ตอนที่9

“น้ากับยายของฉันเลี้ยงแพรมาค่ะแต่แพรก็อธิบายให้คุณฟังไม่ค่อยถูกซะด้วยพรุ่งนี้แพรจะถามวิธีจากยายแล้วก็น้าพิมนะคะเผื่อเอาไว้เลี้ยงลูกของเราด้วย” ร่างบางนอนทำหน้าครุ่นคิดเธอเห็นว่านิสัยของเธอนั้นส่วนมากมีแต่คนชมเธอเองก็อยากจะเลี้ยงลูกให้ได้เหมือนเธอเช่นกัน

“ฉันว่าฉันเลี้ยงลูกในวิธีของฉันจะดีกว่า”  ภูผาถึงกับต้องพูดตัดบทขึ้นมาก่อนหากให้ลูกนั้นเป็นเหมือนแม่เขาคงต้องห่วงมากเป็นแน่

“อืม...แพรคิดว่าเลี้ยงแบบวิธีของแพรกับของคุณคนละครึ่งดีกว่านะคะ” ผ้าแพรหันมายิ้มให้ชายหนุ่มที่สีหน้าดูเหมือนจะคิดหนักอะไรอยู่ในใจ

“เฮ้อ..” วันนี้เขาคิดว่ายังไม่คุยรายละเอียดลงลึกเรื่องนี้จะดีกว่าเลยทำได้แค่ถอนหายใจเบาๆแล้วล้มตัวลงนอนหงายคิดว่าอนาคตจะพูดกับเธออย่างไรให้เข้าใจดีว่าการที่ลูกเป็นเหมือนเธอจะถูกเอาเปรียบได้ง่าย

“เป็นอะไรคะ..คุณภูร้อนหรือว่าอะไรคะ..​เดี๋ยวแพรไปเร่งพัดลมให้ค่ะขอโทษนะคะที่บ้านแพรไม่มีแอคุณเลยดูลำบากเลย” เมื่อเสียงหายใจของชายหนุ่มถอนออกมาเฮือกใหญ่ความไม่สบายใจก็เกิดขึ้นกับหญิงสาวทันทีเพราะคิดว่าที่นี่อาจจะร้อนเกินไปสำหรับเขา

“เปล่าอากาศที่นี่เย็นสบายดีอยู่แล้วฉันจะนอนแล้วเธอก็นอนเถอะ” มือหนายกขึ้นปรามหญิงสาวไม่ให้ลุกขึ้นที่นี่เย็นกว่าแอที่บ้านของเขาเสียอีกเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยเพียงแค่คิดอะไรไม่ตกก็เท่านั้น

สามวันต่อมา

บ้านริมน้ำ

หลังจากที่ภูผาพาผ้าแพรบินมาที่กรุงเทพตั้งแต่เช้านี้เมื่อมาถึงสายทองก็พาหลานสะใภ้ของเธอนั้นเดินรอบบ้านแนะนำว่าอะไรอยู่ตรงไหนอย่างไรและที่นี่เค้าใช้ชีวิตกันแบบไหนเพื่อให้หลานสะใภ้ของเธอได้ลองค่อยๆปรับดู

“เป็นยังไงบ้างพออยู่ได้หรือเปล่า” เมื่ออธิบายถึงชีวิตการเป็นอยู่เรียบร้อยแล้วสายทองก็พาผ้าแพรมานั่งกันที่หลังบ้านเพราะวิวริมแม่น้ำตอนเย็นมันทำให้ผ่อนคลาย

“ได้ค่ะแพรอยู่ที่ไหนก็ได้ค่ะคุณย่าแค่ไม่อึดอัดใจก็พอ” ผ้าแพรรู้สึกชอบที่นี่อยู่เหมือนกันแม้จะไม่เหมือนบ้านเธอแต่ความร่มรื่นที่นี่ทำให้เธอค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อมาถึงเธอเองเป็นคนอยู่ง่ายกินง่ายหากที่ที่นั้นต้อนรับเธอ

“ผลไม้ค่ะคุณท่านคุณแพร” ดวงใจแม่บ้านวัยหกสิบที่อยู่กับสายทองมาตั้งแต่สาวๆเธอเห็นผ้าแพรก็นึกเอ็นดูเพราะกิริยามารยาทเรียบร้อยเมื่อเห็นสายทองและผ้าแพรนั่งคุยกันอยู่ที่หลังบ้านก็รีบหาผลไม้เป็นของว่างมาให้ทั้งสอง

