เขาให้ความช่วยเหลือเธอเพราะเหรียญนำโชคที่เธอให้ทำให้เขาได้งานใหญ่ เธอยินยอมมาอยู่กับเขาเพราะกำลังขาดที่พึ่ง แต่พอได้อยู่ใกล้เธอก็รักเขาหมดใจ ขณะที่เขาไม่คิดจะรักใครอีกเพราะรักแรกมันเจ็บมันเจ็บจนไม่อยากจะเริ่มใหม่
View Moreมาถึงหัวหินในเวลาเที่ยงพอดี ทั้งสองคนเลยแวะทานอาหารกลางวันก่อนจะพากันเข้าที่พัก “ห้องที่นี่สวยมากเลยนะคะพี่ภู สระว่ายน้ำรอบๆ ด้วย” กัญญ์วราเปิดประตูกระจกที่กันระหว่างห้องนอนกับสระว่ายน้ำส่วนตัวรูปตัวแอลที่ยาวขนานไปกับห้องนอน มองออกไปด้านหน้าเป็นวิวทะเลและด้านข้างสระน้ำยังมีชุดโซฟาและหมอนใบเล็กซึ่งเหมาะสำหรับหาออกไปนั่งอ่านหนังสือหรือนอนดูดาวอีกด้วย “ชอบไหม” “ชอบมากค่ะ ใบตองขอลงไปเล่นน้ำนะคะ” “หมายถึงน้ำในสระหรือในทะเลล่ะ” “น้ำในสระค่ะ ส่วนน้ำทะเลค่อยไปตอนเย็น พี่ภูขับรถมาเหนื่อยๆ จะนอนพักก็ได้นะคะ” กัญญ์วรารีบเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วก่อนจะนั่งทาครีมกันแดดขณะที่ภูเมฆานั้นหยิบแท็บเล็ตออกเพื่อจะทำงาน “พี่ภูขา ทาครีมให้หนูหน่อยได้ไหมคะ” เสียงหวานอ้อนพร้อมทั้งเดินมานั่งหันหลังและส่งครีมกันแดดให้ ภูเมฆาทาครีมไปบนผิวเนียนนุ่มให้อย่างรวดเร็วเขาไม่อยากสัมผัสกับตัวหญิงสาวเกินไปเพราะแค่เพียงเห็นเธอสวมชุดว่ายน้ำเขาก็แทบไม่มีสมาธิทำงาน “เสร็จแล้วครับ” “ขอบคุณค่ะ พี่ภูว่าหนูใส่ชุดนี้สวยไหมคะ”
หลังจากทำงานอย่างหนักมาทั้งสองสัปดาห์ วันนี้ก็ถึงวันที่ทั้งสองคนนัดกันไปเที่ยวทะเล “พี่ขอแวะที่ไซต์งานหน่อยนะ เพราะเป็นทางผ่าน น่าจะคุยกับหัวหน้าวิศวะไม่นาน” ภูเมฆาที่นั่งอยู่ประจำที่คนขับหันมาบอกกับกัญญ์วรา “ได้ค่ะ” พอมาถึงบริเวณที่ใช้ก่อสร้างคอนโดหรูริมแม่น้ำของเจ้าสัวเรวัฒน์ชายหนุ่มก็จอดที่ด้านหน้าและบอกให้หญิงสาวนั่งรอ “พี่ภู หนูขอไปเดินริมแม่น้ำได้ไหม พี่คุยงานเสร็จตอนไหนก็ค่อยโทรตาม” “ได้สิ แต่หนูอย่าไปไกลมากนะ” “ไม่ไกลหรอกค่ะ ตรงนู้นมีเก้าอี้ด้วยหนูว่าจะเดินไปนั่งรอ” กัญญ์วราเดินมาไม่นานก็มาถึงเก้าอี้ไม้ตัวยาวริมแม่น้ำ มองไปข้างหน้าก็เป็นทางเดินเล็กๆ ที่ปูด้วยอิฐตัวหนอน ซึ่งเวลานี้ยังไม่สายเท่าไหร่จึงยังมีคนมาวิ่งและเดินออกกำลังกายอยู่บ้าง ระหว่างกำลังมองบรรยากาศโดยรอบเธอก็สะดุดตากับชายสูงวัยคนหนึ่งที่น่าจะมาเดินออกกำลังกายแต่ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกถึงความผิดปกติเพราะจู่ๆ ชายสูงวัยก็นั่งลงกับพื้นทั้งที่อีกนิดเดียวก็จะถึงเก้าอี้ไม้อีกตัว หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ด้วยความเป็นห่วงและเมื่อเห็
