แชร์

แต่งเข้าจวนอ๋อง2

ผู้เขียน: จันทร์ส่องแสง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-12-24 06:56:02

 “อะ จะทำอะไร” อีกคนกลับคว้าเอวบางไว้ เผลอสูดดมกลิ่นหอมของคนข้างกายอย่างลืมตัว

 “ข้าน่ะอยากให้เจ้าท้องแล้วนี่ ข้าจะได้แต่งกับฟางหลานเสียที นางร้องจนตาบวม ข้าไม่อยากให้นางเสียใจไปมากกว่านี้” ซีหรูกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ 

ผลักร่างสูงที่เมามายลงไปบนแท่นนอนลุกขึ้นยืน แล้วคว้าผ้าห่มเดินออกจากตรงนั้นแต่อีกคนกับคว้าร่างบางไว้

ซีหรูสะบัดมือไฟในห้องก็สว่างไสว ชินหวางอ๋องลุกขึ้นยืนจ้องใบหน้าของซีหรูนิ่งสร่างเมาในทันที

 “ใบหน้าเจ้าอัปลักษณ์สิ้นดี” สะบัดชายเสื้อเดินออกจากห้องไป ซีหรูยิ้มทิ้งตัวลงบนแท่นนอนแม้จะเจ็บปวดแต่ไม่มีน้ำตา

เช้าสดใส

 “ไทเฮาเสด็จจจจจจจจจ” ร่างท้วมเดินมาพร้อมกันขันทีและนางสนองพระโอฐและนางกำนัลสองสามคน

ถือวิสาสะเดินเข้าในห้องบรรทมของชินหวางอ๋องกับซีหรู

ซีหรูที่รีบเอาผ้าแพรพันใบหน้าเพื่อปกปิดใบหน้าอัปลักษณ์เสีย รีบย่อกายลงอ่อนหวานตรงหน้าไทเฮา

 “ซีหรูถวายพระพรไทเฮา” 

 “หือเสียงดังกระดิ่งทอง ไพเราะเสียจริง” 

 “พวกเจ้าช้าอยู่ไย” ซีหรูตกใจไม่น้อยนี่เพิ่งจะยามเฉิน (07.00น-09.00น) ทำไมไทเฮาถึงมาถึงจวนอ๋องได้รวดเร็วนัก นางกำนัลรีบมาไปที่แท่นนอนรื้อค้นราวกับกำลังหาสิ่งสำคัญที่ทำหล่นหาย

 “เจอไหม” นางกำนัลสองคนส่ายหน้า ไทเฮาเดินมาหยุดที่ซีหรูยกมือขึ้นเชยคางมนขึ้นสบตา

 “ดูเจ้าสิ หน้าตาอัปลักษณ์ จนข้าไม่อาจบรรยายได้ แต่สามีก็ไม่ควรทำผิดต่อภรรยา พวกเจ้าให้ใครตามชินหวางอ๋องหรือยัง” 

 “เพฮะไทเฮา ข้าน้อยให้คนตามท่านอ๋องเรียบร้อยแล้ว” 

 “เสด็จย่า เหตุใดจึงมาถึงนี่มีเรื่องใดทำไมไม่ให้ใครแจ้งข้าชินหวางอ๋อง” ร่างสูงเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

 “มาแล้วหรือ เฮ้อย่าละไม่อยากจะพูด สามีเช่นไรละเลยภรรยา ได้ยินว่าเมื่อคืน คุณหนูบ้านหยางมาที่นี่ ท่านอ๋องของเราก็กลับไปส่งนางที่มาให้โอ้โลมถึงในจวนอ๋องในวันเข้าหอแล้วยังต้องให้ท่านอ๋องเท่านั้นไปส่ง ย่าก็เลยคิดว่า ชินหวางไม่ควรทำเช่นนี้อีก ในเมื่อแต่งชายรองมาแล้วอดใจไว้รอให้แต่งนางมาในฐานะชายาเอกเสียก่อนจึงค่อยทำตามใจ วันนี้พาพวกนางมาตรวจสอบรอยโลหิตก็ไม่มีร่องรอยอย่าบอกนะว่าเมื่อคืนเข้าหอแต่ปล่อยให้ชายานอนในห้องหอเพียงลำพัง” น้ำเสียงติเตือนอย่างที่สุด ชินหวางถอนหายใจ

 “หลานยังทำใจเรื่องใบหน้าอัปลักษณ์ของนางไม่ได้เสด็จย่าเห็นใจหลานด้วย” พูดเสียงเรียบเฉย

 “ถึงอย่างนั้นชินหวางอ๋องก็ทำไม่ถูก ชายารองซีหรูผิดอะไรจะหวานอมก็ต้องขมกลืนกันไป จะมาบอกว่าไม่ได้เพราะทำใจไม่ได้ อย่างนี้ก็แสดงว่าไม่อยากจะแต่งชายาเอกแล้วใช่ไหมฮ่องเต้ให้โอกาสแล้วนี่ หากชายารองตั้งครรภ์จึงจะให้แต่งชายาเอก เช่นนั้นก็ไม่ต้องแต่งชายาเอก” 

 “เสด็จย่า” ซีหรูก้มหน้า ทุกอย่างล้วนพุ่งเป้ามาที่ซีหรูจะหลีกหนีได้อย่างไรในเมื่อทุกอย่างล้วนต้องมีคนรับเคราะห์ทั้งสิ้น

 “พรุ่งนี้จะต้องมีรอยโลหิตไม่ว่าอย่างไง ก็ต้องมี”น้ำเสียงคาดคั้นดังใจหวังๆไม่สนใจสีหน้าของชินหวางอ๋องว่าบูดบึ้งเพียงใด ซีหรูย่อกายลงช้าๆหวั่นใจไม่น้อยว่าจากนี้ไปจะต้องรับมือกับชินหวางอ๋องอย่างไรบ้างเขาจะโกรธแค่ไหนกันเขาจะเกลียดซีหรูแค่ไหนกัน ไทเฮาจากไป มาหารอยโลหิตแต่ทิ้งไว้แค่รอยบาดหมาง

