Library

Home / โรแมนติก / ไม่คิดจะรัก / ตอนที่ 5 ฉันไม่ใช่สิ่งของ

ตอนที่ 5 ฉันไม่ใช่สิ่งของ

Author: จินต์พิชา

Last Updated: 2025-02-12 20:59:36

วันนี้กัญญ์วรากลับบ้านเร็วกว่าทุกครั้งเพราะอาจารย์ปล่อยก่อนเวลาเพื่อให้นักศึกษาได้เตรียมตัวก่อนจะเริ่มไปฝึกงานในวันจันทร์หน้า เนื่องจากบางคนก็ต้องหาเช่าหอใหม่เพราะที่ฝึกงานอยู่ไกลแต่สำหรับกัญญ์วราแล้วนับว่าโชคดีที่บริษัทไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่เธอจึงไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก

“วันนี้ทำไมกลับเร็วล่ะ” นภาวรรณหรือน้าวรรณถามด้วยความแปลกใจเพราะปกติแล้วลูกเลี้ยงของเธอจะเลิกเรียนก็เกือบจะห้าโมงเย็น

“อาจารย์ปล่อยก่อนเวลาค่ะ แล้ววันนี้น้าวรรณไม่ออกไปไหนเหรอคะ” เธอเห็นว่านภาวรรณยังสวมชุดนอนอยู่ก็อดจะถามไม่ได้

“แกกำลังจะว่าฉันไม่ออกทำงานใช่ไหมล่ะ”

“ใบตองไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อยก็แค่แปลกใจ”

“ก็ขอให้มันจริงเหอะ แล้วเย็นนี้แกจะไปทำงานที่ร้านเหล้าไหม”

“ไปค่ะ น้ามีอะไรหรือเปล่า”

“ถ้าได้ค่าจ้างมาแล้วก็ไปจ่ายค่าเช่าด้วยนะ”

“อ้าว แล้วเงินที่ใบตองให้น้าไปจ่ายเมื่ออาทิตย์ก่อนล่ะ”

“ฉันเอาไปหมุนหมดแล้ว”

“โธ่ เมื่อไหร่น้าจะเลิกเข้าบ่อนสักที ก็รู้อยู่ว่ามันมีแต่เสีย”

“อย่าบ่นไปหน่อยเลยน่า ฉันรู้ว่าแกมีเงิน”

“เงินที่มีใบตองก็ต้องเก็บไว้ใช้จ่ายบ้าง ถ้าน้าวรรณเอาแต่ใช้เงินแล้วไม่หาแบบนี้ก็แย่สิคะ”

“แกจะบ่นให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะ เอาน่าจ่ายๆ ไปก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะหามาใช้ให้” นภาวรรณเพิ่งตกลงบางอย่างกับเสี่ยสมานและพรุ่งนี้หน้าเธอก็จะได้เงินมาก้อนโต

“วันนี้ยังไม่มีแล้วพรุ่งนี้น้าจะไปหามาจากไหน”

“ฉันก็มีลู่ทางทำมาหากินของฉันแล้วกันน่าแกอย่ารู้เลย”

“คงไม่ใช่ไปทำงานผิดกฎหมายนะคะ” กัญญ์วรารู้สึกเป็นห่วง

“ฉันไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอกน่า”

“ถ้าน้ารู้จักไปทำงานก็ดีค่ะ เพราะถ้าใบตองเรียนจบแล้วใบตองว่าจะย้ายออกแล้วไปเช่าหออยู่”

“แล้วบ้านนี้ใครจะจ่ายค่าเช่าล่ะ”

“ถ้าน้าวรรณอยากอยู่ต่อก็จ่ายค่าเช่าเอง”

“แกนี่มันใจร้ายชะมัดเลยนะใบตอง”

“ถ้าใบตองใจร้ายจริงใบตองก็ย้ายออกนานแล้วค่ะ เงินที่เราได้จากพ่อก็ได้เท่าๆ กันแต่ที่ผ่านมาใบตองจ่ายค่าเช่ามาตลอด น้าไม่เคยจ่ายเลย แล้วจะมาว่าใบตองใจร้ายได้ยังไง” ที่กัญญ์วรายังไม่ย้ายออกก็เพราะเห็นว่าที่นี่ใกล้กับมหาวิทยาลัย แต่ถ้าเรียนจบแล้วจะให้เธอเช่าต่อก็คงไม่ไหวเพราะค่าเช่ามันมากกว่าเช่าหออยู่เกือบเท่าตัว แล้วเงินที่พ่อทิ้งไว้ให้ก็เริ่มจะร่อยหรอลงไปทุกที