“ใบตองคิดอะไรอยู่” ธิชากรถามเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งเหม่อ “เรากลัวคนอื่นจะรู้เรื่องเรากับพี่ภูน่ะสิ” “แต่ดูเหมือนพี่ภูของใบตองจะไม่ได้กลัวเลยนะ ถ้าอย่างนั้นคงไปเอารูปลงโทรศัพท์หรอกนะ เราว่าหายากมาที่ผู้ชายจะทำแบบนี้นะ” “พี่ภูบอกว่าไม่อยากปิด เลยให้เราทำตัวตามปกติถ้าใครจะรู้ก็ไม่เป็นไร อย่างเมื่อเช้าเรากับเขาก็มาทำงานพร้อมกัน” “พี่เขาคงคิดดีแล้วใบตองก็อย่ากังวลนะ” “อือ ขอบใจนะถ้าไม่มีมะเหมี่ยวเราคงอกแตกตายแน่ๆ เพราะไม่รู้จะคุยเรื่องนี้กับใคร” “ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” “แล้วแบบนี้จบแล้วใบตองจะทำงานที่นี่เลยไหม เราได้ยินว่าจะมีตำแหน่งว่างนะ” “ก็ว่าจะยื่นใบสมัครดูก่อน” “จะยื่นทำไมล่ะ เป็นถึงแฟนบอสเลยนะ” “เราไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเป็นเด็กเส้น หรือบางทีก็อาจจะลองไปหาประสบการณ์ที่อื่นก่อน” “เคยคุยเรื่องนี้กับบอสหรือยังล่ะ” “ก็มีคุยบ้างพี่ภูเขาตามใจแต่จริงๆ เขาไม่ค่อยอยากให้เราทำงาน” “นั้นสิ รวยขนาดนี้จะให้แฟนมาทำงานทำไม” “แต
วันหยุดยาวผ่านไปแล้ว เช้าวันนี้ภูเมฆาเลยตื่นนอนเร็วกว่าปกติแต่เขาไม่ได้ลงไปออกกำลังกายอย่างเคย ชายหนุ่มกำลังเตรียมอาหารเช้าให้กับตนเองและกัญญ์วราเพิ่งจะได้นอนไปเมื่อตีสอง “พี่ภูทำอะไรคะ กลิ่นหอมฉุยเลยค่ะ” “ข้าวต้มปลาครับ ของหนูไม่ใส่ขิงแต่ใส่ขึ้นฉ่ายเยอะๆ ใช้ไหม” “ค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ภูรู้ใจหนูที่สุดเลย” “ลองชิมดูนะครับว่ารสชาติดีไหม” “อ๊ะ! ….” หญิงสาวรีบไปหน่อยข้าวต้มร้อนเลยลวกปาก “ไหนพี่ขอดูหน่อย ปากพองไหม” “ไม่หรอกค่ะ หนูก็แค่ตกใจ” ภูเมฆาเดินมาใกล้ก้มลงมองปากเล็กแล้วก้มลงเบาๆ ทำเอาอีกคนอายจนหน้าแดงที่เห็นเขาอ่อนโยนกับแบบนี้ “เจ็บมากไหม” เขาเกลี่ยปลายนิ้วไปบนปากนุ่มของหญิงสาวอย่างเบามือ “ไม่ค่ะ พี่ภูเป่าเมื่อกี้หนูก็หายเจ็บเลยค่ะ” “อย่ารีบกินสิครับยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ” “หนูจะรีบไปเจอเพื่อนค่ะ อยากเอาของฝากไปให้แล้วเราก็มีเรื่องคุยกันเยอะเลยค่ะ” “ในนั้นมีเรื่องพี่ด้วยไหม” “พี่อยากให้มีไหมล่ะคะ” “แล้วแต่หนูเลย พี่ยังไงก็ได้ ว่
