Share

กลัว

6

กลัว

          เกือบมืดแล้วแต่ไมค์ก็ยังไม่กลับมา มาตาไม่กล้าแม้แต่จะเปิดไฟ เพราะกลัวจะทำให้พวกโจรรู้ว่ามีคนอยู่ในบ้าน

          “มาตา”

         เสียงเรีกชื่อดังมาพร้อมกับเสียงไขกุญแจ หญิงสาวจำน้ำเสียงได้ดี เธอรีบลุกจากข้างหน้าต่าง โผเข้ากอดเจ้าของเสียงด้วยความดีใจ

          “เป็นอะไร แล้วทำไมไม่เปิดไฟ นั่งอยู่มืดๆไม่กลัวหรือไงกัน”

          ชายหนุ่มโอบเอวหญิงสาวแล้วค่อยๆพาเธอเดินเปิดไฟในห้องรับแขก

          “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้กลัวแบบนี้”

          ไมค์ถามด้วยสีหน้าเหมือนคนที่กำลังกลั้นเสียงหัวเราะไว้ เพราะกลัวคนเล่าจะโมโหเอา

          มาตาเล่าเรื่องที่เธอได้ยิน เมื่อไมค์ออกไปทำงานได้ไม่ถึงชั่วโมง โดยที่หญิงสาวลืมไป ว่าชายหนุ่มก็จะรู้ว่าเธอกำลังคิดจะหนีไปจากที่นี่

          “แล้วคุณออกไปทำอะไรที่กำแพง” ไมค์ทำเสียงเข้ม

          “ฉันก็แค่ออกไปเดินเล่น” มาตาหลบตาทันที

          “ก็ผมบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าห้ามออกจากบ้านเลย เห็นไหมแถวนี้มันมีแต่พวกโจรป่า ถ้าคุณโดนพวกมันจับ รับรองมีผัวพร้อมกันเป็นสิบแน่ๆ”

          ไมค์ลุกขึ้นจากโซฟาทันที เพราะกลัวจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ไหว เมื่อเห็นสีหน้าของมาตาที่ดูหวาดกลัว

          ความจริงแล้ว พวกโจรที่ว่าคือคนของเขาที่จ้างมาให้เฝ้าหญิงสาวอยู่นอกรั้ว เขาคิดแล้ว ว่าเธอต้องพยายามหนี พอได้ยินเสียงคนเดิน ลูกน้องของเขาจึงพูดเสียงดัง ตามที่ชายหนุ่มสั่งไว้ และมันก็ได้ผลจริงๆ

          มาตายิ่งคิดถึงคำพูดของคนพวกนั้น ก็ยิ่งกลัว พอมาเจอเจ้าของบ้านพูดอีกเธอยิ่งกลัวไปกันใหญ่

          “มัวแต่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วคืนนี้ผมจะกินอะไร”

          ชายหนุ่มตะโกนมาจากห้องนอน เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ลุกตามเขามา

          “เดี๋ยวฉันทำให้ เอาง่ายๆไปก่อนนะ”

          มาตาลืมไปเลย ว่าตั้งแต่เที่ยงเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากน้ำ เพราะมัวแต่นั่งเฝ้าอยู่ข้างหน้าต่าง

          “ใจเย็น ไปหิวอะไรมาจากไหน กินเร็วจนผมกินไม่ทันแล้ว”

          ไมค์มองหญิงสาวที่เคยกินแค่ไม่กี่คำก็อิ่มแต่วันนี้เธอกลับ กินจนไม่มีเวลาพูดอะไรสักคำเลย

          “ก็ตั้งแต่กลางวันฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย”

          “แล้วทำไมไม่กิน” ไมค์วางช้อนมองตนตรงข้ามด้วยความสงสัย

          “ก็ใครจะไปกินอะไรลง ได้ยินพวกมันพูดแบบนั้น วันนี้ทั้งวันฉันก็เอาแต่นั่งเฝ้าหน้าต่าง คอยมองพวกมัน ว่าจะเข้ามาตอนไหน”

          คราวนี้ไมค์เก็บกลั้นความขำเอาไว้ไม่อยู่แล้ว เขามองหน้ามาตาแล้วส่ายหัว ให้กับความไม่โตของเธอ

          “มาตาถึงเธอจะอายุห่างกับผมหลายปี แต่ตอนนี้คุณก็โตแล้ว ผมถามจริงๆ ที่คุณเฝ้าอยู่แบบนั้นถ้ามันเข้ามาจริงๆ คุณจะทำอะไรได้”

          “อย่างน้อยฉันก็ยังรู้ตัวก่อน ยังไปหาที่ซ่อนได้”

          มาตาเธอคิดแบบนั้นจริง ๆ เพราะเธอคิดไว้แล้วว่ามีที่ไหนที่เธอจะไปแอบซ่อนได้บ้าง

          “เอาเป็นว่าแค่คุณไม่คิดจะหนี ไม่เดินออกไปนอกบ้านแต่นี้คุณก็ปลอดภัยแล้ว ผมรับรอง”

