“แต่งกับหญิงอัปลักษณ์ใบหน้าของนางน่าเกลียดน่ากลัวจนคนเห็นเป็นลมล้มพับไปก็หลายคนแล้ว ท่านอ๋องฝ่าบาททรงคิดอะไรอยู่”
View More“เฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๋องไร้พ่ายกลับมาแล้วอ๋องไร้พ่ายกลับมาแล้ว” เสียงชาวบ้านร้านตลาดของแคว้นฉีที่พร้อมใจกันมาต้อนรับทัพของชินหวางอ๋องที่ยกทัพกลับวังหหลวงกับการรับที่ยืดเยื้อยาวนานถึงสามปี ลูกเมียของเหล่าทหารหาญต่างมารอรับสามีกลับจากการรบ ชินหวางอ๋องบนหลังม้าข้างๆ กันนั้นเสี่ยวอูและไฉ่หาน ที่ยิ้มแก้มปริ“ท่านอ๋องชาวบ้านดีใจที่ท่านอ๋องกลับมาอย่างปลอดภัย” ไฉ่หานชักม้าเดินเคียงข้างเหล่าทหารต่างโห่ร้องแสดงความดีใจเมื่อถึงวังหลวงนั่นเท่ากับที่เหนื่ยอมากำลังจะได้รับผลตอบแทนในเร็ววันข้างหน้านั่นชินเติอหลางฮ่องเต้และฮองเฮาอี้หรานยืนมองจากซุ้มประตูทางเข้าโบกไม่โบกมือให้กับชินหวางอ๋องด้วยความยินดี“ท่านอ๋อง ฝ่าบาทมีบัญชาให้ท่านอ๋องเข้าวังหลวงรับมอบของกำนัลและรับการปูนบำเหน็จที่ยกทัพกลับมาพร้อมกับชัยชนะครั้งนี้” เสียงขันทีที่เดินเข้ามาขวางหน้าไว้พูดขึ้นอย่างเป็นพิธีการพร้อมกับการประสานมือตรงหน้าอย่างนอบน้อม“น้อมบัญชาฝ่าบาท” ชินเตอหลางที่อยู่ด้านบนยิ้มบางมองชินหวางอ๋องที่กระโดดลงจากหลังม้าก้าวขาเข้ามายังวังหลวงประตูวังหลวงเปิดอ้าออกเหล่าชาวบ้านและขุนนางต่างยืนรอรับส่งเสียงโห่ร้องเกรียวกราวตำหนักใหญ่
ซุนเจอหนี่สวมชุดแม่ทัพ ก้าวเดินด้วยท่าทีองอาจ ราวกับบุรุษ หนุ่มผู้กุมบังเหียนกองทัพท้องพระโรงของแคว้นฉีที่เหล่าขุนนางต่างเข้ามาประชุมหารือข้อราชการและแก้ไขปัญหาต่างๆ ของแคว้นในขณะนี้ทุกคนล้วนแต่ทำหน้าที่แข็งขัน พร้อมเพรียง ซุนเจอหนี่ที่ด้านหลังตามาด้วยเหยียนชาที่นำขบวนของบรรณาการมากมายเพื่อมอบให้กับชินเตอหลางและแคว้นฉี อดที่จะชื่นชมเสียไม่ได้ว่าแคว้นฉีช่างยิ่งใหญ่กระนั้น“ข้าน้อยซุนเจอหนี่พร้อมขบวนเครื่องบรรณาการจากแคว้นเป่ย ประกอบด้วยผ้าไหม ชาเลื่องชื่อ และเครื่องเทศชั้นยอด อัญมณีและน้ำอบมาถวายแด่แคว้นฉีเพื่อสานสัมพันธ์” ชินเตอหลางโบกมือให้ลุกขึ้น