คำพูดของชายหนุ่มที่กระซิบอยู่ข้างใบหูราวน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟปรารถนา กองไฟที่ทำให้กัญญ์วราหลอมละลายและจมดิ่งลงไปจนหาทางออกไม่เจอ“ถ้าพี่ภูชอบก็ต้องทำให้หนูร้องแบบนั้นบ่อยๆ สิคะ”“หนูกำลังท้าทายพี่”“หนูเปล่าท้าทายนะคะ ก็แค่อยากจะรู้ว่าพี่ภูจะทำให้หนูร้องจนเสียงแหบหรือเปล่า”หญิงสาวพูดขณะที่มือประคองใบหน้าหล่อนั้นไว้ เธอจ้องตาเขาอย่างท้าทายและนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเลยว่าคนนี้คงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ“หึหึ ถ้าพรุ่งนี้ลุกไม่ขึ้นอย่ามาโทษพี่นะคะ”เขาหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะก้มมาจูบอย่างเร่าร้อนฝ่ามือใหญ่นวดคลึงเต้าคู่งามขณะที่ปากก็จูบเธอไม่ยอมปล่อย ลิ้นหนากวาดต้อนลิ้นเล็กหยอกล้อกันเป็นพัลวัน ขณะที่มือใหญ่ก็ฟอนเฟ้นความนุ่มหยุ่นเพิ่มความเสียวซ่านด้วยการสะกิดเขี่ยปลายถัน กัญญ์วราอ่อนระทวยอยู่บนอาร์มแชร์มือเล็กของเธอลูบไปตามแผ่นหลัง บางครั้งก็บีบที่หัวไหลแรงๆ เพื่อระบายความเสียวซ่านที่มันมากขึ้นจนแทบจะครองสติไม่อยู่ภูเมฆาหลอกล่อเธอด้วยจุมพิตที่เร่าร้อนเพื่อให้เธอเคลิบเคลิ้มก่อนที่จะกดแกนกายเข้าหาเธอทีละนิด“พี่ภู”แม้ไม่ใช่ครั้งแรกแต่ขนาดของเขานั้นมันไม่ธรรมดาเลยสักนิด หญิงสาวรู้สึกถึ
ภูเมฆาเดินออกจากห้องน้ำมาก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นกัญญ์วรานั่งรออยู่ “มารอพี่เหรอ” “ค่ะ” หญิงสาวตอบพลางหันมามองแล้วต้องรีบหันหน้ากลับด้วยความเขินอายเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นนุ่งผ้าเช็ดตัวไว้แค่ผืนเดียวแล้วเขาก็ผูกไว้ต่ำมากจนเธอกลัวว่ามันจะหลุด ภูเมฆากระตุกยิ้มก่อนจะเดินมายืนตรงหน้าหญิงสาว เขาก้มลงมองก็เห็นว่าเธอกำลังอายและหน้าคงจะแดงมากเพราะขนาดใบหูเล็กๆ นั่นยังกลายเป็นสีแดงระเรื่อ “พี่ภูไปแต่งตัวก่อนดีกว่าไหมคะ” “ทำไม ไม่อยากเห็นพี่โป๊เหรอ” “ค่ะ” “ไม่โป๊หรอกครับ แล้วหนูมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า เมื่อกี้เหมือนหนูจะเข้านอนแล้วนะ” เขาอุ้มคนที่เอาแต่ก้มหน้าขึ้นจากเก้าอี้ตัวโตแล้วตัวเองก็นั่งลงไปนั่งแทนแล้วจับให้เธอนั่งอยู่บนตักตะแคงข้างให้เขา “หนูมีของจะให้พี่” “กล่องที่พี่เห็นเมื่อกี้ใช่ไหม” เขาแบมือตรงหน้า “หนูบอกก่อนนะคะว่าของข้างในมันเทียบไม่เลยกับของที่พี่ซื้อให้หนู แต่หนูตั้งใจจะซื้อให้พี่เป็นของขวัญปีใหม่” “แค่หนูซื้อให้พี่ก็ดีใจแล้ว ไหนล่ะขอที่จะให้พี่” กัญญ
