Pabalik-balik ako sa paglalakad habang hinihintay sagutin ni Lory ang tawag ko. I bit my nail out of nervousness. [Hello? Cass?] Napahinto ako sa kakalakad at bumuga ng hangin. Thank God. "L-Lory." [Ayos ka lang? Ayos lang kayo diyan? May problema ba? Bakit ka nauutal? Wala ka na bang pera? Magpapadala—] "He's here." [A-Ano? Teka! Teka! A-Ano nga ulit? Tama ba ang narinig ko? Wait—lalabas muna ako ng bahay. Wait lang.] Maingay ang kabilang linya. Tahimik akong nakikinig sa anumang nangyayari sa paligid niya. I heard her sigh deeply. [Totoo?] Seryoso na ang boses niya. "Y-Yes! K-Kukunin niya si Z-Zephyr, Lory. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. A-Ayaw kong mawala sa akin si Zephyr," nanginginig kong usal. Napatakip ako sa bibig para pigilan ang paghikbi. Ayaw kong marinig ng mga anak ko ang hikbi ko. They were playing in bed. Nakatalikod ako sa kanila habang nakatingin sa bintana. [Sshh... I'll help you. Pupuntahan kita diyan. Tatawagan kita, okay? Ako na ang bah
Here’s a revised version with the corrections:---Napabalikwas ako ng bangon nang sumagi sa isip ko ang nangyari kagabi. Si Zephyr. Hinanap ng mga mata ko si Zephyr ngunit hindi ko siya makita. Tumalbog ang kaba sa dibdib ko nang maalala ko ang ibig niyang sabihin sa paghingi ng sorry. Hindi! Hindi!Nagsimulang tumulo ang mga luha ko dahil sa naisip ko. Napatingin ako sa nalaglag na kumot at doon ako tuluyang napaiyak. It's not a dream. It's not a good dream. It's real. Totoo. Totoong nandito siya kagabi.**Can someone wake me up from this nightmare? I'm so tired.** Ang ingat na mga yabag niya, ang pagkumot niya sa akin, at lahat ng iba pa—totoo iyon. Hindi maaari. Ang anak ko!Mas lalong lumakas ang hagulgol ko kaya nagising si Zebediah. Kinusot-kusot niya ang mga mata habang nakatitig sa akin."N-Nanay, bakit po kayo umiiyak?" inaantok niyang tanong.Hindi ako sumagot. Umiyak ako nang husto, humawak ako sa dibdib ko at hinimas ito dahil sa sobrang bigat ng nararamdaman ko. Bakit? B
"Kain nalang tayo, nanay. Nagugutom na ako.""Akala ko ba ayaw mo dahil nga may lason? Ay oo nga pala. Kumain din ka pala kahapon.""May sinabi ba akong ganun, nanay? Tsk."[Hello, cass?]"Oh, napatawag ka? Ang aga ah."inipit ko ang cellphone sa leeg ko dahil nagliligpit ako ng mga kalat namin. Ang aga naman atang tumawag si Lory.[Ah yeah! Ready ka na?]Naiwan sa ere ang ang hawak kong plastic sa tanong niya. Anong ibig niyang sabihin? Don't tell me?[Ohmeged! Ang laki pala ng Devil's Hospital. Tangina! Devil talaga yung name? Ano na, prend?Are you ready? Because me, I'm ready. Ready na ready. hehehehe] "N-Nandito ka na?" gulat kong tanong. Umupo muna ako sa sofa at itinabi ang hawak kong plastic.[Ahuh! Maaga akong bumyahe para sure. Shit! Daming unggoy dito sa labas. Osha! Ihanda mo na yang mga gamit mo dahil tatakas na tayo.]"Hindi ba tayo mahuhuli?"[Ano ka ba! Don't think negative. Kaya natin ito tiwala lang. Leave it to me, my friend. Trust me and let me do the job. Chariz!
