ตอนที่21

“นี่มันเยอะไปนะลูกทานหวานมากมันไม่ดีเดี๋ยวน้าแบ่งครึ่งให้ก็แล้วกัน” พิมพรรณจะยึดคืนไส้ขนมทั้งหมดก็สงสารหลานจึงเอากลับไปเทใส่ถ้วยคืนไว้ครึ่งหนึ่งแล้วคืนให้หลานเธอไป

“ขอบคุณค่ะน้าพิม”  นับว่าพิมพรรณยังเห็นแก่ความอยากของหวานของคนท้องอย่างเธอบ้างแม้เหลือครึ่งกล่องก็ยังดี

“คุณภูอะ” สาวเจ้าได้กล่องของหวานคืนมาก็ตวัดสายตาแอบเคืองใส่ภูผาเล็กน้อยแล้วจึงเดินขึ้นบันไดไปเป็นครั้งแรกที่เธอขุ่นคืองเขาเลยก็ว่าได้

“อ้าว” ภูผามองตามหลังหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจเขาห่วงสุขภาพของเธอแล้วเขานั้นผิดด้วยเหรอวันที่ฝากครรภ์กับหมอน้ำก็รับปากหมอเสียดิบดีว่าจะไม่ทานอาหารรสจัดวันนี้กลับทนไม่ไหวเสียอย่างนั้น

“นี่รูปใครเหรอคะคุณพิม” โสพิศยืนดูรูปภาพเด็กทารกตัวอ้วนกลมในเปลที่แปะอยู่ข้างฝาบ้านพักใหญ่ครั้งก่อนเธอเคยเห็นรูปแล้วว่าจะถามแต่ก็ยังไม่ได้ถามเสียทีว่ารูปใครหากเดาไม่ผิดคงเป็นผ้าแพรเพราะบ้านนี้น่าจะไม่มีรูปเด็กเล็กที่อื่น

“หนูแพรค่ะเล็กๆจ้ำม่ำมากเลย”

“ถ้าหลานฉันออกมาน่ารักน่าชังแบบนี้คงดีนะ” เป็นอย่างที่โสพิศคิดหากเธอได้อุ้มหลานน่ารักน่าชังวันนั้นเธอคงมีความสุขไม่น้อยนึกแล้วก็อยากจะให้หลานเธอคลอดออกมาวันสองวันนี้เสียเลยเพราะบ้านคงจะดูครึกครื้นขึ้น

“คุณโสอยากได้หลานผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”

“ฉันได้หมดขอแค่อย่าซื่อเท่าแม่ก็พอเห็นแล้วปวดหัว”

“ฮ่าๆๆ..หนูแพรตอนเล็กๆก็มีแต่คนโบราณเลี้ยงกันมาน่ะค่ะมีแค่ฉันที่เป็นสาวเลี้ยงคนเดียวแกก็จะซื่อๆหน่อย” คำตอบของโสพิศทำเอาพิมพรรณกลั้นขำไม่อยู่เธอจึงอธิบายให้โสพิศได้ฟังว่าเหตุผลที่ทำให้ผ้าแพรซื่อแบบนี้เพราะอะไร

“แล้วแม่กับพ่อเธอล่ะคะ”

“พี่สาวฉันเสียตอนคลอดหนูแพรส่วนพ่อหนูแพรพวกเราก็ไม่เคยเห็นพี่สาวฉันเองก็ไม่เคยพูดถึง” พิมพรรณส่ายหัวเบาๆเรื่องพ่อของหลานเธอไม่มีข้อมูลอะไรทั้งนั้น

“อย่างนี้สินะแม่คุณถึงดูจะโมโหเอามากๆที่รู้เรื่องวันนั้น” โสพิศพอจะเข้าใจแล้วว่าท่าทางโมโหที่น่ากลัวของพิกุลวันนั้นคืออะไร

“ค่ะ...ยังไงฉันก็ขอฝากหนูแพรกับพวกคุณอีกครั้งนะคะแกไม่ค่อยจะทันคนแถมยังยอมคนอีกต่างหากพวกเราผิดเองที่ไม่เคยสอนให้แกแข็งข้อเป็น”

“ค่ะ..คงต้องดูกันเป็นพิเศษนั่นแหละค่ะ” โสพิศรู้ดีว่าเธอจะต้องดูแลผ้าแพรเป็นพิเศษอยู่แล้วด้วยนิสัยของเธอที่น่าเป็นห่วง

