Pabalik-balik ako sa paglalakad habang hinihintay sagutin ni Lory ang tawag ko. I bit my nail out of nervousness. [Hello? Cass?] Napahinto ako sa kakalakad at bumuga ng hangin. Thank God. "L-Lory." [Ayos ka lang? Ayos lang kayo diyan? May problema ba? Bakit ka nauutal? Wala ka na bang pera? Magpapadala—] "He's here." [A-Ano? Teka! Teka! A-Ano nga ulit? Tama ba ang narinig ko? Wait—lalabas muna ako ng bahay. Wait lang.] Maingay ang kabilang linya. Tahimik akong nakikinig sa anumang nangyayari sa paligid niya. I heard her sigh deeply. [Totoo?] Seryoso na ang boses niya. "Y-Yes! K-Kukunin niya si Z-Zephyr, Lory. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. A-Ayaw kong mawala sa akin si Zephyr," nanginginig kong usal. Napatakip ako sa bibig para pigilan ang paghikbi. Ayaw kong marinig ng mga anak ko ang hikbi ko. They were playing in bed. Nakatalikod ako sa kanila habang nakatingin sa bintana. [Sshh... I'll help you. Pupuntahan kita diyan. Tatawagan kita, okay? Ako na ang bah
Napabalikwas ako ng bangon nang sumagi sa isip ko ang nangyari kagabi. Si Zephyr. Hinanap ng mga mata ko si Zephyr ngunit hindi ko siya makita. Tumalbog ang kaba sa dibdib ko nang maalala ko ang ibig niyang sabihin sa paghingi ng sorry. Hindi! Hindi! Nagsimulang tumulo ang mga luha ko dahil sa naisip ko. Napatingin ako sa nalaglag na kumot at doon ako tuluyang napaiyak. It's not a dream. It's not a good dream. It's real. Totoo. Totoong nandito siya kagabi. **Can someone wake me up from this nightmare? I'm so tired.** Ang ingat na mga yabag niya, ang pagkumot niya sa akin, at lahat ng iba pa—totoo iyon. Hindi maaari. Ang anak ko! Mas lalong lumakas ang hagulgol ko kaya nagising si Zebediah. Kinusot-kusot niya ang mga mata habang nakatitig sa akin. "N-Nanay, bakit po kayo umiiyak?" inaantok niyang tanong. Hindi ako sumagot. Umiyak ako nang husto, humawak ako sa dibdib ko at hinimas ito dahil sa sobrang bigat ng nararamdaman ko. Bakit? Bakit niya kinuha ang anak ko nang ganun-ganun n
"Kain nalang tayo, nanay. Nagugutom na ako.""Akala ko ba ayaw mo dahil nga may lason? Ay oo nga pala. Kumain din ka pala kahapon.""May sinabi ba akong ganun, nanay? Tsk."[Hello, cass?]"Oh, napatawag ka? Ang aga ah."inipit ko ang cellphone sa leeg ko dahil nagliligpit ako ng mga kalat namin. Ang aga naman atang tumawag si Lory.[Ah yeah! Ready ka na?]Naiwan sa ere ang ang hawak kong plastic sa tanong niya. Anong ibig niyang sabihin? Don't tell me?[Ohmeged! Ang laki pala ng Devil's Hospital. Tangina! Devil talaga yung name? Ano na, prend?Are you ready? Because me, I'm ready. Ready na ready. hehehehe] "N-Nandito ka na?" gulat kong tanong. Umupo muna ako sa sofa at itinabi ang hawak kong plastic.[Ahuh! Maaga akong bumyahe para sure. Shit! Daming unggoy dito sa labas. Osha! Ihanda mo na yang mga gamit mo dahil tatakas na tayo.]"Hindi ba tayo mahuhuli?"[Ano ka ba! Don't think negative. Kaya natin ito tiwala lang. Leave it to me, my friend. Trust me and let me do the job. Chariz!
