หน้าหลัก / โรแมนติก / ไม่คิดจะรัก / ตอนที่ 2 เชื่อได้แน่นะ

แชร์

ตอนที่ 2 เชื่อได้แน่นะ

ผู้เขียน: จินต์พิชา

ปรับปรุงล่าสุด: 2025-02-12 20:58:33

สุชาติเปิดกระจกฝั่งคนขับเรียกให้คนที่ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์ขึ้นมาบนรถ

“สวัสดีค่ะน้าชาติ ไหนคะเสื้อที่ขาด” หญิงสาวขึ้นมาบนรถก็ถามพร้อมทั้งรีบหยิบกล่องอุปกรณ์ออกมาจากกระเป๋าผ้าใบเก่ง

“ไม่ใช่เสื้อน้า แต่เป็นเสื้อเจ้านายน้า” พอได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบหันไปยกมือไหว้คนที่อยู่ด้านหลัง

“คุณภูครับนี่ใบตอง เธอจะช่วยเย็บกระดุมให้นะครับ”

“สวัสดีค่ะ ไหนคะเสื้อที่จะให้ใบตองเย็บ”

ภูเมฆายกมือรับไหว้แทบไม่ทัน เขาไม่คิดว่าคนที่จะมาเย็บกระดุมให้ตัวเองยังเป็นเด็กนักศึกษาอยู่

“เย็บได้แน่นะ” เขาถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจเพราะไม่คิดว่าวัยรุ่นจะทำงานแบบนี้เป็น

“แน่สิคะ คุณถอดเสื้อมาเลยเดี๋ยวใบตองเย็บให้”

“มาข้างหลังดีกว่าไหม ตรงนั้นมันแคบ” ภูเมฆาจับแฟ้มที่วางอยู่ไปไว้อีกทาง

“คุณภูครับ ผมหาจังหวะจอดไม่ได้เลย”

“ไม่เป็นไรค่ะน้าชาติ ใบตองปีนข้ามไปได้ใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามเจ้านายของน้าสุชาติเชิงขออนุญาต

“ได้สิ”

พอเขาอนุญาตกัญญ์วราหรือใบตองก็รีบปีนข้ามมาทางด้านหลัง เพราะเธอสวมกระโปรงค่อนข้างสั้นการก้าวข้ามมาจึงค่อนข้างลำบากอีกทั้งรถก็ยังโยกไปมา หญิงสาวจึงเสียหลักเซไปชนกับหน้าอกของภูเมฆาอย่างไม่ตั้งใจ

“ขอโทษค่ะ” พอตั้งตัวได้เธอก็รีบขอโทษและนั่งลงบนเบาะด้วยใจที่เต้นแรง

ภูเมฆาเองก็ไม่ต่างกัน จังหวะเมื่อครู่มันใกล้ชิดมากจนเขาได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ออกมาจากตัวของหญิงสาว

“กระดุมตรงไหนที่ขาดคะ”

ชายหนุ่มรีบถอดสูทออกพร้อมทั้งเปิดไฟด้านบนเพดานเพื่อให้เธอเห็นได้ชัดขึ้น ระหว่างที่เธอกำลังตั้งใจเย็บเขาก็มองใบหน้าเธอไปด้วย

เธอเป็นผู้หญิงที่สวยเป็นธรรมชาติมาก ใบหน้าเนียนนั้นแทบไม่ได้แต่งเติมอะไรเลย ดวงตากลมโต ขนตาเป็นแพสวยคิ้วเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบผิวเธอขาวเนียนจนแทบจะเป็นสีชมพู

“เสร็จแล้วค่ะ” เสียงของเธอทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์

“ขอบใจมาก”

“คุณภูคะ ใบตองว่าเย็บอีกข้างด้วยดีไหม”

“มันขาดแค่ข้างเดียวนะ”

“ใบตองว่าเย็บทั้งสองข้างเถอะค่ะ เผื่อมันจะขาดอีก”