“เจ้าข้าวเหนียวหายไปไหนล่ะคะหนูไม่เห็นมันตั้งแต่มาแล้ว” ในขณะที่ผ้าแพรกำลังหุงข้าวอยู่ในครัวใต้ถุนบ้านตอนเย็นเธอเองก็อดถามถึงเจ้าข้าวเหนียวหมาเพศเมี่ยสีน้ำตาลทองที่ยายของตนรับมาเลี้ยงจากวัดไม่ได้เพราะตั้งแต่มาก็ไม่ยักจะเห็นมันมาป้วนเปี้ยนกับเธอเลย

“ไปคลอดลูกที่กอกล้วยท้ายสวนมะม่วงยายว่าจะเอาข้าวไปให้มันอยู่พอดี” พิกุลชี้มือไปที่ท้ายสวนเจ้าข้าวเหนียวที่ผ้าแพรถามหาคลอดลูกได้สองสามวันแล้ว

“อ้าวคลอดแล้วเหรอเดี๋ยวหนูเอาข้าวไปให้มันเองค่ะ” สิ่งที่คนเป็นยายบอกดูท่าจะเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นสำหรับผ้าแพรเพราะเธอชอบเล่นลูกหมาเป็นที่สุดเห็นที่ไหนเป็นไม่ได้เล็กๆก็เกือบถูกหมาแม่ลูกอ่อนกัดอยู่บ่อยๆเพราะชอบไปแอบเล่นลูกหมานี่แหละ

“ยายว่าจะวานอยู่พอดีเลยปวดขาเดินไม่ค่อยไหว”

“เดี๋ยวหนูคลุกข้าวให้มันเองนะคะ” มือเรียวหยิบกะละมังสแตนเลสใบใหญ่แล้วเอาข้าวเย็นที่ยายตนวางไว้ให้มาใส่พร้อมกับขยำปลาทูที่พึ่งทอดเสร็จในกะละมังมือน้อยขยำอย่างชำนาญเพราะอยากจะไปหาลูกของเจ้าข้าวเหนียวเต็มทน

“จะทำอะไรให้ฉันทานเหรอ” ภูผาที่นั่งๆนอนๆไม่มีอะไรทำจึงเข้ามาในครัวเผื่อผ้าแพรกับพิกุลมีอะไรให้ช่วยสายตาของเขาจับจ้องมองมายังร่างบางด้วยรอยยิ้มเห็นเธอขะมักเขม้นในการทำอาหารเขาจึงอยากจะรู้ว่าเธอทำอะไรให้เขาทานในวันนี้

“คุณภูหิวเหรอคะ”  ใบหน้ากลมหันไปหาภูผาถามเขาด้วยแววตาสงสัยเพราะถ้าหากเขาหิวเธอจะได้หาอะไรให้เขาทานรองท้องก่อนเพราะข้าวที่พึ่งหุงใหม่ยังไม่สุก

“หนูแพรคลุกข้าวจะเอาไปให้หมาแม่ลูกอ่อนน่ะ” พิกุลเอ่ยบอกกับหลานเขย

“เอ่อ...อ๋อ..เข้าใจแล้วฉันถามเฉยๆไม่ได้หิว” ภูผาถึงกับหน้าเจื่อนรีบบอกกับหญิงสาวว่าเขาไม่ได้หิวเพราะเกือบจะได้แย่งข้าวสุนัขแล้วเชียว

ภูผาอาสาพาหญิงสาวมาให้อาหารเจ้าข้าวเหนียวที่ท้ายสวนด้วยเพราะไม่อยากให้เธอเดินไปคนเดียวเกิดซุ่มซ่ามหกล้มขึ้นมาจะเป็นอันตราย

“มะม่วงสุกแล้วนี่” คนตัวโตเดินผ่านต้นมะม่วงน้ำดอกไม้สายตาของเขาก็สะดุดกับมะม่วงที่ถูกคลุมด้วยถุงพลาสติกสีเหลืองอร่ามคิดว่ามันน่าจะสุกแล้วแต่ทำไมไม่มีคนเก็บไปเสียที

“ค่ะฉันว่าจะมาเก็บอยู่พอดีสงสัยน้าพิมกับยายยังไม่มีเวลามาดู”

“เดี๋ยวฉันช่วยจะเก็บเมื่อไรล่ะ”

“พรุ่งนี้แล้วกันค่ะ” วันนี้เย็นแล้วผ้าแพรเห็นว่าเก็บพรุ่งนี้จะดีกว่าเพราะเก็บแล้วทุกคนจะได้ทานกันเลย

โฮ่งๆๆ

“ข้าวเหนียวฉันเอง” เมื่อเดินใกล้ถึงท้ายสวนผ้าแพรก็ได้ยินเสียงเจ้าข้าวเหนียวเห่าอยู่ที่กอกล้วยเธอจึงต้องส่งเสียงให้มันได้รู้ว่าไม่มีอันตรายเป็นเธอที่เอาข้าวกับน้ำมาให้เท่านั้น