เกี่ยวดิวะเกี่ยวเยอะเลยด้วย ก็ในเมื่อเวลาของฉันมันมีให้แค่เธอคนเดียวไงเอสเทล
ดูเพิ่มเติมคีตะคำถามแบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นถ้าไม่มีใครบอกเธอ และถ้าผมคิดไม่ผิดคงเป็นไอ้จอมพลอีกแน่ ไอ้เวรนี่แม่งจะเล่นผมให้ได้เลยเถอะ แล้วผมควรจะตอบเธอยังไงดีล่ะ แล้วถ้าผมตอบเธอไปตามตรงเธอจะเป็นยังไง"แล้วเธอคิดว่ายังไง"ผมถามเสียงดุ"ไม่ทราบค่ะ ฉันไม่อยากรู้แล้วก็ได้ถ้าคุณคีตะไม่อยากตอบ"อย่างนี้ก็ได้หรอวะ"ไม่คิดจะถามกันบ้างเลยหรือไงว่าเป็นยังไงบ้าง"ผมถามคนที่เอาแต่นั่งมองนอกรถ"แล้วคุณคีตะได้ผลัดไหนคะ"แล้วแม่งดูยัยเด็กบ้านี่ถามผมดิ"ทำไมอยากให้ฉันไปขนาดนั้นเลย"ผมถามเสียงดุ"เปล่าสักหน่อยฉันไม่ได้อยากให้คุณคีตะไปไหนนะคะ ฉันอยากให้คุณคีตะอยู่ข้างฉันเพราะฉันรู้สึกปลอดภัย"คำพูดที่เธอพูดออกมาเธอคงไม่ได้คิดอะไรหรอกแต่เป็นผมเองที่กำลังยิ้มอยู่ในใจ"แต่ถึงเธออยากจะให้ฉันไป แต่เสียใจด้วยนะฉันได้ใบดำ"ผมบอกไปทั้งผมและเพื่อนรักของผมได้ใบดำกันหมด พอเสร็จธุระผมก็รีบมาหาเลยเพราะตอนนี้แม่งจะค่ำแล้วด้วย ตามจริงผมจะพาเธอไปเที่ยวหัวหินแต่คงต้องไว้วันหลัง"วันนี้จอมพลบอกว่าชอบฉันค่ะ"อยู่ๆ ยัยเด็กซื่อบื้อก็หันมาพูดกับผมทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาคือจริงจัง ผมจอดรถข้างทางก่อนจะหันมองหน้าเธอ ไอ้จอมพลนี่มันจะเอายังไงของมั
คีตะ"ถืออะไรคะ แล้วจะถือทำไม"เฮ้อ...ผมได้แต่ถอนหายใจกับสิ่งที่เธอถาม ถึงผมจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนั้นแต่ก็กันไว้ก่อนไง และผมจะไม่มีทางยอมให้เธอไปด้วยเด็ดขาด อีกอย่างคือผู้ชายเยอะผมหวง"นะคะ คุณคีตะให้ฉันไปด้วยนะ ฉันสัญญาจะไม่วุ่นวายเลย"ให้ตายเถอะยัยเด็กบ้านี่จะมาอ้อนผมแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย"ไม่ต้องมาทำเสียงอ้อน ยังไงก็ไม่ให้ไป รออยู่บ้านนี่แหละ"ผมพูดเสียงดุ"ก็ได้ค่ะ""เดี๋ยวพาไปเที่ยวโอเคมั้ย ถ้าเธอเชื่อฟังฉันจะรีบกลับมาพาเธอไปเที่ยว"ผมบอกไป"ไปเที่ยวหรอคะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณคีตะค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะรอคุณคีตะอยู่ที่บ้านจะไม่ออกไปไหนเลย""เชื่อได้"ผมถาม"สัญญาค่ะ"เธอเกี่ยวก้อยผมแล้วยิ้มให้"แบบนี้ให้ทำแค่กับฉันคนเดียวพอนะ"ผมพูดเสียงดุ"ฉันเคยทำกับจอมพลแล้วค่ะ""ก็ต่อไปไงไม่ต้องไปทำกับใครแล้วเข้าใจมั้ย ส่วนเรื่องการบ้านไม่ต้องไอ้หมอกหรอก เดี๋ยวฉันสอนให้"ผมบอกไป"ไม่เอาอ่ะคุณคีตะดุ ฉันยังไม่อยากโดนหักคอหรอกนะ ดูสิแค่ยังไม่สอนก็ดุใส่ฉันแล้ว"เธอพูดพลางขยับออกห่างผมนับวันเธอยิ่งกวนประสาทผมและไม่ต้องถามหาคนสอนเลยมันมีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่สามารถสอนเธอให้ต่อต้านผมได้ จะว่าไปช
คีตะผมคงไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองอีกแน่ ผมมองหน้าคนที่ยืนอยู่คือยัยเด็กซื่อบื้อวันนี้หน้าตาแม่งเอาเรื่องมาก แต่ก็ยังดีที่เธอไม่โกหกผมเพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมจะจับเธอหักคอ"ขอบคุณค่ะ""ดูท่าแล้วพวกนั้นไม่ยอมจบหรอกค่ะ"องศาพูดแล้วมองหน้าผม"ทำไมเอสไม่สู้บ้างล่ะ จะไปยอมพวกนั้นทำไม เขาทำไม่ดีกับเรานะเอสเทล"ไอ้หมอกพูดเสียงดุ"ไม่ค่ะ ในเมื่อเอสมีคุณคีตะอยู่ข้างๆ ทำไมเอสต้องสู้ด้วยล่ะคะ อีกอย่างหน้าที่ของเอสคือเรียนหนังสือค่ะ"ยัยเด็กบ้านี่เอาอีกแล้วนะ พักหลังมานี้เธอทำผมใจสั่นไปไม่รู้กี่รอบแล้ว และถ้าผมยิ้มไอ้สองตัวที่นั่งอยู่ข้างผมมันต้องล้อผมอีกแน่"แล้วเอสไม่คิดจะมีแฟนเลยหรอ เรียนไปมีแฟนไปก็ได้คนอื่นเขาก็ทำกันนะ"ไอ้คิมถามก่อนที่มันจะเตะขาผม"นั่นสิเอส พี่คิมพูดถูกนะ"ตังเมรีบพูดแทรกก่อนจะยิ้มให้ผม"ก็จอมพลบอกว่าแฟนมีตอนไหนก็ได้ไม่ใช่หรอคะ หน้าที่เราคือเรียนหนังสือ"ไอ้เวรจอมพล"พี่ว่าจอมพลพูดถูกแล้วแหละ ไว้เอสเรียนจบแล้วค่อยมีเนาะ"เอาเข้าไป"เอสยังไม่มีดีกว่า อยู่ให้คุณคีตะดูแลแบบนี้ดีจะตาย"ยัยเด็กซื่อบื้อพูดแล้วเอานิ้วจิ้มหลังผม"พูดมากว่ะ ไปเรียนได้แล้วไป"ผมพูดเสียงดุ"งั้นพวกเ
คีตะยัยเด็กซื่อบื้อจะรู้มั้ยว่าใจของผมมันกำลังเต้นแรงขนาดไหน ยิ่งตอนนี้หน้าของเธอมันอยู่ใกล้ผมแค่นิดเดียวเอง และผมก็ไม่คิดว่าเธอจะกลับมาด้วยซ้ำแต่พอลืมตามาก็เจอเธอกำลังจ้องหน้าผมอยู่"กินยาหรือยังคะ"เธอถามผมเสียงเบา"ยังไม่กิน"ผมบอกไปที่ผมไม่สบายก็เพราะผมไม่ได้นอนเลยไง และสาเหตุก็มาจากเธอทั้งนั้นแหละ ผมจ้องหน้ายัยเด็กซื่อบื้อทำไมผมถึงได้ชอบเธอกันทั้งๆ ที่เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วไป"ตัวร้อนแล้วนะคะ"เธอเอามือมาแตะหน้าผากผมแล้วรีบบอก"อืม...รู้แล้ว"ผมบอกไปที่จริงก็อยากจะนอนอยู่คอนโดนะแต่เพราะวันนี้มันครบห้าวันแล้วไง"ไปหาหมอมั้ยคะ ถ้าไม่ไปก็กลับไปกินยาแล้วนอนพักผ่อน"เธอบอกผมและแววตาแบบนี้ผมพึ่งเคยเห็น"นอนพักเดี๋ยวก็หาย"ผมบอกไปและถ้าจะให้ผมไปหาหมอผมไม่ไปอยู่แล้ว"กลับบ้านกันค่ะ""บ้านใคร"ผมถาม"บ้านฉันค่ะ เดี๋ยวฉันทำข้าวต้มให้ ไม่สบายก็ต้องกินข้าวกินยารู้มั้ยคะ ลุกขึ้นค่ะกลับบ้านกัน"เธอลุกขึ้นก่อนจับมือผมสุดท้ายผมก็ต้องยอมกลับบ้านกับยัยเด็กซื่อบื้อ ที่ไอ้จอมพลเคยบอกว่าใครอยู่ใกล้เธอก็รักเธอหมด วันนี้ผมรู้แล้วว่าที่มันพูดเป็นเรื่องจริง เธอใช้เวลาเพียงไม่นานเลยในการทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นผม
