หวงผมหรือ...ครับ

ตอนที่ 6

หวงผมหรือ...ครับ

“กินข้าวต้มก่อนนะครับจะได้มีแรง”

เฌอเอมยังคงนอนซมอยู่แต่ถึงแม้ดวงตาคู่สวยจะถูกปิดด้วยเปลือกตาหลับสนิทแต่หัวใจของเธอกลับยังคงมีเสียงสะอื้นมีหยดน้ำตาไหลอยู่ในนั้นอย่างไม่ยอมหยุดเหมือนว่าตลอดเวลาที่เธอกำลังหลับแท้ที่จริงแล้วเธอไม่ได้หยุดร้องไห้เลยสักนาที

“ขอบคุณนะ พี่ทำให้เธอต้องลำบากหรือเปล่าแทนที่จะได้ไปทำงานก็กลับต้องมาดูแลพี่แบบนี้”

ท้องฟ้าที่มืดครึ้มด้านนอกทำให้เฌอเอมรู้ว่าเวลานี้เธอกำลังเป็นภาระให้กับชายหนุ่มที่กำลังยกข้าวต้มเข้ามาป้อนเธอ แดนไตรต้องไม่ได้ไปทำงานเพราะปกติแล้วเขาจะไปทำงานที่ผับเกือบทุกคืนเพราะมีวันหยุดแค่เพียงสัปดาห์ละหนึ่งวันเท่านั้น

“ไม่หรอกครับพี่ ผมแลกวันหยุดกับเพื่อนแล้วพรุ่งนี้ผมคงไปทำงานตามปกติ พี่ก็จะคงดีขึ้นแต่ผมจะรีบกลับมานะ”

แดนไตรเต็มใจและดีใจที่จะได้ดูแลคนตรงหน้าเพราะเขาถามเสียงของหัวใจตัวเองแล้วว่าเขาคงยอมไม่ได้ที่จะให้เฌอเอมกลับไปโดนทำร้ายอีกครั้งเพราะไม่ว่าเขาจะอยู่ในฐานะไหนเป็นแค่คนรู้จักหรือแม้แต่แค่เพื่อนสนิท เขาก็คงปล่อยให้คนที่อยู่ตรงหน้าโดนทำร้ายอีกครั้งไม่ได้

“อุ๊ย !”

“ผมขอโทษครับ พี่ร้อนไหม แย่จริง ๆ ผมไม่ทันระวัง”

ชายหนุ่มรีบหยิบกระดาษทิชชูมาซับน้ำข้าวต้มที่หยดลงไปโดนแขนของหญิงสาวที่เขากำลังนั่งป้อนข้าวต้มให้เธออยู่ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะข้าวต้มยังคงร้อนอยู่มาก

“เธอไม่ต้องรู้สึกผิดแบบนั้นก็ได้ทำเหมือนพี่เป็นผู้หญิงที่           น่าทะนุถนอมไม่เคยถูกใครทำร้ายมา นับประสาอะไรกับแค่ข้าวต้มเท้าใหญ่ ๆ มือหนา ๆ พี่ก็ทนมาแล้วนับจากนี้พี่คิดว่าคงไม่มีอะไรทำให้พี่รู้สึกเจ็บได้ไปมากกว่านี้อีก”

เฌอเอมไม่ใช่แค่พูดเฉย ๆ แต่สีหน้าของเธอแสดงความโกรธแค้นหญิงสาวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกำลังโกรธแค้นธเนศที่ทำร้ายหรือเธอกำลังโกรธตัวเองที่หน้าด้านหน้าทนอยู่ให้อีกฝ่ายทำร้ายถึงขั้นนี้ถึงได้กล้าตัดสินใจหนีออกมาได้

“จะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันแล้วไงครับ”

แดนไตรรู้ว่าทุกครั้งที่คนเจ็บต้องพูดถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดเฌอเอมเจ็บช้ำแค่ไหน เขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงที่เขารักต้องเจ็บปวดอีกแม้แต่เพียงนิดเดียว

“พี่กินเองได้เธอไปทำอย่างอื่นเถอะ”

“ให้ผมเช็ดตัวให้นะตั้งแต่พี่มาถึงยังไม่ได้อาบน้ำเลย”

เฌอเอมพยักหน้าเพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะต้อง   รู้สึกอายคนตรงหน้าในเมื่อเขาก็เป็นไม่ต่างจากสามีของเธอทุกส่วนของร่างกายเขาก็ได้เห็นและสัมผัสมาหมดจนบางครั้งเธออดคิดไม่ได้ว่าแดนไตรอาจจะรู้จักทุกส่วนในร่างกายของเธอดีมากกว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายเสียอีก

ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างมีความสุขถึงแม้จะเป็นความสุขที่อยู่บนพื้นฐานของความเจ็บปวดในหัวใจก็ตามแต่เฌอเอมก็พยายามที่จะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้หมด เธอรู้แค่เพียงว่าเวลานี้เธอไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้วเวลานี้เธอได้อยู่กับคนที่พร้อมจะปกป้องเธอไม่เคยทำร้ายเธอเลยสักครั้งถึงแม้เขาจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดแบบที่คนในสังคมของเธอคิดก็ตาม

เช้านี้แดนไตรทำกับข้าวไว้ให้คนที่ยังไม่ตื่นเรียบร้อยก่อนที่เขาจะออกไปเรียนที่มหาวิทยาลัยและโทรศัพท์กลับมาเป็นระยะเพราะอยากรู้ว่าหญิงสาวได้ลุกมากินข้าวอาบน้ำกินยาตามที่เขาสั่งไว้หรือเปล่า

“เห็นพี่เป็นเด็กหรือไงไม่ต้องห่วง เราตั้งใจเรียนดีกว่าและรีบกลับมานะคิดถึง”

คำหวานคำแรกที่ออกจากปากของเฌอเอมก่อนหน้านี้เธอก็คิดถึงแดนไตรมาตลอดแต่เธอไม่กล้าพอที่จะเอ่ยออกมาเพราะความรู้สึกผิดที่มันค้ำคออยู่

ร่างกายที่บอบช้ำวันนี้สีของมันเข้มกว่าเดิมแต่ความเจ็บ           ลดน้อยลงพิษไข้ก็ค่อย ๆ ดีขึ้นเพราะได้รับการดูแลเช็ดตัวเป็นอย่างดีเฌอเอมจึงลุกมาแต่งหน้าหวีผมทำตัวเองให้สดชื่น เธอตั้งใจว่าเย็นนี้เธอจะทำกับข้าวไว้รอหนุ่มน้อยของเธอกลับมาจากมหาวิทยาลัย

“ผมก็ซื้อกับข้าวมาพี่ไม่เห็นต้องลุกมาทำ...ไหนมาให้ผมจับหน้าผากดูหน่อยยังเป็นไข้อยู่นะเนี่ย”

แดรไตรถึงแม้จะเห็นกับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วแอบยิ้ม            มุมปากด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มแต่ก็อดเป็นห่วงคนที่ทำไม่ได้เพราะหญิงสาวยังคงไม่หายจากพิษไข้ถึงแม้จะได้กินยาตามที่เขาสั่งไว้แต่รอยช้ำรอบตาแสดงให้เห็นว่าเธอยังมีไข้อยู่

“พี่แค่เป็นไข้ไม่ได้เป็นผู้ป่วยติดเตียงเสียหน่อยถ้าเธอจะให้พี่นอนอยู่เฉย ๆ พี่ว่าพี่จะยิ่งแย่กว่าเดิม”

เฌอเอมแอบยิ้มและหัวเราะให้กับความเป็นห่วงของ              เด็กน้อยที่ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเธอเสียอีกในเวลานี้เธอเองที่อายุมากกว่าเขาถึง 8 ปีกลายเป็นคนที่ต้องให้เขาดูแลและคอยเป็นห่วงเป็นใยสั่งการทุกอย่างเหมือนว่าเธอเป็นเด็กที่แสนดื้อ

“อร่อยไหม ในตู้เย็นมีของไม่เยอะพี่ก็เลยทำได้แค่นี้พอกินได้ใช่ไหม”

ปกติแล้วแดนไตรไม่ได้ทำกับข้าวกินเองในทุกมื้อแต่เขาก็มีของสดและผักติดตู้เย็นไว้บ้างเพราะจากสถานการณ์โรคระบาดที่เพิ่งผ่านพ้นไปในไม่กี่เดือนทำให้เขารู้ว่าสถานการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อเขาจึงมักจะมีของสดติดตู้เย็นไว้บ้างอย่างน้อยก็พอได้ทำอะไรกินสัก 2 มื้อโดยที่ไม่ต้องเดือดร้อนแต่นอกจากของสดแล้วเขายังมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและของแห้งติดคอนโดอยู่เป็นประจำ

“พรุ่งนี้พาพี่ไปซื้อของสดบ้างสิพี่จะทำกับข้าวให้เรากิน           ทุกวัน”

