ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง

มินนี่ นักเขียนโนเนม เพิ่งจะฝึกเขียนนิยายจีนเป็นครั้งแรก วางโครงเรื่องที่จะเขียนไว้เพียงคร่าวๆ ดังนี้

 “หญิงสาวนามว่าฟางซิน จะทิ้งสามีไปถวายตัวเป็นสนมของท่านอ๋องเฉิน ผู้ชายที่ได้รับบทเป็นพระเอกของเรื่อง ความร้ายกาจของนาง จะกลายเป็นอุปสรรคคอยขัดขวางเส้นทางรักของพระเอกนางเอก  นางทั้งกลั่นแกล้ง ทั้งทำร้ายนางเอกที่แสนบอบบาง จนเป็นที่เกลียดชังของคนทั้งเรื่อง และสุดท้ายนางได้ตัดสินใจจบชีวิตลงอย่างเดียวดาย

พล็อตที่วางไว้แล้ว มีเพียงแค่ช่วงต้นเรื่อง อิมเมจของตัวละคร ก็ร่างไว้เพียงแค่ไม่กี่ตัว และเขียนดำเนินเรื่องมาได้แค่นิดหน่อย กลับต้องมาหัวตันคิดอะไรต่อไม่ออก

ด้วยความเหนื่อยล้าสะสม ทำให้กินยาพาราเซตามอลไปถึงสองเม็ด บวกกับยาแก้แพ้อากาศอีกหนึ่ง หวังให้ตัวยาไปช่วยลดอาการปวดหัว และหวังให้ตัวเองหลับนานกว่าที่เคย ตื่นมาสมองจะได้ปลอดโปร่งโล่งสบาย ทำงานได้ไหลลื่นกว่า

แต่มันไม่เป็นไปอย่างที่เธอหวัง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วพบว่าโลกที่ตัวเองเคยอยู่ไม่เหมือนเดิมแม้แต่น้อย ห้องเช่าแคบๆที่เธออาศัยอยู่ กลายเป็นห้องนอนแบบโบราณ ที่เคยเห็นตอนดูซีรี่ย์เพื่อหาข้อมูล

นี่มันเรื่องบ้าอะไร!

“กรี๊ด!”

เสียงกรีดร้องดังลั่น จนผู้คนที่ยืนรออยู่ด้านนอกสะดุ้ง ชายหญิงรวมห้าคนวิ่งกรูเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าแตกตื่น คนที่ส่งเสียงกรีดร้องเมื่อครู่ มองการแต่งตัวของคนเหล่านั้น ยิ่งส่งเสียงกรีดร้องหนักขึ้นอีกกว่าเดิม ด้วยตกใจเหล่าคนแปลกหน้า ส่งผลให้ชายหนุ่มเจ้าของจวนต้องเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งเข้ามาในห้อง

“นางเป็นอะไรอีกงั้นหรือ? … ฟางซิน เจ้าฟื้นแล้วเหรอ?”

หญิงสาวคนที่นั่งอยู่บนเตียง กดเม้มริมฝีปากลงแน่น ไม่ยอมเงยหน้าขึ้น ไม่กล้าตอบคำถาม หวาดกลัวทุกคนที่อยู่รอบตัว ในหัวคิดประมวลผลอยู่ครู่หนึ่ง

‘ฟางซิน’ คือใคร ชื่อเหมือนกับนางร้ายในนิยายจีนโบราณที่เธอเพิ่งจะเริ่มเขียนเลย

“ท่านแม่ทัพ  พวกเราเองก็ไม่ทราบเจ้าคะ อยู่ดีๆนายหญิงก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง”

สมองสั่งการให้ประมวลผลอีกครั้ง ‘ท่านแม่ทัพ’ งั้นหรือ นายหญิงที่ว่าคงหมายถึงเธอ เพราะแอบเหลือบไปเห็น ว่าผู้หญิงคนนั้นมองมาที่ร่างของเธอขณะพูด

 อย่าบอกนะว่านี่มันคือเรื่องจริง เธอทะลุมิติเข้ามาในหนังสือที่ตัวเองเพิ่งจะเริ่มลงมือเขียน นิยายที่รู้เพียงจุดจบของนางร้าย ซึ่งนางร้ายคนนั้นก็คือเธอในตอนนี้ ‘มู่ฟางซิน’ เธออยู่ในร่างของนางร้ายนามว่าฟางซิน