คีตะผมขับรถมาที่ร้านกาแฟก่อนจะรีบเข้ามาในร้าน ไม่รู้ว่ายัยเด็กซื่อบื้อกลับบ้านไปหรือยัง ผมเข้ามาก่อนจะมองหาเธอทันทีแต่ก็ไม่เจอ ให้ตายเถอะนี่โกรธจริงใช่มั้ยวะ"นั่งอยู่ชั้นสองค่ะ แต่หน้าตาไม่รับแขกเลย"พี่เจ้าของร้านเดินมากระซิบผม"ปกติเวลาโกรธเธอเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอครับ"ผมถาม"ปกติเอสเทลไม่เคยเป็นแบบนี้นะ นี่ครั้งแรกเลยที่พี่เห็น"ผมควรจะดีใจใช่มั้ยวะที่โดนยัยเด็กซื่อบื้อโกรธเป็นคนแรก"เธอโกรธผมครับและโกรธมากด้วย"ผมบอกพี่เจ้าของร้านไปตามตรง"งั้นก็โชคดีนะคะ พี่เอาใจช่วย"พี่เจ้าของร้านพูดแล้วยิ้มให้ผมผมเดินขึ้นมาชั้นสองของร้านก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ คนที่นั่งเล่นมือถืออยู่ ผมว่ายัยเด็กซื่อบื้อติดนิสัยของไอ้จอมพลแล้วนะเรื่องการมองคนด้วยหางตา"ขอบคุณที่แบ่งขนมให้นะ"ผมบอกเธอไปไม่ได้สนใจกูเลยเถอะ นี่เธอกำลังเอาคืนกับสิ่งที่ผมทำกับเธอไว้สินะ ผมว่าเธอไม่ได้ซื่อหรอกเธอแค่กวนตีนผมเท่านั้นเองแหละ"จะไม่คุยด้วยจริงๆใช่มั้ย"ผมถามเสียงเบาก่อนที่เธอจะเบือนหน้าหนีอย่าให้ถึงทีผมบ้างแล้วกัน คอยดูเถอะจะเอาคืนให้ร้องไห้กลับบ้านเลย ผมนั่งจ้องหน้าไอ้คนที่เล่นมือถืออยู่คือยอมแพ้เลยว่ะ และผมก็ไม่เคยอดทนอะ
เอสเทลฉันไม่เข้าใจคุณคีตะจริงๆ เลยนะว่าจะเอายังไงกับฉันกันแน่ เมื่อคืนนี่แทบจะกินหัวแต่พอมาวันนี้จะมาง้อฉัน วันนี้ฉันโกรธจริงๆ นะ โกรธจนแทบอยากจะฆ่าเขาเลย ฉันซื่อฉันโง่แล้วทำไมต้องว่าฉันด้วยล่ะ"งั้นเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลยนะคะ"ฉันบอกคนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่"อยากทำอะไรก็ทำเลย"แล้วดูเขาสิจะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไงกัน"เริ่มวันนี้เลยแล้วกัน"ฉันพูดเสียงดุหลังจากนั้นฉันก็เดินมารอรถกับเพื่อนรักเพื่อจะกลับบ้านโดยไม่สนใจคุณคีตะ ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นและถ้าคุณคีตะยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองผิด ฉันจะเปลี่ยนจากห้าวันเป็นหนึ่งเดือนหรือไม่เราก็ไม่ต้องมาคุยกันอีกเลย"ยังไม่หายโกรธพี่คีตะอีกหรอเอส"ตังเมถามฉัน"เขาว่าเอสนะ เขานิสัยไม่ดี"ฉันบอกเพื่อนไป"แต่อย่างน้อยเขาก็รีบไปช่วยเอสนะ"องศาบอกฉัน"เอสไม่อยากฟัง และตอนนี้เอสกำลังทำโทษคุณคีตะอยู่ ไว้ครบห้าวันเมื่อไหร่ค่อยมาคุย""งอนเหมือนคนเป็นแฟนกันเลย"องศาพูดแล้วยิ้มให้ฉัน"ไม่ใช่สักหน่อย คุณคีตะเขามีคนของเขาอยู่แล้ว อีกอย่างเขาไม่มีวันที่จะมาชอบผู้หญิงอย่างเอสหรอก"ฉันบอกเพื่อนไปผู้หญิงอย่างฉันไม่มีใครชอบหรอก อาจจะเพราะฉันซื่อเกินไปแหละมั้งแถมยังไม่สวยอีกต่
