ตอนที่16

18.00 น.

โต๊ะอาหาร

“ไปตั้งแต่เช้ากลับมาซะเย็นวันหยุดแทนที่จะอยู่บ้านกับเมีย” สายทองตำหนิหลานชายของเธอในระหว่างที่ร่วมโต๊ะทานอาหารเย็น

“ผมก็มีธุระนี่ครับวันนี้อาหารเยอะเลยมีแขกมาเหรอครับ” ภูผารู้ดีว่าเขาต้องถูกตำหนิอยู่แล้วเมื่อออกนอกบ้านในวันหยุดโดยที่ไม่บอกย่าของเขาว่าไปทำอะไรแต่ที่เขาแปลกใจก็คือไม่รู้ว่าวันนี้จะมีแขกมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยหรืออย่างไรถึงมีอาหารหลากหลายเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ

“ไม่มีหรอกค่ะแพรตั้งใจทำอาหารหลายๆอย่างให้คุณภูกับทุกคนลองชิมว่าจานไหนอร่อยแพรจะได้ทำบ่อยๆค่ะ” ผ้าแพรรีบเอ่ยขึ้นมาเพราะนี่เป็นฝีมือของเธอ

“แต่ที่ย่าชิมก็อร่อยทุกอย่างนะ”

“ฉันก็เห็นด้วยกับคุณแม่นะเธอก็มีฝีมือปลายจวักดีเหมือนกันนี่”

คำชมของสายทองและโสพิศทำคนลงมือยิ้มแก้มปริหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งคราวนี้ก็เหลือแค่ภูผาเท่านั้นว่าจะโอเคกับฝีมือของเธอหรือเปล่า

“งั้นคุณภูลองชิมสิคะว่าชอบหรือเปล่าเพราะคุณย่าบอกว่าถ้าอาหารในบ้านอร่อยคุณภูจะไม่ไปทานอาหารนอกบ้านทำให้มีความสุขในบ้านได้ค่ะ” พูดจบก็ยิ้มหวานดูภูผาว่าเขานั้นจะเลือกทานอะไรและจะชอบหรือไม่

“อ๋อ..ผมเข้าใจแล้ว” จบคำพูดของผ้าแพรสายตาคมของภูผาก็มองไปที่ย่าของเขาพรางพยักหน้าเบาๆเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนี้ผ้าแพรถึงได้ลงมือทำอาหารเองเยอะขนาดนี้คงจะมีคนสอนแต่ลูกศิษย์ก็น่าจะไม่เข้าใจ

“เฮ้อ...แต่แม่ว่าลูกสะใภ้แม่จะไม่เข้าใจนะ” โสพิศถอนหายใจเบาๆ

“ยังไงเหรอคะคุณแม่มีเรื่องอะไรที่แพรไม่เข้าใจคุณแม่บอกแพรได้เลยนะคะ” สีหน้าของผ้าแพรอยากรู้คำตอบจากโสพิศเอาเสียมากๆหากเธอไม่เข้าใจอะไรตรงไหนหรือทำอะไรผิดไปเธอก็อยากให้โสพิศนั้นบอกเตือนเธอได้เลย

“ไม่มีอะไรหรอกทานเถอะ” โสพิศพูดอะไรไม่ออกขนาดแม่สามีของเธอว่าพูดตรงแล้วผ้าแพรยังไม่เข้าใจงั้นก็ให้ประสบการณ์หลังจากนี้เป็นคนสอนลูกสะใภ้ของเธอเองก็แล้วกัน

ครู่ต่อมา

“ทานจนอิ่มแล้วคุณภูคิดเหมือนคุณย่ากับคุณแม่หรือเปล่าคะ” ผ้าแพรใจจดใจจ่อจนภูผานั้นทานอาหารเย็นจนอิ่มแล้วเธอจึงค่อยๆตะล่อมถามเขาว่าพึงพอใจในฝีมือของเธอแค่ไหน

“ก็คิดแบบนั้น” ภูผาพยักหน้าเบาๆ

“เฮ้อ..ค่อยโล่งอกฉันทำสุดฝีมือเลยนะคะเรื่องนี้ฉันถนัด” เป็นคำตอบที่ทำให้ผ้าแพรใจชื้นที่สุดสมกับความเหนื่อยที่เธอเลือกสรรจัดการวัตถุดิบทั้งวันแม้จะมีอาการวิงเวียนอยู่บ้างเพราะกลิ่นอาหารแต่เธอก็อดทน

“อืม..ฉันรู้แล้วไปข้างบนกันเถอะฉันอยากอาบน้ำ” ภูผาเห็นท่าทีดีใจของหญิงสาวเขาก็ยกมือหนายีหัวเธอเล่นด้วยความเอ็นดูเพราะเธอดูจะภูมิใจกับการที่มีคนชมฝีมือของเธอเสียเหลือเกิน

“เดี๋ยวคุณภูค่อยขึ้นไปดีกว่าค่ะฉันจะเตรียมน้ำอุ่นใส่ในอ่างให้นะคะแต่คุณภูต้องรอให้อาหารย่อยก่อนสักครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยอาบ”

