Share

ตอนที่29

วันต่อมา

“คุณยายครับผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ภูผาตัดสินใจจะคุยกับพิกุลในรุ่งเช้าของอีกวันเพราะเขาจะปล่อยให้ผ้าแพรเครียดแบบนี้อยู่ไม่ได้มันจะไม่เป็นผลดีต่อตัวผ้าแพรเองและลูกในท้องเขาเชื่อว่าพิกุลนั้นต้องรับฟังเขาแน่นอน แต่แค่เมื่อคืนนี้แค่โมโหมากเพราะพึ่งรู้เรื่องราวเก่าๆที่ไม่ดีเท่านั้น

“ว่ามาสิ”  พิกุลมองหน้าหลานเขยของเธอด้วยสายตาสงสัยว่าเขานั้นมีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอแต่เช้า

“แพรเธอต้องการพ่อนะครับคุณยาย...แต่เธอรักคุณยายมากเกินกว่าที่จะพูดตรงๆเพราะกลัวว่าจะทำร้ายจิตใจคุณยาย” ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงนั่งลงตรงหน้าหญิงชราได้ก็เอ่ยสิ่งที่ต้องการจะพูดทันทีที่เขามาพูดเพราะรู้ดีว่าผ้าแพรคงไม่กล้าพูดกับยายของตนแน่นอนและเขาก็เชื่อว่าพิกุลรักผ้าแพรมากพอที่จะยอมรับในการตัดสินใจของผ้าแพร

“ฉันทำร้ายหลานฉันสินะ...ถ้าเราเป็นยายเราจะทำยังไง” พิกุลเชิดหน้าหนีภูผาเล็กน้อย

“ผมรู้ครับว่าคุณยายเจ็บปวดแต่ถ้าเป็นผม..ผมจะเคารพในการตัดสินใจของคนที่ผมรัก”

“ลองให้หนูแพรตัดสินใจเอาเองนะคะแม่” พิมพรรณที่ได้ยินภูผาเอ่ยมาตั้งแต่แรกครั้งนี้เธอจึงช่วยเอ่ยเสริมเพราะเธอก็รักผ้าแพรมากเสียจนไม่อยากให้หลานของเธอที่เลี้ยงมาเหมือนลูกเสียใจ

นับว่าสิ่งที่ภูผาตัดสินใจขอร้องพิกุลนั้นได้ผล พิกุลเอ่ยปากว่าจะไม่กีดกันธีรดลอีกต่อไปแต่จะให้เธอดีกับธีรดลเลยคงเป็นไปไม่ได้ในตอนนี้

ธีรดลรู้ข่าวจากภูผาว่าพิกุลอนุญาตให้เขาได้เจอกับผ้าแพรแล้วจึงรีบมาที่บ้านสวนของพิกุลทันทีแต่ก็ไม่กล้าที่จะขึ้นไปบนเรือนเพราะรู้ดีว่าพิกุลนั้นยังไม่อยากเห็นหน้าของเขาตอนนี้จึงทำได้แค่นั่งคุยกับผ้าแพรที่ใต้ถุนบ้านเท่านั้น

“พ่อดีใจนะที่ยายเราเค้ายอมใจอ่อน” ธีรดลยื่นมือหนาของเขาลูบหัวลูกสาวที่พึ่งจะเจอกันด้วยความเอ็นดูเธอนั้นเหมือนกับพรทิพย์ไม่มีผิดทั้งหน้าตาและนิสัยใจคอ

“แพรก็ดีใจเหมือนกันค่ะ” ดวงตากลมโตมองคนเป็นพ่อไม่อยากจะกะพริบตาเพราะกลัวว่านี่จะเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น

“หนูโกรธพ่อหรือเปล่าแพร”

“ไม่ค่ะ...แค่ชีวิตนี้รู้ว่าหน้าพ่อเป็นยังไงก็พอแล้วส่วนเรื่องในอดีตพ่อก็ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งแพรนี่คะ” หญิงสาวส่ายหัวเบาๆ

“ต่อไปนี้พ่อจะชดเชยให้หนูทุกอย่าง” คำสัญญาของธีรดลมีน้ำเสียงหนักแน่นและเขาก็จะทำตามคำพูดที่เขาได้พูดเอาไว้แน่นอน

“ไม่ต้องทำอะไรให้แพรหรอกค่ะตอนนี้แพรมีความสุขดีแค่แพรรู้ว่ามีพ่ออยู่ใกล้ๆแค่นี้ก็พอใจแล้วค่ะ” สิ่งที่ผ้าแพรต้องการไม่ใช่คำสัญญาหรือสิ่งของอะไรจากพ่อของเธอขอแค่เธอได้มีพ่อกับเค้าเธอก็พอใจแล้ว

“ฉันดีใจที่มีเธอเป็นน้องทีนี้คุณพ่อจะได้ไม่ต้องมาหวังอุ้มหลานที่ฉันแล้วไหนเรียกพี่ซิ” เพียงฟ้ากุมมือน้อยของผ้าแพรเอาไว้แน่น