เฌอเอมพูดด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุขขึ้นก่อนที่เธอจะเปลี่ยน   สีหน้าทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเนื้อตัวของเธอที่ตอนนี้มีรอยม่วงเขียวเต็มไปหมดคงจะทำให้คนข้างนอกที่เห็นพากันตกใจ

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมซื้อให้พี่ก่อนอีกไม่กี่วันก็คงหายแล้วเราค่อยไปซื้อด้วยกัน”

เจ้าของบาดแผลพยักหน้าเธอไม่อยากทำหน้าเศร้าให้              แดนไตรต้องไม่สบายใจมากไปกว่านี้ เธอจึงเลือกที่จะยิ้มให้เขาเหมือนว่าเธอไม่ได้รู้สึกน้อยใจหรือเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เฌอเอมได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ภายในหัวใจเท่านั้น

“เธอเรียนอยู่ปีไหนแล้วเรารู้จักกันมาได้สักพักพี่แทบจะไม่รู้เรื่องส่วนตัวของเธอเลยส่วนมากก็มีแต่เธอที่รู้เรื่องราวของพี่เท่านั้น”

ทั้งคู่กินอาหารเสร็จแล้วจึงมานั่งลงบนโซฟาเพื่อดูซีรีส์เรื่องโปรดของเอม หญิงสาวจึงมีโอกาสได้ชวนหนุ่มน้อยนักศึกษาคุยเพราะตลอดเวลาที่ทั้งคู่ได้เจอกันส่วนมากแดนไตรก็จะทำหน้าที่เป็นถังขยะคอยรองรับความรู้สึกของหญิงสาว เฌอเอมจึงแทบจะไม่มีโอกาสรู้เรื่องราวของชายหนุ่มที่กำลังนอนหนุนตักเธออยู่

“ปีนี้ปีสุดท้ายแล้วครับ เทอมหน้าผมต้องออกไปฝึกงานแต่ที่ทำงานที่ผมติดต่อไว้ให้เงินเดือนด้วยนะพี่ว่าดีไหม”

สองมือหนาของคนที่กำลังนอนหนุนตักโอบกอดเอวเจ้าของร่างนุ่มไว้อย่างเอาใจก่อนที่จะส่งสายตาหวานรอคำตอบ

“ดีสิ ถ้าได้เงินเดือนแล้วเธอไม่ต้องไปทำงานกลางคืนได้ไหมคือพี่….”

เฌอเอมอายเกินกว่าที่จะพูดคำต่อไปเพราะที่ผ่านมาถึงเธอกับเขาจะมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งแต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยคุยกันว่าระหว่างทั้งสองคนมันเรียกว่าอะไร เธอจึงไม่กล้าที่จะพูดว่าเธอหวงไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องอยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่นเพราะกลัวว่ามันจะกลายเป็นเธอที่เป็นฝ่ายจริงจังกับความสัมพันธ์นี้เอง

“หวงผมเหรอครับ”

คนตอบดึงมือนุ่มขึ้นมาหอมก่อนที่จะวางไว้แนบอกของเขาส่งยิ้มหวานด้วยความรู้สึกดีใจที่ได้รับรู้ว่าอีกฝ่ายก็หวงเขาเพราะที่ผ่านมาแดนไตรอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองก็เป็นเพียงแค่เครื่องระบายความทุกข์ที่ไม่มีค่าอะไรเลยสำหรับผู้หญิงที่เขาแอบหลงรัก

“อืมมม”

“ผมตัดสินใจเลิกทำแล้วครับเพียงแต่ว่าการลาออกใบลาออกจะมีผลก็ต่อเมื่อ 2 เดือนแล้วทนอีกหน่อยนะครับผมจะออกมาดูแลพี่ ผมจะหางานทำพิเศษที่พอเลี้ยงเราสองคนได้ถึงแม้พี่อาจะไม่ได้สุขสบายเหมือนที่ผ่านมาก็ตาม”

เอมได้ฟังถ้อยคำทำให้หัวใจเธอรู้สึกหวิวยังบอกไม่ถูก                ชายหนุ่มที่กำลังนอนหนุนตักทำตาหวานใส่เธอตอนนี้เหมือนเขากำลังวาดฝันให้เธออยู่กับเขาไปตลอดชีวิตทั้งที่ตัวเธอเองยังไม่เคยมีคำตอบให้กับชีวิตตัวเองเลยว่านับจากนี้ไปเธอจะจัดการกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างไรเธอจะกลับไปหาความทุกข์อีกหรือจะเผชิญความจริงแล้วพาตัวเองออกมาจากที่นั่นตลอดไป