บรรยากาศอึมครึมกับความบาดหมางที่คุกรุ่นอึมครึ้มราวกับว่ากำลังจะเกิดพายุใหญ่

ซีหรูนั่งมองมือตัวเองบนเก้าอี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทนฟังว่าเขาจะพูดว่าอย่างไรคนตัวสูงเอามือไพล่หลังมามาจ้องซีหรูที่ก้มหน้านิ่ง

 “จะพูดว่า ข้าเกลียดเจ้าก็ไม่ผิด ในเมื่อเจ้าทำให้ข้ายุ่งยากเพียงนี้ ทำไมต้องเป็นข้า เจ้าคงหลงใหลใบหน้าหล่อเหลาของข้าสินะถึงได้ขอให้บิดาทูลฝ่าบาทเรื่องข้าเลือกข้ามาเป็นสามีเจ้า ข้าช่างโชคร้ายเสียจริง” 

 “เชิญท่านตามสะดวกจะคิดแบบไหนก็เชิญตามสะดวกข้ารู้ว่าพูดไปก็ไร้ประโยชน์ไม่ต่างจากการแก้ตัว” ชินหวางอ๋องตาโต ตกใจกับเสียงหวานปานน้ำผึ้งกังวานราวกระดิ่งทอง

 “ข้าไม่อยากแต่งท่าน ไม่อยากแต่งใครทั้งนั้น แต่เพราะบัญชาฝ่าบาทที่ข้าก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นท่าน เช่นนั้นเลิกกล่าวหาข้าได้แล้ว ข้าจะเข้าวังหลวง ทูลขอประทานอนุญาตหย่ากับท่านอ๋องกับฝ่าบาทด้วยตัวเอง” 

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   หย่ากันเสีย

    “เจ้ากล้าหรือ” “แน่นอนในเมื่อคิดว่าข้าอยากแต่งกับท่านสิ่งเดียวที่ข้าจะทำเพื่อลบล้างคำพูดที่ว่าอยากจะได้ท่านเป็นสามีจนตัวสั่น ข้าก็ควรหย่ากับท่านเสีย เพราะชินหวางอ๋องผู้สูงส่งทำแบบนี้ไม่ให้เกียรติข้าแม้แต่น้อย” “เจ้ากล้าดีอย่างไร ข้าเสียอีกควรขอหย่าจากเจ้า หญิงอัปลักษณ์เช่นเจ้ายังกล้าขอหย่าสามี หย่าแล้วคิดว่าใครเขาจะอยากรับเจ้าเป็นภรรยาต่อจากข้าทั้งหม้ายทั้ง…อัปลักษณ์” โมโหอย่างที่สุดก็ควรเป็นเขาสินะที่ต้องขอหย่าจากนางเขายังไม่กล้าทูลฝ่าบาทรื่องนี้หากเขากล้าฝืนบัญชาฝ่าบาทมิสู้ไม่ขอแต่งนางตั้งแต่แรกแล้วหรือ “ท่านไม่ต้องห่วงดีไหมเรื่องแบบนี้ ข้าแบกรับเพียงลำพังยินดีที่จะต้องทนให้ท่านพูดว่าข้าตั้งใจให้ท่านพ่อกดดันฝ่าบาทให้ประทานอนุญาตข้าแต่งกับท่าน” ชินหวางอ๋องกัดฟันจนเป็นสันนูน สะบัดชายเสื้อจากไปตำหนักไทเฮา “ชิงหวานอ๋องทำแบบนี้ไม่ให้เกียรติชายารองแม้แต่น้อยข้าอยากจะลดทอนความหยิ่งยโสของตระกูลหยางลง จึงไม่ให้ชินหวางอ๋องแต่งกับหยางฟางหรานคนนั้นแต่ดูสิ่งที่เขาทำ ไม่แม้แต่จะแตะตัวชายารองผู้น่าสงสาร” “ไทเฮาเพฮะนาง…เอ่อชายารองของชินหวางอ๋องมีใบหน้า ไม่พึงประสงค์ชินหวางอ๋องก็บุรุษก็ย่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24
  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   คนเช่นไรรังเกียจนางได้ลงคอ

    เสี่ยวไป๋ดึงมือออกจากมือซีหรู รีบเดินออกจากห้องสงสารซีหรูไม่น้อย ได้แต่ชะแง้คอมองเข้าไปข้างในปกติแล้วท่านอ๋องใจดีทำไมใจร้ายกับพระชายารองจัง “เสี่ยวไป๋ปิดประตู” เสี่ยวไป๋รีบปิดประตูตามคำสั่งซีหรูหน้าเสีย “ไปเปลี่ยนอาภรณ์เสียข้าจะรอที่นี่ เจ้าจะต้องไปยกน้ำชากับข้าที่ตำหนักชิงหนิงกง” ซีหรูยังนั่งนิ่ง ชินหวางอ๋องเดินข้าไปคว้าข้อมือให้ลุกขึ้นยืน “ปล่อยนะ อย่ามาทำแบบนี้มีสิทธิ์อะไร” “ข้าคือสามี ไปสับเปลี่ยนอาภรณ์เสียไม่อย่างนั้นข้าจะเปลี่ยนให้เอง” “ไม่” “เดี๋ยวนี้จะต้องไปเดี๋ยวนี้ฮองเฮาดื่มชายามบ่าย หากช้ากว่านี้จะถูกตำหนิเรื่องเวลาเอาได้” “นั่นมันเรื่องของท่านไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเสียหน่อยจะถูกตำหนิก็เรื่องของท่าน” ชิงกวานอ๋องดึงสายรัดเอวของซีหรูออกอย่างรวดเร็ว สอดมือเข้าไปโอบเอวบางดึงอาภรณ์ออกอย่างคนที่ช่ำชอง “ปะปล่อยข้านะ” กลิ่นกายหอมหวนจนเผลอสูดดมเข้าไปเต็มเปาอีกครั้ง “หอมจัง” ดังฝันล่องลอยกลิ่นหอมนั้นติดอยุ่ที่ปลายจมูกทำให้อยากสูดดม “ปล่อยนะ” ซีหรูผลักร่างสูงให้ถอยห่างไม่ทันระวังชิงหวานอ๋องกำลังจะล้มลงไปกับพื้นดึงเอาร่างเล็กของซีหรูล้มลงไปทับเขาอย่างจังซีหรูพยายามลุกขึ้น

