Chapter 16

Napabalikwas ako ng bangon nang sumagi sa isip ko ang nangyari kagabi. Si Zephyr. Hinanap ng mga mata ko si Zephyr ngunit hindi ko siya makita. Tumalbog ang kaba sa dibdib ko nang maalala ko ang ibig niyang sabihin sa paghingi ng sorry. Hindi! Hindi!

Nagsimulang tumulo ang mga luha ko dahil sa naisip ko. Napatingin ako sa nalaglag na kumot at doon ako tuluyang napaiyak. It's not a dream. It's not a good dream. It's real. Totoo. Totoong nandito siya kagabi.

**Can someone wake me up from this nightmare? I'm so tired.** Ang ingat na mga yabag niya, ang pagkumot niya sa akin, at lahat ng iba pa—totoo iyon. Hindi maaari. Ang anak ko!

Mas lalong lumakas ang hagulgol ko kaya nagising si Zebediah. Kinusot-kusot niya ang mga mata habang nakatitig sa akin.

"N-Nanay, bakit po kayo umiiyak?" inaantok niyang tanong.

Hindi ako sumagot. Umiyak ako nang husto, humawak ako sa dibdib ko at hinimas ito dahil sa sobrang bigat ng nararamdaman ko. Bakit? Bakit niya kinuha ang anak ko nang ganun-ganun n