Share

ตอนที่30

“พวกพี่อยู่แถวนี้เหรอคะ” ผ้าแพรเห็นชายฉกรรจ์สองคนสวมใส่เสื้อผ้ามิดชิดโพกผ้าข่าวม้าปิดหน้าเหลือเพียงแค่ดวงตาแตกต่างจากคนงานที่นี่ยืนมองพวกเธอนานสองนานไม่ใกล้ไม่ไกลนักจึงเดินเข้าไปถามเผื่อจะเป็นคนแถวพื้นที่นี้ แต่สองคนนั้นพอเห็นผ้าแพรเดินเข้ามาหาก็รีบเดินหนีกลับกันไปทันที

“อะไรเหรอแพร” เพียงฟ้าเห็นผ้าแพรเดินแยกออกมาจึงเดินมาตาม

“แพรเห็นพวกพี่เค้านั่งดูเรานานแล้วพอเดินไปถามก็หนีไปเลย” ผ้าแพรขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คงเป็นคนที่ไร่แถวนี้ล่ะมั้ง” เพียงฟ้าไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะคนที่เดินผ่านทางนี้ก็ไม่พ้นคนในไร่ใดไร่หนึ่งที่อยู่ข้างๆที่ผืนนี้

เมื่อเดินดูพื้นที่กันพักใหญ่จนเริ่มร้อนมากแล้วทุกคนก็มานั่งพักที่เต้นสนามใต้ต้นไม้ใหญ่

“ข้าวผัดกับขนมค่ะ” ผ้าแพรหยิบกล่องอาหารที่เธอเตรียมมาเผื่อทุกคนออกจากถุงผ้าและยื่นให้ทุกคนคนละกล่องในนั้นเป็นข้าวผัดไข่ที่เธอเป็นคนเตรียมเอง

“ร้อนหรือเปล่า” เมื่อร่างบางหย่อนก้นลงนั่งข้างๆภูผาจึงแกะห่อผ้าเย็นซับหน้าผากให้กับผ้าแพรเพราะตอนนี้เธอเหงื่อออกจนไรผมเปียกไปหมด

“ไม่เท่าไรค่ะ” ใบหน้าหวานหันไปยิ้มขอบคุณคนข้างๆมือน้อยก็คอยแกะกล่องข้างให้กับเขา

ธีรดลนั่งมองพฤติกรรมของทั้งสองด้วยรอยยิ้มเขาไม่คราแครงใจเลยสักนิดว่าทำไมภูผาถึงได้อ่อนโยนกับผ้าแพรได้ขนาดนี้เพราะเมื่อวานก่อนที่เขาจะคุยกับผ้าแพรเขาได้คุยกับภูผามาก่อนแล้วในเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสอง

เหตุการณ์เมื่อวาน

“เรื่องแพรพ่อขอคุยด้วยหน่อยสิ”

“ครับ”

“พ่อถามตรงๆเลยนะคิดยังไงกับน้องเพราะพ่อก็พอจะรู้มาว่าเราไม่ได้รู้จักหรือคบหากันมาก่อนที่จะเกิดเรื่อง” เรื่องที่ธีรดลเป็นห่วงเห็นจะเป็นเรื่องความรู้สึกของทั้งสองแม้ภูผาจะรับผิดชอบผ้าแพรทุกอย่างหากไมได้รักลูกสาวของเขาวันนึงภูผาก็ต้องไปมีเล็กมีน้อยอยู่ดี

“ผมยอมรับนะครับว่าผมไม่อยากแต่งงานมีครอบครัวแต่ตอนนี้ความคิดนั้นมันก็เริ่มเปลี่ยนไปแล้วครับผมอยากปกป้องและดูแลใครสักคนแบบคนรักจริงๆจังๆแลคนที่เปลี่ยนความคิดผมก็คือแพร” คนถูกถามเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงตอบออกมาด้วยแววตาและน้ำเสียงที่จริงจัง

“พ่อรู้ว่าภูไม่ใช่คนชอบโกหกและมีความรับผิดชอบมากพอยังไงพ่อก็ขอให้เราดูแลน้องให้ดีเพราะพ่อคงทำหน้าที่นี้ไม่ได้มากเท่าไร” ธีรดลยิ้มอ่อนอย่างสบายใจมือหนาตบบ่าหลานรักที่กลายเป็นลูกเขยเบาๆในเมื่อผ่าแพรมีครอบครัวแล้วเขาจะเข้าไปดูแลอะไรมากคงไม่ได้ก็ได้แต่ฝากฝังลูกสาวของเขาให้กับภูผาหวังว่าภูผานั้นจะรักษาคำพูดที่ให้กับเขาเอาไว้

“ผมรับปากครับ” เขาพยักหน้ารับเบาๆคนอย่างภูผาพูดแล้วไม่คืนคำ

.........ปัจจุบัน......