“ค่ะพี่ฟ้า” คนที่เอาแต่ร้องสะอื้นเมื่อคืนตอนนี้ยิ้มร่าอย่างมีความสุขที่สุดเธอคิดว่าเธอจะไมมีโอกาสคุยกับคนเป็นพ่ออีกแล้ว

“อารมณ์ดีแล้วสิ” ภูผาเข้ามาหาผ้าแพรหลังจากที่เพียงฟ้าและธีรดลกลับไปแล้วเขาดีใจที่เห็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของผ้าแพรกลับมาเหมือนเดิม

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยพูดกับยายให้” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณคนตัวโตตรงหน้าจากใจจริงที่เขากล้าไปพูดคุยกับยายของเธอจนท่านอนุญาตให้เธอนั้นพบเจอกับคนเป็นพ่อได้

“รู้ได้ไง” ภูผาเลิกคิ้วถามหญิงสาวอย่างแปลกใจเพราะเขายังไม่ทันบอกกับเธอเลยว่าเขานั้นเป็นคนพูดกับยายของเธอให้

“น้าพิมบอกค่ะ” ริมฝีปากบางยิ้มอ่อนมือน้อยกุมมือของเขาไว้หลวมๆน้าสาวของเธอบอกทุกอย่างว่าภูผาพูดอะไรกับยายของเธอบ้างยายของเธอถึงได้ยอมใจอ่อนลงได้

วันต่อมา

“แพรไปนะคะยาย” ผ้าแพรเข้ามาเอ่ยปากบอกยายของเธอพร้อมภูผาที่ในครัวใต้ถุนบ้านในตอนเช้าก่อนจะออกไปข้างนอก

“อย่าพากันกลับดึกนักล่ะแถบนั้นมันอันตราย” พิกุลเห็นหน้าแป้นแล้นอารมณ์ดีของผ้าแพรเธอก็เริ่มสบายใจทั้งเตือนทั้งสองว่าอย่ากลับดึกเพราะแถบนั้นมันไม่ค่อยมีบ้านคนแถมยังเป็นแถบชายแดนอีกด้วย

“ครับคุณยาย” เมื่อได้รับคำอนุญาตภูผาก็เดินหันหลังพาผ้าแพรออกไปทันทีเพราะต้องออกไปรวมกับธีรดลที่บ้านของเพียงฟ้าก่อนจะออกเดินทางตรงไปที่แม่อาย

สามชั่วโมงต่อมา

กว่าทุกคนจะขับรถกันมาถึงที่ดินที่ธีรดลซื้อเอาไว้ก็ร่วมสามชั่วโมงกว่าในนี้ค่อนข้างเปลี่ยวเพราะไม่มีบ้านคนอยู่เลยสักหลังเพราะทยอยกันย้ายออกไปหมดแล้วหลังจากที่ขายที่ขายทางได้ตอนนี้ก็มีแต่เหล่าคนงานก่อสร้างอยู่ที่นี่เท่านั้น

“ที่ตรงนี้สองร้อยไร่เลยเหรอครับ” ภูผาลงรถได้ก็เดินดูสถานที่ศูนย์กลางที่พึ่งจะเริ่มสร้างเป็นเรือนรับรองของที่นี่เขามองไปรอบๆยอมรับว่าพื้นที่ที่นี่สวยมากจนเขาเกือบไม่เชื่อในราคาที่ธีรดลได้มาในราคาที่ต่ำ

“ใช่แล้ว..ทางซ้ายมือจะติดกับไร่ศรีน่านทางขวาจะติดกับไร่ปรานโชคชาวบ้านที่ขายที่ดินที่นี่ก็พึ่งจะย้ายออกไปกันไม่นานนี้เอง”

“คุณพ่อรู้หรือเปล่าครับว่าทำไมเค้าถึงพร้อมใจกันขาย” เป็นเรื่องที่ภูผาค่อนข้างแครงใจไม่น้อย

“เห็นนายหน้าบอกว่าอยากย้ายไปอยู่ที่อื่นเพราะที่ตรงนี้ไม่เหมาะกับการเป็นชุมชนแถมราคาที่ให้ก็ค่อนข้างน่าพอใจพ่อก็เลยรับซื้อเอาไว้” ครั้งนั้นที่รับซื้อเขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะสอบถามรายละเอียดเท่าไรเห็นว่าที่สวยทำเลดีแถมราคาถูกจึงรับซื้อเอาไว้ก่อนแล้วก็พึ่งจะมาคิดใช้สอยประโยชน์จากพื้นที่นี้ไม่นานนี้เอง

“งั้นเหรอครับ” ภูผายังคงมองรอบๆด้วยสายตาที่สงสัยเพราะที่นี่เป็นที่ๆบรรยากาศดีแถมทั้งน้ำทั้งพื้นที่ทำกินก็อุดมสมบูรณ์มันเหมาะกับการเป็นชุมชนที่สุดแต่คนกลับอยากย้ายออกเสียอย่างนั้น

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status