ตอนที่14

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” แดเนียลเหมือนจะจับจ้องไปที่ผ้าแพรไม่วางสายตาว่าในรูปน่ารักแล้วตัวจริงยิ่งน่ารักเสียกว่า

“เรียกพี่สองคนว่าพี่ก็ได้ไหนๆเราก็คนกันเอง” ปกรณ์ทักทายผ้าแพรอย่างเป็นกันเองจนภูผาเริ่มหน้าตึงเล็กน้อย

“ค่ะพี่กรพี่แดน” สายตาคมของภูผามองผ้าแพรอย่างไม่พอใจที่ดันไปยอมเรียกเพื่อนของเขาทั้งสองว่าพี่ทั้งที่พึ่งเจอกันแต่กลับเรียกเขาด้วยความห่างเหิน

“น้องแพรนี่น่ารักกว่าในรูปเยอะเลยนะครับ” ปกรณ์ดูอาการของภูผาออกเขาอยากจะรู้นักว่าความหวงเมียของเพื่อนเขานั้นมันจะมีมากระดับไหนทั้งที่ก่อนหน้านี้โอ้อวดคุยโวนักหนาว่าไม่มีทางให้ใจกับผู้หญิงคนไหน

“พี่กรเคยเห็นรูปแพรด้วยเหรอคะ” ผ้าแพรรู้สึกว่าปกรณ์เป็นคนที่คุยเก่งระดับหนึ่งเลยแบบนี้เธอค่อยหายเกร็งหน่อยคิดว่าเพื่อนของภูผาจะไม่อยากยุ่งกับเธอเสียแล้วเพราะเธอก็ไม่ได้อยู่สังคมเดียวกับพวกเขา

“เคยสิในข่าวไงแล้วนี่มาทำอะไรกันเหรอครับ” ปกรณ์เดินอ้อมภูผาหน้าตาเฉยแล้วเข้าไปประชิดตัวผ้าแพรหยิบสมาร์ทโฟนราคาแพงของเขาเปิดข่าวให้ผ้าแพรได้ดูว่านักข่างลงรูปเธอกับภูผาแล้วเขียนข่าวว่าอย่างไร

แดเนียลเองก็ได้แต่อมยิ้มกับปกรณ์ที่หาเรื่องแกล้งภูผาส่วนคนถูกแกล้งก็เก็บอาการไม่พอใจเพราะกลัวจะเสียฟอร์มแต่ยังไงคนเป็นเพื่อนก็ย่อมดูออก

“อ๋อ..คุณภูพาแพรมาหาซื้อเสื้อผ้ากับของใช้น่ะค่ะแต่แพรยังเลือกไม่ได้เลยว่าจะซื้อแบบไหนค่ะ”  ผ้าแพรดูรูปภาพในจอมือถือราคาแพงของปกรณ์เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อในภาพนั้นเธอเองก็ดูดีในชุดแต่งงานอยู่ไม่น้อยทั้งยังคุยจ้อกับปกรณ์เหมือนกับว่าสนิทกันมานานแล้วอย่างไงอย่างงั้น

“พี่ช่วยเลือกเอาไหมพี่น่ะรู้จักผ้าทุกชนิดแถมยังรู้ว่าผู้หญิงใส่อะไรจะสวยด้วย” ปกรณ์โวยกใหญ่แต่ก็ใช่ว่าเขาแค่คุยอวดเท่านั้นเขารู้จริงว่าผ้าแบบไหนดีหรือไม่ดีด้วยดีกรีลูกเจ้าของโรงงานทอผ้าส่งออกยักษ์ใหญ่

“จริงเหรอคะดีเลยค่ะ”  ผ้าแพรเห็นทีเธอจะมีตัวช่วยแล้วเอกะจะเลือกสักชุดสองชุดเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจของสายทองเท่านั้นหากมีปกรณ์ช่วยเลือกคงประหยัดเวลาไม่น้อย

“มานี่สิเดี๋ยวพี่พาไปเลือก”  ปกรณ์โอบไหล่ร่างบางหลวมๆหมายจะพาเข้าไปในโซนเดรสคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์หรู

สายตาของภูผาตอนนี้หากเป็นคมมีดก็คงจะเฉือนเนื้อหนังของปกรณ์ออกมาเป็นชิ้นๆแล้วทังยังกัดฟันกรอดที่ผ้าแพรนั้นไม่ปฏิเสธการถูกเนื้อต้องตัวของปกรณ์เลยสักนิดทั้งที่เขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้