“เหมาะกับหนูมากๆ เลยนะ” ภูเมฆาจับมือเล็กที่มีแหวนสวมอยู่ขึ้นมาดูระหว่างที่เดินออกจากร้าน “สวยมากและแพงมากด้วยค่ะ แล้วแบบนี้หนูจะกล้าใส่ไหมล่ะคะ ถ้าหายขึ้นมาล่ะแย่เลยนะคะ หนูว่ากลับถึงห้องแล้วเก็บไว้ดีกว่า”“แต่พี่อยากให้ใส่นะ หายก็แค่ซื้อใหม่คนอื่นเห็นจะได้รู้ว่าหนูมีแฟนแล้ว”พอได้ฟังเหตุผลของเขาหัวใจเธอก็พองโต ถึงไม่เคยได้ยินคำบอกรักแต่การแสดงออกของเขาทำให้เธอสัมผัสได้ว่าตอนนี้เขาน่าจะเปิดใจกับตนเองแล้ว“ค่ะ หนูจะใส่ไว้ตลอดเลย”“ดีมากครับ พี่ว่าเราไปหาข้าวกินกันดีกว่า”“ได้ค่ะ หนูก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน”ทานอาหารเสร็จแล้วก็พากันไปซื้ออาหารสดสำหรับเตรียมอาหารระหว่างที่กำลังเลือกซื้ออยู่หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาทักทายภูเมฆา“ภู ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”“ครับ”“มาซื้อของเหรอคะ พอจะมีเวลาว่างไหมศิอยากคุยด้วยนิดหน่อย”“ผมไม่สะดวกคุยครับสิ”“แต่ศิคุยเรื่องบ้านจัดสรรที่กำลังจะประมูล”“ถ้าเป็นเรื่องงานคุณติดต่อผ่านทางเลขาผมไปนะครับ ตอนนี้มันเป็นเวลาส่วนตัวของผมกับภรรยา”“ภรรยาเหรอคะ”“ใช่ครับ นั่นไงเธอกำลังเดินมาพอดี”“มีอะไรเหรอคะพี่ภู”“พอดีพี่เจอคนรู้จักน่ะ”“สวัสดีค่ะ” ก
“ใบตองมองหน้าพี่แบบนั้นทำไมครับ” “พี่ภูหลอกให้หนูคุยเรื่องอื่นเพื่อจะให้จะลืมเรื่องเลิกจ้างหนูใช่ไหมคะ”“พี่หลอกที่ไหน หนูนั่นแหละชวนพี่คุย”“เอาล่ะค่ะ หนูว่าเราควรคุยกันอย่างจริงจังได้แล้วนะคะ เรื่องนี้มันสำคัญกับชีวิตหนูจริงๆ”“พี่ก็จะพูดกับหนูอย่างจริงจังนะ ที่พี่ไม่จ้างหนูเพราะตอนนี้พี่กับหนูเราตกลงคบกันแล้ว พี่ไม่อยากให้หนูเหนื่อย”“ปกติหนูก็ทำทุกวันอยู่แล้วไม่เหนื่อยอะไรสักหน่อย”“พี่รู้ว่าหนูเก่ง แต่พี่อยากให้หนูเอาเวลานั้นมาดูแลพี่”“ดูแล”“ใช่ครับ หนูต้องทำหน้าที่ดูแลแฟนด้วย”“พี่ภูโตแล้วนะคะ”“ยิ่งโตก็ต้องยิ่งต้องการคนดูแล นะคะหนูไม่ต้องทำงานบ้านอะไรเลย พี่ให้ค่าจ้างเพิ่มด้วยนะคะดีไหม”“หนูเป็นแฟนพี่ก็ต้องดูแลพี่อยู่แล้ว”“ในทางกลับกันพี่ก็ต้องดูแลหนูใช่ไหมล่ะ เพราะฉะนั้นพี่ก็จะให้เงินหนูใช้ตกลงไหมคะ”“ไม่ต่างอะไรกับนางบำเรอเลยนะคะ” กัญญ์วราน้ำตาคลอเพราะไม่คิดมาก่อนว่าตนเองจะตกอยู่ในสภาพนี้“ไปกันใหญ่แล้ว พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย” ภูเมฆาลุกขึ้น สองมือประคองใบหน้าปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาที่หยดลงมาอย่างช้าๆ“แต่มันไม่ต่างกันเลยนะคะ” เสียงเธอเริ่มสั่น“ต่างสิครับ ต่างมากด้วย”“ยังไง
