LOGINShare
ตอนที่ 2
Last Updated:
2025-02-04 12:48:32“เจ้าจะนั่งอยู่อย่างนี้”
สายตาคู่คมมองชุดของภรรยาเพียงครู่ หันหลังเดินจากไปพร้อมกับคนที่อยู่ด้านใน เหลือไว้เพียงข้ารับใช้ ที่รู้ใจฟางซินมากที่สุด
“นายหญิงคะ ข้าเตรียมน้ำไว้แล้วค่ะ”
“เจ้าชื่ออะไร?”
“คะ? ข้าเหรอ ข้าชื่อหลิงหลินไงเจ้าคะ”
“แฮะๆ ข้าจำไม่ค่อยเก่ง เจ้าช่วยนำทางข้าที”
การใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ต้องมีคนช่วย และคนแรกที่เธอต้องการ ก็คือข้ารับใช้อย่างหลิงหลินนี่แหละ แม้ไม่มีรายละเอียดเกี่ยวกับตัวละครนี้มากนัก แต่แววตาที่ไม่มีพิษมีภัย ก็พอจะทำให้ฝากชีวิตของฟางซินและตัวเองไว้ได้นิดๆแหละนะ
ห้องอาบน้ำที่หลิงหลินพามา เป็นบ่อน้ำร้อนกลางแจ้ง ออกมาจากห้องถึงได้รู้ว่าข้างนอกเย็นมาก เย็นจนหนาวเข้าไปถึงข้างใน ตัวสั่นหงึกๆ อย่างคนไม่เคยเจออากาศหนาวเย็นมาก่อน ห้องที่เคยพักอาศัยอยู่มีแค่พัดลมเก่าๆช่วยคลายร้อน มันแทบจะคลายความร้อนให้ไม่ได้เลย เพราะแดดเมืองไทยร้อนสุดๆ ต่างกันกับที่นี่มาก จนเผลอคิดถึงบรรยากาศภายในห้องเก่าๆของตัวเองขึ้นมา
“นายหญิงหนาวหรือเจ้าคะ วันนี้มีหิมะตกด้วย”
หิมะที่กำลังโปรยปรายอยู่ด้านนอก ทำให้ใบหน้าสวยเผลอลอบยิ้มออกมา เธอเข้ามาอยู่ในนิยายจริงๆด้วย ชีวิตจริงเธอไม่มีวันได้เห็นอะไรแบบนี้หรอก นักเขียนโนเนมที่มียอดโหลดนิยายแบบอีบุ๊คแค่ไม่กี่เล่ม จะเอาปัญญาที่ไหนซื้อตั๋วเครื่องบินไปเที่ยว แค่เซเว่นหน้าปากซอย ยังไปได้อาทิตย์ละครั้งเลย เป็นชีวิตที่โคตรจะอาภัพเรื่องเงินทอง
“เจ้าออกไปเถอะ ถ้าเสร็จแล้วข้าจะเรียก”
“แต่ท่าน!”
“ข้าทำทุกอย่างเองได้ เจ้าแค่เตรียมชุดหนาๆไว้ให้ข้าก็พอ”
พูดจบก็ยืนมองจนกระทั่งหลิงหลินเดินออกไป ลงมือถอดชุดออกอย่างรีบร้อน ชุดถอดยากมากแต่เพราะความหนาวเหน็บ ทำให้ไม่มีเวลาให้บ่น เมื่อถอดเสร็จก็กระโดดลงไปในบ่อน้ำ จนน้ำในบ่อแตกกระเซ็นเป็นละออง บางส่วนแข็งเป็นเกร็ดน้ำแข็งทันที เพราะอากาศเย็นจัด
“ฮ่าๆ เคยอ่านแต่นิยายของคนอื่น ที่ทะลุมิติไปเป็นนางเอกบ้าง นางร้ายบ้าง นี่ฉันทะลุเข้ามาเองเลยเหรอ โคตรดีเลยอะ”
หญิงสาวหัวเราะอย่างชอบใจ แม้ตอนนี้เธอกำลังสิงอยู่ในร่างของนางร้าย ที่จะต้องตายในตอนจบของเรื่อง แต่เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด เธอเป็นคนเขียนเรื่องนี้เชียวนะ เรื่องอะไรจะพาตัวเองเดินไปพบจุดจบแบบนั้นล่ะ เธอจะเปลี่ยนมันให้หมด ทั้งจุดจบที่น่าเศร้า ทั้งบทบาทของตัวละครอย่างฟางซิน
ใบหน้าสวยหวานแย้มยิ้มดีใจ สายตาทอดมองทิวทัศน์ด้านนอกอย่างชื่นชม สวยงามจริงๆ เป็นทิวทัศน์ที่สวยงามมาก จนไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นโลกในนิยาย ถ้าหากไม่ต้องตายในตอนจบ ถ้าหากเรื่องราวมันเปลี่ยนไปตามใจเธอในตอนนี้ ก็อยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตโดดเดี่ยวที่โลกนั้นอีกแล้ว
ชีวิตของเธอที่ชื่อมินนี่นั้น เป็นชีวิตของเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ที่ดิ้นรนใช้ชีวิตมาด้วยตัวเอง ไม่มีปัญญาส่งตัวเองเรียนไปจนถึงระดับปริญญา จึงเรียนจบเพียงแค่ชั้นมัธยมปลาย ตามการศึกษาขั้นพื้นฐานที่รัฐบาลสนับสนุน
ใช้ชีวิตลำบากลำบนมาจนถึงยี่สิบสองปี มีเงินเก็บอยู่หนึ่งก้อน เลยตัดสินใจเอามันไปซื้อโทรศัพท์มาลองเขียนนิยาย ลองเขียนมาหลายแนว แต่ไม่แมสเลยสักเรื่อง ก็ขายได้แหละ แต่ไม่พอใช้จ่ายในแต่ละวัน ชีวิตที่เหนื่อยอย่างนั้น อยากละทิ้งไปก็บ่อยครั้ง แต่ก็ยังฝืนลุกขึ้นสู้มาตลอด ตอนนี้ดีใจมากถึงมากที่สุด ที่ได้มีโอกาสมาลองใช้ชีวิตในโลกใหม่ โลกที่นางร้ายคนนี้ร่ำรวยกว่าตัวเอง ฟางซินเป็นลูกสาวของขุนนางเชียวนะ แน่นอนว่าฐานะทางบ้านของนางร่ำรวยมาก
“ฮัดชิ่ว! ฮัดชิ่ว!”
