The Mafia Lord's Quadruplets

Mahirap talagang kalimutan ang isang taong naging bahagi ng buhay mo, kahit gaano pa kasakit ang dinulot niya sa'yo. Hindi mo siya basta-basta maaalis sa isip mo, dahil tumatak na siya sa puso't buhay mo. Tulad ko, noong una, hirap na hirap akong mag-move on. Nakakabaliw, hindi ba? Ako na nga ang biktima, pero heto ako, hindi siya makalimutan. Hinahanap-hanap ko pa rin ang mukha niya, pero pinilit kong kalimutan siya. Ginawa ko ang lahat—tinapon ko lahat ng dyaryong may mukha niya, sinunog ko pa. Hindi na rin ako nanonood ng TV, kahit yun ang libangan ko sa bahay. Iniwasan ko ang mga tao at tsismis tungkol sa kanya. Ngayon, nag-iimpake ako ng gamit dahil babalik na ako sa probinsyang pinanggalingan ko—ang lugar na matagal ko nang iniwan para maghanap ng trabaho. Pero iba ang ibinigay ng tadhana. “Cass! Tara na, baka mahuli tayo sa byahe.” Isinara ko ang itim na bag bago tumingin kay Lory. Nagpumilit siyang sumama sa akin, dahil wala siyang kamag-anak dito at malapit na rin akong man

Nabalik ako sa reyalidad nang pinitik ni Lory ang kanyang daliri sa mukha ko. Napatingin ako sa kanya, kita sa mukha niya ang pagkakunot ng noo habang naghihintay ng sagot mula sa akin. Parang may bumara sa lalamunan ko kaya hindi ako makapagsalita. Hindi ko alam. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko."M-Marami naman siguro siyang babae, hindi lang ako, Lory. Madami pa diyan sa tabi-tabi. Hindi lang ako, at alam ko ‘yun. Wala akong pakialam kung mawala ang pagiging Mafia Lord niya. Anong pakialam ko sa organisasyon nila? Sa underground nila? Sa mga patakaran at regulasyon nila? Wala."I know I'm dump and stupid to think about that. Wala na akong pakialam dahil ganun naman talaga kapag isa kang mafia, hindi ba?Tumayo ako, ngunit bago ko iniwan si Lory, inilapag ko ang diyaryo sa silya at muling nabasa ang malalaking letra:"Mr. Smith, pinapahanap ang mga babaeng dumaan sa buhay niya.""Isang taon na lang ang natitira upang may maipakita sa ibang mafia na may magmamana sa titulo niy

Nandito na ako. Nasa harapan ko na ang reyalidad. Sobrang tagal na rin pala mula noong umalis ako sa syudad. Ang daming nagbago. Mas maraming establishment ang nakatayo ngayon. Mas naging traffic na rin at sobrang daming tao.Napakurap-kurap akong nakatitig sa harapan. Ang isa sa mga sikat at pribadong ospital sa buong pinas kilala bilang isang tanyag at prestihiyosong ospital na kilala hindi lamang sa bansa kundi pati na rin sa labas ng Pilipinas. Nakatayo ito nang matayog, modernong gusali na tila ba nagpapakita ng kakayahan at karangyaan ng mga serbisyong medikal nito. Kumikislap ang mga salamin sa mga bintana, nagpapakitang handa itong tumanggap ng mga taong nangangailangan ng lunas, ngunit para sa akin, ang bawat hakbang papasok ay tila nagpapabigat ng aking dibdib.Parang kahapon lang nang huli akong nandito, ngunit ngayon, iba ang dahilan ng aking pagdating. Noon, hindi ako pinapasok dahil dukha ako at buntis kahit gusto ko lang naman magtrabaho bilang janitress, pero ngayon, d

Nanginginig ang mga tuhod ko habang tinatahak ko ang daan papunta sa kwarto ng anak ko. Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan. Pinagpapawisan na rin ako. Mahigpit kong hinawakan ang mga supot na may lamang pagkain. Sa kalagitnaan ng hallway, huminto ako. Humugot ako ng malalim na hininga at pumikit nang mariin.“Think positive, Cassandra. Walang mangyayaring masama ngayon,” kombinsi ko sa sarili at muling naglakad papunta sa kwarto.Huminga ako nang malalim nang makarating ako sa tapat ng pinto bago ito buksan. Pagpasok ko, sinalubong ako ng anak kong babae na nakaupo sa kama, habang ang kuya niya ay nakaupo sa silya katabi ng kama, nakasimangot at hinihimas ang pisngi. Napakunot ang noo ko nang marinig ang binulong niya."I really hate that doctor of yours, Ursula," masungit niyang bulong. Sinarado ko ang pinto, dahilan para makuha ko ang atensyon nila.Nanlaki ang mga mata ni Zebediah nang makita ako at pumalakpak. Si Zephyr naman ay nakasimangot pa rin, hinihimas ang pisngi. Lum

"Naku, anak. Wala pa ang kuya mo. Nasaan na kaya yun? Ang batang yun talaga—haist," sabi ko. Bumungisngis lang si Zebediah sa inakto ko. Akmang tatayo ako mula sa kama nang biglang bumukas nang pabagsak ang pinto. Lumingon kami ni Zebediah at nakita namin si Zephyr, nakasandal sa pinto habang pinupunasan ang noo at naghahabol ng hininga. "Anong nangyari sa'yo? Bakit ngayon ka lang? Sabi ko naman sa'yo, ako na lang sana. Ayan tuloy, pinagpawisan ka. Halika dito, anak," tawag ko sa kanya. Lumingon siya sa akin, kunot ang noo. Hindi siya lumapit at sa halip ay nag-cross ng mga braso sa dibdib, mukhang bad trip. "I hate him." "Huh?" Napatingin ako sa sinabi niya. Kunot na kunot ang noo niya habang nakatitig sa sahig. "I bumped into a random guy, nanay. Natapon ang mga coins. Hinanap ko, pero hindi ko makita. Sinipa ko siya sa tuhod. He glared at me but he was totally shocked when he saw me. I didn’t care about his reaction. Tsk! Wala tayong tubig, nanay. I hate him for that," mahaban