Next morning... "Zephyr, anak, maligo ka muna," sabi ko sa anak kong nakahiga sa sofa habang nakatingin sa kisame. Agad siyang napaupo sa sinabi ko at lumingon sa akin na may kunot sa noo. "Ayaw ko po," sagot niya. Pinanlakihan ko siya ng mata dahil sa tugon niya. Naku naman! Napakamot siya sa batok at parang lantang gulay na lumapit sa akin. Kinuha niya ang iniabot kong tuwalya at damit. "Pwede po mamaya na lang, Nanay? It's so early and I know the water is soooo cold. Please," pakiusap niya habang nagpa-puppy eyes. "Oo na, oo na! Basta mamaya maliligo ka, lagot ka talaga sa akin. Naku! Ang baho mo na kaya!" "I'm not mabaho, Nanay." "Okay, okay. Nga pala, anak, bantayan mo muna si Zebe. May pupuntahan lang ako, aalamin ko kung magkano na ang bayarin natin." Tumango naman siya at umupo sa tabi ni Zebediah. "Zeb, alis muna si Nanay. Si Kuya Hades mo ang magbabantay sa’yo. Babalik agad ako, anak." Ngumiti siya sa akin kaya napangiti na rin ako. Wag kang mag-alala, anak. Kapa
"Naku, anak. Wala pa ang kuya mo. Nasaan na kaya yun? Ang batang yun talaga—haist," sabi ko. Bumungisngis lang si Zebediah sa inakto ko. Akmang tatayo ako mula sa kama nang biglang bumukas nang pabagsak ang pinto. Lumingon kami ni Zebediah at nakita namin si Zephyr, nakasandal sa pinto habang pinupunasan ang noo at naghahabol ng hininga. "Anong nangyari sa'yo? Bakit ngayon ka lang? Sabi ko naman sa'yo, ako na lang sana. Ayan tuloy, pinagpawisan ka. Halika dito, anak," tawag ko sa kanya. Lumingon siya sa akin, kunot ang noo. Hindi siya lumapit at sa halip ay nag-cross ng mga braso sa dibdib, mukhang bad trip. "I hate him." "Huh?" Napatingin ako sa sinabi niya. Kunot na kunot ang noo niya habang nakatitig sa sahig. "I bumped into a random guy, nanay. Natapon ang mga coins. Hinanap ko, pero hindi ko makita. Sinipa ko siya sa tuhod. He glared at me but he was totally shocked when he saw me. I didn’t care about his reaction. Tsk! Wala tayong tubig, nanay. I hate him for that," mahaban
Naging blanko ang utak ko. Nangangatal ang mga tuhod at naninikip ang dibdib habang nakatingin sa taong nanlilisik ang mga mata, nakatitig sa akin. Halos mawalan ako ng hininga nang mapagtanto kong nasa harap ko siya. Nasa harap ko ang taong kinasusuklaman ko at naging bangungot sa buong buhay ko. Mula kahapon hanggang ngayon, tila teleseryeng paulit-ulit na tumatakbo sa utak ko—sa mga guwardya, doktor, bayarin, mga bantay sa labas, at ngayon. Gusto kong itanggi ang lahat. Gusto kong itanggi na konektado ang lahat ng ito. Pero paano? Nasa harap ko na siya. Lahat ay tugma dahil sa kanya. Ito na ba? Ito na ba ang araw na kinatatakutan ko? Ito na ba ang araw na kukunin niya ang anak ko mula sa akin? Ngayon na ba? Bakit ang bilis? Bakit biglaan? Bakit? Hindi! Hindi ako papayag. Hindi maaari. Ayoko! Ayoko! Kahit nanginginig, pilit kong itinuwid ang aking katawan. Kahit natatakot sa posibleng mangyari, pilit kong nakipagtitigan sa kanya. Nilabanan ko ang takot na matagal nang wala sa akin
"Name your f*cking price now, woman. You're wasting my f*cking time. What do you want, huh? Money? A company? Cars? An island? A private jet? A cruise ship? Land? What? I can give it all to you. Name it! I have everything." "Well, whether you f*cking like it or not, I'll take my son away from you. You can have his twin. I don't need her. She's too weak to take my throne. I only want the boy. My son. Where is he?" Napasulyap ako kay Zebediah na walang imik. Walang mababakas na emosyon ang mukha niya habang nakatingin sa g*go niyang ama na parang bulkan na gustong sumabog. Anong sabi niya? Putangina niya. Sino siya para sabihin iyon tungkol sa anak ko? Sino siya para gawin ito sa akin? Anong akala niya, ganoon na lang? He will just take my son away from me after what he’s done just to maintain his b*llsh*t position? Nakakag*go siya! Nawala ang takot ko sa loob dahil sa sinabi niya. Ganun pa rin pala ang dahilan niya. Akala ko magbabago siya kapag natagpuan na niya ang anak niya.