เผลอคิดอะไรไปนาน จนลืมว่าตัวเองนอนแช่น้ำพุร้อนท่ามกลางหิมะโปรยปราย กว่าจะรู้ว่าควรขึ้นจากน้ำ ร่างกายก็ประท้วงหนักด้วยการจามอยู่หลายที คนที่ไม่เคยเป็นหวัดมาก่อน ถึงกับมุ่ยหน้า
ร่างกายของฟางซินบอบบางกว่าร่างกายเธอสินะ
หงึก หงึก!
ในขณะที่กำลังหยิบเสื้อผ้าที่สาวใช้นำมาวางไว้ให้ขึ้นมาสวม ฟันบนล่างก็กระทบเข้าหากันดังหงึกๆ ไม่รู้ว่าต้องใส่ชุดยังไง ตอนถอดว่ายากแล้ว ตอนใส่มันสิยากกว่า เมื่อร่างกายสั่นสะท้านเกินจะควบคุม จำต้องร้องขอให้คนด้านนอกเข้ามาช่วยเหลือ
“กึก! มีใคร มีใครอยู่ข้างนอกไหม!?”
แอ๊ด!
ประตูไม้สลักถูกผลักออกทันที คนที่เปิดประตูเดินเข้ามาหา เป็นสามีไม่ใช่สาวใช้อย่างที่ควร คนที่กำลังง่วนอยู่กับการใส่เสื้อผ้าหน้าแดงก่ำ รวบชายชุดเข้าหากันแน่น มองใบหน้าหล่อเหลาของสามีตาขวาง
“ข้าไม่ได้เรียกท่านนะคะ”
พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะสำหรับเธอ เขาคือชายแปลกหน้า แม้หน้าตาจะหล่อเหลาเหมือนพระเอกในซีรี่ย์จีนที่เคยดูก็เถอะ แต่เขาไม่ได้พิศวาสฟางซินนี่นา การมีชีวิตรอดในที่แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องให้พ่อตัวประกอบรูปหล่อคนนี้ช่วยก็ได้
“แต่ข้าได้ยินเสียงเรียก”
ร่างสูงกำยำขยับเท้าก้าวเข้าไปชิดอย่างรวดเร็ว ดึงคนที่หันหลังหนีกลับมาจนชิดลำตัว ก้มใบหน้าลงใกล้ สำรวจใบหน้าแดงก่ำน่ามอง รอยยิ้มประหลาดผุดขึ้นบนใบหน้า จนคนตัวเล็กกว่าเผลอมองจ้องไม่วางตา
หลิวหยางเกิดมาเพื่อฆ่าเธอชัดๆ ใบหน้าขาวนวล ดวงตาเฉี่ยวคมสีดำเหมือนน้ำทะเลลึก เวลาที่มุมปากนั้นขยับขึ้น มันขับให้ใบหน้าเย็นชาดูอ่อนโยน
ทำไมฟางซินไม่ชอบผู้ชายคนนี้นะ เขาน่าจะหล่อไม่แพ้อ๋องเฉินเลย เผลอๆอาจจะหล่อกว่าก็ได้เพราะเธอยังไม่เคยเห็นหน้าของอ๋องเฉิน ตอนนี้หลิวหยางเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในสายตาเธอ
Related chapters
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 3
“เจ้าอาบน้ำนานเกินไปหรือเปล่า”“คะ?”“ก็ผิวเจ้าแดง เหมือนจะมีไข้ด้วย”ผ่ามือหนายกขึ้นวางลงบนหน้าผาก รอยยิ้มมุมปากกับแววตาเจ้าเล่ห์ ทำให้คนมองเผลอคิดอีกแล้ว หลิวหยางไม่ได้รักเมียไม่ใช่เหรอ แต่ที่เขาทำอยู่นี่ มันมากกว่าคำว่ารักอีกมั้ง ทั้งท่าทีที่อ่อนโยน ทั้งแววตาแสนเจ้าเล่ห์แต่แฝงความอบอุ่นฟางซิน! ถ้าเธอไม่เอา ฉันเอานะ!“ก็ ก็ข้าอาบน้ำท่ามกลางหิมะนี่นา”ขยับร่างกายเข้าหาไออุ่น ที่แผ่กระจายออกมาจากร่างแน่นหนันของสามีตัวโต ชีวิตนี้เธอไม่เคยรู้จักผู้ชายเลย มันจะเป็นอะไรไหม ถ้าเธออยากจะลองสัมผัสดูสักครั้ง มันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ ในเมื่อฟางซินกับแม่ทัพหลิวหยางแต่งงานกันอย่างถูกต้องแล้ว เผลอๆอาจจะเคยร่วมหอกันไปแล้วก็ได้“เจ้าบอกว่าชอบนี่”นิ้วมือใหญ่เกี่ยววนบนไรผมเหนือหน้าผาก แววตาอ่อนแสงลง มองการกระทำคนตัวเล็กที่กำลังซุกตัวในแผ่นอกเงียบๆ กระชับมือถ่ายทอดไออุ่นให้ร่างเย้ายวนในอ้อมกอด กดริมฝีปากลงไปบนกลุ่มผมดำสนิทเบาๆปึก!“ข้า ข้าจะไปให้หลิงหลินแต่งตัวให้”ผลักแผ่นอกที่มอบไออุ่นให้ตัวเองออกห่าง หลงลืมไปแล้วเหรอว่าเขามีตัวละครลับที่เขาชอบอยู่ ถ้าหากเผลอเข้าใกล้จนหลงรักเขาขึ้นมา มันจะยุ่งยากไม่
Last Updated : 2025-02-04ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 4
