูใจพี่คุณก่อนที่เธอจะจากไป” เพียงฟ้าเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยๆยื่นมือจับบ่าอีกฝ่ายเธอรู้จะสรรหาคำไหนมาพูดให้เขาสบายใจได้ที่ดีที่สุดเธอก็หาข้อดีได้เท่านี้

“ถ้าผมยอมช่วยคุณเรื่องที่คุณขอร้องแล้วคุณจะยอมทำตามที่ผมบอกได้หรือเปล่า” อัสนีถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเงยหน้ามาจ้องหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ

“คุณจะให้ฉันทำอะไร” เพียงฟ้าไม่ค่อยเข้าใจที่ชายหนุ่มเอ่ยมานัก