“อือ” เขายอมให้เธอเย็บกระดุมอีกข้างเพราะอยากมองเธอให้นานขึ้นอีกนิด

กัญญ์วราจัดการเย็บกระดุมเสื้ออีกข้างพอเสร็จเรียบร้อยเธอก็เก็บทุกอย่างลงกระเป๋าผ้าก่อนจะหันมาชวนภูเมฆาคุย

“ธุระที่คุณจะไปคงสำคัญมากนะคะ ถึงต้องให้มาเย็บกันบนรถเลย”

“ก็ประมาณนั้น แล้วเธอคิดค่าจ้างเท่าไหร่” ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์เปิดแอปพลิเคชันธนาคารเตรียมจะโอนเงินให้

“ไม่คิดหรอกค่ะ”

“ได้ยังไงล่ะ เธอเสียเวลานะ”

“ไม่เสียเวลาเลยใบตองถือว่าวันนี้มีคนขับรถมาส่ง เพราะเดี๋ยวก็จะถึงมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ”

“ขอบใจมากนะที่มาช่วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง น้าชาติคะ อย่าลืมจอดหน้ามหาลัยให้ใบตองด้วยนะคะ”

“ได้สิ”

พอบอกน้าสุชาติเสร็จกัญญ์วราก็เอามือล้วงกระเป๋าอยู่พักใหญ่ก่อนจะหยิบเหรียญสีทองเล็กๆ ขึ้นมา เธอมองเหรียญในมือสลับกับหน้าของภูเมฆาอย่างใช้ความคิด

“มีอะไรเหรอใบตอง ทำไมมองหน้าผมแบบนั้นล่ะ”

“คุณกำลังจะไปคุยงานสำคัญใบตองก็เลยคิดว่าจะให้เหรียญนำโชคกับคุณ แบมือมาสิคะ”

ภูเมฆาแบบมืออย่างที่เธอบอกเพราะไม่อยากเธอเสียน้ำใจถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้เท่าไหร่

“ขอบใจนะ”

“คุณมองเหมือนไม่เชื่อเลย แต่มันนำโชคจริงๆ นะคะ” เธอยืนยันอีกครั้งด้วยท่าทางที่จริงจังกว่าเดิม

“แล้วใบตองไม่ต้องใช้เหรอ”

“ใบตองมีสองเหรียญค่ะ” เธอหยิบอีกเหรียญที่คล้ายกันแต่เล็กว่าหาเขาดู เธอพูดพลางส่งยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ ทำให้คนที่ไม่ค่อยยิ้มอย่างภูเมฆายิ้มตามโดยไม่รู้ตัว

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” หญิงสาวกล่าวขอบคุณก่อนจะรีบลงไปจากรถแล้วเดินเข้ามาหาวิทยาลัยไป

“น้าชาติสนิทกับใบตองเหรอครับ” ภูเมฆาทางหลังจากที่เธอลงจากรถไปแล้ว

“ครับ เธอเช่าบ้านอยู่ในซอยเดียวกับผมก็เลยเจอกันบ่อย เด็กคนนี้เป็นเด็กดีแล้วก็ขยันครับ ตอนเช้าเธอจะไปรับจ้างขายของในตลาด พอตอนเย็นก็ไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านอาหารครับ”

“ตัวแค่นี้แต่ทำงานเยอะเหมือนกันนะ”

“ทำไงได้ละครับ เธอต้องส่งตัวเองเรียน”

“แล้วพ่อแม่เธอล่ะ”

“เธออยู่กับแม่เลี้ยงครับพ่อเพิ่งตายไปเมื่อต้นปี แต่แม่เลี้ยงก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เธอทำงานรับจ้างทั่วไปรายได้ก็คงมีไม่มาก ใบตองก็เลยต้องทำงานทุกอย่างเพื่อส่งตัวเองเรียน”

ภูเมฆาฟังแล้วก็นึกถึงตัวเองเพราะแต่ก่อนเขาก็เลยลำบากมาก่อนและกว่าจะมีวันนี้ได้เขาก็เหนื่อยจนท้อมาหลายครั้ง

