ตอนที่46

ครู่ต่อมา

“จะมองหน้าลูกอีกนานหรือเปล่าคะ” ผ้าแพรเห็นภูผามองลุกชายที่หลับสนิทมาพักใหญ่แล้วจึงทักขึ้น

“ลูกเราน่ารักขนาดนี้พี่จะหยุดมองได้ยังไง...รู้ใช่ไหมว่าแพรกับลูกเหมือนดวงใจของพี่” คนตัวโตหันมากอดภรรยาของเขาเอาไว้หลวมๆ

“แพรรู้ค่ะ..แล้วก็ขอบคุณพี่ภูมากนะคะที่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีตลอดมา” มือเรียวของหญิงสาวกุมมือหนาของภูผาเอาไว้แน่น

ใครจะไปคิดกันว่าคนที่มีการใช้ชีวิตต่างกันราวฟ้ากับเหวจะต้องมาแต่งงานอยู่กินด้วยกันเพราะต้องมีหน้าที่ที่รับผิดชอบร่วมกันแถมสองคนยังหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้ในเวลาอันรวดเร็วถ้าไม่ใช่พรหมลิขิตที่ขีดเอาไว้แล้ว

ห้าเดือนต่อมา

บ้านริมน้ำ

“หลานป้าจ้ำม่ำที่สุดเลย” เพียงฟ้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงเล่นกับหลานชายตัวกลมวัยแปดเดือนของเธออยู่พักใหญ่แล้วตั้งแต่มาถึงก็ยังไม่ยอมวางมือ

“ทำไมลงมากรุงเทพได้ล่ะท่าทางฝนจะตกหนักใหญ่แล้วล่ะมั้ง” ภูผาเอ่ยหยอก

“ฟ้ามีธุระจะคุยกับคุณพ่อนิดหน่อยน่ะค่ะ” 

“เรื่องอะไรเหรอคะ” ผ้าแพรอดที่จะถามเพียงฟ้าไม่ได้เพราะพี่สาวเธอมากรุงเทพได้ก็น่าจะเป็นธุระสำคัญน่าดู

“พี่อยากจะทำรีสอร์ทอีกสักตั้ง” เพียงฟ้าตัดสินใจแล้วว่าเธอจะสานต่อโครงการนี้เอง

บ้านธีรดล

“อะไรนะ..เราก็รู้ว่ามันเสี่ยงไม่ใช่เหรอลูก” ชายผู้เป็นพ่อกุมขมับเมื่อลูกสาวคนโตของเขายังไม่ล้มเลิกความคิดนี้ทั้งที่เขานั้นไม่คิดที่จะสานต่อโครงการนี้นานแล้ว

“ฟ้าจะลองขอให้พ่อเลี้ยงอัสช่วยดูค่ะเพราะฟ้าจำได้ว่าเสี่ยน่านไม่ค่อยกล้ายุ่งกับพ่อเลี้ยง” เพียงฟ้าคิดวิธีของเธอมาดีแล้วเพราะเธอรู้ว่าศรีน่านยังเกรงใจอัสนีอยู่มากหากได้ชื่ออัสนีมาร่วมเป็นเจ้าของคงไม่มีใครกล้าทำอะไร

“ไม่มีใครอยากหาเรื่องใส่ตัวหรอกนะลูก” ธีรดลเดาออกเลยว่ายังไงอัสนีก็ไม่มีทางยอมช่วยเพราะหากยื่นมือเข้ามาช่วยก็เท่ากับแกว่งเท้าหาเสี้ยน

วันต่อมา

ไร่อัสนี

วันนี้เพียงฟ้าเดินทางกลับมาที่เชียงใหม่แล้วมาที่แม่อายแต่เช้าเธอไม่เคยย่อท้อที่จะสานการทำรีสอร์ทต่อไม่ว่าใครจะทัดทานอย่างไรตอนนี้เธอมาขอร้องอัสนีด้วยตัวเองถึงในบ้านของเขาแต่คำตอบก็เป็นอย่างที่พ่อของเธอบอกเขาไม่ยอมช่วยในเรื่องที่เธอขอแม้ว่าเธอจะเสนอเงินให้หลายล้านหากว่างานสำเร็จลุล่วงไปแล้ว

“ช่วยฉันหน่อยนะคะพ่อเลี้ยง” หญิงสาวนั่งหน้ามุ่ยส่งเสียงอ้อนอัสนีอู้อี้แม้จะถูกปฏิเสธมาหลายคำแล้วเธอก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจเพราะคนอย่างเพียงฟ้าเมื่ออยากทำอะไรก็จะต้องทำให้สำเร็จ