“ขอบคุณนะคะป้าดวง” เจ้าของใบหน้าหวานยิ้มขอบคุณดวงใจพลันมือเรียวก็ใช้ส้อมจิ้มแตงโมชิ้นโตเข้าปากอย่างชื่นใจเพราะเธอกำลังอยากทานผลไม้อยู่พอดีแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากบอกใคร

“คราวหน้าถ้าหิวอะไรบอกป้าได้เลยนะคะคนท้องต้องห้ามอดเดี๋ยวจะหงุดหงิดนะคะ” ดวงใจมองออกว่าผ้าแพรคงจะหิวเพราะทานเข้าไปคำโตเสียขนาดนั้นแถมยังจิ้มผลไม้เข้าปากไม่หยุดอีกต่างหาก

“ค่ะป้าดวง” ร่างบางตอบกลับด้วยรอยยิ้มนึกขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูเธอหากดวงใจเอ่ยเช่นนี้แล้วคราวหน้าเธอก็น่าจะขอของหวานของชอบได้ง่ายหน่อยโดยไม่ต้องเกรงใจเท่าไรนัก

“อ้าวนั่นจะไปไหนล่ะตาภู” สายทองเห็นหลานชายเธอเดินมาหาแต่งตัวเต็มยศเซ็ทผมเนี้ยบคงไม่พ้นจะออกไปข้างนอกเช่นเคย

“มีนัดกับเพื่อนครับคุณย่า...อ่อ..คืนนี้ฉันกลับดึกเธอไม่ต้องรอฉันนะนอนได้เลย” ภูผาหันมาบอกกับร่างบางที่เอาแต่นั่งทานผลไม้ไม่หยุดปาก

“ได้ยังไงล่ะวันนี้หนูแพรต้องนอนที่นี่คืนแรกแกจะหนีเมียแกไปไหน” สายทองโพร่งตัดบทหลังจบประโยคของคนเป็นหลานชายทันที

“แพรนอนได้ค่ะคุณย่าคุณภูไปเถอะค่ะคงอยากจะเจอเพื่อนใช่ไหมคะไปอยู่ที่เชียงใหม่ตั้งหลายวันแล้ว” ผ้าแพรรีบเคี้ยวเจ้าแตงโมให้หมดปากรีบบอกกับสายทองว่าเธอนอนได้และให้ภูผานั้นไปหาเพื่อนได้เลยเธอไม่มีปัญหาในการนอนคนเดียวอยู่แล้ว

“เจอเพื่อนจริงๆใช่ไหม” สายทองอยากจะตีผ้าแพรเสียจริงที่ดูจะไม่ทันสามีตัวเองเลยจริงๆในเมื่อเจ้าตัวภรรยาเค้าไม่ห้ามเธอก็หมดหน้าที่จะห้ามได้แต่ย้ำอีกครั้งว่าที่หลานชายบอกว่าไปหาเพื่อนมใช่เพื่อนจริงๆใช่หรือไม่

“ครับคุณย่าถ้าผมจะไปที่อื่นผมไม่บอกคุณย่าหรอกครับ” ภูผายกยิ้มเบาๆเจ้าเล่ห์ที่คุณย่าของเขานั้นจะระแวงไปเสียทุกครั้งที่เขาออกข้างนอก

“เรานี่นะอย่าให้มันดึกมากนักล่ะ” มือหญิงชรายกมาฟาดต้นแขนหลานชายใบหน้าเน้นเขี้ยวเน้นฟันที่ถูกยอกย้อน

“คุณแพรไม่ห้ามคุณภูล่ะคะ” ดวงใจแปลกใจไม่น้อยกับอาการของผ้าแพรที่ดูจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยที่สามีเจ้าตัวจะไปเที่ยวกลางคืน

“ก็คุณภูเค้าแค่อยากไปเจอเพื่อนแพรไม่ห้ามหรอกค่ะป้าดวง” หญิงสาวส่ายหัวเบาๆเธอไม่ใช่คนใจร้ายใจดำที่ห้ามภูผาเพียงเพราะจะไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อน

“ย่าถามเราจริงๆนะหนูแพรไม่คิดว่าตาภูจะไปหาผู้หญิงบ้างหรือไง” สายทองขยายความคำถามของดวงใจเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผ้าแพรนั้นคิดอย่างไรถึงได้ปล่อยให้ภูผาออกไปแบบนั้นทั้งที่เธอเองก็ยังไม่มั่นใจว่าหลานเธอจะไปหาเพื่อนจริงๆอย่างที่ปากว่าเลย