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24
  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ภายใต้เงื่อนไขชายารองท้องจึงแต่งชายาเอก

    เกี้ยวถูกหามถึงหน้าวังหลวง ชินหวางอ๋องลงจากเกี้ยว อย่างรวดเร็วไม่สนใจจะรับซีหรูลงจากเกี้ยวด้วยแม้แต่น้อย ซีหรูก้าวลงจากเกี้ยวช้าๆ อย่างระมัดระวังตัวเพราะยังเจ็บจากที่ล้มเมื่อครู่ กลัวว่าเท้าจะพลิกด้วยซ้ำไป “ชินหวางอ๋อง อ๋องน้อยตระกูลชินมาแล้วหรือ อ้าว แล้วเหตุใดไม่รับชายารองลงจากเกี้ยว” เสียงราวประกาศิตดังมาจากข้างหลังฮ่องเต้วัยกลางคนยืนอยู่ด้านหลังคนทั้งสองโดยที่ไม่ได้ให้ขันทีขานเวลาที่เสด็จมาถึง “ตู้เล่อ ไปรับชายารองของชินหวางอ๋องระวังจะตกลงมาจากเกี้ยว” ตู้เล่อที่หลฃาอเหลาหนุ่มแน่นอต่รั้งตำแหน่ง หัวหน้าองครักษ์หรือองครักษ์ข้างกายของฮ่องเต้ ชินเตอหลางรีบส่งมือให้ซีหรูจับ “ชายาอ๋องระวังหน่อย” น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่สุด ชินหวางอ๋องหันมาประสานมือตรงหน้าชินเตอหลาง “ชินหวางอ๋องถวายพระพรฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี” ซีหรูย่อกายลงตรงหน้าชินเตอหลาง เหลือบตามองตู้เล่อที่องอาจหล่อเหลาไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือรังเกียจ ใบหน้าอัปลักษณ์ของซีหรูแม้แต่น้อยแล้วรู้สึกหงุดหงิดอย่างที่สุด นี่เขาหงุดหงิดเรื่องอะไรก้คงเรื่องที่หมอนั่น ทำท่าทีไม่ได้รัเกียจซีหรูเหมือนเป็นการตบหน้าเขาชัดๆ “ขอบคุณท่า

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24
  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ข้ากลัวนางเจ็บ

    “เจ้าก็พูดเสียจนชินหวางอ๋องเป็นตัวร้ายความจริงแล้วชินหวางอ๋องเป็นคนที่จิตใจดีเพียงแค่เป็นข้าที่กดดันมากไปใช่ไหม แต่เชื่อเถอะว่าสิ่งที่ข้ามอบให้มันดีที่สุด” พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไปกันดีกว่า ปล่อยฝ่าบาทกับท่านอ๋องคุยกันไปเราสองคนไปเลือกหยิบสิ่งของที่เจ้าถูกใจดีไหม ของกำนัลจากต่างแคว้นและของกำนัลจากฝ่าบาทมากมาย ข้ายินดีให้เจ้าเลือกหยิบเอาตามใจ” ดึงมือซีหรูเดินตามเข้าไปในตำหนักชิงหนิงกงชินเตอหลางเปลี่ยนท่าทีจากยิ้มแย้มเป็นเคร่งขรึมทันที “มาถึงเรื่องของเรา” “พ่ะย่ะค่ะ” “ใต้เท้าหยาง กำลังจะทำเรื่องที่ผิดกับข้า เจ้าจะวางเฉยได้ไหม” “ฝ่าบาท บุตรีไม่เกี่ยวกับบิดา” ชินหวางอ๋องตัดพ้อ “บุตรีไม่เกี่ยวกับบิดาได้หรือ ใต้เท้าหยางกล้าให้การช่วยเหลือ เชวียเต๋ออ๋องส่งเสบียงและอาวุธอ้างว่าเพื่อเงิน แต่ที่ข้ารู้หยางซูซินคนนี้ ตั้งใจยกบุตตรีให้กับเชวียอ๋อง” “เช่นนั้นฝ่าบาทก็ให้ชินหวางอ๋องแต่งกับบุตรีของใต้เท้าหยางเสียจึงจะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น” ชินเตอหลางฮ่องเต้ถอนหายใจยาวค่ำคืนเหน็บหนาวซีหรูนอนขดตัวในผ้าห่มหนา ข่มตาหลับไหลคืนนี้คืนที่สองแล้วเขาก็ยังไม่แวะมา ถอนหายใจโล่งอกเสียมากกว่าชินชากั

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-25
  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ข้าไม่เคยรักใคร