ในอดีตภูเมฆาอาศัยอยู่กับบิดามารดาแต่ทั้งสองก็ทะเลาะกันทุกวันจนกระทั่งตัดสินใจแยกทางกันตอนเขาอายุได้เพียง 5 ขวบ ทั้งบิดาและมารดาไม่มีใครต้องการเขา เขาเลยไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า เขาอยู่ที่นั่นจนเรียนจบชั้น ม.3 จากนั้นเขาก็ออกมาอาศัยอยู่ที่วัดแล้วหลวงตาก็ใจดีส่งเขาเรียน ระหว่างนั้นเขาก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ภูเมฆาทำงานทุกอย่างที่ได้เงินจนส่งตัวเองเรียนจบปริญญาตรีคณะวิศวกรรมศาสตร์

จากนั้นเขาก็สอบชิงทุนของบริษัทที่ทำงานอยู่จนได้ไปเรียนต่อปริญญาโทที่ต่างประเทศ ระหว่างเรียนก็ทำงานให้บริษัทสาขาที่นั่นไปด้วยจนเรียนจบก็ทำงานที่นั่นต่อ พอครบสัญญาห้าปีเอาก็ลาออกและกลับมาเปิดบริษัทของตนเองที่ประเทศไทย

บทที่แล้ว บทต่อไป

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 44 กลืนน้ำลายตัวเอง (ตอนจบ)
ภูเมฆากึ่งหลับกึ่งตื่นเมื่อหลานสาวเจ้าสัวมาเรียกให้เขาไปทานอาหารเย็น “ใบตอง” ชายหนุ่มรู้สึกราวกับตนเองกำลังฝัน ผู้หญิงคนที่เขาตามหามาตลอดยืนอยู่ตรงหน้าและเธอกำลังยิ้มให้เขา ภูเมฆาสลัดศีรษะไปมาและตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติของตนกลับมา “ตบตัวเองแบบนั้นไม่เจ็บเหรอคะ” “ใบตอง นี่ใบตองจริงๆ ใช่ไหม พี่ไม่ได้ฝันใช่ไหม” ภูเมฆารีบลุกขึ้นแล้วดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดด้วยความรักและความคิดถึง “เบาๆ สิคะกอดแบบนี้หนูก็หายใจไม่ออกกันพอดี” “พี่ดีใจที่เจอหนู หนูไปอยู่ไหนมา สบายดีไหม แพ้ท้องหรือเปล่า หนูลำบากไหม แล้วมาที่นี่ได้ยังไง” “ใจเย็นๆ สิคะ ถามรัวแบบนั้นหนูคิดคำตอบไม่ทัน” “ใบตองหนูจะไม่ทิ้งพี่ไปอีกแล้วใช่ไหม พี่รักหนูนะ รักลูกของเราด้วย พี่ขอโทษที่ทำให้หนูรู้สึกแย่ ขอโทษที่บอกหนูช้าไปหนูให้อภัยพี่ได้ไหมคะ” “หนูก็ต้องขอโทษพี่ภูด้วยที่ใจร้อนและหนีมา” “ไม่เลยหนูไม่ผิดอะไรเรื่องนี้พี่ผิดคนเดียว พี่สัญญาจะไม่ทำให้หนูต้องน้อยใจอีก เรากลับมาอยู่กันเหมือนเดิมนะคะ”“ไปอยู่ที่คอนโดเหรอคะหรือที่บ้านหลังใหม่ล่ะคะ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 43 แต่งงานกับหลานผมสิ แล้วคุณจะได้ทุกอย่าง
ผ่านอีกเดือนที่ภูเมฆาต้องอยู่คนเดียวในคอนโด เขารอเธอกลับมาแม้ว่าความหวังจะค่อนข้างจะริบหรี่ลงไปทีละนิด “กูว่ามึงเลิกรอเหอะภู” “นั่นสิ นี่มันสองเดือนแล้วนะ ภูกูว่ามึงทำใจเถอะ” เมคินก็เห็นด้วยกับคำพูดของธนสิทธิ์ “ลูกกับเมียกูนะเว้ย นานแค่ไหนกูก็จะรอ” “แล้วถ้าเขาไม่กลับมาล่ะ มึงจะจมอยู่กับความทุกข์แบบนี้ตลอดเหรอ” เมคินเห็นใจเพื่อนที่ดูไม่มีความสุขเลย “พวกมึงว่ากูประกาศตามหาดีไหมหรือไม่แจ้งความคนหาย” “มึงอย่าเชียวนะไอ้ภู แบบนั้นเขาจะยิ่งโกรธไปอีก” ธนสิทธิ์รีบห้ามเพื่อน “กูหมดหนทางแล้วจริงๆ” ภูเมฆาถอนหายใจยาว “เอาน่า