“ท่านแม่ทัพงั้นหรือ?” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสติ“คะ?”ใบหน้าสวยเอียงเล็กน้อยอย่างเคยตัว คนตัวโตกว่าขยับไปนั่งหมิ่นเหม่อยู่ปลายเตียง เมื่อสามีไม่ยอมคลายข้อสงสัย เธอก็ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ท่าทางเหมือนจะลุกหนีไปของสามี ทำให้รีบคว้าชายชุดไว้แน่นอีตาสามีนี่งอนอะไรนักหนา พูดอะไรผิดหูอีกแล้วเนี่ย หน้าตึงบ่อยๆแบบนี้ ฟางซินเข้าใจว่าไม่รักก็ไม่แปลกหรอก“เจ้ามักจะเรียกข้าว่าสามี”“หา! ข้าเรียกท่านแบบนั้นจริงๆเหรอ?”“ใช่!”“ข้าเรียกท่านพี่ได้ไหมอะ เหมือนท่านจะอายุมากกว่าข้าเยอะอยู่นะ”“ท่านพี่งั้นหรือ ข้าไปเป็นพี่ชายของเจ้าตั้งแต่ตอนไหน” ใบหน้าดุดันหันกลับไปมอง ฟางซินตัวปลอมขนลุกไปทั้งตัวก็ใช่ไง เห็นเป็นพี่ก็ดีแล้วไหม ให้คิดเป็นอย่างอื่นมันไม่ดีมั้ง แม้เขาจะหน้าตาหล่อสุดๆ แล้วก็มีหุ่นน่าฟัดก็เถอะ แต่เธอไม่ชอบผู้ชายของคนอื่น ถ้าเกิดวันหนึ่งข้างหน้ายัยฟางซินตัวจริงเกิดกลับมา แล้วรู้ว่าเธอใช้ร่างกายทำอะไรกับเขาไปบ้าง นางคงจะโกรธน่าดู เอาเป็นว่ารอดูสถานการณ์ไปก่อนแล้วกัน นี่ก็เพิ่งจะไม่กี่วันเอง“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ข้าแค่รู้สึกอายที่จะเรียกแบบนั้นต่างหาก” ขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน กับอีแค
Last Updated : 2025-02-04ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 5
ร่างบอบบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ กระชับเสื้อคลุมเข้าหากันแน่น เดินผ่านทางเดินไปยังตำหนัก ที่ข้ารับใช้เคยบอกไว้ว่า เป็นห้องทำงานของท่านแม่ทัพ ห้ามเฉียดกายเข้าไปรบกวนการทำงานของเขาเด็ดขาดเมื่อเดินมาถึงจนหน้าห้องนั้น มือบางยกขึ้นผลักประตูโดยไม่สนเสียงห้ามปรามของนายทหารด้านหน้า เดินเข้าไปข้างในรวดเร็ว ยกมือวาดลงบนซีกหน้าข้างขวา ของคนที่เงยขึ้นมองสุดแรง จนใบหน้าหล่อเหลาหันไปอีกด้านเพี๊ยะ!“ท่าน! ท่านทำให้ข้าเกือบตาย! แต่พอข้าฟื้นขึ้นมา ก็ทำดีด้วยราวกับไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ท่าน…ฮึก! ท่านใจร้าย”น้ำตาไหลรวมขึ้นมาคลอหน่อย รวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็หยดแมะลงบนพื้นอย่างสุดจะกลั้นแม้ฟางซินจะถูกกำหนดให้รับบทเป็นตัวร้าย แต่ชีวิตนางก็ค่อนข้างน่าสงสาร นางแค่หลงรักอ๋องเฉินที่เข้ามาทำดีด้วย นางผิดที่เลือกใช้วิธีการแบบนั้นทำร้ายคนอื่น แต่ในช่วงชีวิตสุดท้ายนางก็สำนึกผิดอยู่นะ แล้วนี่ก็ยังไม่ถึงช่วงที่นางรังแกคนอื่นหนักหนาเลยด้วยซ้ำ ทำไมเขาต้องใจร้ายกับนางขนาดนี้“ออกไป!”เสียงตวาดดังขึ้นเพื่อขับไล่ข้ารับใช้ ที่ยืนรอดูสถานการณ์อยู่หน้าห้อง แต่คนที่ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้ากลับก้าวขาแทน มือเรียวเล็กยกข
Last Updated : 2025-02-05ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 6
“อื้อ หลิวหยาง ข้าเจ็บ เจ็บมือ”มองคนที่ผละริมฝีปากออกด้วยสายตาเว้าวอน ข้อมือทั้งสองข้างที่ถูกกำแน่น เป็นอิสระทันทีที่พูด ร่างกายถูกพลิกลงไปนอนบนเตียงนุ่มอีกครั้ง ตามด้วยจูบหอมหวาน วาบหวาม และเร่าร้อนกว่าเมื่อครู่“อื้อ!”คนไม่มีประสบการณ์ลุ่มหลงมัวเมาในรสจูบ จนไม่รู้สึกตัวยามที่โดนมือใหญ่ปลดเปลื้องชุดท่อนบนออก ริมฝีปากหนาเคล้าคลึงหยอกเย้าหนักๆ หวังดึงสติคนตัวเล็กให้หลงมัวเมาอยู่ในรสสัมผัส ไม่อยากให้นางคืนสติกลับมา ไม่อยากให้รู้ด้วยว่าตอนนี้ร่างกายของนางเปลือยเปล่าไปถึงไหนแล้ว“อือ อ๊ะ! หลิวหยาง ข้า ข้าหนาว หนาวมาก”ร้องประท้วงเมื่อความอบอุ่นจากร่างใหญ่ค่อยๆห่างออกไป ผิวเปลือยเปล่านวลเนียนต้องอากาศหนาวเย็น ร่างบอบบางสั่นสะท้านจนต้องห่อกายหนีความหนาวเหน็บ ดวงตาสีนิลจ้องมองคนที่ผละออกไปปลดชุดอย่างชั่งใจเธอไม่ได้ต้องการอะไรแบบนี้ แต่ร่างกายของฟางซินกลับไม่เป็นอย่างนั้น อ่อยระทวยไร้เรี่ยวแรง และเฝ้ารอสิ่งที่แม่ทัพหลิงหยางจะทำต่อจากจูบ“เจ้ากลายเป็นคนขี้หนาวตั้งแต่เมื่อไหร่”“ข้า ข้าหนาวจริงๆนะ”ใบหน้าสวยหวานบึ้งตึง ริมฝีปากมุ่ยลงเมื่อคนตัวโตไม่ยอมเชื่อ เธอไม่ได้ขี้หนาวหรอก เพียงแต่ไม่เคย