    “พระชายาเพคะวันนี้ห้องเครื่องทำเครื่องเสวยที่พระชายาชอบมีทั้งผัดโป๊ยเซียนทั้งขนมผักกาด”เสี่ยวไป๋พยายามเบี่ยงเบนความสนใจส่งตะเกียบให้กับซีหรู“ข้าบอกให้มานี่มาช่วยกันวางแผน”ซีหรูรับเอาตะเกียบคีบขนมผักกาดเคี้ยวงับๆ“ไม่ได้ยินหรือไร เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้”เดินมาหยุดตรงหน้า ซีหรูที่คาบขนมผักกาดไว้แก้มป่อง ดวงตาที่โผล่มาข้างเดียวกลมใส“รอก่อนได้ไหมข้าหิวจะแย่แค่ต้องรอไทเฮาตรวจแท่นนอนข้าก็หิวแทบตายแล้ว”เคี้ยวไปพูดไป ซีหรูยมกินนับว่าเป็นช่วงเวลาที่นางมีความสุขที่สุดแล้ว“อั๊กๆๆๆ”สำลักขนม ชินหวางอ๋องคว้าถ้วยน้ำส่งให้อย่างลืมตัวเพราะเอาแต่จ้องตากลมใสของซีหรู ที่รับเอาน้ำมากระดกลงคออึกใหญ่ชินหวางอ๋อง ทรุดกายนั่งลงตรงข้ามกับซีหรู“เสี่ยวอูยกเครื่องเสวย”เสี่ยวอูทำสีหน้างงๆก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องเครื่อง“ก็ต้องแบบนี้แหละเจ้าค่ะไม่กินอย่างไรสมองจะแล่น”เสี่ยวไป๋ตักข้าวเลื่อนไปวางตรงหน้าชินหวางอ๋องเสี่ยวอูกลับเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ในจวนที่ถือเครื่องเสวยชุดใหญ่เข้ามาวาง“ทำไมต้องเป็นชุดใหญ่”“ก็ ก็ ก็ท่านอ๋องกับพระชายเสวยด้วยกันก็ต้องชุดใหญ่”ชินหวางอ๋องส่ายหน้าไปมา“ทดสอบพิษ”เสี่ยวอูหยิบตะเกียบทดสอบพิษใ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26
  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ดีเกินไป

    “อีกเรื่อง ฟางหรานอ้อนวอนข้าขอเข้ามาในฐานะ ว่าที่ชายาเอกในจวนอ๋อง เจ้ายินดีที่จะให้นางเข้ามาหรือไม่” ซีหรูหลับตาลงช้าๆ ไล่ความรู้สึกเจ็บแปลบในใจ หันหลังก้าวเดินออกจากตรงนั้น “แล้วแต่ท่านอ๋องหากเห็นว่าควรข้าก็ไม่อาจขัดท่านตัดสินใจไปแล้วนี่จะมาถามข้าทำไม” ซีหรูสาวเท้า ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว “เฉวี่ยเต๋ออ๋อง แวะมา คารวะท่านอ๋องไร้พ่ายยยย” เฉวี่ยเต๋ออ๋องที่รูปร่างสูงโปร่งใบหน้าขาวสะอาดทว่าใบหน้าเชิดหยิ่ง หล่อเหลาไม่เป็นรองชินหวางอ๋องแม้แต่น้อย “เฉวี่ยเต๋ออ๋อง แวะมาเยือนจวนอ๋องไร้พ่าย” สายตาจับจ้องที่แผ่นหลังงดงามซีหรูไม่วางตา เพียงคำปราศรัยทว่าสายตามองไปที่ร่างงามอรชรที่เดินจากไป “ชายารองได้ชื่อว่าหญิงที่มีใบหน้าไม่งดงาม ถูกใจท่านอ๋องน้อยชินหวางอ๋องเหตุใดจึงรีบไปเสียไม่พามาแนะนำให้กับเฉวี่ยฮ่องได้พบพานบ้าง” “ไม่ต้อง ไม่สำคัญ” “เฉวี่ยอ๋องไม่สำคัญหรือว่าชายารองไม่สำคัญ ได้ยินว่าฝ่าบาทโปรดปรานบิดานางใต้เท้าเสิ่น หากท่านอ๋องไม่โปรดปรานนางหย่ากับนางแล้วยกให้เฉวี่ยอ๋องเสียดีไหม” ชินหวางอ๋องทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร “เฮ้อ ของเขาเราอยากได้” เฉวี่ยเต๋ออ๋องพึมพำเบาๆ “มานี่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-27
  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ท่านอ๋องก็ไม่ได้ชอบนางนี่

    “แม่นางท่านนี้” สวีไฉ่หานประสานมือตรงหน้าดวงตาจับจ้องมองใบหน้าที่จะว่าน่าเอ็นดูไม่ได้เห็นใบหน้าอัปลักษณ์ภายใต้ผ้าแพรบางเบาคุลมหน้าไว้ กระนั้นกลับจินตนาการว่าซูหรูที่เห็นช่างงดงาม ต่างจากหญิงทั่วไปนางมีบางอย่างสะดุดตาสวีไฉ่หานยิ่งนัก เสี่ยวไป๋ยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกคนทำสีหน้างุนงงว่าเหตุใดมีหญิงนางหนึ่งที่แม้แต่ท่าทางการเยื้องย่างยังต่างออกมาอยู่ในจวนอ๋องเวลานี้ ย่อกายลง “ท่านองครักษ์ไฉ่หานนี่คือชายารองของท่านอ๋อง พระชายารองเสิ่นซีหรู “ข้าน้อยสวีไฉ่หานยินดีที่ได้พบท่านพระชายารอง” “เช่นกัน” หันหลังก้าวเดิน สวีไฉ่หานมองแผ่นหลังงดงามท่าทีที่มั่นคงนั้นต่างออกไปจริงๆ “ท่านอ๋อง ท่านองครักษ์สวีไฉ่หานกลับมาแล้ว” ชินหวางอ๋อง ที่เอาแต่คัดอักษรตวัดพู่กันจนกระดาษฉีกขาดเพราะรอยหมึกที่กดอยู่กับเนื้อกระดาษ เสี่ยวอูฝนหมึกจนมือชาถอนหายใจเมื่อองครักษ์สวีไฉ่หานกลับมาจากหายไปแรมปีหลังจากรบชนะเขาก็ออกเดินทาง จนกระทั่งวันนี้จึงมาพบกันกับชินหวางอ๋องที่จวนอ๋องไร้พ่าย “มาแล้วหรือหายไปจน ข้าคิดว่าจะไม่ได้พบกันเสียแล้ว” สวีไฉ่หานยิ้มน้อยๆ เหลือบตามองกระดาษที่ถูกขยำกับรอยหมึกสีเข้มบนกระดาษบนโต๊ะ “ได้ข่าวว่า

