ความสุขที่มีเธอ  

ตอนที่ 7

ความสุขที่มีเธอ

“กลับคอนโดมาเจอของกินเต็มโต๊ะแบบนี้ทุกวันอีกหน่อยผมคงกลายเป็นหมู อู๊ด ๆ”

แดนไตรกลับจากฝึกงานเขารีบตรงมาที่โต๊ะอาหารเพื่อเปิดดูเมนูของมื้อเย็นวันนี้เพราะตั้งแต่เฌอเอมมาอยู่กับเขาจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองเดือน หญิงสาวจะทำกับข้าวรอรับเขาในทุกวัน

“พูดแบบนี้วันหลังพี่ไม่ทำแล้วนะ”

แม่ครัวทำท่าน้อยใจจนชายหนุ่มในชุดนักศึกษาต้องดึงเธอเข้ามากอดจนหญิงสาวแอบยิ้มหัวเราะด้วยความชอบใจที่อีกฝ่ายมักจะง้อเธอตลอดถึงแม้ว่าเธอจะแค่เพียงงอนเล่น ๆ เท่านั้น

“อะไรกัน” เฌอเอมถามด้วยความแปลกใจ

คนอายุน้อยกว่ายื่นซองสีขาวที่ในนั้นดูก็รู้ว่ามีเงินอยู่ให้กับหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ แต่อีกฝ่ายยังเลือกที่จะไม่รับเพราะเธอไม่เข้าใจว่าแดรไตรส่งซองเงินให้เธอทำไม

“เงินเดือนผม ที่ฝึกงานเขาจ่ายมาครับส่วนที่จำเป็นต้องใช้ผมหยิบแยกมาแล้วที่เหลือผมยกให้พี่ไว้ใช้จ่าย”

“เธอเก็บไว้เถอะพี่มีเงินเก็บเหลืออยู่ เธอเองก็ยังต้องเติมน้ำมันรถไปทำงานมีค่าใช้จ่ายอีกเยอะแยะไม่ต้องทำมาเป็นใจใหญ่เลยนะ”

เฌอเอมรีบคว้าซองเงินและส่งคืนให้กับเจ้าของทันทีเพราะตลอดเวลาที่เธออยู่ที่นี่ถึงแม้เธอจะไม่ทำงานอะไรแต่ก็มีเงินเก็บในบัญชีที่สามารถใช้จ่ายได้สบาย

“ผมไม่ได้ใจใหญ่อะไรแต่ที่พี่ทำอยู่ทุกวันนี้มันก็ต้องมีค่าใช้จ่ายไม่ว่าจะเป็นกับข้าวแต่ละมื้อพี่ก็ต้องออกเงินไปซื้อเองและไหนจะข้าวของเครื่องใช้ทุกวันนี้ผมไม่ได้ออกเงินซื้อเองสักบาท”

เอมถึงแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการเงินจำนวนนี้แต่เธอก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกน้อยใจเธอรู้ได้ว่าแดนไตรเป็นสุภาพบุรุษอย่างเต็มตัวเขาไม่ต้องการจะเอาเปรียบผู้หญิง เธอจึงตัดสินใจที่จะยอมรับเงินก้อนนั้นและก็คิดว่าเธอคงไม่ใช้มันจะรวบรวมไว้ให้ชายหนุ่มในวันที่เรียนจบเพื่อไว้สร้างตัว

“ไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวพี่ล้างจานเอง”

คนกลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ รีบลุกไปล้างจานทันทีเพราะกลัวว่าจะไม่ทันอีกฝ่ายแต่เขาก็ต้องถูกไล่กลับมาจนได้เพราะเฌอเอมไม่ต้องการให้แดนไตรต้องมาทำงานบ้านอีกในเมื่อเขาก็เหนื่อยกับงานที่ทำงานมาทั้งวัน

“พี่ทำให้ผมทุกอย่างแบบนี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลยนะเพราะผมตั้งใจว่าจะเป็นคนดูแลพี่แต่ดูนี่สิเหมือนพี่ต่างหากที่เป็นคนดูแลผม”

แดนไตรไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้แต่มันตรงข้ามกับเฌอเอม เพราะเธอไม่เคยรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ต้องดูแลชายหนุ่มตรงหน้าเพราะหน้าที่ทำงานบ้านมันควรจะเป็นของผู้หญิงโดยเฉพาะตอนนี้เธอเป็นเพียงแค่คนว่างงานจึงอยากทำทุกอย่างที่เป็นงานบ้านเอง