“ค่ะ..เอ่อเดี๋ยวค่ะพี่กร” ผ้าแพรชะงักฝีเท้าเล็กน้อยและเดินกลับมาหาภูผา

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพราะรู้ดีว่าผ้าแพรคงจะมาชวนตนไปเลือกเสื้อผ้าเป็นแน่คนอื่นหรือจะสู้คนในครอบครัวช่วยเลือกให้

“คุณภูจะรอแพรตรงนี้ใช่ไหมคะ” ร่างบางยืนตรงหน้าภูผาเงยหน้าพร้อมรอยยิ้มที่กลับมาถามเพราะกลัวว่าหากเลือกเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วจะไม่มีคนรอจ่ายเงินเพราะเธอเองคงไม่มีเงินจ่ายของแพงๆแบบนี้แน่นอน

“อืม” ใบหน้าคมเข้มหุบยิ้มแทบไม่ทันทั้งเอ่ยเสียงตอบในลำคออย่างไม่พอใจนัก

“โอเคค่ะ” เมื่อได้รับคำตอบแล้วหญิงสาวจึงเดินไปหาปกรณ์ตามเดิมและเข้าไปในโซนเสื้อผ้าคุยกับปกรณ์กะหนุงกะหนิงกันอยู่สองคน

วินาทีนี้แดเนียลเกือบกลั้นขำไม่อยู่ที่เห็นภูผาเสียอาการจนน่าขบขัน

“แพรน่ารักดีนะดูซื่อๆดี” แดเนียลเห็นการพูดคุยกิริยาท่าทางผ้าแพรแวบเดียวก็ดูออกว่าเธอนั้นเป็นคนอย่างไรสายตาซื่อๆของเธอหาได้ยากนักกับคนสมัยนี้

“อืม..เธอซื่อเกินไปตามประสาคนที่ไม่ค่อยได้เจอโลกกว้างนั่นแหละ” ภูผาลอบถอนหายใจเบาๆแม่คำสนทนายังอยู่กับแดเนียลแต่สายตายังลอบมองไปทางปกรณ์และผ้าแพรอยู่ตลอดเวลา

ครู่ต่อมา

“น้องแพรเลือกของนิดเดียวเองผู้หญิงต้องมีเสื้อผ้าสวยๆไว้ใส่เยอะๆไม่ใช่เหรอ” ปกรณ์เลือกชุดให้ผ้าแพรเป็นสิบชุดคิดว่าเธอจะเหมาหมดแต่กลับเลือกจ่ายเงินเพียงสองชุดเท่านั้น

“แพรไม่ค่อยได้ออกไปไหนหรอกค่ะ” สาวเจ้าตอบกลับคนหวังดีด้วยรอยยิ้ม

“นี่จะไปไหนกันอีกหรือเปล่าฉันว่าจะเลี้ยงข้าวพวกแกสักมื้อ” ปกรณ์หันไปถามภูผาที่เอาแต่ยืนหน้าบึ้ง

“ฉันจะกลับแล้วแพรท้องอยู่เดี๋ยวจะเพลีย” ภูผาตอบกลับเสียงห้วน

“แพรไหวค่ะคุณภูไม่อยู่ทานข้าวกับเพื่อนๆก่อนเหรอคะ” ผ้าแพรส่ายหัวหงึกหงักเธอยังไม่ได้เอ่ยมาสักคำเลยว่าเหนื่อยหรือเพลีย

“ไม่..ฉันกลับก่อนนะ” ภูผาเอ่ยจบก็ดึงถุงกระดาษจากผ้าแพรและหันหลังเดินไปที่ลิฟท์ทันที

“แพรกลับก่อนนะคะพี่ๆ” ผ้าแพรเห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยลาชายหนุ่มทั้งสองและรีบจ้ำอ้าวตามหลังคนตัวโตไป

“.หึ่..” แดเนียลมองตามหลังภูผาแล้วหันมาแสยะยิ้มให้กับปกรณ์เพราะรู้ดีว่าอาการหงุดหงิดของภูผานั้นเกิดจากอะไรนี่หรือคนที่ไม่คิดจะมีรักเขาคิดว่ามันน่าจะไม่ทันแล้ว

ระหว่างที่จะกลับสายตากลมมองร้านขนมผ่านลิฟท์แก้วตาละห้อยเพราะไม่กล้าทวงถามกับภูผาเรื่องที่จะพาเธอกลับมาซื้อของหวานพวกนั้น

“คุณภูรีบกลับทำไมเหรอคะแพรยังไม่เหนื่อยเลยค่ะ” ผ้าแพรตัดสินใจเอ่ยถามกับคนที่นั่งเงียบมาตลอดการขับรถกลับ