Natapos ko na lahat-lahat, pero hindi pa rin tumatawag si Lory. Isang oras na rin ang lumipas, pero wala pa rin. Ano kaya ang nangyari sa babaeng 'yun? Ano kaya ang plano niya? Kinakabahan tuloy ako. Naku! May tiwala naman ako kay Lory pero hindi ko lang talaga mapigilan kabahan at mag-alala. Baka ano pa ang pinaplano niya.Bigla kong naalala ang kagabi. Totoo ba ang narinig ko kagabi? Siya ba yun? Bakit siya pumasok? Kung siya nga yun, bakit siya nagsorry? Para saan 'yun? For hurting me? For that night happened? O sa pags*kal niya sa akin? Nakakagulat naman kung gano’n. Pumunta pa talaga siya dito ng hatinggabi para lang magsorry. Nakakaloka siya, 'di ba? Nagsorry siya habang tulog ako. Tsk! Nauntog ba ang ulo niya? Bumait bigla eh. Parang ibang tao siya kagabi. Akala ko talaga kinuha niya si Zephyr kaya nagsorry. Umiyak pa ako. Isang malaking balde rin 'yun ah.Pero di ko maiwasang mag-alala na baka kahit anumang oras ay bigla-bigla lamang siya papasok dito at kukunin niya si Zephyr
"Hello?"[Gawin mo na ang part mo. Hawak ko na si Zephyr at si Zu—este, gawin mo na, Cass. Dali.]Napakunot ang noo ko sa sinabi niya at bigla na lang binaba ang tawag. Anyare dun? Bakit parang hindi siya makapagsalita nang maayos? Sinawalang-bahala ko na lang muna ang inis ko at huminga ng malalim. Ito na. Kaya ko ‘to. Wala nang atrasan. "Anak, dito ka muna ha. May gagawin lang si Nanay sa labas, okay?""Okay po, Nanay." Tumango si Zephyr, ngumiti pa bago bumalik sa paglalaro niya. Napabuntong-hininga ako ng bahagya habang binulsa ang cellphone at naglakad papunta sa pinto. Nakakakaba. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa mga susunod na sandali. Pero wala nang oras para umatras. Huminga ulit ako ng malalim bago ko binuksan ang pinto."Mga kuya?" tawag ko sa mga guwardya sa labas. Sa wakas, nakuha ko rin ang kanilang atensyon. Nilingon nila ako nang sabay-sabay, para bang nagtataka kung ano ang kailangan ko. Okay, acting mode."Nakita niyo ba si Zephyr? Kanina pa kasi siya wala,
"W-Where is he? My bodyguard called me and said he's fucking missing. Shit!" he exclaimed, his voice strained as he struggled to catch his breath. Sumandal siya sa pader, nakapikit, at mabilis ang pagtaas-baba ng balikat niya, halatang pagod na pagod. A-Anong nangyari sa kanya?"Huh? A-Ah, oo. Ayos ka lang?" kagat-labi kong tanong, kinakabahan at hindi alam kung paano siya sasagutin."Y-Yeah. Sh*t!" He clenched his jaw, clearly fuming. "I came straight from my company. I fucking flew my car to get here the moment I was told my son is missing!" His words dripped with anger, each one like a dagger stabbing through the air. "F*ck! I'll k*ll those b*stards for being so negligent. Sh*t!" His hands tightened into fists as he angrily brushed his messy hair, his entire body trembling in rage.Napalunok ako sa kaba. Ramdam ko ang tensyon at bigat ng sitwasyon. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko o kung paano ako makakatulong. Bigla siyang dumilat, at ang malamig niyang mga mata ay nakatuon
Ilang minuto rin kaming nasa ganoong posisyon. Gulat na gulat ako—hindi ko inasahan ang mga pangyayari. Natameme ako sa ginawa niya. Sino ba namang hindi? Ano bang nakain nitong si Dark para gawin ‘yon?"I can't breathe," mahinang ungol ni Zebediah sa pagitan namin. Pero si Dark, hindi man lang gumalaw, nakasiksik pa rin sa leeg ko. Nararamdaman ko ang init ng hininga niya, at amoy na amoy ko ang kanyang pabango—sobra siyang malapit."I-I can't breathe, Tatay," ulit ni Zebediah, mas malakas na ngayon.Bigla namang kumalas si Dark mula sa yakap, nanlaki ang mga mata habang nakatingin kay Zebediah na nakasiksik pa rin sa tiyan ko. Kitang-kita ko ang pagliwanag ng kanyang mga mata, ngunit agad din itong nawala. Lumingon siya sa akin, at napansin kong ang mga kamay niya ay nasa bewang ko pa rin. Parang wala pa siyang balak bumitaw.He blinked twice, then thrice, bago siya nagsalita. "I-I need to go. Just stay here," ang sabi niya, boses niyang mababa pero seryoso.Bago siya tuluyang tumay
Napadilat ako nang may masuyong humaplos sa pisngi ko. Halos mamula ang pisngi ko nang makita kong si Dark ang nasa harap ko. Agad niyang inalis ang kamay niya sa pisngi ko nang makita niyang dumilat ako. His face was mere inches from mine, and I could feel his hot breath on my lips—he smelled of a manly scent mixed with fresh strawberries and mint. My black eyes locked into his beautiful blue ones, which were frowning as if he was mesmerized by every angle of my face. I blinked, feeling a bit uncomfortable with how intently he was looking at me. "H-Hey," mahina kong tawag sa kanya. Napakurap siya ng isang beses at tumingala sa kisame. Sinundan ng tingin ko ang paggalaw ng kanyang Adam's apple at ang kanyang panga na mariing nagkikiskisan. "This is sh*t," he mumbled, then looked back at me. Huminga siya ng malalim at dahan-dahang tumungo sa tabi ko, malapit sa bintana. I glanced at him, and I saw him closing his eyes, his face looking dead serious. Dumilat siya at umayos ng upo, the