ตอนที่18

“คุณแพรคะยื่นแขนมาค่ะ” ไม่นานหมอสาวก็เรียกให้ผ้าแพรนั้นยื่นแขนวางบนโต๊ะเพื่อที่เธอจะได้จัดการเช็ดแอลกอฮอลและเจาะเลือด

“สามีให้กำลังใจภรรยาด้วยนะคะ” หมอสาวเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวผ้าแพรก้อมยิ้มและพร้อมบอกให้ภูผานั้นให้กำลังใจหญิงสาวเพื่อที่จะได้ลดความกลัวลงบ้าง

“ครับ” มือหนาเอื้อมไปจับมือเรียวของคนที่เอาแต่ก้มหน้างุดมากุมเอาไว้แน่นแบบนี้คงไม่ได้กลัวนิดหน่อยอย่างที่เธอบอกเขาเป็นแน่

“นิดเดียวนะคะ” หมอสาวให้สัญญาณก่อนที่จะลงปลายเข็มไปที่เส้นเลือด

“อืม” ร่างบางสะดุ้งเบาๆเมื่อปลายเข็มจิ้มมาที่เนื้อของเธอดีที่มือเรียวอีกข้างที่ภูผาจับมือเธอเอาไว้เธอค่อยหายกลัวไปเปราะหนึ่งไม่อย่างนั้นตอนนี้คงได้น้ำตาไหลจนขายขี้หน้าคนในนี้ไปแล้ว

ครู่ต่อมา

“วัดคลื่นหัวใจเจ้าตัวเล็กหน่อยนะคะ” เมื่อเจาะเลือดเสร็จตอนนี้ภูผากับผ้าแพรก็อยู่ในห้องอัลตร้าซาวน์โดยตอนนี้ผ้าแพรนั้นนอนอยู่บนเตียงและมีภูผานั่งอยู่ข้างๆ

“เอ่อ..” ในขณะที่หมอสาวเริ่มถกชุดคลุมของผ้าแพรขึ้นหญิงสาวก็เห็นว่าภูผายังคงเอาแต่จับจ้องมาที่ท้องของเธอไม่ยอมหันหนีไปเสียและตอนนี้หมอสาวก็กำลังถกกางเกงตัวจิ๋วของเธอลงผ้าแพรจึงรีบใช้มือเรียวดันเบี่ยงใบหน้าของภูผานั้นให้มองไปทางอื่นแม้มันจะไม่ได้โป๊จนเห็นของสงวนของเธอแต่เธอก็ค่อนข้างเขินอยู่ดี

“คุณพ่อกับคุณแม่ฟังนะคะ” หมอสาวลงเจลที่หน้าท้องนูนน้อยๆของผ้าแพรแล้วเริ่มอัลตร้าซาวน์ฟังเสียงคลื่นหัวใจของหนูน้อยในครรภ์

ภูผาจับมือเรียวของหญิงสาวเอาไว้แน่นสายตาคมของเขาจับจ้องไปที่หน้าจอด้วยรอยยิ้มความรู้สึกแปลกใหม่ได้เริ่มขึ้นในหัวของเขาตอนนี้กำลังคิดว่าเจ้าก้อนที่เขาดูยังไม่ออกว่ารูปร่างเป็นอย่างไรทำไมถึงออกมาเป็นคนได้หากออกมาแล้วจะหน้าตาอย่างไรจะเหมือนเขาหรือเหมือนผ้าแพรแล้วจะเป็นผู้หญิงหรือเป็นผู้ชายกัน

ผ้าแพรเองก็อมยิ้มไม่หุบเธอค่อนข้างตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อได้ยินเสียงคลื่นชีพจรเต้นตึกตักยิ่งตอกย้ำว่าตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวและอีกไม่นานเจ้าก้อนน้อยในท้องนี้ก็จะลืมตามาดูโลกวันนั้นคงเป็นวันที่เธอมีความสุขน่าดู

“เท่าที่ตรวจดูทุกอย่างปกติดีนะคะดีที่คุณแพรไม่แพ้ท้องตอนนี้ก็เน้นทานอาหารหลากหลายแต่อย่ารสจัดนะเน้นผักผลไม้ แล้วพี่จะให้ยาบำรุงเลือดเอาไว้นะคะทานหลังอาหารตอนเช้าอย่าทานกับนมหรืออะไรที่เป็นแคลเซียมนะคะให้เว้นระยะสักสองชั่วโมงหรือทานยาตอนเช้าทานนมก่อนนอนแบบนี้ก็ได้ค่ะส่วนผลเลือดพี่จะแจ้งตอนที่มาตรวจเดือนหน้านะคะวันนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ”