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-28
  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ว่าที่ชายาเอก

    “พระชายาเจ้าขาทำไมต้องยอมด้วยเจ้าค่ะแต่งเข้ามาก่อนก็ต้องสู้สิเจ้าคะจะต้องครอบครองท่านอ๋องเก็บท่านอ๋องไว้เพียงผู้เดียวเจ้าค่ะ ไม่มีใครยอมหรอกนะเจ้าคะยอมให้สามีรักคนอื่นมากกว่าตัวเอง” ซีหรูยิ้มบางๆ “เขาไม่ใช่สามีข้านี่ แล้วเราก็ไม่ได้รักกันเขากับคุณหนูตระกูลหยางนั่นรักกันมาเนิ่นนานก็สมควรที่จะได้ครองรักกัน ยิ่งไปขัดขวางเท่ากับยิ่งทำให้เขาเกลียดชังไม่สู้ข้าถอยออกมาเสียดีกว่า” “พระชายาเจ้าขาช่างมีน้ำใจเสียจริงท่านอ๋องเสียอีกเกเรราวกับเด็กหนุ่ม รอวันไหนที่พระชายาหายไปจะรู้สึก” เสี่ยวไป๋บ่นเบาๆ “เขาจะดีใจที่ข้า… ไปเสียได้ เขาจะได้แต่งกับชายาเอกของเขาฝ่าบาทก็จะไม่มีทางว่าอะไรเขาได้เป็นเพราะข้าที่ทนเขาไม่ได้ด้วยตัวเอง” เสี่ยวไป๋ถอนหายใจพระชายาเจ้าขาตัวมอมหมดแล้วเสี่ยวไป๋เตรียมน้ำอุ่นพระชายารองนอนแช่น้ำอุ่นให้หายเมื่อยดีไหมเจ้าค่ะอาการเหนื่อยล้าจะได้หายไปเราสองคนเหนื่อยมาทั้งวันแล้วห้องนี้จึงออกมาดีเพียงนี้” หันมองรอบๆ ห้องที่ก่อนหน้านั้นเคยรกเรื้อมาตอนนี้กลับสะอาดสะอ้านน่านั่งน่านอนและยังตกแต่งราวกับแท่นบรรทมของฮ่องเต้ “ดีเหมือนกัน ข้ากำลังคิดว่าเจ้าไปขอแบ่งวัตถุดิบมาจากห้องเครื่องของจวน

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-29

บทล่าสุด

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ลาก่อนสวีเหยียน

    สวี่เหยียนถูกล่ามโซ่ไว้ในความมืด…นั่งอยู่มุมห้องขัง ใบหน้าซูบซีด มีเพียงเปลวแสงจากโคมเล็กหน้าห้องที่ส่องผ่านช่องไม้พาดมาให้เห็นดวงตาของนางยังเปล่งแสงแห่งความหวังแม้เพียงเล็กน้อย“พี่สาวท่านช้าอยู่ใยข้ารออยู่ข้าเชื่อว่ามีท่านเพียงคนเดียวที่จะไม่มีทางปล่อยให้ข้าต้องตาย”เสียงประตูเหล็กดังแกรกกรากนางสะดุ้งน้อยๆ พลางรีบยกมือขึ้นลูบผมที่ยุ่งเหยิงเพื่อแต่งกายให้ดูดีที่สุดด้วยความดีใจทหารยามสองคนพาร่างเล็กๆ ของขันทีคนหนึ่งเดินนำหน้าเข้ามา หัวใจของนางเต้นแรง เมื่อเขาแสดงตราสัญลักษณ์เล็กๆ ที่ซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อ เป็นตราฝังหยกแกะสลักลายบุปผาโบกไหว สัญลักษณ์เฉพาะของ “ฮองเฮาอี้หราน”"ฮองเฮาทรงหวงใย ท่านไม่น้อยขอรับ" ขันทีคุกเข่าลง เสียงแผ่วเบาแต่อบอุ่นดั่งน้ำซึมในผืนดินแห้งแล้ง“ทรงฝากข้ามาบอกว่า… ทรงจะส่ง ยาจำศีล มาให้…คืนนี้… ก่อนยามซวี (ประมาณสามทุ่ม) ” เขากระซิบเบาๆ อี้หรานลิงโลดในใจ"หลังดื่มยานั้นแล้ว ท่านจะดูเหมือนสิ้นใจจริง ไม่มีชีพจร ไม่มีลมหายใจ จะไม่มีใครกล้าแตะร่างท่านจนกว่าจะถึงยามเฉินของวันถัดไป (เช้าตรู่) เราจะพาท่านออกมาแล้วทุกอย่างก็จะเป็นความลับ"สวี่เหยียนเบิกตากว้าง น้ำตาเอ่อขึ

