Chapter 11

Naging blanko ang utak ko. Nangangatal ang mga tuhod at naninikip ang dibdib habang nakatingin sa taong nanlilisik ang mga mata, nakatitig sa akin. Halos mawalan ako ng hininga nang mapagtanto kong nasa harap ko siya. Nasa harap ko ang taong kinasusuklaman ko at naging bangungot sa buong buhay ko. Mula kahapon hanggang ngayon, tila teleseryeng paulit-ulit na tumatakbo sa utak ko—sa mga guwardya, doktor, bayarin, mga bantay sa labas, at ngayon. Gusto kong itanggi ang lahat. Gusto kong itanggi na konektado ang lahat ng ito. Pero paano? Nasa harap ko na siya. Lahat ay tugma dahil sa kanya. Ito na ba? Ito na ba ang araw na kinatatakutan ko? Ito na ba ang araw na kukunin niya ang anak ko mula sa akin? Ngayon na ba? Bakit ang bilis? Bakit biglaan? Bakit?

Hindi! Hindi ako papayag. Hindi maaari. Ayoko! Ayoko!

Kahit nanginginig, pilit kong itinuwid ang aking katawan. Kahit natatakot sa posibleng mangyari, pilit kong nakipagtitigan sa kanya. Nilabanan ko ang takot na matagal nang wala sa akin