ตอนที่12

วันต่อมา

“ป้าดวงทำอะไรอยู่เหรอคะ” แพรวาตื่นมาตั้งแต่ยังไม่ทันจะหกโมงเช้าเธอเดินลงมาในครัวหมายจะทำอาหารเช้าแต่ก้เห็นดวงใจนั้นยืนง่วนอยู่ก่อนแล้ว

“ตื่นมาทำไมแต่เช้าคะคุณแพร” ดวงใจที่กำลังมือเป็นระวิงกับการจัดแจงอาหารเช้าของทุกคนในบ้านเธอหันมายิ้มให้กับผ้าแพรซึ่งเป็นเจ้านายคนเดียวในบ้านที่ตื่นเช้าขนาดนี้

“แพรอยากทำอาหารค่ะ” ผ้าแพรรีบเอ่ยความจำนงออกไปและมองดูรอบๆห้องครัว

“คุณแพรอยากทานอะไรบอกป้าเลยค่ะ”

“แพรอยากทำอาหารมากกว่าค่ะแพรชอบ” ผ้าแพรส่ายหัวเบาๆที่เธอมาที่นี่เพราะเธออยากจะทำอาหารเองไม่ใช่แค่อยากทานอะไรและมาบอกดวงใจเท่านั้นหากเธอไม่ได้ทำอะไรที่เธอชอบเธอคงเบื่อตายพอดีในการอยู่ที่นี่

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะคุณแพรอุปกรณ์เครื่องครัวอยู่นี่นะคะ” ดวงใจเห็นหญิงสาวดูจะอยากทำขนาดนั้นเธอก็ไม่อบยากขัดใจคนท้องจึงบอกให้ผ้าแพรนั้นจัดการได้ตามสบายโยมีเธอคอยอยู่ใกล้ๆ

“ค่ะ” เมื่อได้รับอนุญาตร่างบางก็ยิ้มร่ารีบหยิบจับของในครัวอย่างชำนาญวันนี้เธอจะโชว์ฝีมือการทำอาหารเช้าให้ทุกคนได้ลองทานสักเมนูเพราะเห็นว่าดวงใจนั้นจัดการทำข้าวต้มแล้ว

สองชั่วโมงต่อมา

โต๊ะอาหาร

“ตาภูยังไม่ตื่นอีกเหรอหนูแพร” สายทองเห็นผ้าแพรนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียวก็ชะเง้อมองหาหลานชายของเธอหากเดาไม่ผิดคงเมาหัวราน้ำกลับมาอีกแน่

“ยังค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าเล็กน้อยรู้แน่นอนว่าสายทองจะต้องตำหนิภูผาเป็นแน่เมื่อครู่ก่อนจะได้เวลาอาหารเธอก็ขึ้นไปปลุกชายนุ่มแล้วแต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยปล่อยให้เขานั้นนอนต่อ

“ให้มันได้อย่างนี้สิคนอื่นรู้เค้าจะว่าฉันเลี้ยงหลานไม่ดี” สายทองถอนหายใจเฮือกใหญ่

หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วผ้าแพรก็แอบตักข้าวต้มใส่ถ้วยขึ้นมาบนห้องของเธอเพื่อให้ภูผาได้ทานเพราะสายทองสั่งว่าอาหารเช้านี้ให้ภูผาไปหาทานเอาเอง

“คุณภูคะตื่นเถอะค่ะสายมากแล้วนะคะ”  ผ้าแพรวางถาดอาหารที่โต๊ะวางของตรงมุมห้องใกล้ๆหัวเตียงแล้วเดินมาเขย่าแขนแกร่งของคนที่หลับอุตุอยู่เบาๆ

“อืม..” ภูผาค่อยๆสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาแล้วขยี้หูขยี้ตาบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนที่จะขยับตัวลุกพิงหัวเตียง

“แพรเอาข้าวต้มกับน้ำวางไว้ที่หัวเตียงนะคะคุณรีบลุกไปอาบน้ำอาบท่ามาทานเถอะค่ะเดี๋ยวจะเลยเวลาอาหาร”

“อืม..ขอบใจ” ภูผาพยักหน้าเบาๆให้ใบหน้าหวานที่กำลังยิ้มให้เขา

“เมื่อคืนคุณเมามากคราวหลังถ้ารู้ว่าจะเมาก็อย่าเอารถไปสิคะถ้าคุณเมาแล้วขับไม่ใช่อันตรายแค่คุณมันจะอันตรายกับคนอื่นด้วยแล้วถ้าคุณเป็นอะไรไปทุกคนก็จะเสียใจนะคะลูกของแพรก็จะขาดพ่อด้วย” ใบหน้าหวานเปลี่ยนจากยิ้มมาเป็นบึ้งตึงเมื่อยืนกอดอกเทศนาคนพึ่งสร่างเมาแต่เช้า

