Chapter 13

Napamulat ako nang may masuyong humaplos sa aking mukha. Bumungad sa akin ang umiiyak na si Zephyr. Nanlaki ang mga mata niya nang makita akong nagising at agad akong niyakap. Hinagod ko ang likuran niya at niyakap siya pabalik. Anong nangyari? Something popped in my head—a scene. A scary scene. Nagsimulang tumulo ang mga luha ko. Kumalas sa yakap si Zephyr, at nang makita niyang umiiyak ako, pinahiran niya ito gamit ang maliit niyang hintuturo.

“I-I’m sorry, Nanay. I didn’t protect you against him. I-I’m sorry if nahuli po ako, Nanay. I-I didn’t make it, Nanay. I failed my brothers. I failed my promise to them. I didn’t make it,” umiiyak niyang sabi sa akin. Naluluha ako sa sinabi niya. Hinila ko siyang muli palapit sa akin at niyakap ng mahigpit.

“I-It's okay. Nanay is fine now. Don’t cry anymore,” malambing kong bulong sa kanya. Nabaling ang tingin ko sa anak kong babae na umiiyak din. She hugged her doll tightly while staring at me.

“N-Nanay,” she called me between sobs. Kumala