เอสเทล'ก็เธอไง' ฉันนั่งคิดคำพูดของคุณคีตะตั้งแต่เมื่อคืนจนมาถึงตอนนี้ฉันก็ยังสงสัยอยู่เลย เธอไหนแล้วเธอคือใครกันเนี่ย และรู้มั้ยว่าตั้งแต่เมื่อคืนที่คุณคีตะพูดจบหลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง พอส่งฉันเสร็จคุณคีตะก็ขับรถออกไปเลย ฉันโทรหาก็ไม่รับสายด้วย โกรธคนอื่นแล้วมาลงกับฉันมันใช่หรอเนี่ย.."ต่อไปเราคงปล่อยเอสอยู่คนเดียวไม่ได้แล้ว"องศาพูดเสียงดุ"นั่นดินี่มาเรียนแค่ไม่กี่วันยังโดนแกล้ง อยากจะรู้จริงๆ เลยว่าเอสไปทำอะไรให้ถึงได้ถูกแกล้งอยู่คนเดียว"ตังเมกับองศาพูดพลางจ้องหน้าฉัน ฉันโดนพี่มายแกล้งอย่างนั้นหรอ แล้วพี่เขาจะแกล้งฉันไปเพื่ออะไรกันในเมื่อเราก็ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว"นี่ถ้าพี่คีตะไม่ถามหาเอสเมื่อวานนะ ป่านนี้เอสยังไม่ได้ออกจากตึกเลยเถอะ""นี่ภาพที่พี่คีตะตอนทำหน้าดุโคตรจะน่ากลัวเลยอ่ะ ยังติดตาอยู่เลยเนี่ย"ตังเมหันมาบอกฉัน"คอยดูเถอะแกล้งเพื่อนกู กูจะเอาคืนให้สาสมเลย"องศากัดฟันพูดจนฉันต้องขยับหนี"ไม่ต้องถึงองศาหรอกค่ะ เพราะแค่จอมพลพวกนั้นก็รับมือไม่ไหวแล้ว"ฉันรีบหันไปเมื่อตังเมชี้จอมพลที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันและสีหน้าก็คงจะรู้เรื่องแล้ว"เอสมีอะไรเล่ามาให้หมดเลยนะ เพรา
คีตะให้ตายเถอะแม่ง นี่ถ้าผมไม่เจอเพื่อนรักของยัยเด็กซื่อบื้อเที่ยงคืนเธอก็คงไม่ได้กลับบ้านหรอก และผมเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะเอาเอกสารอะไรไปให้อาจารย์ในเมื่อเธอยังไม่ได้เข้าเรียนเลยสักคาบ"เอสเทลไปทำอะไรที่ตึกห้าวะ อีกไม่ถึงสิบนาทีประตูก็จะปิดแล้ว"ไอ้หมอกหันมาบอกผม(อยู่ตรงนั้นเดี๋ยวฉันไปหา ห้ามเดินไปไหนเด็ดขาด) ผมพูดเสียงดุก่อนจะวิ่งไปที่อาคาร"ดะ..ได้ค่ะ แต่ตอนนี้ไฟกำลังดับจะหมดแล้วนะคะ"(อย่าวางสายเข้าใจมั้ย)"ชั้นไหนวะ ตึกห้าแม่งใหญ่จะตายห่า"ไอ้คิมถามผม"เป็นห่วงเป็นใย"ไอ้หมอกเอ่ยแซวผม"ปกติไอ้จอมพลไม่ค่อยปล่อยน้องมัน แล้ววันนี้มันไปไหน""ไปรับเจ้าขา"ผมบอกเพื่อนไปผมกับเพื่อนรีบวิ่งมาที่ตึกห้าก่อนจะแยกย้ายกันไปตามหา ตอนนี้ผมเองก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ชั้นไหน อย่าให้เจอนะจะด่าให้หายโง่เลยคอยดู(อยู่ตรงไหน) ผมถามคนที่อยู่ในสาย"ชั้นที่ห้าค่ะ"(กลัวมั้ย)"กลัวค่ะ คุณคีตะรีบมานะ"ผมวิ่งขึ้นมาชั้นที่ห้าก่อนจะมองหายัยเด็ดซื่อบื้อ ชั้นที่ห้าของเธอมันอยู่ฝั่งไหนของอาคารวะแม่ง"ฉันอยู่ชั้นที่ห้า เดินออกมาได้แล้ว"ผมบอกไปแต่เหมือนว่าจะไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ ผมมองมือถือตัวเองที่ตอนนี้สายหลุดไปแล้ว ให้ม
