ค่ำคืนที่ไม่ต้องนอนคนเดียว(2)

ตลอดทางกลับบ้านธเนศพ่นคำหยาบคายใส่หญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ มาตลอดทางเฌอเอมไม่แม้แต่จะตอบโต้ใด ๆ เธอไม่แสดงความกลัวไม่มีหยดน้ำตาหรือไม่มีคำอ้อนวอนเพราะมันไม่มีความรู้สึกนั้นหลงเหลืออีกแล้ว

ค่ำคืนที่ผ่านมาเธอได้เรียนรู้ว่าความสุขของชีวิตมันคืออะไร เธอเอาความถูกต้องเอาบรรทัดฐานของสังคมมาตีกรอบตัวเองไว้ คนที่ต้องเผชิญกับความทุกข์ไม่ใช่คนเหล่านั้นที่เธอต้องการจะให้เขาเห็นว่าเธอมีความสุขแต่มันคือตัวเธอเองในเมื่อเธอยังไม่พร้อมจะหลุดไปจากตรงนี้เธอก็จะขออยู่ตรงที่เดิมในแบบที่เธอจะมีความสุขที่สุดก็พอ

“พรุ่งนี้เข้าไปหาคุณแม่ผมด้วยแล้วก็อย่าไปพูดอะไรที่ไม่ควรพูด”

ธเนศพูดแค่เพียงเท่านี้เขาก็ขับรถออกไปจากบ้านทันทีเอมรู้ว่าสามีของเธอกำลังรู้สึกเสียอารมณ์กับท่าทางที่แข็งกระด้างที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อนแต่ก็นั่นแหละหญิงสาวไม่สนใจอะไรแล้วเธอเลือกที่จะใช้ชีวิตของเธอให้มีความสุขที่สุดถ้าเขาทำร้ายเธอ เธอก็จะทำร้ายเขาตอบเช่นกัน

ลมพัดโชยอยู่ด้านนอกเสียงใบไม้ที่พัดสีกันไปมาดังผ่านหน้าต่างเข้ามาเพราะในเวลานี้เป็นปลายฝนต้นหนาว เฌอเอมอดที่จะรู้สึกเหงาไม่ได้ทั้งที่เธอคิดว่ากลับมาถึงบ้านแค่เพียงล้มตัวลงนอนก็คงจะหลับได้โดยง่ายเพราะเมื่อคืนนี้เธอก็ไม่ค่อยได้นอนเต็มตาสักเท่าไหร่และยังจะค่ำคืนนี้อีกที่เธอต้องปั้นหน้าไปงานสังคมกับสามีแต่สุดท้ายเธอกับนอนพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับคิดถึงใครบางคนที่เคยนอนกอดเธอเมื่อคืน

‘อย่ารักตัวเองน้อยกว่ารักคนอื่นนะครับ’

เสียงแจ้งเตือนว่ามีคนส่งไลน์มาหา หญิงสาวรีบเปิดอ่านมันไม่ใช่ไลน์ที่เธอคุ้นเคยเพราะเธอกับคนที่ส่งมายังไม่ได้เป็นเพื่อนกันเมื่อกดเข้าไปดูจึงรู้ว่าคนที่ส่งข้อความมาคือแดนไตรนั่นเอง

เฌอเอมเลือกที่จะอ่านข้อความและไม่ตอบอะไรเพราะเธอรู้ว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นมันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกต้องและสุดท้ายจุดจบของมันก็คือการแยกทาง เธอไม่อยากรู้สึกรักชายหนุ่มคนนั้นไปมากกว่านี้เพราะเมื่อถึงเวลาเธอเองต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายเจ็บเพราะเธอเป็นผู้หญิง

เช้าวันนี้หญิงสาวยังคงทำหน้าที่เป็นลูกสะใภ้ที่ดี เธอไปหาแม่ของธเนศตามที่สามีของเธอได้บอกไว้ถึงแม้ว่าเธอไม่ชอบหน้าผู้ใหญ่ของบ้านนั้นสักเท่าไหร่แต่เฌอเอมก็รู้ว่าคนเป็นแม่ไม่รู้พฤติกรรมของลูกชายในฐานะที่เธอเป็นลูกสะใภ้เธอก็ควรจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