Last Updated : 2025-02-09ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 7
“ข้า …” ไม่ใช่!ทอดมองผู้ชายของคนอื่นด้วยแววเศร้าหมอง อิจฉาชีวิตของฟางซินเหลือเกิน นางเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อมทั้งรูปโฉมและทรัพย์สมบัติ พ่อของนางเป็นขุนนางใหญ่ ซ้ำยังรักและตามใจนางมาตั้งแต่เด็ก ถ้าหากไม่ต้องมาหลงรักอีตาอ๋องเฉิน จุดจบชีวิตนางก็จะไม่แย่เอาละฟางซิน ฉันจะทำให้เธอเป็นที่รักของอีตาหมีนี่แทน ชีวิตเธอจะได้ไม่ต้องจบลงตามต้นฉบับของนิยายที่ฉันเขียนบทไว้“หลิวหยาง ข้าต้องการท่านแล้ว”ผละมือออกจากสิ่งที่ทำ โน้มร่างเย้ายวนลงบนเตียงช้าๆ อ้าขาออกนิดๆ ดึงชายชุดท่อนล่างขึ้นอย่างมีจริตมารยา ก็แค่ใช้มารยาหญิงอ่อยหลิวหยางให้หลงรัก เท่านี้จุดจบก็ฟางซินก็เปลี่ยนไปแล้ว“อื้อ!”มือเล็กยกขึ้นลูบไล้บนกลีบเนื้ออวบอูม แหวกมันออกจากกันเบาๆ กรีดนิ้วเรียวยาวขึ้นลงช้าๆ น้ำหวานด้านในเริ่มไหลซึมออกมาเคลือบกลีบเนื้อสีหวาน สัมผัสมันได้จนต้องยกมือข้างนั้นขึ้นมาดู ใบหน้าเห่อเป็นสีแดงเพราะความอับอายเกิดมา 22 ปี เพิ่งจะเคยอ่อยผู้ชายนี่แหละ“เจ้า … ยั่วยวนข้าเองนะ”มือขวากำรูดแท่งเนื้อใหญ่ขึ้นลงช้าๆ อีกข้างดันเรียวขาเล็กกางออกไปอีก ขยับร่างเข้าไปแทรกอยู่ตรงกลางหว่างขาเรียวยาว มือว่างเอื้อมไปสัมผัสช่อเกสร
Last Updated : 2025-02-09ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 8
หลิงหลินเล่าให้เธอฟังว่า ปีนี้ฤดูหนาวไม่ค่อยรุนแรง ปกติหิมะจะขาวโพลนทั่วทุกพื้นที่ ความหนาของมันทำให้ออกไปไหนมาไหนได้ยาก โชคดีจริงๆที่ปีนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น ไม่อย่างนั้นเธอที่อยู่ในร่างของฟางซิน คงจะปรับตัวไม่ได้แน่“ข้าบอกเจ้าว่ายังไงฟางซิน!”ใบหน้าสวยหวานราวกับตุ๊กตาหันไปมอง ร่างใหญ่โตยืนหอบหายใจอยู่ริมขอบสระ ใบหน้าสวยหันกลับมาทิศทางเดิมอย่างไม่สนใจใยดี เพราะเขาหายไปก่อนนั่นแหละ ส่วนเธอก็แค่กลับมาอาบน้ำล้างคราบต่างๆที่ทำร่วมกับเขาก็เท่านั้นหมับ!“เจ้ารับปากข้าแล้วว่าจะไม่ดื้ออีก”คลุกเข่าลงบนพื้นไม้หนึ่งข้าง ใช้มือบังคับใบหน้าถือดีให้หันกลับมา มองใบหน้าสวยหวานพลางกัดฟันแน่น ฟางซินเป็นสตรีที่พูดดีด้วยไม่ได้เลยหรือไร ใยพูดดีแล้วนางถึงไม่ยอมฟัง“ข้าดื้อกับท่านตอนไหน ข้าก็แค่กลับอาบน้ำ ข้าปวดเมื่อยไปทั้งตัวเพราะท่าน”ดวงตาหวานช้อนขึ้นมองด้วยแววออดอ้อน มือหนาคลายออกจากใบหน้าเล็กทันที ร่างสูงใหญ่หยัดตัวลุกขึ้นยืน ถอดชุดออกไปจากตัวจนหมด หย่อนตัวลงในน้ำ ดึงรั้งร่างกายที่แช่อยู่ในน้ำมาก่อนเข้ามาชิดแผ่นอก แบ่งปันไออุ่นของตัวเองให้ร่างบอบบาง“ท่านไม่คิดเลยเหรอ ว่าข้าจะอาย ไม่คิดสินะ”“ข้าเห็น
Last Updated : 2025-02-09ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 9