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ใกล้จบลงแล้ว

    หยางฟางหรานยืนอยู่กลางห้อง ท่ามกลางความเงียบ มีเพียงแววตาของบิดาหยางซูซิน ผู้เป็นขุนนางใหญ่ที่ทอดมองมาอย่างเคร่งเครียด“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าผู้ใดถูกคุมตัวไปในวันนี้ฟางหราน”เสียงของเขาเย็นเฉียบ คล้ายกำลังสอบถาม…แต่แท้จริงแล้วคือคำกล่าวหาอ้อม ๆฟางหรานกัดริมฝีปากแน่น ปรายตามองบิดาก่อนตอบเสียงแผ่ว“ฮูหยินรองสวี่เหยียน…”“และเจ้าเอง” น้ำเสียงของหยางซูซินทุ้มต่ำ “เจ้าก็รู้ดีว่าถ้านางเปิดปากขึ้นมาเมื่อไร ชื่อของเจ้าจะเป็นชื่อถัดไปที่ถูกเรียกและถูดคุมขัง”ฟางหรานเม้มริมฝีปาก สะบัดชายแขนเสื้อแล้วนั่งลงบนเบาะอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ ใบหน้าที่เคยงดงามอ่อนหวานบัดนี้กลับมีดวงตาแข็งกร้าว“แล้วท่านพ่อคิดจะปล่อยให้ข้าถูกลากไปเหรอ ปล่อยให้ท่านอ๋องจองจำข้าหรือ” “ปล่อยให้ซีหรูหญิงอัปลักษณ์คนนั้นได้หัวเราะเยาะข้า ทั้งๆ ที่ข้าต่างหากที่ควรอยู่เคียงข้างท่านอ๋องในตอนนี้เป็นชายาเอกอย่างที่ตั้งใจไว้เพราะนางแพศยาคนนั้นคนเดียว”แววตาของบิดาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เป็นประกายบางอย่างระหว่างความห่วงใยและไม่พอใจ“เจ้าลืมสิ่งที่พ่อเคยพูดไปแล้วหรือ บิดาของนางเป็นฝ่าบาทที่ส่งเสริม และยังตั้งใจที่จะกีดกันเจ้า เป็นพ่อที่วางรากฐ

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ซุนเจอหนี่2

    เสียงดาบปะทะหอกดังสนั่นทั่วแนวรบ เลือดร้อนสาดกระเซ็นบนผืนหิมะขาวจนแดงฉาน ซุนเจอหนี่ในชุดเกราะสีเข้มเปรอะเลือด ยืนหยัดอยู่กลางสมรภูมิ ท่ามกลางลูกธนูที่ยังโหมใส่ไม่หยุด"แม่ทัพ! เราเสียแนวรบตะวันตกแล้ว ขอรับ!" เสียงเหยียนชารีบรายงาน ใบหน้าของเขานั้นทั้งห่วงใยและตื่นตระหนกซุนเจอหนี่กัดฟันแน่น มือที่กำดาบสั่นเล็กน้อยเพราะเสียเลือดมากเกินไป กำลังจนหมดแรงลงเช่นกัน"พวกจะตายก็ควรตายเพราะปกป้อง"เค้นเสียงพูดเบาๆ ปลายเสียงขาดห้วง แต่แววตายังไม่ยอมแพ้“ท่านแม่ทัพ องค์หญิงอถอยก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เหยียนชาเตือนด้วยความหวังดี”“ไม่มีทางข้าจะไม่ทิ้งด่านหน้าแห่งนี้เด็ดขาด”“แต่ท่านแม่ทัพเราพ่ายแล้ว” เหยียนชาพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่นทันใดนั้นเสียงฝีเท้าม้านับร้อยดังขึ้นจากแนวป่าด้านหลังกองทหารที่บาดเจ็บล้มตายภายใต้การนำของซุนเจอหนี่ ซุนเจอหนี่หันขวับความรู้สึกตึงเครียดกับความคิดว่านั่นอาจเป็นทัพเสริมของศัตรู แม่ทัพหม่าเซินเลิกคิ้วสูงธงรบที่ชักขึ้นสูงบ่งบอกว่าเป็นธงของต้าเซี่ยด้านซุนเจอหนี่"ทัพนั่นของใครกัน!" หนึ่งในแม่ทัพรองตะโกนถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความหวั่นเกรงซุนเจอหนี่เบิกตากว้างเล็กน้อย ธงมังกรเงิ

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ซุนเจอหนี่

    เสียงกลองรบของข้าศึกดังกระหน่ำอย่างไม่มีหยุดพัก ควันดำลอยอ้อยอิ่งเหนือแนวกำแพงด่านหน้าที่แตกพัง เศษซากของโรงสีที่ถูกไฟเผาไหม้ยังคงส่งเสียงปะทุเบา ๆ ข้างฝั่งน้ำแข็งแตกกระเทาะทหารของแคว้นเป่ยในชุดเกราะเก่าโทรมมีรอยเลือดเปรอะเปื้อนทั่วร่าง บางคนขาดอาวุธ บางคนแขนขาได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจขยับกานและยังคงคลานกลับค่ายด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว เสียงร้องไห้ของหญิงชราที่วิ่งตามร่างบุตรชายบนรถเข็นไม้ กรีดหัวใจของผู้ได้ยินให้ปวดหนึบบนหอคอยบัญชาการ องค์หญิงใหญ่ซุนเจอหนี่ ในชุดแม่ทัพเกราะเงิน ยืนนิ่งทอดสายตาออกไปยังขอบฟ้าที่ยังไม่รู้ว่าเป็นศัตรูหรือหายนะใหม่"ด่านหน้าพังราบไปแล้วขอรับท่านแม่ทัพ ตอนนี้เหลือเพียงที่นี่แต่ทหารของเราบาดเจ็บไม่น้อยเมื่อที่นี่ไม่อาจยันทัพของแคว้นไต้ไว้ได้และแตกลง พวกมันจะล้อมเมืองหลวง..." เสียงรองแม่ทัพที่หนึ่งกล่าวแผ่วเบา ซุนเจอหนี่เพียงพยักหน้า สั่งการอย่างสงบนิ่ง แม้ดวงตาจะคลอไปด้วยหยาดน้ำใส"ส่งสารน์ไปยังต้าเซี่ย ขอพันธมิตร... ป่านนี้ทัพจากแคว้นฉียังมาไม่ถึงหรือไร"ทอดอาลัยด้วยความรู้สึกกดดันในฐานะผู้นำคนสนิทของนาง เหยียนซา รีบก้าวเข้ามากระซิบ "แต่แคว้นต้าเซี่ยยังมิได้ตอบร