ก่อนพ่อเสียชีวิตพ่อได้ทำประกันชีวิตไว้แล้วระบุในกรมธรรม์ว่าให้เธอกับนภาวรรณคนละครึ่งจำนวนเงินไม่ได้มากเท่าไหร่แต่มันก็พอสำหรับค่าเทอมและค่าเช่าบ้าน ซึ่งที่ผ่านมาหนึ่งปีกัญญ์วราเป็นคนจ่ายค่าเช่าคนเดียวมาตลอด ถึงตอนนี้เธอก็เริ่มจะไม่ไหวเพราะนอกจากนภาวรรณจะไม่ช่วยค่าใช้จ่ายแล้วยังเอาเงินค่าเช่าที่เธอฝากให้เจ้าของบ้านไปเข้าบ่อนอีกด้วย

ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อกัญญ์วราก็คงลำบากเพราะเรียนจบเธอก็ต้องหางานทำจะให้มารับผิดชอบทุกอย่างก็คงเป็นไปไม่ได้ นภาวรรณเข้ามาอยู่กับบิดาของกัญญ์วราเพียงไม่ถึงสองปีจึงไม่มีความผูกพันอะไรมาก

“อยากย้ายก็ย้ายเลย ฉันไม่ง้อแกหรอกย่ะ” นภาวรรณกำลังคิดถึงเงินก้อนโตที่ตัวเองจะได้จากการกู้เสี่ยสมานซึ่งเป็นเจ้าของบ่อนที่เธอเข้าไปเล่นเป็นประจำ

พอวันรุ่งขึ้นนภาวรรณก็เอาเงินค่าเช่ามาคืนให้กับกัญญ์วราซึ่งทำให้หญิงสาวแปลกใจมากที่จู่ๆ แม่เลี้ยงของเธอก็มีเงินมาคืน

อีกห้าวันก็จะเริ่มไปฝึกงานแล้วกัญญ์วราเลยอ่านหนังสือทบทวนความรู้อยู่ที่บ้าน แต่ก็ต้องวางหนังสือลงเมื่อได้ยินเสียงนภาวรรณคุยกับใครสักหญิงสาวเลยเดินออกมาดู

“คนนี้เหรอ”

“อือ”

“แน่นะว่ายังซิง”

“แน่นอน”

“ให้เท่าไหร่”

“สองแสน”

“สองแสนห้าไม่ได้เหรอ รับรองว่าเสี่ยจะไม่ผิดหวัง”

“ถ้าย้อมแมวขายคงรู้นะว่าเสี่ยจะจัดการยังไง”

“รับประกันได้เลย ฉันต้องได้เงินสดแสนหนึ่งนะ”

“ถ้าของถูกใจเสี่ยจะเพิ่มให้ด้วย”

กัญญ์วรายังจับใจความยังไม่ได้ว่านภาวรรณกำลังพูดถึงอะไร แต่เธอเห็นสายตาของผู้ชายที่ยืนอยู่แล้วไม่น่าไว้ใจเลยหันหลังจะเดินกลับเข้าบ้าน

“อ้าว จะไปไหนล่ะหนู” ชายคนหนึ่งรูปร่างกำยำเดินเข้ามาขวางกัญญ์วราไว้

“หลีกทางหน่อยค่ะ ฉันจะเข้าบ้าน”

“จะเข้าไปทำให้เสียเวลาไปกับเสี่ยเถอะ” ผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของชายคนแรกพูดขึ้น

“ทำไมฉันจะต้องไปกับคุณด้วยล่ะ” กัญญ์วราหันมาถาม

“อ้าว ไหนว่าเด็กมันยอมไงล่ะวรรณ” เสี่ยสมานหันมาถาม

“ตอนนี้ยังไม่ยอมเดี๋ยวมันก็ยอมเองนั่นแหละ ลูกน้องเสี่ยมีตั้งเยอะจะกลัวอะไร”

