ตอนที่25

กลางดึกภูผานอนมองคนในอ้อมแขนที่หลับไปพักใหญ่แล้วแต่เขานี่สิยังคงหลับตาไม่ลงแม้แต่น้อยยิ่งหญิงสาวกอดก่ายเขาในขณะที่เธอไม่รู้ตัวมากเท่าไรยิ่งทำให้อะไรๆของเขาตื่นไม่ยอมนอนและไม่รู้ได้เลยว่าเขาจะหลับลงในเวลาไหนกันในคืนนี้

วันต่อมา

ภูผาตื่นขึ้นมาในช่วงสายเพราะเมื่อคืนกว่าจะทำใจหลับลงได้ก็เกือบรุ่งเช้าเมื่อตื่นมาก็เห็นผ้าแพรนั่งง่วนอยู่ตรงหน้าตู้กระจก

“นั่นอะไร” 

“สร้อยแม่แพรค่ะสวยหรือเปล่าคะ” ร่างบางหันมาตอบชายหนุ่มในขณะที่เธอกำลังดึงสร้อยคอกระดูกงูเส้นเล็กสีเงินมีจี้รูปตัวทีออกจากกล่องพร้อมชูให้ภูผาได้ดู

“สวยสิแต่ทำไมจี้เป็นตัวทีล่ะ” เมื่อหญิงสาวยื่นสร้อยใส่มือของเขาชายหนุ่มก็เพ่งดูอย่างพิจารณาเพราะเขาเห็นแวบแรกก็ดูออกว่าตัวที่เป็นจี้มันฝังด้วยเพชรของจริง

“แม่แพรชื่อพรทิพย์ค่ะน่าจะมาจากคำว่าทิพย์” ผ้าแพรรู้ว่าแม่ของเธอชื่อเล่นว่าพรแต่ตัวทีน่าจะมาจากคำว่าทิพย์จากชื่อจริงของแม่เธอ

“นี่เพชรของจริงนะแพรแม่เธอสั่งทำเองเหรอ” สายตาคมมองหน้าผ้าแพรอย่างสงสัย

“ของจริงเหรอคะแพรนึกว่าไม่ใช่มาตลอดเลย” ผ้าแพรจำต้องเพ่งมองเจ้าเม็ดเพชรที่ฝังอยู่ในจี้อย่างแปลกใจเธอคิดว่าเพชรที่ฝังอยู่นั้นอาจจะเป็นแค่ของปลอมเพราะไม่คิดว่าแม่ของเธอนั้นจะมีเงินซื้อเพชรของจริงได้

“เธอไม่ลองใส่ล่ะมันเหมาะกับเธอดีนะ” ภูผาลองเทียบสร้อยในมือกับลำคอของหญิงสาวเขาคิดว่าหากสร้อยเส้นนี้อยู่บนคอของเธอคงจะทำให้เธอนั้นดูดีไม่น้อย

“ไม่หรอกค่ะแพรกลัวว่าจะทำมันหายมันเป็นตัวแทนของแม่แพรถ้าหายไปแพรเสียใจแย่เลย” คนตัวเล็กส่ายหัวเบาๆด้วยรอยยิ้มทั้งดึงสร้อยของแม่เธอจากมือของภูผาเก็บไว้ในกล่องเช่นเดิม

ช่วงบ่ายของวันภูผาอาสาพาทุกคนในบ้านมาเที่ยวที่น้ำตกใกล้ๆเพื่อมาเปลี่ยนบรรยากาศการพักผ่อนตอนนี้ทุกคนต่างนั่งอยู่บนซุ้มศาลาไม้เล็กๆที่ทางสถานที่ท่องเที่ยวมีจัดเอาไว้ให้คนที่เข้ามาพักผ่อนที่นี่

“หวานไหมคะ”  ผ้าแพรนั่งมองภูผาทานมะม่วงที่เธอเป็นคนเก็บเอาไว้ให้หากเขาไม่งอนเธอคงจะได้ทานของอร่อยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

“ย่ารู้สึกว่าเมื่อวานจะไม่ค่อยหวานเท่านี้นะ” สายทองที่จับจ้องหลานทั้งสองมาพักใหญ่แล้วก็เอ่ยแทรกทั้งสองขึ้นมา

“เหรอคะคุณย่า..อืม..เมื่อวานก็รสชาติแบบนี้นะคะ” มือน้อยหยิบส้อมจิ้มไปที่มะม่วงสุกในกล่องที่มือภูผาแล้วจึงขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอคิดว่ามะม่วงในกล่องนี้รสชาติมันก็ไม่ได้แตกต่างจากเมื่อวานสักเท่าไรเพียงแค่แช่เย็นเอาไว้เท่านั้น