กูว่าถ้าเขารักมึงยังไงวันหนึ่งเขาก็ต้องกลับมา” เมคินได้แต่ให้กำลังใจเพื่อนไปแบบนั้นทั้งที่เขาก็นึกไม่ออกเลยว่าเธอคนนั้นของภูเมฆาจะกลับมาหรือเปล่า ภูเมฆาดื่มกับเพื่อนจนถึงเวลาร้านปิดก็กลับมานั่งดื่มต่อที่คอนโดต่อเพราะอยากให้ตัวเองเมาและจะได้ลืมเรื่องที่กำลังทุกข์ใจอยู่แม้จะรู้ว่าตื่นมาเรื่องทุกอย่างก็ยังคงเหมือนก็ตาม เพราะเมื่อกว่าจะนอนก็เกือบจะเช้า วันนี้ภูเมฆาเ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 42 ยังมีความหวัง
การมีชีวิตอยู่โดยไม่เหลือใครมันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ ไม่ว่าจะมองไปทางในเขาก็เห็นแต่เงาของกัญญ์วราอยู่เต็มห้องไปหมด และพอหลับตาภาพความทรงจำก็แจ่มชัดขึ้น “เฮ้อ หนูหายไปไหนพี่จะต้องแจ้งความไหมว่าเมียหาย” เขาบ่นไปเรื่อยเปื่อย เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาพยายามตามหาแต่ก็ยังมีวี่แววของเธอเลย เขาโทรไปที่โมเดลลิ่งแต่ทางนั้นบอกว่าหญิงสาวไม่ได้รับงานที่นี่แล้วและเพื่อสนิทของเธอทั้งสองคนก็ยังไม่มีใครติดต่อกับกัญญ์วราได้เลย ชายหนุ่ม พยายามข่มตานอนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันพฤหัสบดีซึ่งตรงกับวันที่เธอไปตรวจที่โรงพยาบาลครั้งสุดท้ายและมันก็ครบหนึ่งเดือนพอดี เขาหวังว่าเธอจะมาตรวจตามที่ได้สอบถามจากพยาบาลว่าหญิงตั้งครรภ์ไตรมาสแรกจะต้องมาตรวจทุกเดือน ภูเมฆามาดักรอที่หน้าห้องตรวจตั้งแต่เช้าและหวังว่าจะเจอกับกัญญ์วราแต่รอจนกระทั่งหมดเวลาตรวจของแผนกผู้ป่วยนอกแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลย ที่นี่คือความหวังสุดท้ายที่เขาคิดว่าจะเจอเธอแต่ตอนนี้ความหวังของเขามันไม่เหลืออีกต่อไปแล้ว เขาเดินคอตกออกมาจากโรงพยาบาลก่อนจะขับรถกลับไปยังคอนโดซึ่งครั้งหนึ่งมันเต็มไปด้ว
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 41 เดี๋ยวก็กลับมา
ภูเมฆากลับเข้ามาที่คอนโดในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม เขาเดินหากัญญ์วราไปทั่วห้องแต่ก็เหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ และน่าแปลกใจที่เธอไม่ได้เตรียมอาหารเย็นไว้รอ เขานึกถึงคำพูดของเธอที่บอกว่าไม่สบายก็รู้สึกเป็นห่วงจึงรีบโทรหาแต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด ถ้างานไม่เร่งเขาคงมีเวลาพาเธอไปหาหมอและให้เวลากับเธอได้มากกว่านี้ แต่ภูเมฆาเชื่อว่าเชื่อว่ากัญญ์วราจะเข้าใจถึงเหตุผลที่เขาทำลงไป ชายหนุ่มทั้งโทรหาและทิ้งข้อความให้โทรกลับแต่ผ่านไปเกือบชั่วโมงทุกอย่างก็ยังเงียบสนิท เขาเริ่มกังวลมากขึ้นครั้นจะโทรถามเพื่อนของเธอก็ไม่มีเบอร์ติดต่อใครเลย ถ้าหากยังติดต่อไม่ได้จริงๆ ก็คงจะต้องโทรไปถามฝ่ายบุคคลซึ่งน่าจะมีข้อมูลติดต่อเพื่อนของเธอบ้าง แต่ถ้าโทรไปเวลานี้คงไม่ได้เรื่องเนื่องจากเป็นวันหยุด เขาเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นขณะที่มือก็กดโทรออกอย่างไม่พัก แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิมเขาเดินเข้ามายังห้องนอนจากนั้นก็โทรหาเธออีกครั้งแล้วสายตาของเขาก็สะดุดดับกระดาษแผ่นเล็กและแหวนเพชรที่เขาซื้อให้เธอซึ่งวางทับกันอยู่ ภูเมฆารีบหยิบขึ้นมาแล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลยเมื่ออ่านข้อค