“เธอคิดมากไปแดนทุกวันนี้เธอดูแลพี่ทุกอย่างรู้ไหมตั้งแต่พี่แต่งงานเวลาที่ไม่สบายก็ไม่เคยมีใครดูแลและไม่เคยมีใครช่วยแก้ปัญหาเวลาที่พี่มีเรื่องให้เครียดหรือแม้กระทั่งรองเท้าของที่พื้นหลุดพี่ก็ทำได้แค่เอาไปซ่อมที่ร้านหรือไม่ก็ทิ้งมันไปแต่ทุกวันนี้แดนทำให้พี่รู้สึกเหมือนว่าพี่มีช่างประจำตัวที่แก้ปัญหาให้พี่ได้ทุกเรื่อง”

ความรู้สึกของหญิงสาวคนหนึ่งที่ผิดพลาดจากชีวิตครอบครัวมาแล้วเธอไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการดูแลและปกป้องซึ่งแดนไตรก็ทำมันได้ดีในทุกวันดีจนเธอไม่อยากจะเสีย             เขาไป เฌอเอมตัดสินใจว่าเธอจะเผชิญความจริงแต่มันคงไม่ใช่ในเร็ว ๆนี้เพราะเธอต้องการสร้าความเข้มแข็งให้ตัวเองมากกว่าที่เป็นอยู่

“พรุ่งนี้เธอเลิกงานเย็นไหมพี่อยากไปเลือกซื้อต้นไม้เพราะที่ระเบียงยังมีพื้นที่เหลือตั้งมากเวลากลางวันเราจะได้ไปนั่งเล่นได้”

“ได้สิครับผมจะรีบกลับมานะ”

วันว่างที่รอคอยก็มาถึงทั้งคู่พากันไปเลือกซื้อต้นไม้ที่เป็นต้นเล็ก ๆเหมาะแก่การปลูกในพื้นที่ที่จำกัดเพื่อทำให้ระเบียงที่กว้างขวางของคอนโดมิเนียมกลายเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจเป็นเหมือนที่ฟอกอากาศที่ตอนนี้ข้างนอกมีแต่มลพิษเต็มไปหมด

โต๊ะสำหรับดื่มกาแฟเล็ก ๆ ถูกตั้งไว้กลางระเบียงเฌอเอมตั้งใจว่าจะจัดมุมนี้ให้เป็นมุมสำหรับกินอาหารมื้อเช้า

“พี่ไปทำอาหารมื้อเย็นก่อนนะ”

“ไม่ต้องห่วงครับที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง”

         แดนไตรยืนมองกองดอกไม้ต้นไม้กระถางและดินที่เขากับเฌอเอมซื้อมาด้วยความรู้สึกมีความสุข ทุกวันนี้นอกจากเขาจะได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามีคนคอยนอนอยู่ข้าง ๆ มีหมอนกอดที่แสนอบอุ่นมีอาหารเช้าและอาหารมื้อเย็นที่แสนอร่อยและเขายังมี             หญิงสาวที่คอยเป็นเพื่อนใจในทุก ๆ เรื่อง ชายหนุ่มจึงตั้งใจว่าเขาจะ จัดสวนดอกไม้ต้นไม้บนระเบียงให้สวยงามเพื่อเป็นที่สำหรับเธอกับเขาได้ใช้พักผ่อนกันในช่วงกลางวันและเป็นสวนแห่งความรักของเขากับเธอด้วย

“ว้าว ! พี่ไปทำกับข้าวแป๊บเดียวเองจัดเสร็จแล้ว แดนเธอไปเรียนมาจากไหนหรือเปล่าจัดสวนได้สวยมากเลยนะ”

         เฌอเอมเมื่อทำกับข้าวเสร็จกำลังจะออกมาตามคนสวนจำเป็นให้ไปกินข้าวกับเธอแต่กลับพบว่าสวนย่อมถูกจัดอย่างสวยงามเรียบร้อยแล้ว

“เรามากินอาหารเย็นกันข้างนอกดีกว่า...ผมขอไปล้างมือก่อนนะครับ”