“โอเคเธอไปจัดการเถอะ”

“ค่ะ” ว่าจบร่างบางก็รีบเดินขึ้นบันไดไปทันที

“เมียแกดีกับแกแบบนี้แกยังจะไปหาความสุขนอกบ้านอีกหรือไง” สายทองเหล่ตามองหลานชายของเธอด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายเมื่อเช้าเธอได้ยินเต็มสองรูหูว่าหลานชายเธอจะไปหาความสุขเธอเลยต้องติงสักหน่อย

“เมื่อเช้าผมไปคุยเรื่องสัญญากับบริษัททัวร์แล้วที่พูดแบบนั้นก็แค่แกล้งเธอเล่นครับคุณย่าก็รู้ว่าเธอเข้าใจอะไรแบบนี้ที่ไหน” ภูผายกยิ้มมุมปาก

“งั้นก็แล้วไปนึกว่าแกไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอีก” สายทองได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจแต่ก็ใช่ว่าจะไว้ใจหลานชายของเธอเสียทีเดียว

“ถ้าผมอยากยุ่งบ้างล่ะครับ” คนตัวโตเอ่ยหยอกคนเป็นย่า

เพียะ

“เดี๋ยวเถอะนะ.. เฮ้อ...แต่ยังไงถ้าเราจะยุ่งเราก็คงไม่ให้ย่ารู้หรอกใช่ไหม​” มือที่ไม่ค่อยได้ตีหลานชายเท่าไรวันนี้อดที่จะยกฟาดต้นแขนเป็นไม่ได้

ภูผานั่งลอยหน้าลอยตาไมได้ตอบอะไรออกไปก็จริงอย่างที่ย่าของเขาพูด”ยังไงก็นึกถึงลูกถึงเมียไว้ให้เยอะๆทำอะไรจะได้คิดก่อนทำบ้าง”

“ครับคุณย่า”

“คุณพ่อเราก็หยุดเมื่อตอนมีลูกนะตาภูยังไงก็ถือว่าแม่ขอร้องแล้วกัน” โสพิศรู้ดีว่านิสัยของภูผาเหมือนพ่อของเขาไม่มีผิดและเธอก็ยังเชื่อว่าหากสามีเธอเปลี่ยนได้ลูกชายของเธอก็จะต้องเปลี่ยนได้

“คร้าบ..คุณแม่..นี่เธอมาอยู่ที่นี่ไม่กี่วันดูทุกคนจะเข้าข้างสะใภ้กันไปหมดซะแล้วนะครับ​”

20.30 น.

“เธอเสียใจหรือเปล่าที่รู้ว่าตัวเองมีลูก” ภูผาที่พึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาอยู่ในชุดนอนสีเทาแบบเดิมที่ใส่ในทุกๆวันเพราะเขามีชุดนอนแบบเดียวกันสีเดียวกันหลายชุดคนตัวโตนั่งพิงหัวเตียงคุยกับหญิงสาวเช่นเดิมอย่างที่เคยทำในทุกๆวันตั้งแต่ผ้าแพรมาอยู่ที่นี่

“ไม่ค่ะที่ฉันเสียใจเพราะทำให้คนอื่นทุกข์ใจกันมากกว่าทั้งยายทั้งน้าพิมไหนจะคุณอีกที่ต้องมารับผิดชอบฉัน”  ร่างบางเอ่ยตอบชายหนุ่มพร้อมกับหั่นแตงกวาที่เธอถือขึ้นมาเป็นชิ้นบางๆ

“เธอหิวเหรอ” คิ้วเข้มขมวดกันเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวอยากจะทานแตงกวาในเวลานี้

“เปล่าค่ะฉันเห็นคุณขอบตาคล้ำๆก็เลยจะเอาแตงกวามามาร์คให้”  ร่างบางเดินถือจานแตงกวาที่หั่นเป็นชิ้นบางๆเข้ามานั่งตรงหน้าของชายหนุ่มเธอเห็นขอบตาของเขาค่อนข้างคล้ำจึงอยากจะบำรุงให้

“เธอดูแลคนอื่นเป็นปกติแบบนี้เลยหรือเปล่า”

“ก็ทำเท่าที่ทำได้ค่ะ” หญิงสาวขยับเข้าใกล้ๆภูผามือน้อยหยิบชิ้นแตงกวาขึ้นค่อยๆเอื้อมไปวางชิ้นแตงกวาแผ่นบางที่ใต้ดวงตาคมของชายหนุ่ม

“เอ่อ...” ภูผาแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อใบหน้านวลที่แสนน่ารักไร้สีแต่งแต้มเข้ามาใกล้กันไม่ถึงคืบกลิ่นสบู่อ่อนๆเตะจมูกจนอยากจะเข้าไปดอมดมใกล้ๆแต่ก็ต้องอดใจเอาไว้เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะตกใจ เขาไม่เคยประหม่าแบบนี้เพราะผู้หญิงคนไหนมาก่อนนอกจากเธอ