Napamulat ako nang may masuyong humaplos sa aking mukha. Bumungad sa akin ang umiiyak na si Zephyr. Nanlaki ang mga mata niya nang makita akong nagising at agad akong niyakap. Hinagod ko ang likuran niya at niyakap siya pabalik. Anong nangyari? Something popped in my head—a scene. A scary scene. Nagsimulang tumulo ang mga luha ko. Kumalas sa yakap si Zephyr, at nang makita niyang umiiyak ako, pinahiran niya ito gamit ang maliit niyang hintuturo. “I-I’m sorry, Nanay. I didn’t protect you against him. I-I’m sorry if nahuli po ako, Nanay. I-I didn’t make it, Nanay. I failed my brothers. I failed my promise to them. I didn’t make it,” umiiyak niyang sabi sa akin. Naluluha ako sa sinabi niya. Hinila ko siyang muli palapit sa akin at niyakap ng mahigpit. “I-It's okay. Nanay is fine now. Don’t cry anymore,” malambing kong bulong sa kanya. Nabaling ang tingin ko sa anak kong babae na umiiyak din. She hugged her doll tightly while staring at me. “N-Nanay,” she called me between sobs. Kumala
"Y-Yes." paos at halos pabulong ko ng sagot. I'm staring at the wall. Napatulala ako. How can we escape from him? Maraming gwardya sa labas ng hospital. Meron din sa pinto and I'm sure lahat ng empliyado dito ay kakampi niya. May cctv din ditong nagkalat sa ibat-ibang sulok ng hospital. How? How can we escape from the de*vil? Thinking those things para akong nawalan ng pag-asa pero I will do everything. I will do everything to escape from the d*vil. "Nanay." I pulled out of my deepest thought by someone who's calling my name. Napabaling ang tingin ko kay Zephyr. Nagkasalubong ang kilay nito. "I don't like him." "He still your tatay." "Kahit na. He hurt you and makes you cry. He even choked you." di ako makasagot sa sinabi niya. "Nanay, bakit niya yun ginawa? If he is our tatay, bakit ganun siya? Bakit he is bad to us? He also called me weak and he want kuya Hades only. He doesn't love us, nanay? Why?" Mukhang ito na ang araw na sasabihin ko sa kanila ang totoo. I told t
Pabalik-balik ako sa paglalakad habang hinihintay sagutin ni Lory ang tawag ko. I bit my nail out of nervousness. [Hello? Cass?] Napahinto ako sa kakalakad at bumuga ng hangin. Thank God. "L-Lory." [Ayos ka lang? Ayos lang kayo diyan? May problema ba? Bakit ka nauutal? Wala ka na bang pera? Magpapadala—] "He's here." [A-Ano? Teka! Teka! A-Ano nga ulit? Tama ba ang narinig ko? Wait—lalabas muna ako ng bahay. Wait lang.] Maingay ang kabilang linya. Tahimik akong nakikinig sa anumang nangyayari sa paligid niya. I heard her sigh deeply. [Totoo?] Seryoso na ang boses niya. "Y-Yes! K-Kukunin niya si Z-Zephyr, Lory. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. A-Ayaw kong mawala sa akin si Zephyr," nanginginig kong usal. Napatakip ako sa bibig para pigilan ang paghikbi. Ayaw kong marinig ng mga anak ko ang hikbi ko. They were playing in bed. Nakatalikod ako sa kanila habang nakatingin sa bintana. [Sshh... I'll help you. Pupuntahan kita diyan. Tatawagan kita, okay? Ako na ang bah
Napabalikwas ako ng bangon nang sumagi sa isip ko ang nangyari kagabi. Si Zephyr. Hinanap ng mga mata ko si Zephyr ngunit hindi ko siya makita. Tumalbog ang kaba sa dibdib ko nang maalala ko ang ibig niyang sabihin sa paghingi ng sorry. Hindi! Hindi! Nagsimulang tumulo ang mga luha ko dahil sa naisip ko. Napatingin ako sa nalaglag na kumot at doon ako tuluyang napaiyak. It's not a dream. It's not a good dream. It's real. Totoo. Totoong nandito siya kagabi. **Can someone wake me up from this nightmare? I'm so tired.** Ang ingat na mga yabag niya, ang pagkumot niya sa akin, at lahat ng iba pa—totoo iyon. Hindi maaari. Ang anak ko! Mas lalong lumakas ang hagulgol ko kaya nagising si Zebediah. Kinusot-kusot niya ang mga mata habang nakatitig sa akin. "N-Nanay, bakit po kayo umiiyak?" inaantok niyang tanong. Hindi ako sumagot. Umiyak ako nang husto, humawak ako sa dibdib ko at hinimas ito dahil sa sobrang bigat ng nararamdaman ko. Bakit? Bakit niya kinuha ang anak ko nang ganun-ganun n