เหลือบตามองขบวนเครื่องบรรณาการที่ยาวออกไปถึงด้านนอกท้องพระโรงเกือบถึงบันไดทางขึ้นลง“คิดไม่ถึงแคว้นเป่ยจะมีแม่ทัพเป็นหญิงที่มีใบหน้างดงามทว่าองอาจราวบุรุษ ครั้งนี้กลับมองว่าแคว้นเป่ยเองคงเชี่ยวชาญเรื่องการรบไม่น้อย”“ฝ่าบาท แคว้นเป่ยเชี่ยวชาญการรบบนหลังม้าแต่การรบแบบกองทัพเรายังไม่อาจพูดได้ว่าเก่งกาจครั้งนี้แคว้นใต้ส่งกองกำลังประชิดชายแดนแคว้นเป่ยทั้งปล้นฆ่าและรุกคืบเข้ามาข้าฐานะองค์หญิงใหญ่ของแคว้นเป่ยจึงไม่อาจนิ่งดูดายฝ่าบาท ข้าน้อยซุนเ
“ไม่ เราจะไม่รักกัน” ชินหวางอ๋องอมยิ้ม“ยังอยากจะหย่าข้าอยู่สินะก่อนหน้านั้นเจ้าพูดเรื่องหย่าข้าจนท่องได้” กอดรวบร่างบางไว้แนบกาย“ท่านอ๋องเองก็พูดว่าจะแต่งชายเอกจนท่องได้เช่นกัน” ใครกันนะช่างยอกย้อนหากว่าข้าจะปิดปากนางด้วยปากข้าไม่ให้นางยอกย้อนนางจะยอมไหม” ปากนุ่มบดเบียดอ่อนหวาน ลิ้นอุ่นซอกซอนเข้าไปควานหาความหวาน มือเรียวนั้นเล่ากอดประคองไม่ห่างถอนริมฝีปากออกแสนเสียดายก้มลงขบเม้มที่ริมฝีปากอีกครั้ง มือเรียวยกขึ้นลูบที่แผ่นหนังอัปลักษณ์นั่นเบาๆ“ข้าจะหาหมอที่ดีที่สุดเพื่อเจ้า...ดีไหม” ซีหรูเม้มปาก“ท่านอ๋องยังกังวลกับใบหน้านี้ใช่หรือไม่กลัวว่าจะต้องอับอายผู้คนที่มีชายาอัปลักษณ์เช่นข้าใช่ไหม” ชินหวางอ๋องนิ่งงัน เขาเพียงแค่ไม่อยากให้นางต้องรู้สึกเจียมตัวและรู้สึกสำนึกอยู่เสมอว่าตัวเองมีใบหน้าอัปลักษณ์“ข้า ๆๆ” ซีหรูผลักร่างสูงให้ถอยห่างสวมอาภรณ์ชั้นนอก แล้วเดินลงน้ำไปแช่น้ำอุ่น“ฟังข้าก่อน เจ้าอย่าเพิ่งโกรธข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้า ต้องกังวลกับมัน” ซีหรูไม่สนใจชินหวางอ๋องที่ยืนหันรีหันขวางพูดอยู่ตรงนั้นเดินลงน้ำพุร้อนลึกลงไปเรื่อยๆ“ในใจท่านยังยึดติดกับหน้าตาข้าที่ยอมมอบกายท่านก็ยังมองแค
ก่อนหน้านั้นสวี่เหยียนยืนหลบมุมเมียงมองเสิ่นกวงกลิวที่ผึ่งผายและรูปงามไม่น้อยเดินเอามือไพล่หลังมาหรารือเรื่องในราชสำนักกับชินเตอหลางฮ่องเต้“สวี่เหยียน สวี่เหยียน” ฮองเฮาอี้หรานส่งเสียงเรีกน้องสาวดังๆ“อะพี่สาวท่าน