“โอเคๆ..ฉันเข้าใจแล้วเธอฟังฉันนะเมื่อคืนฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองเมาเลยให้เพื่อนมาส่งไม่ได้ขับรถกลับมา” ภูผายกสองมือปรามหญิงสาวเอาไว้เพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้ทำตัวไร้ความรับผิดชอบอย่างที่เธอพูดเขารู้ตัวว่าเมาก็ทิ้งรถไว้ที่คลับให้แดเนียลมาส่งที่บ้าน

“อ๋อ..อย่างนั้นก็แล้วไปค่ะยังไงแพรขอตัวก่อนรีบอาบน้ำล้างหน้ามาทานข้าวล่ะคะ” เมื่อรู้ดังนั้นร่างบางจึงคลายกอดอกออกแล้วยิ้มเจื่อนก่อนจะเดินออกนอกห้องไป

“รู้แล้วน่า” ชายหนุ่มมองตามหลังร่างบางพร้อมส่ายหัวเบาๆที่เธอทำหน้าที่แทนย่าของเขาไปแล้วในตอนนี้ถึงจะไม่ได้ห้ามให้ไปเที่ยวแบบย่าของเขาแต่ก็ชอบมาบ่นเขาหลังจากที่เมากลับมาทุกครั้ง แต่ความรู้สึกตอนนี้เขาไมได้แอบเซ็งเหมือนตอนที่คนเป็นย่าบ่นกลับยกยิ้มมุมปากอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งด้วยความขบขันร่างบางในใจ

สวนหลังบ้านตอนนี้มีสายทองโสพิศและดวงใจกำลังนั่งดูการแกะสลักผลไม้ของผ้าแพรอย่างใจจดใจจ่อเพราะไม่เคยเห็นการแกะสลักแบบวิจิตรกับตามานานแล้ว

“สวยไหมคะคุณย่า” ผ้าแพรยื่นมะม่วงดิบที่มีการแกะสลักเป็นดอกข่าให้กับสายทองได้ดู

“สวยมากๆเลยนี่ฉันต้องส่งหลานสะใภ้ฉันเข้าประกวดแกะสลักได้เลยนะเนี่ยดวง” สายทองรีบถือมาดูใกล้ๆก็อมยิ้มทั้งคิดว่าฝีมือของผ้าแพรนั้นม่ำได้น้อยหน้าไปกว่าคนอื่นที่แกะสลักเป็นเลย

“จริงค่ะคุณท่าน” ดวงใจไม่คิดว่าเด็กสมัยใหม่ชื่นชอบเรื่องแบบนี้อยู่เหมือนกันแถมยังทำออกมาได้ดีเสียอีกด้วย

“ฝีมือเธอดีอยู่นะแพรใครสอนล่ะ” โสพิศหยิบลูกมะม่วงก่อนหน้าที่ผ่าแพรแกะสลักเป็นรูปดอกมะลิเอาไว้มาดูงานของเธอค่อนข้างละเอียดไม่น้อยอยากจะรู้นักว่ายายหรือน้าของเธอที่เป็นคนสอน

“น้าพิมค่ะคุณแม่น้าพิมแกะสลักได้ทุกอย่างเลยนะคะที่แพรทำได้แค่ไม่กี่อย่างเท่านั้น” เมื่อถูกตั้งคำถามสาวเจ้าก็เอ่ยตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“อ้าวลงมาได้แล้วเหรอ” สายทองเห็นหลานชายเธอออกมาจากบ้านได้ก็ค่อนขอดเสียงแข็ง

“ครับคุณย่าก็แค่เมานิดหน่อยเอง” ภูผาที่อยู่ในชุดอยู่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆก็รีบเดินมาหย่อนก้นลงนั่งข้างๆย่าของเขา

“คนอย่างแกมีนิดหน่อยด้วยเหรอเมาทีไรดูไม่ได้ทุกทีนี่ก็หาข้าวหาน้ำทานเองก็แล้วกันเพราะอาหารเช้าที่เหลือของแกฉันให้ดวงเอาไปให้หมาจรจัดหน้าปากซอยหมดแล้ว”

“ผมอิ่มแล้วครับแพรเป็นคนเอาขึ้นไปให้” ชายหนุ่มเปรยตาไปมองร่างบางตรงข้ามที่กำลังก้มหน้างุดเพราะกลัวว่าสายทองจะดุที่ขัดคำสั่ง

“หนูแพร” เมื่อรู้จากปากหลานชายสายทองก็ขมวดคิ้วเป็นปมมองคาดโทษไปที่ผ้าแพรเพราะเธอต้องการจะดัดนิสัยภูผาแต่ผ้าแพรกลับช่วยหลานเธอเสียอย่างนั้น

“คือ...หนูกลัวคุณภูตื่นมาจะหิวน่ะค่ะคุณย่า” สาวเจ้าค่อยๆเงยหน้าเจื่อนๆเอ่ยกับสายทองเบาๆ

“เหมือนตอนนี้ผมจะมีพวกนะครับคุณย่า” คนตัวโตไม่วายเอ่ยหยอกคนเป็นย่าเพื่อกวนประสาทเล่น

“เดี๋ยวเถอะ” สายตาพิฆาตฟาดใส่หลานชายตัวเองไปหนึ่งที