          “พูดแบบนี้หมายความว่าคุณจะไปแบบนี้ทุกวันเหรอ” คนถามทำเสียงน่าสงสาร

          “ไม่หรอก ผมเอางานมาทำที่บ้าน วันสองวันถึงจะเข้าบริษัทที”

          ตอนนี้ไมค์เปิดบริษัทเป็นของตัวเอง และมีเลขาที่ทำงานเก่งมาก เขาจึงวางใจได้ แต่ก็ต้องเข้าไปเซ็นเอกสารที่เป็นเรื่องเงินเป็นครั้งคราว

         “แล้วคุณจะปล่อยฉันไปเมื่อไหร่ ฉันสัญญานะว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ ไม่แจ้งตำรวจ” มาตาจับแขนชายหนุ่มอย่างเอาใจ

          สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็เกิดขึ้น ชายหนุ่มกวาดจานทุกใบลงไปกองอยู่ข้างล่าง สีหน้าแดงแสดงถึงความโกรธ

          “ผมมันแย่ มันเลว มันไม่มีอะไรดีเลยใช่ไหม แม้แต่คุณยังอยากไปจากผมเลย”

          ไมค์เดินมาหาคนถามที่กำลังยืนกลัวจนตัวสั่น ไม่กล้าขยับไปไหน พร้อมกับชี้นิ้วไปที่หน้าของเธอ

          “จำไว้นะ ผมเบื่อคุณเมื่อไหร่ วันนั้นคุณจะเป็นอิสระ”

          เมื่อคนเกรี้ยวกราดเดินออกจากโต๊ะอาหารไป มาตาจึงกล้าขยับตัว ค่อยๆเริ่มเก็บจานที่กระจายเต็มรอบโต๊ะ

          จากที่รู้สึกโกรธที่โดนเขาจับตัวมา ยิ่งอยู่ไปเธอกลับยิ่งรู้สึกสงสารชายหนุ่มมากขึ้น เพราะเขาคงรักเพียงใจมากจริงๆ ถึงแม้ว่าเธอจะนอกใจเขา ถึงกลับไปมีอะไรกับคนอื่น เขาก็ยังรับได้

          มาตาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิด ที่คิดว่าการช่วยให้เขาสองคนเลิกกัน เพื่อไม่ให้ไมค์ต้องโง่อยู่แบบนั้น แต่มันกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเสียใจ จนกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์แบบนี้

          มาตาคิดว่าตอนนี้เขาคงกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่หน้าบ้านตามปกติ แต่วันนี้หญิงสาวกลับไม่เห็นเขา เธอจึงเปลี่ยนลองเข้าไปดูในห้องนอนแทน

          ไมค์อาบน้ำห่มผ้านอน เขาเปิดเพลงผ่านโทรศัพท์มือถือที่วางไว้หัวเตียง มาตาเห็นแล้วยิ่งรู้สึกผิดมากไปอีก

          “ฉันขอโทษนะ สำหรับทุกอย่าง”

          เมื่ออาบน้ำเสร็จ หญิงสาวผู้รู้สึกผิด ก็ล้มตัวลงนอนโอบกอดชายหนุ่มที่เธอแอบชอบมานาน จากทางด้านหลัง หวังว่าเขาจะรับรู้ว่าเธอรู้สึกผิดจริงๆ

          “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่กับคุณที่นี่ จนกว่าคุณจะไม่อยากเห็นหน้ากันแล้ว ”

          มาตาขยับตัวให้เข้าไปแนบชิดกับแผ่นหลังหนา ให้แนบแน่นกว่าเดิม เมื่อรู้สึกว่าเขาไม่ขัดขืนและไม่โวยวายใส่เธอแน่นอน

          “ฉันอาจแทนที่ภรรยาคุณไม่ได้ แต่ฉันจะพยายามทำให้คุณมีความสุขเหมือนที่เธอเคยทำ และหวังว่าสักวันคุณจะให้อภัยในสิ่งที่ฉันทำ ”

          มาตาลุกขึ้นมาจูบแก้มชายหนุ่มที่นอนนิ่งลืมตาแต่ไม่ขยับตัว เพื่อหวังให้เขารู้สึกดีขึ้น

          “นอนหลับฝันดีนะคะ”

          คืนนี้เขานอนหลับ โดยไม่แตะต้องตัวเธอ มีแต่มาตาเองที่เป็นฝ่ายกอดเขาไว้

          ทุกคืนที่เคยหวาดกลัว ว่าคืนนี้เขาจะทำอะไรเธอไหม แต่คืนนี้หญิงสาวกลับต้องการให้เขาทำกับเธอเหมือนเช่นทุกคืน

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status