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   หัวใจรักที่ขาดหาย

    ค่ำคืนมืดมิดชินหวางอ๋องในชุดคลุมดำไร้ลวดลาย ก้าวย่างเงียบเชียบเข้าสู่หลังบ้านเสิ่นอย่างเงียบๆองครักษ์ไฉ่หานรออยู่ก่อนแล้ว“ท่านอ๋อง” ไฉ่หานประสานมือนอบน้อม“ท่านพ่อตารอข้าอยู่ใช่หรือไม่” น้ำเสียงเรียบเฉย“พ่ะย่ะค่ะ สาวใช้นางหนึ่งรับหน้าที่เป็นคนล้างภาชนะในครัว ได้กลิ่นหญ้าหลัวซินจื่อจากชาที่นางเคี่ยว นางเห็นชัดว่าสาวใช้คนหนึ่งของฮูหยินรองนำออกไปก่อนจะนำชามาให้พระชายารอง” ชินหวางอ๋องถอนหายใจ“ดีมาก ท่านพ่อตาคงไม่ได้แหวกหญ้าให้งูตื่นใช่ไหม ข้าตั้งใจพบท่านพ่อตาในทันทีเพื่อกล่าวโทษฮูหยินรองสวี่เหยียน” ริมฝีปากคมขยับช้า ๆ ดวงตาคมวาวเยือกเย็นดุจจิ้งจอกกลางหิมะ“ส่งสาวใช้คนนั้นกลับบ้านนางเสียข้าไม่รู้ว่าขอบเขตของเรื่องนี้ขยายวงกว้างแค่ไหนจำต้องปกป้องพยานของเรา”“พ่ะย่ะค่ะ…” ไฉ่หานประสานมืออีกครั้ง ชินหวางอ๋องเร้นกายยังห้องพักด้านในของเสิ่นกวงหลิวชินหวางอ๋องก้าวเท้าผ่านก่อนจะหยุดที่หน้าต่างทอดมองไปยังห้องมืดมิดของซีหรูในบ้านเสิ่นแม้จะอยู่ห่าง แต่เขาก็รู้ดีว่าซีหรูนอนอยู่ในห้องนั้นแอบอมยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องราวต่อจากที่เขากำลังจะบงการให้เป็นช่วงเวลาดีดีสำหรับเขา“ซีหรู...หากไม่ใช่ข้าแอบมองเจ

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   จุดหมายเดียวกัน

    ในห้องลับใต้เรือนเก่าคร่ำคร่า ริมกำแพงตะวันตกของเมืองหลวง หยางฟางหรานยืนนิ่งอยู่หน้าตู้ไม้ดำ มีลิ้นชักนับสิบที่บรรจุสมุนไพรและผงแปลกประหลาดสารพัดชนิด ในมือเธอมีถุงผ้าสีแดงกำแน่น ดวงตาวาววับแม้จะอยู่ในความมืด“นี่คือยาพิษที่เจ้าต้องการ” หมอหญิงชราผู้หนึ่งกล่าวขณะค่อย ๆ วางขวดยาเล็กจิ๋วลงบนถาด“ท่านหมอยาชนิดนี้ใช้ได้ดีเพียงใด”“เพียงผงเท่าปลายเล็บก็สามารถทำให้หัวใจของคนหยุดเต้นภายในครึ่งชั่วยาม…”ฟางหรานก้มลงหยิบขวดยา สีหน้าไม่ไหวติง“ข้าอยากให้หัวใจของนางหยุดเต้นในทันทีเช่นนั้นข้าจะต้องเพิ่มขนาดยาใช่หรือไม่” หมอหญิงชราพยักหน้ายิ้มๆ“แน่นอน ท่านใช้ได้เท่าที่ต้องการเพื่อให้แน่ใจว่าคนคนนนั้นจะต้องตายอย่างไร้ข้อกังขา”“และจะไม่เหลือร่องรอยให้ตรวจพบใช่หรือไม่” หยางฟางหรานทำสีหน้าสงสัย“แม้แต่หมอหลวงก็ตรวจไม่เจอ หากใส่ลงในของเหลวที่มีรสเข้มข้น เช่น น้ำแกง หรือชา…ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเป็นยาพิษ”รอยยิ้มเยียบเย็นแย้มขึ้นบนมุมปากของฟางหรานเป็นครั้งแรก“ดี...นางจะต้องตายอย่างไร้ข้อกังขาอย่างที่ท่านหมอพูด ข้าเกลียดนาง”ค่ำวันถัดมา ภายในห้องรับรองของบ้านตระกูลเสิ่นหยางฟางหรานในชุดคลุมแพรสีคราม เดินอย