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 40 คำตอบที่เหมือนเดิม
เวลาในแต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว กัญญ์วราเรียนจบและเริ่มทำงานได้เกือบหนึ่งสัปดาห์ หญิงสาวได้ทำงานในบริษัทเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโด พอเริ่มทำงานชีวิตก็เปลี่ยนไป เพราะในแต่ละวันเธอต้องทำงานอย่างหนักและพอกลับถึงบ้านก็เหนื่อยจนแทบไม่มีเวลาให้กับภูเมฆา ทางด้านชายหนุ่มก็ไม่ต่างกันช่วงนี้เขามีงานด่วนเข้ามาทำให้ในแต่ละวันจะกลับค่อนข้างดึก พอมาถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำเข้านอน พอเข้าเดือนที่สองงานของกัญญ์วราก็เริ่มลงตัวมากขึ้นแต่ดูเหมือนว่างานของภูเมฆานั้นจะยังคงยุ่งอยู่จนเธออดน้อยใจไม่ได้ที่เขาไม่มีเวลาให้ “พี่ภูคะ วันหยุดนี้เราไปเที่ยวกันดีไหมคะ” “พี่ไม่ว่างเลยน่ะสิ” “แล้วอาทิตย์หน้าล่ะคะ ว่างไหม” “ต้องรอดูอีกทีนะ พี่ขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้หนูเลย” “หนูเข้าใจค่ะ” กัญญ์วราได้แต่ฝืนยิ้มให้กับสิ่งที่เขากำลังโกหก วันนี้หญิงสาวบังเอิญเจอกับเลขาของแฟนหนุ่มจึงถามว่างานยุ่งไหม แต่คำตอบที่ได้คือไม่มีงานยุ่งหรืองานเร่งอะไรและยังบอกเธอว่ารู้สึกอิจฉาที่ภูเมฆารีบกลับก่อนเวลาทุกวัน ซึ่งมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอรู้จากภูเมฆา
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 39 ทุกๆ วันคือความสุข
ความกังวลของกัญญ์วราหมดไปพร้อมกับการฝึกงานที่จบลง เธอบอกความจริงกับหัวหน้าแผนกในวันสุดท้ายที่ทำงานด้วยกัน และพรกมลก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจแต่กลับชื่นชมที่หญิงสาวไม่อ้างตัวว่าตนเองเป็นใครอีกทั้งยังตั้งใจฝึกงานอย่างเต็มที่ “พี่ภูคะ พรุ่งนี้ใบตองจะเข้าไปมหาวิทยาลัยนะคะ” “พี่นึกว่าฝึกงานเสร็จแล้วจะจบเลย นี่ยังต้องไปเรียนอีกเหรอ” “ยังต้องเรียนเพิ่มอีกนิดหน่อย แต่ไม่ได้เรียนทั้งวันค่ะ” “ส่งตารางเรียนให้พี่ด้วยนะ” กัญญ์วราส่งตารางเรียนให้กับภูเมฆาเพราะจะได้ไม่ต้องตอบเขาว่าในแต่ละวันเธอต้องไปเรียนและเลิกเรียนเวลาไหน “พรุ่งนี้พี่ไปส่งนะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ทางไปมหาวิทยาลัยกับทางไปบริษัทคนละทางกันเลยนะคะ หนูไม่อยากให้พี่เสียเวลา” “พี่ไปดูไซต์งานของเจ้าสัว มันผ่านทางนั้นพอดี” “อ้อ” กัญญวราเคยไปที่นั่นมาแล้วหนึ่งเธอจึงไม่ปฏิเสธที่เขาจะไปส่ง “แต่ตอนเย็นไปรับไม่ได้ เดี๋ยวพี่ให้คนขับรถไปรับนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะหนูคิดว่าเลิกเรียนแล้วจะไปเดินเที่ยวห้างแล้วก็หาอะไรกินกับเพื่อนค่ะ”