“น้าวรรณหมายความว่ายังไงคะ ใครยอมอะไร” กัญญ์วราสงสัยกับคำพูดของแม่เลี้ยง

“อย่าเสียเวลาถามเลยน่า หนูไปอยู่กับเสี่ยเถอะรับรองเสี่ยจะเลี้ยงอย่างสุขสบายเลย”

“ใครจะไปอยู่กับเสียกันล่ะปล่อยฉันนะ” เธอสะบัดแขนออกจากมือของเสี่ยที่มองเธอราวกับเป็นของเล่นชิ้นโปรด

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ยังไงวันนี้เธอก็ต้องไปอยู่กับเสี่ย”

“ขอเหตุผล” กัญญ์วราถามเสียงแข็ง

“ก็น้าของเธอขายเธอให้ฉันแล้วไงล่ะ”

“ตลกแล้วเสี่ย ฉันไม่ใช่สิ่งของนะจะมาขายได้ยังไง”

“แต่น้าของเธอเอาเงินจากฉันไปแล้วนะ ไหนจะหนี้ที่ติดไว้อีก”

“ให้เงินใครไปก็ไปเอากับคนนั้นสิ จะมาเอาที่ฉันได้ยังไงล่ะ” กัญญ์วราไม่มีทางยอม

“อย่าเรื่องมากเลยใบตอง น้าว่าแกยอมๆ ไปกับเสี่ยเถอะ เสียเงินทองเยอะแยะแกจะสบายไปทั้งชาติ” นภาวรรณช่วยกล่อม

“น้าวรรณก็ไปเองสิ”

“โอ๊ย นังนี่ อย่ามาย้อนนะ”

“ก็น้าวรรณบอกว่าดีก็ไปเองสิ” กัญญ์วราเถียงไม่เลิก

“อย่าเสียเวลาเลย ไอ้คมจับขึ้นรถ” เสี่ยสมานออกคำสั่งเพราะถ้ายังเถียงกันอยู่แบบนี้เขากลัวว่าชาวบ้านใกล้เคียงจะได้ยินแล้วมีคนเอาไปบอกภรรยาของเขา

“อย่าเข้ามานะ”

“ตัวเท่าลูกหมาทำเก่ง” ชายร่างกำยำหัวเราะก่อนจะเดินมาอุ้มเธอพาดบ่าแล้วเดินออกจากรั้วบ้าน

กัญญ์วราทั้งตีทั้งทุบปากก็ร้องตะโกนให้คนช่วย แต่เพราะเป็นเวลากลางวันคนแถวนี้ออกไปทำงานกันหมดจึงมีใครได้ยิน