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   บางครั้งก็ดีเกินจะกล่าว

    ภายในท้องพระโรงยามบ่าย แสงอาทิตย์ลอดผ่านบานหน้าต่างสูงที่รอบๆ สาดแสงลงบนพื้นไม้ขัดเรียบจนแลดูสงบนิ่ง แต่บรรยากาศภายในกลับไม่เงียบสงบเช่นนั้นฮ่องเต้ชินเตอหลางประทับบนบัลลังก์ ประดับพู่ไหมทองอย่างวิจิตร ทรงกวาดพระเนตรเย็นเยียบไปยังร่างสูงที่ยืนค้อมเล็กน้อยอยู่เบื้องหน้า“ชินหวางอ๋อง” เปล่งเสียงกังวานเอ่ยขึ้น “มาด้วยเรื่องเพลิงไหม้ในจวนตระกูลเสิ่น ในคืนนั้นสินะ จะว่าไปชินหวางอ๋องก็เป็นดังพยานสำคัญอีกคนสินะ นอกจากท่านน้า” ชินหวางอ๋องหยุดชั่วครู่ ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาชินเตอหวางฮ่องเต้อย่างกล้าหาญ“กระหม่อมสอบถามชาวบ้านใกล้เคียงแล้วพ่ะย่ะค่ะ พบว่าในคืนเกิดเหตุ มีคนเห็นเงาผู้คนลอบเข้าออกที่ป่าหลังเรือน ซึ่งโดยปกติเป็นทางที่ไม่มีใครใช้”“เช่นนั้นชินหวางอ๋องก็คงสงสัยว่า…เป็นการวางเพลิง?”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ” ชินหวางอ๋องพยักหน้าอย่างหนักแน่น “มิใช่อุบัติเหตุอย่างที่รายงานจากเสิ่นกงหลิวบอกไว้เบื้องต้น ท่านพ่อในตอนนั้นยังพบร่องรอยเชือกไหม้ และกลิ่นน้ำมันสนที่ผิดปกติบนซากไม้บางส่วน ซึ่งผู้ตรวจการเมืองมิได้บันทึกไว้ในรายงาน และภายหลังท่านเสิ่นได้ขอบันทึกรายงานกับผู้การณ์ตรวจการเมืองแต่ตอนนั้นนั้นบันทึ

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   ข้าจะทำทุกวิถีทาง

    “บางที... ข้าอาจไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่ข้าคิดว่ามันคือความรักที่เกิดกับเจ้านั้นมันคืออะไรกันแน่”“ท่านหมายความว่าอย่างไร...” นางถามเสียงสั่นดวงตาแดงซ้ำเขาไม่ตอบทันที สายตาเลื่อนมองขึ้นไปยังท้องฟ้าเหมือนพยายามค้นหาคำตอบในใจตนเอง“…เมื่อได้พบหญิงหนึ่ง… ที่แม้เพียงคำพูดธรรมดา ก็ทำให้ใจข้าสั่นไหว ข้าจึงเข้าใจ… ว่ามันคือรักแท้ ไม่ใช่ภาพลวงตา”หยางฟางหรานตัวแข็งทื่อกำมือจิกเล็บลงบนผิวเนื้ออย่างแรงแต่ไม่รู้สึกเจ็บเข้าใจในทันที ว่า “ผู้หนึ่ง” ที่เขากล่าวถึง… มิใช่หยางฟางหรานแต่เป็น..ซีหรู“แล้วข้าล่ะ... ข้าอยู่ตรงนี้เสมอ ข้ารอท่านเสมอ...”ชินหวางอ๋องหลุบตาก้มมองพื้น“ข้ารู้... และข้าไม่เคยลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าเลยฟางหราน”“แต่ใจของท่าน… มันไม่ใช่ของข้าอีกแล้ว” หยางฟางหรานพูดเบา ๆหยางฟางหรานยืนนิ่ง น้ำตาคลอเบ้า “ท่าน... จะเลือกนางจริง ๆ หรือ? หญิงที่มีใบหน้าอัปลักษณ์คนนั้น...”เขามองนางตรงๆ“ใบหน้าอาจหลอกตา... แต่จิตใจซื่อตรง กลับหลอกใจข้ามิได้เลย”หยางฟางหรานเบือนหน้าหนี รู้สึกราวกับโดนตบเข้าอย่างจัง“ข้าผิดอะไร”“เจ้าไม่ผิดข้าขอโทษแต่ข้าไม่อาจเหลือใจให้ใครอีกแล้ว เดิมข้าก็ไม่ได้มีใจให้เ

  • ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2   หัวใจ...นั้นข้ามอบให้คนอื่นไปแล้ว

    ท่ามกลางแสงอรุณสีทองที่สาดผ่านม่านไม้ไผ่ บรรยากาศหน้าประตูเรือนรับรองของตระกูลเสิ่นเงียบสงบ ซีหรูก้าวลงจากรถม้าด้วยชุดเรียบง่ายที่ชินหวางอ๋องเตรียมไว้ให้ก่อนออกเดินทางเขาสวมอาภรณ์เรียบง่ายนี้ให้กับซีหรูด้วยมือเขาเอง กลิ่นดอกเหมยจาง ๆ จากสวนใกล้เรือนแตะปลายจมูกนางเบา ๆชินหวางอ๋องลงจากหลังม้าตามหลังนาง ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าซีหรูที่ยังคงซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากหนังอ่อนอย่างเงียบงันเขาขอร้องให้นางปิดแผ่นหนังอัปลักษณ์อีกครั้ง“ขอบคุณ” ซีหรูเอ่ยเสียงแผ่ว“ข้าส่งคนอารักขาเจ้าเพิ่มหลายวันนี้ก่อนข้าจะมารับเจ้าคงเห็นองครักษ์ที่เยอะนห่อยเสี่ยวไป๋เองจะมาคอยดูแลเจ้าที่นี่ ข้าไม่อาจให้เจ้าอยู่ที่จวนอ๋องไร้พ่ายในยามนี้” เขาตอบเสียงต่ำ “จวนอ๋องไม่ปลอดภัย และในวัง… ยิ่งมากสายตาเกินกว่าจะปกป้องเจ้าได้”ซีหรูหลุบตาต่ำ ใจนางเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกเหตุผลใดกันหรือเพียงคอหลอกลวงไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เพราะน้ำเสียงนั้น อ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา“บ้านตระกูลเสิ่นเป็นสถานที่ที่ข้าไว้ใจได้มากที่สุด” เขากล่าวต่อ “เสิ่นกวงหลิวท่านพ่อตาจะปกป้องเจ้า” ซีหรูพยักหน้าขึ้นลง เขาแจ้งเรื่องพิษในขนมก้อนคืนงานเลี้ยงกับเสิ่น

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status