“เจ้ารู้?”“ข้าแค่รู้สึกได้ ท่านไม่เคยใส่ชุดแบบนี้ให้ข้าเห็นเลยสักครั้ง ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย ท่านไม่ได้จะไปรบใช่ไหม”อ๋องเฉินเป็นตัวละครที่เธอวางให้เป็นฉลาด มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย เธอกลัวว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ กลัวเขาจะหลอกใช้หลิวหยางในการก่อกบฏชิงราชบัลลังก์ ทั้งๆที่อีกไม่กี่ปี อ๋องเฉินก็จะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์แล้ว ทำไมเขาถึงไม่รอเวลานั้นเงียบๆนะ มีปมอะไรที่เธอตั้งใจจะเขียนกันแน่คนอื่นเขาทะลุเข้ามาตอนที่นิยายจบลงไปแล้ว แต่เธอดันทะลุมาตอนที่นิยายเพิ่งจะเริ่มแต่ง ซ้ำยังรู้แค่พล็อตคร่าวๆของเรื่องเท่านั้น มันเป็นมิชชั่นที่โคตรยาก หน้าต่างสถานะเหมือนที่เคยอ่านเจอในการ์ตูนก็ไม่มีให้“เห้อ! เอาเป็นว่าเจ้าห้ามออกจากห้องเป็นอันขาด”ร่างกำยำในชุดเกาะเดินออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้ฟางซินภรรยาตัวปลอมมองตามด้วยความเป็นห่วง เมื่อคิดว่าต้องเป็นอ๋องเฉินแน่ๆ ก็เริ่มกระวนกระวายจนอยู่ไม่ติดที่ เดินวนไปวนมา อยากรู้เหตุผลที่เขามา ทั้งอยากเห็นหน้าผู้ชายที่นางร้ายคนนี้รักร่างแบบบางค่อยๆย่องออกจากห้อง หลิงหลินที่ปกติจะอยู่รับใช้ข้างกาย วันนี้ถูกคนของหลิวหยางไหว้วานให้ไปช่วยงานตั้งแต่เช้า ถือว
Last Updated : 2025-02-09ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 10
“เจ้ากลับไปได้แล้ว”“อื้อ ข้าคิดว่าข้าควรจะไปแล้วเหมือนกัน”แม้สามีจะพูดอยู่ใกล้ๆด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแววตาหวานเชื่อม แต่เธอรู้ว่าเขากำลังโกรธที่เธอขัดคำสั่งของเขา ผ่านฝ่ามือที่จับอยู่ข้างสะโพก แรงบีบไม่น้อยเลย เหมือนตั้งใจทำให้รู้ว่า เธอจะไม่โดนเพียงแค่นี้แน่ ถ้าหากยังไม่รีบออกไปจากที่นี่“หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะท่านอ๋อง”“ให้นางอยู่ก่อนสิ ชายาของข้าจะได้มีเพื่อนคุย”“นางไม่สบายอยู่ คงจะไม่เหมาะ หลิงหลิน พานายหญิงของเจ้ากลับไปพักผ่อนได้แล้ว”“เจ้าค่ะ”“อ๊ะ จุ๊บ! ข้าไปก่อนนะคะ ท่านพี่”ริมฝีปากบางกดลงไปบนแก้มสามีเร็วๆ เดินตามแรงดึงของสาวรับใช้ไป แอบหันไปมองคนในเรือนรับรองนิดๆ ก้มหน้างุดเมื่อสามีส่งสายตาดุๆตามหลังมาอุตส่าห์ทำตัวน่าอายต่อหน้าคนอื่นแท้ๆ แต่อีตาหมีไม่ยอมลดความโกรธลงเลยแฮะ ว้า! แย่จังเย็นวันนั้นหลิงหลินสาวใช้ประจำตัวเข้ามาแจ้งว่า ท่านอ๋องเฉินจะพักอยู่ในจวนสามวัน ใบหน้าไร้เครื่องสำอางบิดเบี้ยวขึ้นอย่างไม่ชอบใจ แค่อยู่วันเดียวเธอก็ไม่มีอิสระแล้ว นี่อยู่ต่อไปอีกสามวันเลย สงสัยเธอคงจะแห้งเหี่ยวเฉาตายอยู่ในห้องนี้เป็นแน่แอ๊ด!“อ๊ะ หลิวหยาง ท่านมาแล้วเหรอ”รีบลงจากเตียงนอนเด
Last Updated : 2025-02-09
Latest chapter
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 23
“ข้าต้องการอำนาจจากพ่อเจ้า เพื่อช่วยให้ท่านอ๋องขึ้นเป็นฮ่องเต้ ข้ายังหย่ากับเจ้าไม่ได้”หลิวหยางใช้เหตุผลนั้นกล่าวอ้างกับนาง เพราะมันเป็นเหตุผลเดียวที่สามารถรั้งให้นางอยู่ข้างตัว เนื้อในนางไม่ใช่ฟางซิน ถ้าหากทำการย้ายดวงจิตไม่สำเร็จ คนที่ต้องหายไปก็คือนาง ร่างกายของฟางซินก็ด้วย“ฮึก! ท่าน! ฮึก!”พูดไม่ออกจริงๆ นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่ปฏิเสธการแต่งงานใช่ไหม เหตุผลที่เก็บฟางซินไว้ ทั้งๆที่ไม่ได้รัก เธอต้องทำยังไงล่ะ ต้องทำยังไงถึงจะออกไปจากมิตินี้ได้ ปล่อยให้ฟางซินที่เป็นนางร้ายตาย เพื่อกลับไปยังโลกเดิม หรือดิ้นรนมีชีวิตอยู่กับความผิดหวัง สรุปแล้วที่ฟางซินต้องการตาย เพราะผิดหวังจากอ๋องเฉิน หรือเพราะชะตาชีวิตที่เป็นแบบนี้“ถ้าเข้าใจแล้วก็อยู่เงียบๆซะ”ใช้มือจับคนในอ้อมกอดออก วางลงบนพื้นแผ่วเบา ขยับไปยืนอยู่ไกลๆ เหมือนคนรังเกียจ ฟางซินมองร่างสามีผ่านม่านน้ำตา ปาดมันออกไปลวกๆ เปิดประตูห้องนอนของตัวเองออก“แล้วท่านจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับข้า”บานประตูปิดลง คนที่ยังคงยืนอยู่ด้านหน้าพรูลมหายใจออกมาแรงๆ คนกำหนดชะตาของนางคือเขาเอง ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามแผนการที่วางไว้ แต่ทำไมถึงอยากเลื่อนมันออกไป