I was busy scanning the newspaper when my eyes landed on his face. I gave a bitter smile—still handsome, still emotionless."Cassandra? Let’s go, or someone might take our spot. Careful as you stand up," said Lory, my only friend in this world. She stood at the door of my small house, holding a basket of goods. I set the newspaper down, grabbed my basket filled with soman and bico, and smiled at her."Ready?" she asked. I nodded.When we arrived at the market, all the vendors stared at me—just me. I lowered my head as I headed to my stall, hearing their whispers clearly."Here comes the disgraced one.""There she is, the curse to our market.""She’s pretty, but such a fool.""You said it.""Shh, lower your voices. She might hear you."I sighed as I set up my goods, ignoring their gossip. They didn’t know anything, and I was used to their cruelty. No matter how much it hurt, I refused to show it. I wanted to seem strong, even though deep down, I felt like I was being stabbed repeatedly
Mahirap talagang kalimutan ang isang taong naging bahagi ng buhay mo, kahit gaano pa kasakit ang dinulot niya sa'yo. Hindi mo siya basta-basta maaalis sa isip mo, dahil tumatak na siya sa puso't buhay mo. Tulad ko, noong una, hirap na hirap akong mag-move on. Nakakabaliw, hindi ba? Ako na nga ang biktima, pero heto ako, hindi siya makalimutan. Hinahanap-hanap ko pa rin ang mukha niya, pero pinilit kong kalimutan siya. Ginawa ko ang lahat—tinapon ko lahat ng dyaryong may mukha niya, sinunog ko pa. Hindi na rin ako nanonood ng TV, kahit yun ang libangan ko sa bahay. Iniwasan ko ang mga tao at tsismis tungkol sa kanya. Ngayon, nag-iimpake ako ng gamit dahil babalik na ako sa probinsyang pinanggalingan ko—ang lugar na matagal ko nang iniwan para maghanap ng trabaho. Pero iba ang ibinigay ng tadhana. “Cass! Tara na, baka mahuli tayo sa byahe.” Isinara ko ang itim na bag bago tumingin kay Lory. Nagpumilit siyang sumama sa akin, dahil wala siyang kamag-anak dito at malapit na rin akong man
Lumipas ang ilang taon, habang lumalaki ang mga anak ko, lalo silang nagiging kamukha ng kanilang ama. Sa edad na anim, tinutulungan nila akong magtanim at magdilig. Tinutulungan din nila ako sa pagtitinda kapag sila’y nakakauwi mula sa paaralan. Tama po kayo. Nag-aaral na sila at nasa Grade 1 na. Matalino rin sila. Sa murang edad nila, para na silang matanda kung mag-isip. Tama nga ang sabi ng iba—sila ang biyaya ko sa gitna ng lahat. Kung wala sila, hindi ko alam kung magiging masaya ako tulad ngayon. Siguro, nakatakda talagang mangyari iyon sa buhay ko upang bigyan ng kulay ang madilim at malungkot kong nakaraan. May mabuti rin palang naidulot ang trahedya sa buhay ko. Masaya na ako ngayon kasama sila—si Lory, ang mga anak ko, at ang mga kababayan ko."Nanay! I want milk po. Meron po ba tayong milk?" tanong ng nag-iisa naming prinsesa, si Zebediah Ursula.Napatawa ako bago ko siya nilingon. Nakanguso siya sa may pinto habang may hawak na baso. Lumingon muna ako sa tatlo kong prinsi
Nabalik ako sa reyalidad nang pinitik ni Lory ang kanyang daliri sa mukha ko. Napatingin ako sa kanya, kita sa mukha niya ang pagkakunot ng noo habang naghihintay ng sagot mula sa akin. Parang may bumara sa lalamunan ko kaya hindi ako makapagsalita. Hindi ko alam. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko."M-Marami naman siguro siyang babae, hindi lang ako, Lory. Madami pa diyan sa tabi-tabi. Hindi lang ako, at alam ko ‘yun. Wala akong pakialam kung mawala ang pagiging Mafia Lord niya. Anong pakialam ko sa organisasyon nila? Sa underground nila? Sa mga patakaran at regulasyon nila? Wala."I know I'm dump and stupid to think about that. Wala na akong pakialam dahil ganun naman talaga kapag isa kang mafia, hindi ba?Tumayo ako, ngunit bago ko iniwan si Lory, inilapag ko ang diyaryo sa silya at muling nabasa ang malalaking letra:"Mr. Smith, pinapahanap ang mga babaeng dumaan sa buhay niya.""Isang taon na lang ang natitira upang may maipakita sa ibang mafia na may magmamana sa titulo niy
Simula nang malaman ko iyon, bantay-sarado ko na ang apat kong anak. Hatid-sundo ko sila sa paaralan. Sobra akong natatakot. Ilang araw na ring naghahanap ang mga lalaking iyon sa bayan namin. Buti na lang at hindi nila nakita ang mga anak ko kahit na ang dami-dami nila. Minsan ko na silang nakita noong dumaan sila sa bahay namin at bumili ng paninda ko. Noon, nasa paaralan ang mga anak ko, at pinasalamatan ko talaga ang Diyos dahil doon. Pero dumating na ang araw na labis kong kinatatakutan, at hindi ko mapigilang mabahala."Hindi na ito biro, Cass. Kailangan mo na siyang dalhin sa pribadong ospital.""Ang taas ng lagnat niya. Apat na araw na ito. Alam mo ‘yan, ija. Walang sapat na kagamitan ang ospital natin dito para alamin ang kondisyon ng anak mo."Napakagat ako ng ibabang labi ko. Bakit nangyari ito? Huminga ako ng malalim at masuyong hinaplos ang pisngi ng aking anak na babae habang natutulog siya. Naawa ako sa kanya. Sino bang ina ang hindi maawa sa kalagayan ng kanyang anak?