ถ้าเธอเป็นนายหญิง แล้วเขาตรงหน้าเป็นท่านแม่ทัพ แสดงว่าเขาคือ ‘แม่ทัพหลี่หลิวหยาง’ ผู้ชายที่นางร้ายอย่างฟางซินเกลียด เพราะการแต่งงานกับเขา ทำให้ฟางซินพลาดโอกาสที่จะถวายตัวเข้าไปเป็นสนมของ ‘อ๋องเฉินต้าลี่’ ผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเธอ

ตามเนื้อเรื่องที่ร่างไว้ ฟางซินโกรธเกลียดสามีมาก เขาเองก็ไม่ได้ยินดีที่ได้เธอเป็นภรรยา เขาเป็นเพียงตัวประกอบในเรื่อง ที่ทำให้เส้นทางของนางร้ายอย่างฟางซินห่างไกลจากพระเอกมากขึ้น นางเอาความโกรธแค้น ความไม่สมหวังทุกอย่างไปลงกับ ‘มงลู่เสียน’ ที่เป็นชายาเอกของท่านอ๋อง ความริษยานั้นทำให้จุดจบชีวิตนางเศร้าหมองและตายลงอย่างโดดเดี่ยว

แต่เธอต้องไม่มีจุดจบอย่างนั้น แม้ตั้งใจจะให้นิยายจบแบบนั้นก็เถอะ ก็เธอดันทะลุเข้ามาอยู่ในร่างของนางร้ายนี่นา ไม่รู้ว่าจะมีวิธีกลับไปโลกเดิมไหม เรื่องนั้นต้องหาทางคิดทีหลัง ตอนนี้ต้องหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าก่อน จะปล่อยให้นางร้ายที่เป็นตัวเองในตอนนี้ ตายอย่างที่วางพล็อตไว้ไม่ได้เด็ดขาด

“ข้าแค่ตกใจ”

ฮึบไว้นะตัวฉัน แม้จะเพิ่งเริ่มเขียนและไม่ค่อยรู้ศัพท์ก็ตาม ต้องเอาตัวรอดในโลกใหม่แห่งนี้ให้ได้ แล้วนิสัยนางร้ายคนนี้เป็นยังไงนะ อืม… เป็นคนเอาแต่ใจสุดๆ อยากได้อะไรก็ต้องได้ อ๊า นิสัยเหมือนนางร้ายทั่วๆไปเลยนี่นา พวกลูกคุณหนูเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ อะไรประมาณนี้แหละมั้ง

“มีอะไรให้เจ้าตกใจจนร้องเสียงดังขนาดนั้น”

“ก็ ตกใจที่ตื่นมาแล้วเห็นว่าตัวเองสวยขึ้น”

แอบยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างดีใจ ดีนะที่เขียนให้นางร้ายสวย แม้นางเอกจะสวยมาก จนไปเตะตาอิตาบ้าอ๋องนั้นก็เถอะ แต่ฟางซินที่เธอมาอยู่ในร่างตอนนี้ นางเป็นสตรีที่สวยมากคนหนึ่ง ออกแนวคุณหนูในนิยายปัจจุบันนั่นแหละ ส่วนนางเอกก็สวย นิสัยน่ารัก ตามแบบฉบับนิยายเป๊ะๆ

“นั่นสินะ เจ้าคนเดิมไม่สวยขนาดนี้”

ดวงตาที่เหมือนสีน้ำทะเลลึกวูบไหวเพียงครู่ คนมองหรี่ตาจับผิด ว่าประโยคพวกนี้มันมีอยู่ในนิยายบ้างไหม แต่จำไม่ได้เลย ความจริงคือเธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

“ที่ท่านบอกว่าข้าไม่สวย นั่นเพราะข้าไม่เคยอยู่ในสายตาท่านต่างหาก”

พูดจบก็ก้มหน้าลงไปอย่างเคย ความน้อยใจตีขึ้นมาจนจุกหน้าอก อีตาผัวที่ใจกว้างเหมือนมหาสมุทรคนนี้ มีผู้หญิงที่เขารักอยู่แล้ว เขาเลยไม่ยินดีที่จะรับฟางซินเป็นเมีย แต่เพราะพ่อกับแม่ของฟางซิน ต้องการให้นางตัดใจเรื่องเป็นสนมของอิตาอ๋องเฉิน พวกท่านเลยบังคับให้ฟางซินแต่งเข้าบ้านนี้ บังคับแบบยัดเหยียด อิตาหลิวหยางเลยไม่ชอบเมียสุดๆ