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 22
“เจ้า! อย่าทำให้ข้าโกรธเคืองเจ้ามากไปกว่านี้เลยฟางซิน”“ข้าตัดสินใจได้แล้วล่ะหลิวหยาง ท่านไม่ต้องรับนางเป็นอนุหรอก ให้นางขึ้นมาเป็นฮูหยินแทนข้าเถอะ ข้าจะยื่นฎีกาถวายฝ่าบาท เพื่อหย่าขาดจากท่านในเร็วๆนี้”“เจ้า! เจ้าพูดอะไรนะ”“ข้าจะยื่นฎีกากับฝ่าบาท เพื่อหย่าขาดจากท่าน”เหมือนท้ายทอยโดนทุบด้วยหินหนัก ร่างสูงใหญ่ซวนเซจนต้องยกมือยึดกรอบประตูรถม้าไว้ ไม่ได้ต้องการให้ถึงขั้นหย่าร้าง การจะย้ายดวงจิตกลับเข้าร่าง คือดวงจิตอีกดวงต้องอ่อนแอ ซึ่งมันต้องใช้เวลาและใช้ตัวแปรหลายอย่าง แต่ต้องไม่ใช่การหย่าร้างแบบนี้“ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำแบบนั้นแน่”“ทำไม? เกิดหวงข้าขึ้นมางั้นเหรอ? ท่านรู้สึกเสียดายข้าขึ้นมาหรือไง?”ถามในสิ่งที่เป็นไปได้ยาก ตั้งแต่
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 21
ตกเย็นฟางซินนั่งเหม่ออยู่บนเตียง มองดวงตะวันค่อยๆลาลับดับแสงจากเส้นขอบฟ้า ใบหน้าสวยหวานยังคงหมองเศร้า แต่แววตาดูเด็ดเดี่ยวขึ้นกว่าเดิม การถูกคนที่รักหมางเมินเธอเป็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นญาติที่ตัดขาดเธอทันทีที่พ่อแม่เธอตาย เพื่อนๆที่เรียนมาด้วยกัน เธอชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว แค่เผลอไผลไปกับความใจดี และเสน่ห์ของผู้ชายที่ได้สัมผัสครั้งแรกในชีวิต ต่อไปนี้เธอจะไม่เป็นแบบเดิมแล้ว จะไม่เสียใจเพราะความรักที่ไม่มั่นคงนั่นอีกร่างบอบบางพยุงตัวเองไปที่เตียง มองหาผ้าบางๆที่พอจะใช้พันข้อเท้าได้ เมื่อมันไม่มีสิ่งที่ต้องการ ก็กระชากผ้าม่านที่ติดอยู่กับเตียงให้ขาด พันผ้ารอบข้อเท้าที่เริ่มบวมไว้ โดยใช้วิชาปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่ร่ำเรียนมาตอนอยู่มัธยม“เรียบร้อย! คอยดูเถอะหลิวหยาง ฉันจะเป็นผู้หญิงที่คุณรู้สึกเสียดาย”ถึงไม่เคยเปลี่ยนชีวิตตัวเองในสมัยที่ยังเป็นแค่มินนี่ แต่ข้อมูลเธอแน่นมาก ทั้งการเรียนแต่งหน้าเอย ทั้งสไตล์การแต่งตัวเอย เธอหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตอยู่ตลอด เพื่อนำมาใช้กับงานเขียนของตัวเอง คราวนี้ได้ใช้มันกับตัวเองสักทีชั่วโมงต่อมาแอ๊ด!ประตูไม้สลักลวดลายสวยงามถูกเปิดจากด้านใน ทหารสองน
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 20
“อ่า…นายหญิง! เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ ท่านเจ็บตรงไหน”สาวใช้เห็นเจ้านายร้องไห้ รีบลนลานเข้าไปถามไถ่อาการ คนถูกถามยิ่งสะอื้นหนัก มั่นใจว่าที่มอบให้เขามันคือความรักของเธอเอง ไม่ใช่ของฟางซินเธอเผลอใจรักหลิวหยาง เผลอรักสามีของนางร้ายฟางซิน ทั้งที่ไม่ควรทำแบบนั้นเลย“โธ่! นายหญิงคะ อย่าทำแบบนี้สิ บอกมาสิคะว่าเจ็บตรงไหน?”“ฮึก! ฮือๆ”“เกิดอะไรขึ้น?”น้ำเสียงเย็นชาดังมาจากด้านหลัง และไม่นานแม่ทัพผู้ได้ฉายาพระราชทานจากฮ่องเต้ก็ปรากฏตัว แต่ซูซ่านไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของท่านแม่ทัพ เพราะน้อยใจแทนเจ้านายสาวที่เพิ่งมารับใช้ ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆร่างบอบบาง พลางยกมือลูบแผ่นหลังเล็กขึ้นลง“ข้าถามว่าเกิดอะไรขึ้น!” น้ำเสียงก้องกังวานไปทั่วห้อง คนร้องไห้สะดุ้งแต่ก็ยังไม่หยุดหลั่งน้ำตา“ไม่ใช่เรื่องที่ท่านแม่ทัพต้องใส่ใจหรอกเจ้าคะ”ซูซ่านตอบอย่างไม่เกรงกลัว เรื่องที่ว่านายหญิงไม่ได้รับความโปรดปรานแล้ว แพร่กระจายออกไปตั้งแต่แม่ทัพหลี่พาหญิงอื่นมาเยือนวังหลวงด้วย ยิ่งรู้ว่าเขารับสตรีนางนั้นเป็นอนุภรรยา ข่าวลือที่ว่าลูกสาวท่านเสนาหมดความโปรดปรานยิ่งแพร่ไปไกล และขยายวงกล้วงอย่างรวดเร็วจนทั่ววังหลวง คนใ