“มันไม่ใช่ผมที่เสี่ยงแต่เป็นคนของผม” อัสนีรู้สึกว่าเพียงฟ้านั้นท่าจะตื๊อเขาไม่เลิก...แต่..เธอจะอ้อนวอนเขาอย่างไรเขาก็ไม่มีทางใจอ่อนเด็ดขาดเพราะไม่ใช่เพียงเขาจะเปิดประเด็นตั้งตัวเป็นศัตรูกับศรีน่านแล้วลูกไร่ของเขาเองก็คงจะถูกกล่นแกล้งจากพวกหมาลอบกัดเป็นแน่

“ฉันไม่รู้ว่าที่คุณไม่ยอมช่วยฉันนี่คือกลัวว่าลูกไร่ของคุณจะไม่ปลอดภัยหรือคุณกลัวเสี่ยน่านกันแน่” เพียงฟ้ากอดอกมองอัสนีด้วยสายตาที่ไม่พอใจอัสนีอยู่ไม่น้อยที่ไม่ยอมช่วยเธอ

“ผมไม่เคยกลัวใครทั้งนั้น...แล้วคุณก็บังคับอะไรผมไม่ได้ด้วย...ผมว่าคุณรอให้ทางการเค้าสะสางเรื่องเสี่ยน่านให้พ้นจากพื้นที่นี้ก่อนจะดีกว่าที่จะเริ่มคิดทำอะไร” อัสนีลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่หญิงสาวมาต่อว่าเขาในสิ่งที่ไม่เป็นจริงไม่คิดว่าเพียงฟ้าจะดื้อดึงและดูเอาแต่ใจแบบนี้

“ไม่ค่ะ” เพียงฟ้าลุกขึ้นยืนเงยหน้ามองอัสนีตาเขม็งยังไงเธอก็จะไม่รอทางการอีกแล้วเพราะเธอเสียเวลารอมานานแล้วเธอได้ข่าวการขนของผิดกฎหมายของศรีน่านหลายครั้งในหลายเดือนที่ผ่านมาแต่ทางการก็จับได้เพียงแค่ลุกน้องของศรีน่านเท่านั้นไม่สามารถสาวถึงตัวศรีน่านได้อีกเช่นที่เคยเป็น

“คุณโคตรจะดื้อเลยคุณรู้ตัวหรือเปล่า” อัสนีเท้าเอวจ้องหน้าหญิงสาวอย่างอารมณ์เสียหากเป็นลูกเป็นหลานเขาจะหาไม้เรียวมาตีให้หายดื้อเสียเดี๋ยวนี้

“ฉันไม่ได้ดื้อฉันแค่อยากทำในสิ่งที่ฉันอยากทำและถ้าคุณไม่ช่วยฉันก็จะมาที่นี่ทุกวันรู้เอาไว้ด้วยค่ะคุณพ่อเลี้ยงอัสนี” สาวเจ้าขมวดคิ้วเอ่ยเสียงดังฟังชัดก่อนจะเดินออกจากบ้านของอัสนีไปอย่างไม่สบอารมณ์เห็นว่าเรื่องที่เธอขอมันไม่ได้มากมายอะไรแต่ทำไมอัสนีถึงให้เธอไม่ได้

กรุงเทพมหานคร

วันนี้เป็นวันหยุดของภูผาผ้าแพรจึงชวนสามีของเธอมาที่บ้านของวีนากันสองคนโดยฝากลูกชายของเธอไว้กับสายทองด้วยร้อนใจจากการที่ติดต่อพูดคุยกับวีนาไม่ได้เป็นเดือนแล้วทั้งที่ก่อนหน้ายังติดต่อกันได้ปกติมาตลอด

“บ้านปิดอยู่ค่ะพี่ภู” เมื่อผ้าแพรเดินมาถึงหน้าบ้านก็ต้องหน้าเสียเมื่อเห็นว่าบ้านนั้นปิดอยู่เธอหวังว่าวีนากับลูกจะไม่ย้ายไปไหนโดยที่ไม่บอกเธอหรอกนะ

“มาหาใครเหรอจ้ะ” ทั้งภูผาและผ้าแพรหันหลังกลับมามองต้นเสียงพร้อมกัน

“พี่วีนาน่ะค่ะพอดีว่าติดต่อเธอไม่ได้มาหลายวันแล้ว” ผ้าแพรหันมาเห็นหญิงชราวัยประมาณคุณยายของเธอจึงรีบเอ่ยบอกกับคนที่ถามว่าเธอมาหาวีนา