ความเฉยชา

7

ความเฉยชา

          เช้านี้เขาไม่ได้ออกไปทำงาน มาตาตั้งใจจะทำกับข้าวให้เขากินสุดฝีมือ

          “กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ”

แม่ครัวคนสวยออกไปตามชายหนุ่มที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขก

ไม่มีเสียงตอบ แต่ไมค์ก็ลุกมานั่งที่โต๊ะอาหารตามปกติ โดยที่ไม่ยอมพูดอะไรหว่างที่นั่งกินอาหารกัน

มาตารู้สึกอึดอัดจากที่ตั้งใจ จะทำกินข้าวให้อร่อย แต่กลับเป็นว่าเธอแทบจะกลืนไม่เข้าสักคำ

“อิ่มแล้วเหรอคะ” หญิงสาวถามเมื่อเห็นคนนั่งตรงข้างรวบช้อน

“อืม”

คำตอบที่ดูเหมือนไม่อยากตอบ มาตาก็สุดที่จะหาวิธีง้อแล้ว เธอจึงได้แต่อิ่มตาม เพราะไม่มีอารมณ์ที่จะนั่งกินแล้ว

วันนี้ทั้งวันทั้งสองคน ต่างอยู่กันคนละมุมบ้าน มาตาเองก็ไม่อยากเห็นเขาทำหน้าเฉยชาใส่เธอ ส่วนไมค์เองก็คงยังไม่อยากเห็นหน้าเธอ

อาหารค่ำกลายเป็นไมค์เข้าครัวเป็นคนทำเอง เขาจัดโต๊ะที่เขาเคยใช้นั่งดื่ม ให้เป็นโต๊ะอาหาร ตกแต่งด้วยดอกไม้ มาตาก็ทำได้แค่แอบมองเพราะไม่กล้าเข้าไปยุ่ง

ท้องฟ้าเริ่มมืด ชายหนุ่มเดินเข้ามาที่ห้องนอน และยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ที่ในนั้นมีเสื้อผ้าอยู่ให้มาตา

“ชอบตัวไหนก็ใส่แล้วออกมากินข้าว คิดว่าคงเลือกชุดที่สวยที่สุด เพราะวันนี้ผมอยากกินข้าวกับคนสวย”

ตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น นี่คือประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอ มาตารีบอาบน้ำและเลือกชุดที่อยู่ในถุงที่เธอคิดว่าสวยที่สุดใส่ออกไปกินอาหารมื้อค่ำกับเขาที่ระเบียงหน้าบ้าน

แสงไฟทุกดวงถูกดับลง เหลือแต่เพียงแสงจากเทียนที่ไมค์จุดไว้รอบระเบียงและบนโต๊ะอาหาร

“นั่งสิ” เขาชี้ลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา

“ชุดนี้เป็นยังไงคะ ถูกใจคุณไหม” มาตาถามแบบกล้าๆกลัวๆ

“คุณก็คือคุณ ใส่ชุดไหนก็คือคุณ”

คำตอบที่ได้ไม่ตรงคำถาม แต่มาตาไม่อยากทำให้บรรยากาศเสียเธอจึงได้แต่ยิ้มแล้วลงมือกินอาหารที่ชายหนุ่มเป็นคนทำเอง

เมื่อกินอิ่มหญิงสาวเช็ดปากและรวบช้อน ตามลักษณะผู้ดีในละครที่เธอเคยดู

“อร่อยไหม” ไมค์ถามด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึก

“อร่อยมากๆค่ะ” มาตาชมด้วยความจริงใจและดีใจที่เขาพูดกับเธอ

“พรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนผมมาหลายวัน”

หญิงสาวรู้สึกจุกและเจ็บกับคำว่าเป็นเพื่อน ที่ชายหนุ่มพูด แต่เธอก็ไม่รู้จะเรียกร้องอะไรจากเขา

“ถ้าคุณคิดว่าที่ผ่านมา ฉันอยู่กับคุณในแบบเพื่อน ฉันก็จะเป็นเพื่อนกับคุณ และจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นถ้าคุณต้องการ”

มาตาพยายามคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น พยายามไม่แสดงออกให้อีกฝ่ายรู้ ว่าเธอกำลังเสียใจ แต่มันก็ปิดบังคนที่แก่กว่าไม่ได้

“บ้านหลังนี้ต้อนรับเธอเสมอ ถ้าเธออยากอยู่ก็กลับมา แต่ถ้าไม่ต้องการอยู่ที่นี่แล้ว ก็แค่ทิ้งกุญแจนี้ไป”