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 19
“อ๊ะ! ข้าเจ็บ!”ร้องลั่นเมื่อข้อมือถูกกำและดึงขึ้นสูง แม่ทัพหนุ่มไล่สายตาสำรวจชุดของสตรีตรงหน้า นางยังสวมชุดเดิมกับที่เขาเห็นเมื่อคืน ซ้ำยังบางจนเห็นผิวบางส่วน นางไม่ควรพาร่างกายของฟางซินออกมาแบบนี้“เจ้าไม่รู้ตัวหรือไง ว่าไม่ควรออกมาทั้งที่สวมเสื้อผ้าบางขนาดนี้”“ท่านโกรธที่ข้าออกมาทั้งอย่างนี้ หรือโกรธที่ข้ามองนางแบบนั้น”เธอรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้น อาจจะเป็นคนสำคัญของหลิวหยาง ในตอนที่หลิงหลินเดินนำนางไป จึงเผลอใช้สายตาไม่พอใจมองตาม และคงเป็นเพราะแบบนั้น สามีตรงหน้าถึงได้มีท่าทีเหมือนโกรธ“อย่าหาเรื่องนางนะฟางซิน”“ทำไม?”“ข้ารับนางเข้ามาเป็นอนุแล้ว”คำตอบของสามี เหมือนคนเอามีดแทงเข้ากลางอก ถึงแม้ยุคสมัยนี้ การรับหญิงอื่นเข้ามาเป็นอนุภรรยา จะเป็นเรื่องปกติ สามารถทำให้ตั้งแต่ชนชั้นสามัญไปจนถึงกษัตริย์ แต่เขารับผู้หญิงอื่นเข้ามาเป็นเมียน้อยโดยไม่ถามความเห็นเธอก่อน มันไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ“โดยไม่ถามความเห็นข้าแม้แต่นิดเดียวนี่นะ!”“ข้าจำเป็นต้องถามเจ้าก่อนหรือไง ข้าเป็นเจ้าของจวน อำนาจทั้งหมดอยู่ที่ข้า”“หะ! เหอะ! เพราะนางสินะ นางใช่ไหมที่ทำให้ท่านเปลี่ยนไป!”“ข้าไม่เคยเปลี่ยนไป เจ้า
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 18
วันต่อมาขบวนของแม่ทัพหลี่ออกเดินทางต่อในช่วงสาย เดินทางไปเพียงหนึ่งชั่วยามก็หยุดพักที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง เมื่อจัดแจงเรื่องที่พักเสร็จเรียบร้อย แม่ทัพหลิวหยางก็หายไปพร้อมกับคนสนิท ฟางซินได้แต่นั่งถอนใจ รู้สึกได้ชัดเจนว่าช่วงนี้สามีตีตัวออกห่าง“เจ้ารู้ไหมหลิงหลิน ว่าท่านแม่ทัพไปไหน”“ไม่ทราบเจ้าค่ะนายหญิง”ถอนหายใจอีกครั้งเมื่อได้รับคำตอบ ร่างบอบบางลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้เก่า เดินออกจากบริเวณบ้านพักไปทางลำธารที่อยู่ใกล้ๆ สำรวจความลึกของลำธาร กระแสน้ำใสทำให้รู้ว่ามันไม่ได้ลึกมาก เดินไปนั่งลงบนโขดหินใหญ่ ถอดรองเท้าวางไว้ข้างตัว หย่อนเท้าลงไปในน้ำ แกว่งขาไปมาช้าๆ“นายหญิงคะ ใกล้ถึงเวลาเดินทางต่อแล้วเจ้าค่ะ”“อื้อ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”ตะโกนตอบกลับสาวใช้ไป ชักขาขึ้นจากน้ำ หยิบรองเท้าขึ้นมาสวม มองสายน้ำใสแจ๋วอีกครั้ง ขนอ่อนในกายลุกชูชั้น เมื่อใบหน้าที่เห็นในสายตา เป็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของตัวเอง มือเล็กยกขึ้นขยี้ตา ตาฝาดงั้นเหรอ หรือว่าจะเป็นวิญญาณของฟางซินมาบอกกล่าวอะไร“ฟางซิน! นั่นเจ้าใช่ไหม เจ้าต้องการบอกอะไรข้า ฟางซิน!”“นายหญิง! ท่านทำอะไรคะ!”หลิงหลินคว้าร่างที่กำลังชะโงกหน้าต่ำขึ้นมา ใบห
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 17