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 38 ความจริงที่น่าตกใจ
เช้าวันจันทร์กัญญ์วราก็มาทำงานตั้งแต่เช้าเหมือนอย่างทุกครั้งแต่พอมาถึงแผนกก็อดแปลกใจไม่ได้ เพราะพี่ฟ้ามาถึงที่ทำงานก่อนทั้งพี่ปกติแล้วพี่ฟ้าจะเข้ามาทำงานทีหลังเธอครึ่งชั่วโมง “สวัสดีค่ะพี่ฟ้า วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ” “สวัสดีจ้ะใบตอง” “พี่ฟ้ามองหน้าใบตองแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่า” “อันที่จริงพี่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่ถามก็คงไม่สบายใจและระแวงอยู่แบบนี้แน่ๆ เอาเป็นว่าพี่จะถามคำถามใบตองสักคำถามหนึ่งถ้าคำตอบคือไม่ใช่ใบตองต้องสัญญาว่าจะไม่ถามอะไรเพิ่มเติม” “พี่ฟ้า ทำไมมันซับซ้อนจังคะ ใบตองชักจะกลัวกับคำถามของพี่แล้วนะคะ” “คำถามง่ายเองๆ”“อย่าเพิ่งถามได้ไหม รอให้มะเหมี่ยวมาก่อน” “เรื่องนี้มันเป็นความลับพี่ไม่อยากให้คนอื่นรู้พี่ถึงต้องมาคุยกับใบตองตั้งแต่เช้าไงล่ะ” “ใบตองใจคอไม่ค่อยดีเลยค่ะ พี่ฟ้าจะถามอะไรคะ แล้วถ้าคำตอบไม่ดี พี่จะฟ้าจะประเมินให้ใบตองผ่านงานไหม” “คะแนนประเมินของใบตองกับมะเหมี่ยวพี่ส่งให้พี่พรตั้งแต่วันศุกร์แล้วเพราะฉะนั้นเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับคะแนนเลย” “แบบนี้ค่อย
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 37 ทุกอย่างลงตัว
กลับมาถึงห้องพักกัญญ์วราก็รีบขอตัวไปอาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัวจากไอศกรีมที่เปื้อนตอนที่ชนกับเลขาของภูเมฆา อาบน้ำเสร็จเธอก็ออกมายังมุมของระเบียงเพื่อนอนดูดาวและฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ไม่นานนักภูเมฆาก็ตามออกมานั่งด้วย “ชอบที่นี่ไหม” “ค่ะ บรรยากาศดีมาก วิวกลางคืนก็สวยค่ะ” เพราะคืนนี้เป็นคืนเดือนมืดเธอจึงมองเห็นดวงดาวบนท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน “ระหว่างทะเลกับภูเขาใบตองชอบอะไรมากกว่ากัน” “ชอบทะเลค่ะ เพราะตอนที่ยังเป็นเด็ก หนูอยู่ต่างจังหวัดค่ะ ก็เลยเห็นภูเขามาเยอะแล้ว” “พี่ภูล่ะคะ” “พี่ก็ชอบทะเลนะ พี่ได้เที่ยวทะเลครั้งแรกก็ตอนเรียนอยู่ ม.4 ถ้าคุณครูที่โรงเรียนไม่ให้มีการจัดทัศนศึกษาพี่ก็คงไม่มีโอกาสหรอก เรื่องเที่ยวสำหรับพี่ตอนนั้นมันไกลตัวมาก” “ตอนนี้พี่ภูมีทุกอย่างแล้วพี่เที่ยวบ่อยไหมคะ” “ไม่นะ ส่วนใหญ่ก็จะทำงานแล้วถือโอกาสเที่ยว ถ้าตั้งใจไปเที่ยวจริงๆ น้อยมาก” “ทำไมล่ะคะ พี่ภูมีเงินตั้งเยอะ” “ไปเที่ยวคนเดียวมันไม่สนุกหรอกนะใบตอง” น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าและตัดพ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 36 แฟนบอส
