ตัวแทน

4

ตัวแทน

         “ตื่นแล้วไปทำกับข้าวให้ผมกินด้วย เพียงใจเขาทำอะไรก็อร่อย”

          ชายหนุ่มในสภาพที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า ออกปากสั่งผู้หญิงที่เขาจับตัวมา โดยที่ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าด้วยซ้ำไป

          มาตาจัดการใส่เสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย น้ำตามันไหลไปตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้านี้ หญิงสาวเลือกที่จะยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว ว่ามันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้

          ในครัวมีอุปกรณ์พร้อม ในตู้เย็นก็มีเนื้อสัตว์และผัก เพียงพอกับการทำอาหารได้อีกหลายมื้อ มาตาพยายามคิดว่าเธอสามารถทำกับข้าวอะไรเป็นบ้าง เพราะปกติเธอก็ใช้ชีวิตแบบคนสมัยใหม่ซื้อกินเอา

          “กับข้าวอะไร รูปร่างไม่ได้น่ากินเลย”

          ไมค์มองกลับข้าวบนโต๊ะที่หญิงสาวจัดวางไว้บนโต๊ะอาหาร ด้วยสายตาตำหนิ

          “ฉันทำได้แค่นี้แหละค่ะ” มาตาตอบห้วนๆ

          “ตอนเด็กๆ พ่อแม่ของเธอคงไม่เคยสอนเลยมั้ง โตมาถึงได้ทำอะไรไม่เป็น” ชายหนุ่มเริ่มลามไปถึงพ่อกับแม่ของเธอ

          “แม่ของฉันฆ่าตัวตายตั้งแต่ฉันยังไม่โตและพ่อก็แต่งงานใหม่ ส่วนมากฉันใช้ชีวิตอยู่คนเดียว”

          คำตอบของหญิงสาวทำให้ไมค์คิดถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เขาเคยอุปถัมภ์เมื่อครั้งที่เขาเพิ่งเรียนจบใหม่ๆและยังไม่ได้แต่งงาน เธอคนนั้นก็มีชีวิตเหมือที่หญิงสาวเล่า

         “มานั่งกินได้แล้ว เสร็จแล้วก็ไปซักผ้า แต่ที่นี่ไม่มีเครื่องซักผ้าให้หรอกนะ” ไมค์พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเจ้านายที่กำลังสั่งคนรับใช้

          มาตาถือตะกร้าผ้า เดินไปหลังบ้าน เธอพยายามมองหาหนทางที่จะหนี แต่จากรั้วที่สูงและยังมีเหล็กแหลมล้อมรอบ ทำให้เธอได้แต่มองอย่างสิ้นหวัง

          การซักผ้าด้วยมือไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ เพราะตอนเด็กๆเธอก็ซักแบบนี้ ไม่มีอะไรเหลือในชีวิตตั้งแต่แม่ของเธอเสียไป

          “ซักให้มันเร็วๆหน่อย เดี๋ยวแดดหมด เสื้อผ้าเหม็นพอดี”

          ชายหนุ่มยังคงมายืนคุมเหมือนผู้คุมมายืนเฝ้านักโทษอย่างไรอย่างนั้น

          ซักผ้า ล้างจานเสร็จ มาตาก็ไปกวาดบ้านถูบ้านต่อ หญิงสาวพยายามคิดว่าสิ่งที่เธอกำลังทำ คือการได้ตอบแทนบุญคุณที่ไมค์เคยช่วยเหลือ เพราะถ้าคิดว่าเขากำลังแก้แค้น ที่เธอทำให้เขาเสียภรรยาไป มาตาจะยิ่งทุกข์หนัก

          “เป็นไงล่ะแม่ตัวดี ตอนนี้เพียงใจเขากำลังจะแต่งงานกับอรรถพล สมใจเธอแล้วสิ เงินมันซื้อเธอได้จริงๆ”

         ไม่ใช่แค่คำพูดที่ใส่อารมณ์แต่เขากลับเดินมาคว้าตัวของหญิงสาวพร้อมกับกระชากแขนของเธอที่กำลังถูบ้านอยู่จนล้มลงไปกระแทกกับพื้น

          “คุณจะทำอะไร”

          มาตาทั้งเจ็บและตกใจ เมื่อถูกร่างหนาขึ้นคร่อมตัวเธอ และฉีกเสื้อของเธอออกจากัน

          “ก็ชดใช้ ที่เธอทำทุกอย่างในชีวิตฉันพังหมด” ชายหนุ่มกัดฟันแน่นเมื่อคิดถึงข่าวที่เขาเพิ่งได้รับมา

          “คนที่ทำชีวิตคุณพัง ก็คือตัวคุณเองดีแต่โทษคนอื่นแต่กลับไม่เคยโทษตัวเอง หน้าตัวเมียที่สุด”

          เพี๊ย!

         สิ้นคำด่าของหญิงสาว มือหนาก็ตบลงที่แก้มสีชมพูอย่างแรง ชายหนุ่มมองมือของตัวเองที่มันเผลอจนเขาควบคุมไม่ได้ที่ถูกเธอด่า

          ความรู้สึกผิดมันเกิดขึ้นแค่เพียงวูบเดียว เพราะความเจ็บใจมันมีมากกว่า ชายหนุ่มจึงลงมือยัดเยียดความเป็นสามีให้หญิงสาวอีกครั้ง

          มาตาได้แต่นอนหลับตาเพียงอย่างเดียว เพราะไม่รู้จะขัดขืนไปเพื่ออะไร เมื่อคืนเธอโดนข่มขืนบนเตียงแต่บ่ายนี้เธอโดนย่ำยีกลางพื้นบ้าน ยังโชคดีที่บ้านหลังนี้มีรั้วที่ปิดบังสายตาจากคนด้านนอกได้ ไม่อย่างนั้นเธอคงอับอายจนต้องแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆถ้ามีใครมาเห็นเข้า

          ไม่นานความขื่นขมในชีวิตก็ผ่านไปอีกหนึ่งครั้ง ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไปจัดการกับตัวเอง โดยไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของคนที่เพิ่งมีความสัมพันธ์กัน

         ‘มาตาเอ๋ย จะมีผัวกับเขาทั้งที ก็โดนทั้งข่มขืน ด่า ตบ’

         หญิงสางมองหน้าแดงที่เพิ่งโดนตบมากับกระจก เธอเจ็บที่โดนตบแต่มันก็น้อยกว่าที่เธอต้องโดนบังคับให้นอนกับเขาแบบนี้

          หมดแรงหมดใจ จนต้องนอนพักร่างอยู่แต่ในห้อง  หญิงสาวมารู้สึกตัวอีกที ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว เธอจึงเปิดประตูเพื่อไปทำกับข้าว

          ภาพที่เธอเห็นคือไมค์ยังคงนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน มุมเดิมและดื่มเหล้าเหมือนเดิม มาตาได้แต่ถอนหายใจแต่ไม่อยากเข้าไปพูดอะไรอีกเพราะกลัวจะไปทำให้คนเมาโมโหเอาอีก

          ห่างจากตัวบ้านออกไปไม่ถึงห้าร้อยเมตร บริเวณนั้นมีสัญญาณโทรศัพท์ เมื่อเช้าไมค์จึงยกคอมพิวเตอร์ไปนั่งทำงานตรงนั้น

          ยังไม่ทันที่จะได้เริ่มงานเขาก็เจอกับข่าวการหมั้นของเพียงใจกับอรรถพล และอีกสองเดือนทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกัน

          ไมค์ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นแล้วไม่ได้ เขาต้องการระบายความโกรธนี้กับใครสักคน และมาตาก็คือคนที่เขาเลือก เพราะตอนนี้ชีวิตของเขานอกจากหญิงสาวแล้วเขาก็ไม่มีใครแล้ว

          เหล้าที่เข้าปากแก้วต่อแก้ว ทำให้ชายหนุ่มล้มพับอยู่ที่โต๊ะ เพราะเมาจนไม่เหลือสติ หญิงสาวเดินมาหาเขาเพื่อหวังจะตามไปกินข้าวเย็น แต่กลับต้องแบกคนเมาเข้าไปนอนที่โซฟากลางบ้านแทน

          “ทำร้ายคนอื่นไม่พอ ยังจะทำร้ายตัวเองอีก คุณจะโง่ไปถึงไหน”

          ถึงแม้จะยังไม่หายโกรธที่เขาทั้งข่มขืนและตบเธอ แต่ด้วยความสงสาร มาตาจึงต้องหาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวคนเมา เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ตอนแรกหญิงสาวก็รู้สึกเขินอาย แต่พอนึกได้ ว่าเธอกับเขาก็เห็นกันมาหมดทุกอย่างแล้วจึงได้กล้าถอดเสื้อผ้าอีกฝ่ายออก

          กับข้าวที่ทำไว้เธอต้องนั่งกินคนเดียว เพราะอีกฝ่ายเมาหลับไปแล้ว เวลาที่เขาอยู่ทะเลาะกับเธอมันก็ช่วยให้เธอไม่รู้สึกเหงา แต่พอเขาเมาหลับแบบนี้ มาตายิ่งรู้สึกคิดถึงบ้าน คิดถึงทุกคนในที่ทำงาน ตอนนี้บริษัทของเธอจะเป็นยังไง ทุกคนจะตามหาเธอกันไหม น้ำตาแห่งความอ่อนก็ไหลหล่นลงไปในจานข่าว ด้วยความอ่อนแอที่มันถาถมเข้ามาในหัวใจ