คีตะ"หายโกรธหรือยัง"ผมถามคนที่ยืนยิ้มอยู่ คือแม่งนอกจากซื่อบื้อแล้วยังต่อปากต่อคำเก่งอีก มีอย่างที่ไหนบอกวิธีง้อตัวเองให้คนอื่นรู้ เพราะแบบนี้สินะเธอถึงได้ไม่เคยโกรธคนอื่นเลย"หายแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ"เธอบอกผม"จะไปไหนไปขึ้นรถเดี๋ยวไปส่ง"ผมรีบจับสายเป้ก่อนจะลากเธอมานั่งที่รถ"ขอบคุณค่ะที่จะไปส่ง ว่าแต่คุณคีตะผิดนัดทำไมคะ ถ้าไม่ว่างก็ควรจะโทรบอกฉันหน่อยก็ได้เบอร์ฉันคุณคีตะก็มี"นี่ถ้าผมตอบไปคิดว่ายัยเด็กนี่จะทำยังทำขนมให้ผมกินมั้ยวะ"ขอโทษ พอดีเล่นเกมส์เพลินไปหน่อย"ผมบอกไป"ไม่เป็นไรค่ะ คุณคีตะง้อฉันแล้วฉันไม่โกรธแล้วค่ะ ส่วนขนมฉันจะทำให้กินนะคะ"ผมก็ยังยืนยันคำเดิมนะว่าเธอไม่น่าเกิดมาเลยอ่ะคือคนอะไรแม่งซื่อเกิน มิน่าไอ้จอมพลถึงได้หวงนักหวงหนา"วันหยุดค่อยทำ พรุ่งนี้ต้องทำกิจกรรมอีก"ผมบอกไป"ก็ได้ค่ะ ถ้าทำเสร็จเดี๋ยวฉันโทรบอกนะคะ"หลังจากนั้นผมก็ขับรถมาส่งยัยเด็กซื่อบื้อ และตลอดทางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมก็เอาแต่มองออกนอกรถแล้วยิ้ม ผมล่ะอยากรู้จริงๆ เลยว่าเธอเคยโมโหหรือโกรธใครเป็นบ้างหรือเปล่า"ถามจริงนะ เคยโกรธหรือโมโหใครคนเป็นมั้ย"ผมถาม"เคยค่ะโกรธและโมโหมากเลยจนอ
คีตะ"ทำไมวันนี้ถึงกลับบ้านได้ล่ะครับคุณลูกชาย"ผมหันไปมองพ่อตัวเองที่เดินมานั่งลงข้างๆ ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกัน ผมชื่อคีตะอายุ21ปี ผมเป็นลูกชายคนเดียวของคุณคีรินและคุณน้อยหน่าคนสวย และตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี3คณะบริหารธุรกิจ ส่วนที่ผมโดนพ่อตัวเองประชดเมื่อกี้ก็เพราะวันนี้ผมกลับบ้านในรอบสองเดือนไง"กลัวพ่อลืมตะหน้าไง"ผมรีบตอบพ่อตัวเองไป"นึกว่าติดสาวจนลืมพ่อกับแม่แล้วสะอีก"พ่อผมเอ่ยแซว"ยังไม่เจอคนที่ถูกใจครับ"ผมบอกไปผมเองยังไม่มีแฟนหรอกนะ อาจจะยังไม่เจอใครที่ทำให้ใจผมเต้นแรงหรือไม่ก็ทำให้ผมร้อนใจจนนั่งไม่ติด ส่วนเรื่องผู้หญิงมันก็มีบ้างตามประสาผู้ชายโสด"จำคำที่พ่อสอนได้ใช่มั้ยคีตะ"พ่อผมพูดเสียงดุ"จำได้ครับ"เรื่องที่พ่อผมสอนตั้งแต่ผมจำความได้คือให้เกียรติผู้หญิง ถ้ามีแฟนหรือมีคนรักอย่านอกใจเธอซื่อสัตย์และเชื่อใจ เรื่องราวของพ่อกับแม่พวกท่านก็เป็นคนเล่าให้ผมฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างกว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แน่นอนผมจำและทำตามที่พ่อกับแม่สอนอยู่แล้วเมื่อผมมีคนรัก"เชื่อพ่อนะคีตะ ความไว้ใจและเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญ"โดยส่วนตัวนิสัยผมไม่ใช่คนเจ้าชู้จึงไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาให้ปวด
ความคิดเห็น