แดนไตรเมื่อล้างมือเสร็จเขาก็ขอเป็นคนจัดโต๊ะอาหารเองโดยให้เฌอเอมเข้าไปอาบน้ำและแต่งตัวให้สวยที่สุด

เทียนที่ถูกจุดรอบระเบียงพร้อมด้วยไฟสีที่เป็นเส้นยาว             ระยิบระยับรูปดวงดาวถูกคล้องอยู่ตามระเบียงอย่างสวยงาม

อาหารมื้อเย็นวันนี้ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่การกินที่คอนโดแต่ชายหนุ่มก็สรรสร้างบรรยากาศเหมือนกับว่าทั้งคู่กำลังดินเนอร์อยู่กลางร้านอาหารที่ราคาแสนแพง

“ขอบคุณนะ เธอมีอะไรให้พี่เซอร์ไพรส์ได้ตลอดนอกจากเป็นนักศึกษาเธอยังเป็นชาวสวนแล้วนี่ก็เป็นยังนักตกแต่งสถานที่ด้วยสุดยอดจริง ๆ เด็กดื้อของพี่”

หญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่มตรงหน้า เธอหอมแก้ม             ฟอดใหญ่เพื่อเป็นรางวัลให้หนุมน้อยที่กำลังยืนยิ้มภูมิใจกับบรรยากาศที่เขาตั้งใจทำให้เธอ

“สุขสันต์วันครบรอบสามเดือนที่เรารู้จักกันนะครับ”

เฌอเอมถึงเธอจะรู้สึกรักในตัวแดนไตรแค่ไหนแต่เธอก็ยังจำไม่ได้เลยว่าเธอกับเขาเจอกันตั้งแต่วันไหนเมื่อไหร่ทั้งที่เธอเป็นผู้หญิงกลับเป็นแดนไตรที่จำทุกอย่างได้โดยละเอียด

“เธอจำได้ด้วยหรือว่าเราเจอกันครั้งแรกวันไหน”

“ผมจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่ได้ทุกเรื่องและไม่ใช่แค่จำแต่ผมจะไม่มีวันลืมมันจากหัวใจเด็ดขาด”

คำพูดแสนหวานที่เฌอเอมได้ยินไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ หญิงสาวรู้สึกหัวใจเบ่งบานขึ้นทุกครั้งมันเป็นเหมือนยาชูกำลังที่ทำให้เธอรู้สึกมีคุณค่าเพราะตลอดเวลาที่เธอแต่งงานศักดิ์ศรี             ความเป็นคนในชีวิตของเธอย่อยยับลงทุกวันแต่ทุกครั้งที่เธอได้อยู่กับแดนไตรเธอคือผู้หญิงที่มีคุณค่า เขาทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด

“บางครั้งพี่ก็แอบคิดไม่ได้ว่าการที่สามีของพี่ทำร้ายพี่แบบนี้มันก็มีข้อดีเหมือนกันเพราะมันทำให้พี่ได้เจอกับเธอ ถ้าชีวิตของพี่ไม่ต้องเจอครอบครัวที่เลวร้ายไม่ต้องเจอผู้ชายที่กักขฬะแบบนั้นบางทีเราสองคนอาจเป็นเหมือนเส้นขนานที่ใช้ชีวิตเคียงข้างกันอยู่แต่ไม่มีวันพบเจอกันก็ได้...ขอบคุณฟ้าที่ส่งเธอมาให้พี่นะ”

ค่ำคืนนี้นอกจากอาหารมื้อเย็นที่แสนอร่อยแล้วหญิงสาวยังยอมยกทั้งร่างกายและหัวใจให้เป็นอาหารใจให้กับชายหนุ่มตรงหน้าเธอรักเขายังเต็มหัวใจแบบที่ไม่ต้องอายใครอีกแล้วถึงแม้เธอยังจะไม่เคยบอกกับเขาก็ตามแต่เฌอเอมมั่นใจว่าการกระทำของเธอสำคัญมากกว่าคำพูด หัวใจของเธอไม่มีสามีอยู่ในนั้นถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะบอกตัวเองมาตลอดว่าเธอคงรักสามีได้แค่คนเดียวแต่วันนี้เฌอเอมรู้แล้วว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไรที่ผ่านมาเธอไม่เคยรักธเนศแต่เธอแค่รู้สึกไปตามหน้าที่เท่านั้น