Previous Chapter Next Chapter

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 44 กลืนน้ำลายตัวเอง (ตอนจบ)
ภูเมฆากึ่งหลับกึ่งตื่นเมื่อหลานสาวเจ้าสัวมาเรียกให้เขาไปทานอาหารเย็น “ใบตอง” ชายหนุ่มรู้สึกราวกับตนเองกำลังฝัน ผู้หญิงคนที่เขาตามหามาตลอดยืนอยู่ตรงหน้าและเธอกำลังยิ้มให้เขา ภูเมฆาสลัดศีรษะไปมาและตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติของตนกลับมา “ตบตัวเองแบบนั้นไม่เจ็บเหรอคะ” “ใบตอง นี่ใบตองจริงๆ ใช่ไหม พี่ไม่ได้ฝันใช่ไหม” ภูเมฆารีบลุกขึ้นแล้วดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดด้วยความรักและความคิดถึง “เบาๆ สิคะกอดแบบนี้หนูก็หายใจไม่ออกกันพอดี” “พี่ดีใจที่เจอหนู หนูไปอยู่ไหนมา สบายดีไหม แพ้ท้องหรือเปล่า หนูลำบากไหม แล้วมาที่นี่ได้ยังไง” “ใจเย็นๆ สิคะ ถามรัวแบบนั้นหนูคิดคำตอบไม่ทัน” “ใบตองหนูจะไม่ทิ้งพี่ไปอีกแล้วใช่ไหม พี่รักหนูนะ รักลูกของเราด้วย พี่ขอโทษที่ทำให้หนูรู้สึกแย่ ขอโทษที่บอกหนูช้าไปหนูให้อภัยพี่ได้ไหมคะ” “หนูก็ต้องขอโทษพี่ภูด้วยที่ใจร้อนและหนีมา” “ไม่เลยหนูไม่ผิดอะไรเรื่องนี้พี่ผิดคนเดียว พี่สัญญาจะไม่ทำให้หนูต้องน้อยใจอีก เรากลับมาอยู่กันเหมือนเดิมนะคะ”“ไปอยู่ที่คอนโดเหรอคะหรือที่บ้านหลังใหม่ล่ะคะ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 43 แต่งงานกับหลานผมสิ แล้วคุณจะได้ทุกอย่าง
ผ่านอีกเดือนที่ภูเมฆาต้องอยู่คนเดียวในคอนโด เขารอเธอกลับมาแม้ว่าความหวังจะค่อนข้างจะริบหรี่ลงไปทีละนิด “กูว่ามึงเลิกรอเหอะภู” “นั่นสิ นี่มันสองเดือนแล้วนะ ภูกูว่ามึงทำใจเถอะ” เมคินก็เห็นด้วยกับคำพูดของธนสิทธิ์ “ลูกกับเมียกูนะเว้ย นานแค่ไหนกูก็จะรอ” “แล้วถ้าเขาไม่กลับมาล่ะ มึงจะจมอยู่กับความทุกข์แบบนี้ตลอดเหรอ” เมคินเห็นใจเพื่อนที่ดูไม่มีความสุขเลย “พวกมึงว่ากูประกาศตามหาดีไหมหรือไม่แจ้งความคนหาย” “มึงอย่าเชียวนะไอ้ภู แบบนั้นเขาจะยิ่งโกรธไปอีก” ธนสิทธิ์รีบห้ามเพื่อน “กูหมดหนทางแล้วจริงๆ” ภูเมฆาถอนหายใจยาว “เอาน่า กูว่าถ้าเขารักมึงยังไงวันหนึ่งเขาก็ต้องกลับมา” เมคินได้แต่ให้กำลังใจเพื่อนไปแบบนั้นทั้งที่เขาก็นึกไม่ออกเลยว่าเธอคนนั้นของภูเมฆาจะกลับมาหรือเปล่า ภูเมฆาดื่มกับเพื่อนจนถึงเวลาร้านปิดก็กลับมานั่งดื่มต่อที่คอนโดต่อเพราะอยากให้ตัวเองเมาและจะได้ลืมเรื่องที่กำลังทุกข์ใจอยู่แม้จะรู้ว่าตื่นมาเรื่องทุกอย่างก็ยังคงเหมือนก็ตาม เพราะเมื่อกว่าจะนอนก็เกือบจะเช้า วันนี้ภูเมฆาเ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 42 ยังมีความหวัง
การมีชีวิตอยู่โดยไม่เหลือใครมันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ ไม่ว่าจะมองไปทางในเขาก็เห็นแต่เงาของกัญญ์วราอยู่เต็มห้องไปหมด และพอหลับตาภาพความทรงจำก็แจ่มชัดขึ้น “เฮ้อ หนูหายไปไหนพี่จะต้องแจ้งความไหมว่าเมียหาย” เขาบ่นไปเรื่อยเปื่อย เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาพยายามตามหาแต่ก็ยังมีวี่แววของเธอเลย เขาโทรไปที่โมเดลลิ่งแต่ทางนั้นบอกว่าหญิงสาวไม่ได้รับงานที่นี่แล้วและเพื่อสนิทของเธอทั้งสองคนก็ยังไม่มีใครติดต่อกับกัญญ์วราได้เลย ชายหนุ่ม พยายามข่มตานอนเพราะพรุ่งนี้เป็นวันพฤหัสบดีซึ่งตรงกับวันที่เธอไปตรวจที่โรงพยาบาลครั้งสุดท้ายและมันก็ครบหนึ่งเดือนพอดี เขาหวังว่าเธอจะมาตรวจตามที่ได้สอบถามจากพยาบาลว่าหญิงตั้งครรภ์ไตรมาสแรกจะต้องมาตรวจทุกเดือน ภูเมฆามาดักรอที่หน้าห้องตรวจตั้งแต่เช้าและหวังว่าจะเจอกับกัญญ์วราแต่รอจนกระทั่งหมดเวลาตรวจของแผนกผู้ป่วยนอกแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลย ที่นี่คือความหวังสุดท้ายที่เขาคิดว่าจะเจอเธอแต่ตอนนี้ความหวังของเขามันไม่เหลืออีกต่อไปแล้ว เขาเดินคอตกออกมาจากโรงพยาบาลก่อนจะขับรถกลับไปยังคอนโดซึ่งครั้งหนึ่งมันเต็มไปด้ว
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 41 เดี๋ยวก็กลับมา
ภูเมฆากลับเข้ามาที่คอนโดในเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม เขาเดินหากัญญ์วราไปทั่วห้องแต่ก็เหมือนว่าเธอจะไม่อยู่ และน่าแปลกใจที่เธอไม่ได้เตรียมอาหารเย็นไว้รอ เขานึกถึงคำพูดของเธอที่บอกว่าไม่สบายก็รู้สึกเป็นห่วงจึงรีบโทรหาแต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด ถ้างานไม่เร่งเขาคงมีเวลาพาเธอไปหาหมอและให้เวลากับเธอได้มากกว่านี้ แต่ภูเมฆาเชื่อว่าเชื่อว่ากัญญ์วราจะเข้าใจถึงเหตุผลที่เขาทำลงไป ชายหนุ่มทั้งโทรหาและทิ้งข้อความให้โทรกลับแต่ผ่านไปเกือบชั่วโมงทุกอย่างก็ยังเงียบสนิท เขาเริ่มกังวลมากขึ้นครั้นจะโทรถามเพื่อนของเธอก็ไม่มีเบอร์ติดต่อใครเลย ถ้าหากยังติดต่อไม่ได้จริงๆ ก็คงจะต้องโทรไปถามฝ่ายบุคคลซึ่งน่าจะมีข้อมูลติดต่อเพื่อนของเธอบ้าง แต่ถ้าโทรไปเวลานี้คงไม่ได้เรื่องเนื่องจากเป็นวันหยุด เขาเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นขณะที่มือก็กดโทรออกอย่างไม่พัก แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิมเขาเดินเข้ามายังห้องนอนจากนั้นก็โทรหาเธออีกครั้งแล้วสายตาของเขาก็สะดุดดับกระดาษแผ่นเล็กและแหวนเพชรที่เขาซื้อให้เธอซึ่งวางทับกันอยู่ ภูเมฆารีบหยิบขึ้นมาแล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลยเมื่ออ่านข้อค
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 40 คำตอบที่เหมือนเดิม
เวลาในแต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว กัญญ์วราเรียนจบและเริ่มทำงานได้เกือบหนึ่งสัปดาห์ หญิงสาวได้ทำงานในบริษัทเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโด พอเริ่มทำงานชีวิตก็เปลี่ยนไป เพราะในแต่ละวันเธอต้องทำงานอย่างหนักและพอกลับถึงบ้านก็เหนื่อยจนแทบไม่มีเวลาให้กับภูเมฆา ทางด้านชายหนุ่มก็ไม่ต่างกันช่วงนี้เขามีงานด่วนเข้ามาทำให้ในแต่ละวันจะกลับค่อนข้างดึก พอมาถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำเข้านอน พอเข้าเดือนที่สองงานของกัญญ์วราก็เริ่มลงตัวมากขึ้นแต่ดูเหมือนว่างานของภูเมฆานั้นจะยังคงยุ่งอยู่จนเธออดน้อยใจไม่ได้ที่เขาไม่มีเวลาให้ “พี่ภูคะ วันหยุดนี้เราไปเที่ยวกันดีไหมคะ” “พี่ไม่ว่างเลยน่ะสิ” “แล้วอาทิตย์หน้าล่ะคะ ว่างไหม” “ต้องรอดูอีกทีนะ พี่ขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้หนูเลย” “หนูเข้าใจค่ะ” กัญญ์วราได้แต่ฝืนยิ้มให้กับสิ่งที่เขากำลังโกหก วันนี้หญิงสาวบังเอิญเจอกับเลขาของแฟนหนุ่มจึงถามว่างานยุ่งไหม แต่คำตอบที่ได้คือไม่มีงานยุ่งหรืองานเร่งอะไรและยังบอกเธอว่ารู้สึกอิจฉาที่ภูเมฆารีบกลับก่อนเวลาทุกวัน ซึ่งมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอรู้จากภูเมฆา