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินสุวรรณภูมิในเวลาเกือบจะห้าทุ่มและกว่าจะรอรับกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยกลับถึงคอนโดก็ตีสอง กัญญ์วรามาถึงก็รีบอาบน้ำและเข้านอนเพราะทั้งง่วงทั้งเพลียแต่ยังไม่ทันหลับสนิทก็รู้สึกได้ว่าเตียงนอนยุบตัวลง “พี่ภูมานอนเบียดหนูทำไมคะ” กัญญ์วราถามออกไปแต่ตัวเองกลับขยับเข้าหาความอบอุ่น “ก็อยากนอนด้วย หลับนะครับพี่ง่วงแล้ว” เขากอดกระชับร่างเล็กๆ เข้าหาตัวจูบเบาๆ บนหน้าผากมนก่อนจะหลับตาลงเพราะความเหนื่อยและง่วง กว่าทั้งสองคนจะตื่นก็เป็นสายๆ ของอีกวันซึ่งคนที่ตื่นก่อนก็เป็นกัญญ์วราเพราะต้องรีบมาทำอาหารให้เขาตามหน้าที่ “จะรีบไปไหนพี่ยังง่วงอยู่เลย” “หนูจะไปดูว่าในตู้พอมีอะไรทำเป็นอาหารเช้าได้ไหม” “หนูหิวเหรอ” “เปล่าค่ะ หนูจะทำให้พี่” “อย่าเพิ่งทำเลยเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวออกไปกินข้างนอกก็ได้” “ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ภูยังไม่หิวหนูขอรื้อกระเป๋าก่อนนะคะตอนออกไปข้างนอกจะได้เอาของฝากลงไปด้วยเลย “ได้สิ เดี๋ยวพี่ช่วยนะ” “ไม่เป็นไรค่ะ พี่ภูนอนต่อเถอะ” “ไม่
เช้าวันจันทร์ที่แสนวุ่นวาย บนถนนเต็มไปด้วยรถลาที่มุ่งหน้าไปยังจุดหมาย ทั้งโรงเรียน มหาวิทยาลัย สถานที่ทำงานหนึ่งในนั้นก็มีรถของภูเมฆาที่กำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายคือบ้านของเจ้าสัวเรวัฒน์ซึ่งวันนี่เขามีนัดคุยกับเจ้าสัวเรื่องการก่อสร้างคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง และครั้งนี้ไม่ได้มีเขาแค่ที่ได้รับเชิญให้ไปคุย แต่ยังมีอีกหลายบริษัทที่ท่านเชิญเพราะฉะนั้นวันนี้จะไปสายไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวเจ้าสัวเรวัฒน์เป็นที่รู้กันในหมู่นักธุรกิจว่าท่านเป็นคนตรงต่อเวลาและถ้าพอใจจะจ้างใครก็จ้างโดยไม่คำนึงถึงราคาหรือมีการประมูลให้วุ่นวาย ว่ากันว่าท่านมีซินแสที่คอยชี้และดูโหงวเฮ้งให้ว่าใครเหมาะกับงานไหน ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ภูเมฆาไม่เชื่อเท่าไหร่แต่ที่เขายอมตื่นแต่เช้าเพื่อมาเจอรถติดครั้งนี้ก็เพราะกำไรที่ได้จากงานนี้มันมากจนไม่อาจมองข้ามได้เลย อีกอย่างลูกน้องของเข้าก็ตั้งความหวังกับโบนัสปลายปีกันไว้ค่อนข้างมาเลยทีเดียวภูเมฆานั่งอ่านเอกสารโครงการคอนโดมิเนียมระหว่างทาง แม้จะศึกษามาอย่างดีแล้วเขาก็ไม่อยากพลาดแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มเป็นคนจริงจังกับการทำงานมาก งานทุกอย่างเขาจะศึกษาข้อมูลอย่างดีก่อนจะออกไปเจอกับ...
Comments