พูดจบเจ้าของบ้านก็หยิบกุญแจพวงใหญ่วางไว้บนมือเล็กของเธอก่อนที่เขาจะลุกเพื่อเก็บจานและทุกอย่างบนโต๊ะ

“เดี๋ยวฉันเก็บเองค่ะ” มาตาทำท่าแย่งจานจากมือของเขา

“ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเป็นชุดนอน ผมซื้อมาให้ใหม่แล้วอยู่ในตู้”

มาตาไม่อยากมีเรื่องกับเขาจึงยอมทำตามแต่โดยดี เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าและของใช้ที่เป็นของเพียงใจหายไปหมดแล้ว มีเพียงเสื้อผ้าชุดใหม่เกือบสิบชุดที่แขวนไว้แทน

นอกจากเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้กลายเป็นของใหม่ทั้งหมด มาตามองทุกอย่างพยายามทำความเข้าใจกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ แต่ก็คิดไม่ออกว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น เขาถึงได้ทำทุกอย่างแบบนี้

ไมค์เดินเข้ามาในห้องคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป          หญิงสาวล้มตัวลงนอนด้วยความรู้สึกที่สับสนไปหมด ว่าเขากำลังเล่นอะไรกับเธอ

เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด มาตาจึงแกล้งหลับตาลง เพราะไม่อยากมองหน้าเขา กลัวจะไปทำอะไรให้เขาโมโหอีก

“เสื้อผ้าชอบไหม ที่ซื้อให้” เขาถามโดยที่ไม่คิดว่าเธอจะหลับแล้ว

“ชอบค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” มาตาตอบโดยที่หันไปมองชายหนุ่มที่กำลังเดินมาที่เตียงนอน

“แล้วเสื้อผ้าของ...”

“ผมอยู่กับคุณมาตา ผมไม่ได้อยู่กับคนอื่น ดังนั้นบ้านหลังนี้ก็ควรมีแค่ของคุณกับผม จนกว่าคุณจะตัดสินใจไปจากที่นี่ มันก็จะเหลือแค่ของผมเพียงคนเดียว”

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะถามจบ ชายหนุ่มก็ตอบสวนมาทันที หญิงสาวเริ่มพอเข้าใจว่าที่ไมค์ทำทั้งหมด เพราะต้องการยอมรับความจริง ว่าชีวิตของเขาไม่มีเพียงใจอีกแล้ว

“พรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณที่ทำงาน ถ้าคุณยังอยากกลับมาอยู่ที่นี่กับผม ก็ขับรถของคุณกลับมา แต่ถ้าคุณไม่ต้องการ ผมคืนอิสระให้คุณแล้ว”

“ถ้าฉันกลับมา ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่ในฐานะอะไร”

มาตาถามเพราะเธออยากกลับมามากว่าอยากไป แต่ไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาอยู่ในฐานะอะไร เพื่อน นางบำเรอ หรือว่าเมีย

ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม ไฟทุกดวงถูกปิด ร่างหนาโถมทับร่างบางอย่างคุ้นเคย ซุกไซ้ซอกคอ อย่างอ่อนโยนต่างจากทุกคืนที่ผ่านมา

“คืนนี้คือคืนที่ผมมีอะไรกับคุณไม่ใช่คนอื่นอีกแล้ว”

ชายหนุ่มกระซิบข้างหู มาตาเพิ่งเข้าใจ ว่าทุกคืนที่ผ่านมา เขาคิดว่าเธอคือเพียงใจมาตลอด ส่วนคืนนี้เขาคงยอมรับความจริงได้ทุกอย่าง และเข้าใจว่าเธอก็คือเธอไม่ใช่อดีตภรรยาเขา

ค่ำคืนนี้ถ้าเปรียบรสรักที่ไมค์มอบให้สาวสวยที่อายุห่างจากเขาหลายปี ก็เปรียบเหมือนกับน้ำผึ้ง ที่มีความหวานละมุนและมีคุณค่า ต่างจากหลายคืนที่ผ่านมา ที่มันเหมือนกับน้ำอัดลมชื่นใจแต่กัดเซาะ จนมาตาไม่รู้สึกถึงความสุขที่แท้จริง จนเธอได้มาเจอกับน้ำผึ้งที่เขามอบให้เธอในคืนนี้

บทรักที่แสนหวานผ่านไปแล้ว มาตายังคงข่มตาให้หลับไม่สำเร็จ พรุ่งนี้เธอต้องตัดสินใจ ว่าจะกลับมาที่นี่หรือเดินออกจากชีวิตเขาไปแล้วไม่กลับมา