ในขณะที่หมอสาวอธิบายคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ทั้งสองก็รับฟังอย่างตั้งใจเพื่อที่จะทำตามที่หมอสั่งอย่างไม่ผิดพลาด

“ขอบคุณครับพี่หมอ”

“ไว้เดือนหน้าเจอกันพักผ่อนให้เพียงพอด้วยนะคะคุณแพร”

“ค่ะพี่หมอ”

หลังจากออกจากคลินิกแล้วทั้งผ้าแพรแล้วก็ภูผาก็เอาแต่อมยิ้มเพราะยังปลื้มใจกับวินาทีในห้องอัลตร้าซาวน์ไม่หาย

“นั่น..ลุงหมายจอดรถให้แพรหน่อยค่ะ” ในระหว่างทางกลับบ้านเมื่อใกล้จะถึงหน้าปากทางเข้าหมู่บ้านผ้าแพรก็เห็นผู้หญิงท้องโตกำลังจะล้มลงอยู่ที่ป้ายรถสองแถวเธอเลยตกใจอย่างมากเพราะตรงนั้นมีแค่ผู้หญิงท้องโตแค่คนเดียวจึงรีบให้สมหมายนั้นจอดข้างทางเพราะเธอต้องการที่จะลงไปช่วย

“ครับคุณแพร”

“เธอจะไปไหนแพร” เมื่อรถจอดได้ภูผาก็เห็นผ้าแพรเปิดประตูรถลงไปทันทีเขาไม่รู้ว่าเธอร้อนใจอะไรนักหนาจึงรีบลงตามไป

ผ้าแพรรีบจ้ำอ้าวเดินกลับมาหาหญิงท้องโตคนนั้นโดยที่ไม่ได้บอกอะไรกับภูผาเพราะกลัวจะเสียเวลา

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะเมื่อกี้ฉันเห็นคุณจะล้ม”  ผ้าแพรรีบเข้ามาพยุงร่างหญิงสาวให้นั่งที่เก้าอี้สาธารณะหยิบยาดมในกระเป๋าของเธอให้หญิงสาวท้องโตได้สูดมเพื่อที่จะได้สดชื่นขึ้น

“อ๋อ..ฉันไม่เป็นอะไรค่ะแค่เวียนหัวนิดหน่อยวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนน่ะค่ะ”

“สามีคุณไปไหนทำไมปล่อยให้คุณไปไหนมาไหนคนเดียวแบบนี้รับ” ภูผายืนมองซ้ายมองขวาไม่รู้ว่าสามีของหญิงสาวคนนี้ปล่อยเธอมาเดินตากแดดอยู่ที่นี่คนเดียวได้อย่างไรหากเธอล้มลงกลางถนนเวลามีรถมาจะอันตรายขนาดไหน

“ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่ท้องแล้วล่ะค่ะ” สาวเจ้าเอ่ยเสียงอ่อนทำเอาผ้าแพรหน้าเสียเพราะนึกสงสารจับใจ

“บ้านคุณอยู่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง” ภูผาถึงกับกัดฟันกรอดเมื่อได้ยินเรื่องแบบนี้เพราะเขาเกลียดที่สุดคือคนที่ไม่มีความรับผิดชอบ

“ไม่เป็นไรค่ะใกล้ๆนี่เอง” หญิงสาวท้องโตส่ายหัวเบาๆแม้เธอตัวคนเดียวก็ใช่ว่าอยากจะเรียกร้องความสงสารจากใคร

“ขอบคุณพวกคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มาส่ง” ไม่นานภูผากับผ้าแพรก็เดินพยุงสาวท้องโตเข้ามาในบ้านเช่าหลังเล็กของเธอที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากปากทางเข้าหมู่บ้านของพวกเขานักคราแรกที่หญิงสาวปฏิเสธไม่ให้พวกเขามาส่งก็มีผ้าแพรเป็นคนตะล่อมขอมาส่งจนหญิงสาวใจอ่อนจนได้