กัญญ์วราเลือกซื้ออาหารและเดินทานไปด้วยบางครั้งก็หันมาป้อนให้คนตัวโตที่เดินอยู่ข้างๆ การเดินเที่ยวแบบนี้ให้ความรู้สึกไม่ต่างอะไรกับคู่รักที่มาออกเดตและนั่นก็ทำให้หญิงสาวเดินยิ้มอย่างมีความสุข แต่คงเพราะเอาแต่ยิ้มและอยู่กับความคิดของตัวเองมากไปหน่อยเธอเลยเดินชนกับคนที่เดินสวนมาอย่างจัง “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” กัญญ์วรารีบขอโทษ “ไม่เป็นไรค่ะ” อีกคนก็เดินเหม่อมาเหมือนกันเลยไม่ติดใจอะไร “เป็นอะไรไหมคะ” “พี่ไม่เป็นไรค่ะ แต่เสื้อน้องเลอะไปหมดแล้ว ไปหาที่เปลี่ยนก่อนดีไหมคะ เดี๋ยวพี่ซื้อตัวใหม่ให้” พอหญิงสาวคนนั้นพูดกัญญ์วราเลยก้มหน้ามองก็เห็นว่าเสื้อยืดของตัวเองนั้นเปื้อนไปด้วยคราบไอติมเต็มไปหมด “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง” “ใบตองมันยืนทำอะไรอยู่” ภูเมฆาที่เดินล่วงหน้าไปแล้วย้อนกลับมาตามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่เดินตามเขาไปที่รถ “บอส” “คุณดา” “บอสมาเที่ยวเหรอคะ” “ครับ” กัญญ์วรามองหน้าคนรักสลับกับผู้หญิงที่เธอเดินชนแล้วก็พอจะเดาออกว่าเธอน่าจะเป็นเลขาของภูเมฆาเพราะเคยได้ย

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

แชร์

ตอนที่ 2 เชื่อได้แน่นะ

บทที่เกี่ยวข้อง

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 3 ความเชื่อ

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 4 ที่ฝึกงาน

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 5 ฉันไม่ใช่สิ่งของ

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 6 เท่าไหร่

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 7 พี่น้อง

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 8 กินเล่า เข้าใจ

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 9 เจ้านายที่นี่ใจดี

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 10 ความลับ

บทล่าสุด

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 44 กลืนน้ำลายตัวเอง (ตอนจบ)

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 43 แต่งงานกับหลานผมสิ แล้วคุณจะได้ทุกอย่าง

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 42 ยังมีความหวัง

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 41 เดี๋ยวก็กลับมา

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 40 คำตอบที่เหมือนเดิม

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 39 ทุกๆ วันคือความสุข

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 38 ความจริงที่น่าตกใจ

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 37 ทุกอย่างลงตัว

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 36 แฟนบอส