“หยุดรถม้า!”“เอี๊ยด!”รถม้าที่กำลังขับเคลื่อนช้าๆ หยุดสนิทลงทันที ประตูไม้ของรถม้าถูกทหารคนหนึ่งเปิดออก ร่างสูงใหญ่ในชุดออกรบพลิกตัวลงจากหลังม้า เดินไปหยุดอยู่หน้าประตู เอื้อมมือไปดึงคนข้างในออกมา“กรี๊ด! ท่านจะทำอะไรเนี่ย!”ร่างเล็กในชุดสีชมพูอ่อนปักลวดลายวิจิตร ซ้ำยังมีอัญมณีปักอยู่ตามเนื้อผ้า ความหนักของชุดไม่เป็นปัญหาตอนใส่ แต่จะเป็นปัญหาตอนสามีของร่างดึงออกไปนี่แหละ เขาใช้แรงดึงมหาศาล เธอกลัวว่าชุดงดงามนั่น จะเกี่ยวกับเนื้อไม้ของรถม้าขาด“เจ้าอยากมองมู่หลงใกล้ๆ หรือไม่”“? ทำไมข้าต้องอยากทำแบบนั้น ท่านเลิกทำตัวผีเข้าผีออกสักวันได้ไหม แค่นี้ข้าก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”ยกมือข้างที่เป็นอิสระคลึงเบาๆข้างศรีษะ การยืนเถียงกันกับสามี มีข้ารับใช้ทั้งหมดยืนฟังด้วย พวกเขาตัวแข็งทื่อ คงไม่เคยเห็นฟางซินทำตัวแบบนี้ใส่แม่ทัพหลิวหยาง หรือไม่ก็ตัวแข็งเพราะความกลัว กลัวว่าแม่ทัพผีบ้าจะหั่นคอเมียหมกไว้ในป่าแห่งนี้“เห้อ ไปนั่งกับข้า”พูดจบก็รั้งข้อมือเล็กออกเดิน ฟางซินรู้ว่าค้านไปก็เหนื่อยเปล่า จึงยอมตามไปเงียบๆ เมื่อถูกพามาหยุดยืนอยู่ข้างม้าศึกตัวใหญ่กว่าตัวเองหลายเท่า ก็รีบหลบเข้าด้านหลังของสามี
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 16
“ข้ารู้ว่าเจ้าในอ่อนกับนาง แต่เจ้าลืมสิ่งที่นางทำแล้วหรือ”“ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่เคยลืมว่านางทำอะไร”“เป็นอย่างนั้นก็ดี เจ้าไม่ต้องกังวล ทำสิ่งที่เจ้าควรทำ ข้าสัญญาว่าจะพานางกลับมาให้ได้”พูดจบร่างสูงก็หมุนตัว เดินผ่านร่างที่ยืนอยู่ออกไปจากห้อง โชคดีที่มีคนมาย้ำเตือน เขาเองก็เผลอใจอ่อนให้กับฟางซินไปไม่น้อย เพราะความสดใส และการดูแลเอาใจใส่ของนาง แต่มันจะเป็นได้เพียงแค่ความใจอ่อนชั่วครั้งคราวเพียงเท่านั้น และความรู้สึกสงสารเห็นใจให้แก่สตรี ไม่มีวันที่เขาจะรู้สึกกับนางมากไปกว่านี้ แม้นางจะทำดีแค่ไหน เขาก็จะไม่ลืมว่านางทำอะไรลงไปบ้างเช้าวันต่อมาร่างบอบบางบิดตัวไล่ความขี้เกียจ เพราะเมื่อคืนเข้านอนเร็วกว่าปกติ ตื่นขึ้นมาจึงรู้สึกสดชื่นสุดๆ ลงจากเตียงมองหาสาวรับใช้ เมื่อไม่เจอก็เดินหาวไปยังห้องอาบน้ำ ปลดเปลื้องชุดออกจากร่าง หย่อนตัวลงไปในบ่อน้ำร้อนขนาดใหญ่ ว่ายไปอยู่อีกด้าน มองความงดงามของทิวทัศน์ด้านนอกจ่อม! จ่อม!ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะคนที่สามารถลงบ่อน้ำนี้ได้ มีเพียงแค่เธอและเจ้าของจวนเท่านั้น แผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนที่ไม่ได้มากจากกระแสน้ำ ขยับตัวถอยมาด้านหลัง ให้แผ่นห
ทะลุมิติไปเป็นนางร้ายในนิยายตัวเอง ตอนที่ 15
“เจ้าจะไม่ทิ้งข้าใช่ไหมหลิงหลิน”ในเมืองหลวงมีผู้คนหลากหลาย หลิงหลินเป็นคนดีมีฝือมือ การที่นางมารับใช้ผู้หญิงที่ทำอะไรไม่เป็นเลยอย่างฟางซิน แถมยังทำตัวร้ายกาจน่าเอือมระอา กลัวว่าหลิงหลินจะซ่อนความไม่พอใจไว้ เมื่อกลับไปเยือนเมืองหลวงอีกครา นางจะทิ้งฟางซินไป“คะ? ทำไมนายหญิงถึงพูดกับข้าแบบนั้น”“ก็ … ข้าเคยทำตัวไม่ดีกับเจ้านี่นา”“คะ? ไม่เคยมีอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ เพราะแบบนั้นข้าจึงได้ขอติดตามท่านมายังไงล่ะคะ”“เป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ”“แน่นอนสิคะ”“อ่า แล้วเมืองหลวงอยู่ไกลแค่ไหนเหรอ ข้าจำไม่ค่อยได้ ข้ามาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว”รับบทเป็นคนสติฟั่นเฟือนไปอีกหนึ่ง แต่มันก็เป็นข้อมูลที่ควรรู้ ไม่กล้าถามซอกแซกมาตั้งแต่แรก ถ้ากล้านะ ป่านนี้เธอหาวิธีกลับโลกเดิมได้แล้วมั้ง“ท่านแต่งงานกับท่านแม่ทัพเมื่อต้นปีเจ้าค่ะ ส่วนเมืองหลวงอยู่ไกลแค่ไหนข้าก็ไม่รู้ แต่ใช้เวลาเดินทางแค่สามวันก็ถึงค่ะ”ถ้าแต่งงานกันตอนต้นปี ตอนนี้ก็ใกล้จะเวียนมาครบหนึ่งปีแล้วสินะ ส่วนการเดินทางที่ใช้เวลาสามวัน คงต้องรอดูวันเดินทางว่าใช้อะไรเป็นยานพาหนะ ยุคสมัยนี้ ถ้าไม่ใช้ม้า ก็คงเป็นวัว ขออย่าให้เป็นเกี้ยวที่ใช้คนแบกก็พอตกเย็น