“ที่ฉันให้เธอมาหาเพราะอยากจะรู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะมีหลานให้ฉันสักที งานการอะไรก็ไม่ได้ทำแทนที่จะรีบตั้งหน้าตั้งตามีลูกกลับไปทำอะไรอยู่”

พรนภาถามลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจ  ค้อนขวับเพราะเธอได้รับรู้เรื่องราวมาจากธเนศว่าสาเหตุที่ทั้งคู่             ไม่มีลูกเพราะเฌอเอมเอาแต่ขัดขืนเวลาที่นคนเป็นสามีจะหลับนอนด้วย

“เอมไม่ได้ทำอะไรนอนอยู่บ้านรอลูกชายคุณแม่มาปั๊มลูก ทุกวันเลยค่ะแต่จะให้มีลูกได้อย่างไรในเมื่อคุณธเนศแทบจะไม่ค่อยกลับบ้านหรือถ้ากลับมาถึงก็ไม่มีแรงแล้ว”

หญิงสูงวัยตรงหน้ากำมือแน่นด้วยความโมโหเธอไม่คิดเลยว่าสาวน้อยไฮโซผู้มาจากตระกูลที่เป็นผู้ดีจะกล้าพูดจาแบบนี้ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำพูดที่ไม่ต่างจากที่เธอพูดเมื่อสักครู่แต่เธอแค่มองว่าเธอเป็นผู้ใหญ่เธอจะพูดอะไรก็ได้ส่วนเอมเป็นเด็กมีหน้าที่แค่ฟังเท่านั้น

“เธอนี่มันดูหน้าใส ๆ ซื่อ ๆ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะเป็น           คนพูดจาแบบนี้ไม่สมกับวงศ์ตระกูลของเธอเลย”

         เฌอเอมได้แต่แสยะยิ้มให้เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะโต้เถียงกับคนที่เอาแต่เข้าข้างลูก หญิงสาวรู้ตัวเองดีว่าเธอโชคดี              แค่ไหนที่ทุกวันนี้ไม่ต้องมีชีวิตน้อย ๆ มาเป็นห่วงคล้องเธอ ถ้านับจากนี้เธอหมดความอดทนเมื่อไหร่เธอจะได้ไปจากที่นี่โดยที่ไม่ต้องมีห่วง

พรนภานั่งต่อว่าลูกสะใภ้อีกเกือบครึ่งชั่วโมงโดยที่ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายที่เปิดปากพูดเนื้อหาสาระส่วนมากก็ต่อว่าเรื่องการเป็นแม่บ้านแม่เรือนของหญิงสาวการเอาอกเอาใจสามีเพราะเธอ   พอรู้ระแคะระคายมาว่าธเนศไม่ค่อยกลับบ้านแล้วก็มีบ้านเล็กบ้านน้อยแต่ไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดของลูกชาย พรนภาโทษว่าเกิดจากความบกพร่องของลูกสะใภ้

“เป็นผู้หญิงก็ต้องดูแลสามีให้ดีที่สุดหวังว่าวันนี้ฉันเรียกเธอมาคุยจะทำให้เธอสำนึกได้ว่าเธอควรจะเปลี่ยนแปลงตัวเองยังไงเพื่อให้ธเนศอยู่บ้านบ้างไม่ใช่ให้ลูกชายของฉันต้องไปหาความสุขข้างนอกอย่าให้คนเขาติฉินนินทาเธอได้หัดสงสารพ่อกับแม่เธอบ้าง”

หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณสีหน้าแววตาของเธอแสดง  ความท้าทายหญิงสูงวัยเป็นอย่างมาก พรนภาไม่เคยเห็นเลยว่าลูกสะใภ้ของเธอจะมีลักษณะท่าทางแบบนี้เธอทั้งแปลกใจและตกใจแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะเธอกับพ่อแม่ของเอมก็ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันอยู่