ขอบคุณคืนนี้ที่ไม่ต้องอยู่คนเดียว(2)

คำพูดที่ไม่น่าจะออกจากปากหนุ่มนักศึกษาที่ดูจากลักษณะค่อนข้างจะเป็นเพลย์บอยเป็นนักดื่มแถมมีอาชีพคอยบริการใน             ยามค่ำคืนแบบนี้เฌอเอมได้แต่มองหน้า เธอเข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเหลืออย่างเดียวคือเธอยังทำมันไม่ได้

“คนเราเวลาที่เราอยู่ในปัญหาเราก็มักจะมองไม่เห็นทางออกแต่เมื่อไหร่ที่ปัญหานั้นไม่ใช่ของเรา เราจะมองทุกอย่างได้อย่างชัดเจนมากขึ้น พี่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการบอกแต่ให้เวลาพี่หน่อยนะพี่ยังข้ามผ่านมันไปไม่ได้”

“พี่ยังรักสามีพี่ใช่ไหม”

คนถามกลั้นใจเพราะแดนไตรเองก็ไม่แน่ใจว่าคำตอบที่เขากำลังจะได้ยินมันจะทำให้เขากลายเป็นคนที่ผิดหวังในค่ำคืนนี้           หรือเปล่า

“พี่มีสิทธิ์ที่จะไม่รักเขาด้วยหรือเขาคือสามีของพี่นะ”

“พี่มีสิทธิ์ที่จะรักใครก็ได้หรือไม่รักใครก็ได้มันเป็นเรื่อง             ของความรู้สึก ความรักไม่ใช่สิ่งที่บังคับกันที่ผมถามไม่ใช่เพราะต้องการจะให้พี่เลิกกับเขาแต่ผมต้องการอยากรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่พี่เลือกจะทนอยู่ทั้ง ๆ ที่มีความทุกข์แบบนี้เพราะพี่มีเหตุผลอย่างอื่นหรือหัวใจพี่ยังคงรักผู้ชายคนนั้นอยู่เต็มทั้งดวง”

คนถูกถามเธอยังไม่มีคำตอบให้กับชายหนุ่มตรงหน้า              แก้วเหล้าในมือถูกยกขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วก่อนที่เฌอเอมจะโน้มศีรษะตัวเองลงมาซบกับไหล่กว้างของชายหนุ่มที่ตอนนี้เขากับเธอเป็นมากกว่าแค่คนรู้จักแต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะให้สภาพไหนกับเจ้าของไหล่ที่แสนอบอุ่นในค่ำคืนนี้

“ตอนผมเด็ก ๆ พ่อกับแม่ของผมทะเลาะกันทุกวันแต่แม่ก็ชอบพูดกับผมว่าสาเหตุที่แม่ต้องทนเพราะไม่อยากให้ครอบครัวแตกแยกไม่อยากให้ผมต้องกลายเป็นเด็กไม่มีพ่อ”

แดนไตรพูดเพียงเท่านี้ เขาก็หยุดถอนหายใจก่อนที่จะ              คว้าแก้วเหล้ายกขึ้นดื่มจนหมดและเติมต่อโดยทันทีเหมือนว่าคำพูดที่เขากำลังจะพูดต่อไปมันแสนจะบีบคั้นหัวใจตัวเอง

“ทุกวันนี้ทั้งสองคนทะเลาะกันน้อยลงแต่ครอบครัวของผมก็ไม่เคยมีความสุข ผมอยากถามแม่เหมือนกันนะที่แม่บอกว่าไม่อยากให้ผมต้องกลายเป็นเด็กไม่มีพ่อ แม่เคยถามผมไหมว่าผมอยากมีพ่อหรือเปล่าบางครั้งถ้าตอนนี้ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกัน พ่ออาจจะเป็นผู้ชายที่ดีกว่านี้ในความทรงจำของผมก็ได้”

แดนไตรชายหนุ่มปากหวานผู้ร่าเริงเวลานี้เขาแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มที่ดูเคร่งขรึมแววตาเศร้าสีหน้าของเขาดูจริงจังจนเฌอเอมเองรู้สึกได้ว่าตอนนี้มีคนกำลังเครียดเป็นเพื่อนเธอ

“มันคงไม่เลวร้ายแบบนั้นหรอกอย่างน้อยเวลานี้เธอก็มีทั้งพ่อและแม่อยู่ด้วยกัน”

“ถ้ามันไม่เลวร้ายผมคงไม่ต้องออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้แล้วถ้ามันดีผมก็คงไม่เลือกทำอาชีพนี้ เรื่องเงินก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งในเหตุผลที่ผมเลือกที่จะออกมาบริการในเวลากลางคืนแต่อีกเหตุผลคือมันทำให้รู้สึกว่าเวลาที่ผมได้อยู่กับคนมากหน้าหลายตาได้ฟังเรื่องราวของหลาย ๆ ชีวิตบางครั้งมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีคนอื่นที่แย่กว่าเรา”

 เฌอเอมจากที่เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่แสนโชคร้ายตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเหมือนอย่างที่แดนไตรพูดโลกใบนี้ยังมีคนที่มีความทุกข์มากกว่าเธออยู่มาก

“แล้วเธอออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้เธอมีความสุขมากกว่าอยู่ที่บ้านใช่ไหม”

“ใช่ครับแต่มันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงเพราะสุดท้ายแล้วพ่อกับแม่ท่านก็ไม่เคยมีความสุขและคนเป็นลูกอย่างผมจะมีความสุขได้อย่างไรกันแต่ปัญหาของผมแตกต่างกับพี่นะเพราะผมไม่สามารถเดินออกมาจากชีวิตพ่อกับแม่ได้เพราะท่านคือผู้ให้กำเนิดแต่ปัญหาของพี่มันอยู่ที่ตัวพี่เองบางครั้งสิ่งที่ทำให้พี่ไม่กล้าก้าวออกมามันอาจจะไม่มีอยู่จริงถ้าวันใดที่พี่ตอบคำถามตัวเองได้พี่จะรู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงที่พี่เลือกจะทนอยู่กับความทุกข์เป็นเพราะอะไรกันแน่ซึ่งผมก็คงไม่รู้เท่ากับตัวพี่”

เฌอเอมเข้าใจในสิ่งที่แดนไตรพูดทุกอย่างแต่เธอไม่กล้าพออย่างที่เขาพูด เธอไม่สามารถที่จะก้าวออกมาจากความทุกข์นั้นได้มีเหตุผลเป็นร้อยแปดที่เธอเลือกที่จะทนโดยที่ไม่เคยรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดมันถูกต้องไหมพ่อกับแม่ของเธอต้องการหน้าตาทางสังคมมากกว่าความสุขของลูกหรือเปล่า เฌอเอมได้แต่ถามตัวเองอยู่ในหัวใจเพราะทุกครั้งที่เธอตัดสินใจจะเล่าเรื่องราวชีวิตหลังแต่งงานให้บุพการีฟังเธอก็ต้องถูกทั้งสองคนพูดถึงธเนศแต่ในแง่ดีจน              หญิงสาวไม่กล้าพอที่จะบอกคนทั้งคู่ว่าทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนเห็น

“เธอเด็กกว่าพี่ตั้งเยอะแต่กลับมองโลกได้ดีกว่าพี่             ขอบคุณนะที่คืนนี้ไม่ทิ้งให้พี่อยู่คนเดียว....ชนแก้วกันหน่อยสิเรา”

ค่ำคืนนี้เฌอเอมตัดสินใจที่จะยังไม่กลับบ้าน เธอต้องการรอจนกว่าพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าเพราะวันนี้เป็นวันทำงานของธเนศ เธอไม่อยากกลับบ้านไปเจอเขาถึงแม้ว่าตอนนี้โทรศัพท์ของเธอจะมีสายเข้าตลอดเวลาไม่ใช่เพราะเขาเป็นห่วงแต่คงกำลังรู้สึกโมโหที่ถูกภรรยาอย่างเธอท้าทายด้วยการไม่อยู่บ้านแบบนี้

“คืนนี้พี่จะไม่กลับบ้านใช่ไหม”

เฌอเอมยิ้มมุมปากแทนคำตอบโน้มศีรษะซบลงกับอกกว้าง อกของผู้ชายที่เธอรู้จักได้เพียงแค่ไม่กี่วันแต่มันกลับสร้าง                 ความอบอุ่นความปลอดภัยให้เธอมากกว่าสามีที่เธอแต่งงานมาหนึ่งปีเต็มและเป็นผู้ชายที่แสนดีในสายตาของทุกคนในสังคม