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 39 ทุกๆ วันคือความสุข
ความกังวลของกัญญ์วราหมดไปพร้อมกับการฝึกงานที่จบลง เธอบอกความจริงกับหัวหน้าแผนกในวันสุดท้ายที่ทำงานด้วยกัน และพรกมลก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจแต่กลับชื่นชมที่หญิงสาวไม่อ้างตัวว่าตนเองเป็นใครอีกทั้งยังตั้งใจฝึกงานอย่างเต็มที่ “พี่ภูคะ พรุ่งนี้ใบตองจะเข้าไปมหาวิทยาลัยนะคะ” “พี่นึกว่าฝึกงานเสร็จแล้วจะจบเลย นี่ยังต้องไปเรียนอีกเหรอ” “ยังต้องเรียนเพิ่มอีกนิดหน่อย แต่ไม่ได้เรียนทั้งวันค่ะ” “ส่งตารางเรียนให้พี่ด้วยนะ” กัญญ์วราส่งตารางเรียนให้กับภูเมฆาเพราะจะได้ไม่ต้องตอบเขาว่าในแต่ละวันเธอต้องไปเรียนและเลิกเรียนเวลาไหน “พรุ่งนี้พี่ไปส่งนะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ทางไปมหาวิทยาลัยกับทางไปบริษัทคนละทางกันเลยนะคะ หนูไม่อยากให้พี่เสียเวลา” “พี่ไปดูไซต์งานของเจ้าสัว มันผ่านทางนั้นพอดี” “อ้อ” กัญญวราเคยไปที่นั่นมาแล้วหนึ่งเธอจึงไม่ปฏิเสธที่เขาจะไปส่ง “แต่ตอนเย็นไปรับไม่ได้ เดี๋ยวพี่ให้คนขับรถไปรับนะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะหนูคิดว่าเลิกเรียนแล้วจะไปเดินเที่ยวห้างแล้วก็หาอะไรกินกับเพื่อนค่ะ”
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 38 ความจริงที่น่าตกใจ
เช้าวันจันทร์กัญญ์วราก็มาทำงานตั้งแต่เช้าเหมือนอย่างทุกครั้งแต่พอมาถึงแผนกก็อดแปลกใจไม่ได้ เพราะพี่ฟ้ามาถึงที่ทำงานก่อนทั้งพี่ปกติแล้วพี่ฟ้าจะเข้ามาทำงานทีหลังเธอครึ่งชั่วโมง “สวัสดีค่ะพี่ฟ้า วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ” “สวัสดีจ้ะใบตอง” “พี่ฟ้ามองหน้าใบตองแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่า” “อันที่จริงพี่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่ถามก็คงไม่สบายใจและระแวงอยู่แบบนี้แน่ๆ เอาเป็นว่าพี่จะถามคำถามใบตองสักคำถามหนึ่งถ้าคำตอบคือไม่ใช่ใบตองต้องสัญญาว่าจะไม่ถามอะไรเพิ่มเติม” “พี่ฟ้า ทำไมมันซับซ้อนจังคะ ใบตองชักจะกลัวกับคำถามของพี่แล้วนะคะ” “คำถามง่ายเองๆ”“อย่าเพิ่งถามได้ไหม รอให้มะเหมี่ยวมาก่อน” “เรื่องนี้มันเป็นความลับพี่ไม่อยากให้คนอื่นรู้พี่ถึงต้องมาคุยกับใบตองตั้งแต่เช้าไงล่ะ” “ใบตองใจคอไม่ค่อยดีเลยค่ะ พี่ฟ้าจะถามอะไรคะ แล้วถ้าคำตอบไม่ดี พี่จะฟ้าจะประเมินให้ใบตองผ่านงานไหม” “คะแนนประเมินของใบตองกับมะเหมี่ยวพี่ส่งให้พี่พรตั้งแต่วันศุกร์แล้วเพราะฉะนั้นเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับคะแนนเลย” “แบบนี้ค่อย
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 37 ทุกอย่างลงตัว
กลับมาถึงห้องพักกัญญ์วราก็รีบขอตัวไปอาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัวจากไอศกรีมที่เปื้อนตอนที่ชนกับเลขาของภูเมฆา อาบน้ำเสร็จเธอก็ออกมายังมุมของระเบียงเพื่อนอนดูดาวและฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ไม่นานนักภูเมฆาก็ตามออกมานั่งด้วย “ชอบที่นี่ไหม” “ค่ะ บรรยากาศดีมาก วิวกลางคืนก็สวยค่ะ” เพราะคืนนี้เป็นคืนเดือนมืดเธอจึงมองเห็นดวงดาวบนท้องฟ้าได้อย่างชัดเจน “ระหว่างทะเลกับภูเขาใบตองชอบอะไรมากกว่ากัน” “ชอบทะเลค่ะ เพราะตอนที่ยังเป็นเด็ก หนูอยู่ต่างจังหวัดค่ะ ก็เลยเห็นภูเขามาเยอะแล้ว” “พี่ภูล่ะคะ” “พี่ก็ชอบทะเลนะ พี่ได้เที่ยวทะเลครั้งแรกก็ตอนเรียนอยู่ ม.4 ถ้าคุณครูที่โรงเรียนไม่ให้มีการจัดทัศนศึกษาพี่ก็คงไม่มีโอกาสหรอก เรื่องเที่ยวสำหรับพี่ตอนนั้นมันไกลตัวมาก” “ตอนนี้พี่ภูมีทุกอย่างแล้วพี่เที่ยวบ่อยไหมคะ” “ไม่นะ ส่วนใหญ่ก็จะทำงานแล้วถือโอกาสเที่ยว ถ้าตั้งใจไปเที่ยวจริงๆ น้อยมาก” “ทำไมล่ะคะ พี่ภูมีเงินตั้งเยอะ” “ไปเที่ยวคนเดียวมันไม่สนุกหรอกนะใบตอง” น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าและตัดพ
ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 36 แฟนบอส
กัญญ์วราเลือกซื้ออาหารและเดินทานไปด้วยบางครั้งก็หันมาป้อนให้คนตัวโตที่เดินอยู่ข้างๆ การเดินเที่ยวแบบนี้ให้ความรู้สึกไม่ต่างอะไรกับคู่รักที่มาออกเดตและนั่นก็ทำให้หญิงสาวเดินยิ้มอย่างมีความสุข แต่คงเพราะเอาแต่ยิ้มและอยู่กับความคิดของตัวเองมากไปหน่อยเธอเลยเดินชนกับคนที่เดินสวนมาอย่างจัง “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” กัญญ์วรารีบขอโทษ “ไม่เป็นไรค่ะ” อีกคนก็เดินเหม่อมาเหมือนกันเลยไม่ติดใจอะไร “เป็นอะไรไหมคะ” “พี่ไม่เป็นไรค่ะ แต่เสื้อน้องเลอะไปหมดแล้ว ไปหาที่เปลี่ยนก่อนดีไหมคะ เดี๋ยวพี่ซื้อตัวใหม่ให้” พอหญิงสาวคนนั้นพูดกัญญ์วราเลยก้มหน้ามองก็เห็นว่าเสื้อยืดของตัวเองนั้นเปื้อนไปด้วยคราบไอติมเต็มไปหมด “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง” “ใบตองมันยืนทำอะไรอยู่” ภูเมฆาที่เดินล่วงหน้าไปแล้วย้อนกลับมาตามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่เดินตามเขาไปที่รถ “บอส” “คุณดา” “บอสมาเที่ยวเหรอคะ” “ครับ” กัญญ์วรามองหน้าคนรักสลับกับผู้หญิงที่เธอเดินชนแล้วก็พอจะเดาออกว่าเธอน่าจะเป็นเลขาของภูเมฆาเพราะเคยได้ย

Scan code to read on App

Share

ตอนที่ 5 ฉันไม่ใช่สิ่งของ

Related chapters

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 6 เท่าไหร่

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 7 พี่น้อง

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 8 กินเล่า เข้าใจ

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 9 เจ้านายที่นี่ใจดี

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 10 ความลับ

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 11 เป็นห่วง

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 12 ฝังใจ

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 13 ดูแล

Latest chapter

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 44 กลืนน้ำลายตัวเอง (ตอนจบ)

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 43 แต่งงานกับหลานผมสิ แล้วคุณจะได้ทุกอย่าง

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 42 ยังมีความหวัง

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 41 เดี๋ยวก็กลับมา

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 40 คำตอบที่เหมือนเดิม

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 39 ทุกๆ วันคือความสุข

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 38 ความจริงที่น่าตกใจ

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 37 ทุกอย่างลงตัว

ไม่คิดจะรัก ตอนที่ 36 แฟนบอส