เรียกข้าหรือ” สวี่เหยียนหันมามองอี้หรานที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง“เจ้ากำลังแอบมองท่านเสิ่นอยู่หรือไร”“อะข้าเปล่านะ”“จริงหรือ เสิ่นกวงหลิวยังไม่มีฮูหยิน เจ้าไม่อยากจะเป็นฮูหยินบ้านเสิ่นหรอกหรือ ขุนนางอนาคตไกลคนนั้นอีกทั้งยังไร้คนหมายปองข้ายินดีทูลฝ่าบาทเพื่อส่งเสริมเจ้าดีไหมฝ่าบาทเองก็สนิทชิดเชื้อกับเสิ่นกวงหลิวไม่น้อย เจ้ากับข้าอย่างไรเสียก็เป็นพี่น้องเดิมข้าตั้งใจให้เจ้าเข้ามาในวังหลวงเพื่อถวายตัวแต่ หากเป็นไปได้เจ้าก็คงไม่อยากแย่งชิงกับพี่สาวใช่ไหม” หลงสวี่เหยียนยิ้มอายๆ“พี่สาวช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก แต่ ท่านแน่ใจหรือว่า ว่าเสิ่นกวงหลิวเขาจะไม่มีใจให้หญิงใดมาก่อน หากว่าข้าแต่งเข้าบ้านเสิ่นแล้วเขาจะมีข้าเพียงคนเดียว ไม่มีหญิงใดนอกจากข้าอีกแล้ว” ฮองเฮาอี้หรานยิ้ม“เจ้ายินดีแต่งกับเขาไหมเล่าความจริงแล้วเสิ่นกวงกลิวคนนี้นิสัยมุทะลุไปหน่อยจึงอาจไม่เคยชมชอบหญิงใดเช่นนั้นการประทานง
ซีหรู ก้มหน้าเกือบเผลอสบตาและยิ้มให้กับอีกคนจะทำให้ชินหวางอ๋องได้ใจ“เช่นนั้นเริ่มเลยขอรับข้าน้อยไฉ่หานกับเสี่ยวอูจะช่วยกันจัดเก็บสิ่งของที่เราเตรียมมาจากวังหลวงส่วน…ท่านอ๋อง ไปทำอาหารดีไหมขอรับ”“นี่เจ้ากล้าสั่งข้าหรือ”“ท่านอ๋องเสี่ยวอูมองหน้าพระชายารองก็ทราบได้ทันทีว่าพระชายารองหิวแล้วขอรับนี้ก็ยามบ่ายยังไม่ได้กินอะไรเลย” เสียวอูเห็นทางรอดว่าต่อไปต้องอ้างซีหรูจึงจะสัมฤทธิ์ผลสำหรับคนที่เอาอกเอาใจชายาเพียงนี้” ชินหวางฮ๋องทำหน้าเข้มก่อนจะหันไปยิ้มกับซีหรู“เจ้าไปแช่น้ำอุ่นดีไหมด้านหลังตำหนักมีน้ำพุร้อนเจ้าควรจะได้แช่น้ำให้ผ่อนคลายเสร็จแล้วเปลี่ยนอาภรณ์เสียหน่อยข้าจะทำอาหารเที่ยงไม่สิอาหารเย็นไว้รอเจ้า เสี่ยวอูต้องมาคอยเป็นลูกมือข้าเรื่องจัดเก็บข้าวของให้ไฉ่หานค่อยๆ ทำ”วางแผนเป็นขั้นเป็นตอนราวไปกำลังจะไปรบไฉ่หานกับเสี่ยวอูยิ้ม“ข้าช่วยท่านอ๋องทำอาหารดีไหม”“ไม่ต้อง เจ้าไปแช่น้ำอุ่นเถิด” น้ำเสียงอ่อนโยนจนเสี่ยวอูกับไฉ่หานหันมาสบตากันยิ้มๆ“ไปได้แล้วเจ้าไปฉ่หานส่วนข้าเข้าไปในครัวดีกว่าเสี่ยวอูไล่ไฉ่หานส่วนตัวเขารีบสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปในครัว“ซีหรูก็ ก็กำลังจะไปแช่น้ำอุ่นท่านอ๋องเองไปทำ