“พ่อว่าอีกสามวันจุดที่เรือนรับรองก็น่าจะเสร็จนะ” ธีรดลพูดพรางมองไปที่เรือนรับรองที่สร้างด้วยไม้สักเรือนไทยประยุกต์ทรงปั้นหยาหลังไม่ใหญ่มากนักที่กำลังจะสร้างเสร็จในไม่กี่วัน

“อีกสามวันงั้นเหรอครับถ้าคุณพ่อจะมาบอกผมด้วยนะครับ” ภูผาก็อยากเห็นเรือนรับรองที่เสร็จแล้วเหมือนกันในเมื่ออีกสามวันเขาก็ยังอยู่ที่เชียงใหม่เลยถือโอกาสขอมาดูด้วยเสียเลย

“ได้สิพ่อก็ว่าจะชวนเรามาดูความเรียบร้อยด้วยเหมือนกัน” ธีรดลพยักหน้าเขาเองก็อยากให้ภูผาเข้ามาช่วยดูความเรียบร้อยเช่นกัน

เย็นของวัน

“ไปดูที่มาเป็นยังไงบ้างล่ะ”  หลังจากที่ภูผาพาผ้าแพรกลับมาที่บ้านได้พักใหญ่แล้วตอนนี้เธอเห็นผ้าแพรง่วนที่ช่วยพิมพรรณทำกับข้าวอยู่ในครัวเธอจึงหาเรื่องคุยกับภูผาเรื่องที่ไปดูที่วันนี้

“ที่ตรงนั้นสวยมากเลยครับคุณย่าเหมาะกับการทำรีสอร์ทจริงๆแต่ผมยังคิดว่ามันแปลกๆที่สวยขายราคาถูกเหมือนรีบขาย” ภูผาเอ่ยออกมาด้วยท่าทีครุ่นคิด

“แล้วตาธีว่ายังไงล่ะ” คำพูดของหลานชายทำเอาสายทองต้องขมวดคิ้วตาม

“เหมือนคุณพ่อจะคิดว่าชาวบ้านอยากย้ายไปที่อื่นเร็วๆถึงรีบขายแต่ชาวบ้านหลายหลังคาเรือนแบบนั้นจะพร้อมใจกันขายขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“ก็น่าคิดนะ...แต่ย่าว่าคงไม่มีอะไรหรอกอย่าคิดมากเลย”  สายทองลองคิดตามที่ภูผาบอกแต่เธอก็เชื่อในการทำงานของธีรดลถ้าหากมีอะไรน่าแปลกธีรดลคงจะไม่เลือกลงทุนจึงบอกให้ภูผานั้นอย่าคิดอะไรมากสำหรับเธอหากเรื่องอะไรมันจะเกิดมันคงเป็นเรื่องที่ฟ้าลิขิตมาแล้วให้ต้องเจอ

“คุณภูเจ้าข้าวขาวกับเจ้าข้าวทองนี่อ้วนขึ้นมากเลยนะคะ” ภูผาพาผ้าแพรเอาข้าวมาให้เจ้าข้าวเหนียวเช่นเดิมในช่วงเย็นและเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เมื่อหญิงสาวมาถึงแล้วจะต้องตรงไปขย้ำเจ้าลูกหมาตัวอ้วนทั้งสองเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว

หงิงๆๆ

“อ้อนเป็นแล้วหมอ...หมั่นเขี้ยวจังเลยๆ” มือน้อยเกาพุงลูกหมาทั้งสองอย่างสนุกมือเจ้าอ้วนทั้งสองก็ครางหงิงๆชอบใจที่มีคนเล่นด้วย

เจ้าของร่างสูงที่ยืนพิงกอกล้วยอีกกอใกล้ๆเอาแต่ยืนกอดอกจ้องร่างบางนั่งยิ้มหัวเราะเล่นกับลูกหมาด้วยความเพลินตาไม่นานเขาก็รู้สึกแปลกๆเจ็บๆคันๆที่หลังจนมาถึงบ่าลามมาที่หน้าอกจนต้องใช้มือเกายกใหญ่แต่เหมือนยิ่งเกาเท่าไรก็ยิ่งคันมากขึ้น

“โอะ..โอ้ยย..”

“อะไรคะ..น..นั่นเถาหมามุ่ยนี่คะอย่าเกาค่ะ” เมื่อได้ยินเสียงร้องของภูผาใบหน้านวลก็หันขวับไปมองด้วยความตกใจจนดวงตากลมเบิกโพรงเพราะตอนนี้เธอพึ่งจะสังเกตเห็นว่ากอกล้วยที่ภูผายืนอยู่มันมีเถาหมามุ่ยอยู่เต็มไปหมดเธอจึงรีบให้ภูผาหยุดเกาและพากันกลับมาที่บ้าน

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status