“อ่อยังงั้นเหรอสงสัยย่าจะลิ้นไม่ดีซะแล้ว” คำพูดของสายทองพาทุกคนอมยิ้มไปตามๆกันเหมือนจะมีบางคนไม่เข้าใจยังคงลองชิมมะม่วงต่อว่ารสชาติมันแปลกแตกต่างจริงอย่างที่สายทองว่าหรือไม่

“....”  ภูผาแอบอมยิ้มมุมปากเมื่อผ้าแพรนั้นเอาแต่สงสัยรสชาติมะม่วงไม่หยุดเพราะไม่เข้าใจคำที่คนเป็นย่าเอ่ยถึงเรื่องที่เขาสองคนนั้นคุยกันดีแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะยังรู้สึกขบขันกับการที่เห็นคนตัวเล็กตรงหน้าทำหน้าสงสัยไม่หยุด

ครู่ต่อมา

หลังจากทานอาหารกันจนอิ่มแล้วสองสามีภรรยาก็เดินตัวติดกันไม่ยอมห่างไม่ใช่ผ้าแพรที่ตามติดแต่เป็นภูผาที่ไม่ยอมปล่อยให้ภรรยาตัวน้อยของเขาห่างจากอกก็ว่าได้เพราะกลัวว่าเธอนั้นจะมีอันตรายด้วยหินที่นี่ค่อนข้างเยอะและลื่นหากผ้าแพรล้มลงไปมิวายอันตรายถึงลูก

“ขี่หลังฉันก็ได้ฉันกลัวเธอจะสะดุดก้อนหินพวกนี้” มือหนารั้งแขนเล็กเอาไว้ไม่ให้เดินต่อเพราะดูเธอจะทุกลักทุเลกับการเดินผ่านเข้าก้อนหินตรงธารน้ำตกไม่น้อยหากเธอจะชมบรรยากาศเขาอาสาแบกเธอเดินเองจะดีกว่า

“ก็ได้ค่ะอย่าทำแพรตกน้ำนะคะแพรว่ายน้ำไม่เป็น” ผ้าแพรยอมให้ชายหนุ่มแบกแต่โดยดีแต่ขออย่างเดียวตรงแอ่งน้ำตกตรงหน้านั้นให้ชายหนุ่มอย่าทำเธอตกเป็นพอ

“อืม...เชื่อใจฉันเถอะน่า” ภูผาพยักเอ่ยเสียงเรียบเขาไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอันตรายง่ายๆอยู่แล้ว

“ดูท่าสองคนนั้นคงดีกันแล้วนะคะ” สายทองเอ่ย

“พูดเอาไว้ไม่มีผิด” สายทองและพิกุลมองหลานทั้งสองของตนอยู่บนศาลายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นสองคนนั้นดีกันได้ดังที่พวกเธอคิดเอาไว้ไม่มีผิด

เย็นของวัน

บ้านเพียงฟ้า

“ฟ้าดีใจนะคะที่คุณพ่อมาหาว่าแต่มาที่นี่มีธุระเรื่องอะไรด้วยหรือเปล่าคะเนี่ย” เพียงฟ้ากอดก่ายคนเป็นพ่อเหมือนเด็กๆอยู่ที่โซฟาในบ้านหลังเล็กของเธอที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักจากคาเฟ่ที่เธอเปิด

“พ่อจะมาดูที่สร้างรีสอร์ทด้วยน่ะลูก” ที่ธีรดลมาที่เชียงใหม่เพราะซื้อที่ดินทางเหนือของอำเภอแม่อายเอาไว้จากตัวแทนชาวบ้านที่มาเสนอขายเพื่อที่จะลงมือทำรีสอร์ท

ธีรดลชายวัยห้าสิบเป็นหม้ายเพราะหย่าร้างกับแม่ของเพียงฟ้ามาหลายปีตอนนี้เขาก็ใช้ชีวิตตัวคนเดียวอยู่กับงานบ้างกับลูกบ้างก็แม้จะเป็นคนรวยระดับไฮโซแต่ก็ไม่ค่อยชอบออกงานกับเค้าเท่าไรนักคนจึงไม่ค่อยเห็นหน้าเขาในข่าวเท่าไร

“ว่าแล้วเชียวไอ้เราก็นึกว่าคิดถึง” เพียงฟ้าบุ้ยปากเล็กน้อย