“แล้วได้คำตอบหรือยัง” ซีหรูถามขึ้นเบาๆ“นั่นอยู่ที่เจ้าว่าต่อไปนี้จะน่ารักกับข้าหรือว่า…จะทำให้ข้าเปลี่ยนใจ” ซีหรูยิ้มน้อยๆ บนเกี้ยวนั้นที่ทางคับแคบม้านั่งที่บังคับว่าต้องนั่งหันหน้าเข้ากันกระนั้นการเดินทางรอนแรมกว่าจะถึงพระราชวังฤดูหนาวก็คงกินเวลาอีกหลายวันไม่อาจหลีกลี้หนีหน้ากันไปได้“อยู่ที่ท่านอ๋องมากกว่าว่าต่อแต่นี้ไปจะยังดีกับซีหรูหรือเป็นสิ่งบุรุษทุกคนล้วนกระทำแค่เพียงยามที่ต้องการแนบชิดหากนานวันเข้าจึงลืมเลือนทิ้งร้างเสีย”ชินหวางอ๋องสอดแขนรอบเอวบางรั้งเข้าหาตัวจ้องตาซีหรูบางอยางในสายตาของชินหวางอ๋องทำเอาซีหรูใจสั่นใบหน้าคมคายหล่อเหลาที่ผู้คนล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหล่อเหลาที่สุดในเจ็ดคาบสมุทรนั้นใกล้สุดใกล้ ราวกับท้องฟ้าโน้มลงมาที่หุบเหวซีหรูไม่เคยคิดว่าจะต้องมีวันนี้กระนั้นก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ้อนวอนขอใให้ชินหวางอ่องมารักใคร่ด้วยรู้ดีว่าใบหน้าอัปลักษณ์เกินจะกล่าว มาถึงตอนนี้จึงรู้ว่าคนข้างกายในตอนนี้เปลี่ยนไปมากทีเดียว“เราจะมาเริ่มต้นกันใหม่ดีไหม ต่อไปนี้เจ้ากับข้าเราจะมาเริ่มต้นกันใหม่ลืมเลือนเรื่องบาดหมางก่อนหน้าให้เจ้าจำไว้ว่าต่อแต่นี้ที่ข้าทำล้วนมาจากใจใช่สายลมแส
“จัดเตรียมของใช้จำเป็นสำหรับตำหนักฤดูหนาวเรียบร้อยหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะท่านพ่อ” เสิ่นกงหลิว ถอนหายใจยาว“ถ้าอยากกลับเมื่อไหร่ส่งข่าวบอกพ่อทันทีนะพ่อจะให้ยอดฝีมือไปรับการเดินทางรอนแรมครั้งนี้จะต้องเดินทางเพียงลำพังกับชินหวางอ๋องหากกว่าเขารังแกเจ้า รีบส่งข่าวบอกพ่อทันที” ซีหรูอมยิ้ม“เขาไม่ให้ไปก็เลยกังวลความจริงแล้วไอ้ที่พูดมาน่ะสามีภรรยาเขา เขาจะรังแกกันแบบไหนชินอ๋องคงไม่ถึงกลับฆ่าแกงซีหรูหรอกกระมังจะกังวลไปทำไมกัน” อ้ายหลัวปิงเอ่อพูดขึ้นลอยๆ“ท่านพ่อตาท่านกล่าวเกินไปแล้วข้าก็แค่หวงซีหรูนางไม่เคยต้องไปไหนไกลๆ บ้าน”“ชินหวางอ๋องจะต้องดูแลนางได้ คงไม่มีใครเหมือนท่านหรอกเสิ่นกวงหลิวที่ปล่อยให้ลูกสาวของข้า… ต้องจากไป” ยังเอาเรื่องเก่ามาพูดไม่เลิกรา เสิ่นกวงหลิวกัดฟันก้มหน้าซ่อนแววตาที่ปวดร้าว“ท่านตาเจ้าขา ซีหรูกำลังคิดว่าที่ทางเหนือมีอะไรที่พอจะนำมาฝากท่านตาเป็นของฝากได้บ้าง” อ้ายหลัวปิงเอ่อถอนหายใจเมื่อซีหรูพยายามจะเปลี่ยนเรื่องพูดเสีย“ข้ากำลังจะลืมเรื่องนี้ แต่ลืมไม่ได้ตราบใดที่ความจริงยังไม่ถูกเปิดเผยว่าซีหรานตายได้อย่างไรนางถูกไฟคลอกตายได้อย่างไร” ชินหวางอ๋องเดินมาพร้อมกับเสี่ยวอูขม
“ข้าแต่งเจ้าเลยก็ได้นะถ้าคิดว่ามีเรื่องเลวทรามข้ายินดีรับเจ้าเป็นชายารอง”“แล้วใครเป็นชายาเอก” เหยียนชาถอนหายใจ เสี่ยวหวินกลั้นขำ“ไม่มีใครข้าก็แค่ไม่อยากให้เจ้าเป็นชายาเอกก็เท่านั้น”“เฮอะ อย่าบกนะว่าเพ้อฝันว่าจะได้รับเอาชายารองของชินหวางอ๋องมาเป็นชายาเอก”“เรื่องของข้าเจ้าไม่เกี่ยว นี่ข้าล่ะแปลกใจจริงๆ เจ้ามาที่เพื่อหาคนไปช่วยรบหรือว่ากำลังมาหาสามี” ซุนเจอหนี่กัดฟันจนเป็นสันนูน“ไปให้พ้น ไปให้พ้นหน้าข้านะ”“อ้าวที่นี่มันจวนอ๋องของข้า”“แล้วพาข้ามาทำไม”“ก้เจ้าบอกเองว่าอยากจะมาบอกคนของเจ้าให้พาเจ้าตามข้ามานี่อย่าบอกนะว่าเมามายจนลืมเลือนเรื่องเราวทุกอย่างหมดแล้ว แบบนี้ข้าก็เสียเปรียบเจ้าสิโดนเจ้าปรักปรำตลอด”พยายามทบทวนความทรงจำที่เหลือเพียงน้อยนิด จำได้ว่าต้องการประชดชินหวางอ๋องอยากจะรู้ว่าเขาจะตามซุนเจอหนี่ไหมซึ่งสรุปแล้วคือเขาไม่ตาม และยังต้องการให้เขารู้สึกไม่ชอบใจที่ซุนเจอหนี่ไปพำนักที่จวนจวิ้นหวังซึ่ง ซุนเจอหนีรู้ดีว่าทั้งสองคนไม่ค่อยจะถูกกัน แต่ผิดคาดไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นและซุนเจอหนี่ยังมาทะเลาะกับจ้าวบ้าน เสวี่ยเต๋ออ๋องได้อีกจวนอ๋องไร้พ่าย“ชินหวางอ๋องรับราชโองการรรรรร”
จวนอ๋องในวันที่แสงแดดอุ่นๆ ส่องลอดหน้าต่างเข้าไปในห้อง ซีหรูหลับตาพลิ้มในอ้อมแขนของชินหวางอ๋องใช้แขนต่างหมอนหลับใหล ชินหวางอ๋องยกมือเรียวหยิบปอยผมที่ปิดบังใบหน้าซีหรู ใจหนึ่งอยากจะลองแกะแผ่นหนังออกแต่อีกใจกลับบอกว่าไม่ควร พิศมองใบหน้างดงามเพียงครึ่งแล้วถอนหายใจ เสี่ยวไป๋มาพร้อมน้ำอุ่น แต่ถูกเสี่ยวอูขวางไว้เสียก่อน“ท่านอ๋องกับพระชายา บรรทมบนแท่นนอนเดียวกัน เราควรจะปล่อยให้นายทั้งสองของเรานอนนานหน่อย”“ใต้เท้าท่านคิดเหมือนที่ข้าคิดไหม”“เรื่องใด”“เรื่องที่เรากำลังจะได้พบหน้าอ๋องน้อยในอีกไม่กี่เดือนต่อจากนี้” เสี่ยวอูยิ้มกว้างสดใส“จริงด้วยจวนอ๋องไร้พ่ายกำลังจะครึกครื้นมีท่านอ๋องน้อยและองค์หญิงน้อยวิ่งวุ่นวายในจวน”“แต่ข้ากลัวเหลือเกินว่า ท่านอ๋องน้อยของเราออกมาจะมีใบหน้าไม่พึงประสงค์เหมือนพระชายารอง”“ตบปากเจ้าเดี๋ยวนี้เสี่ยวไป๋ ไม่มีทางเจ้ายังไม่รู้สินะ แหมข้าล่ะภูมิใจจริงๆ ที่รู้ความลับนี้เพียงคนเดียว”“ความลับอะไรแล้วทำไมถึงคิดว่าใบหน้าของท่านอ๋องน้อยจะไม่เหมือนพระมารดาชายารอง”“เหอะเรื่องนี้คือความลับ” เสี่ยวไป๋ส่ายหน้าไปมาจวนเสวี่ยเต๋ออ่องเสวี่ยเต๋ออ๋องบิดขี้เกียจลุกจากแท่นนอนเ
“แต่งกับหญิงอัปลักษณ์ใบหน้าของนางน่าเกลียดน่ากลัวจนคนเห็นเป็นลมล้มพับไปก็หลายคนแล้ว ท่านอ๋องฝ่าบาททรงคิดอะไรอยู่” ขันทีเสี่ยวอูบ่นงึมงำด้วยเห็นใจชินหวางอ๋องที่บทจะได้แต่งงานก็ต้องแต่งกับหญิงที่มีใบหน้าอัปลักษณ์ที่สุดในสามแคว้น “ก็ทรงคิดว่าต้องการยัดเยียดบุตรีของบ้านเสิ่นให้กับข้าเพียงเพราะโปรดปรานใต้เท้าเสิ่นกลัวว่าบุตรีเพียงคนเดียวจะหาสามีไม่ได้” น้ำเสียงหยามเหยียดยิ่งนัก “ท่านอ๋องท่านเองก็รูปงามอีกทั้งยังมีคุณหนูตระกูลหลางผู้งดงามทำไมไม่ปฏิเสธไปแต่งนางในฐานะเมียเอก แล้วคนที่รักแต่งเมียรองท่านอ๋องท่านไม่สงสารคุณหนูบ้านหยางหรือไร” “ข้าให้หญิงอัปลักษณ์นั่นได้แค่ตำแหน่งเมียรองเท่านั้นข้าจะยื่นคำขาดกับฝ่าบาทเรื่องที่จะแต่งนางในฐานะเมียรอง” สีหน้าบึ้งตึงรบชนะกลับมาตั้งใจแต่งฟางหราน แต่กลับถูกฝ่าบาทประทานงานแต่งงานกับบุตรีบ้านเสิ่นบ้านเสิ่น “คุณหนูเจ้าขา จะต้องแต่งจริงๆ เจ้าค่ะ” “ก็ดีแล้ว เขายอมแต่งกับข้าด้วยหรือ ในเมื่อชินหวางอ๋องรูปงามที่สุดในเจ็ดคาบสมุทร เขายอมแต่กับคนอัปลักษณ์เช่นข้าหรือ” น้ำเรียบเฉยหากแต่เจือไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “เจ้าค่ะแต่คุณหนูจะต้องแต่งในฐานะชายารอง ...
Comments