ตอนที่ 9

“เจ้ารู้?”

“ข้าแค่รู้สึกได้ ท่านไม่เคยใส่ชุดแบบนี้ให้ข้าเห็นเลยสักครั้ง ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย ท่านไม่ได้จะไปรบใช่ไหม”

อ๋องเฉินเป็นตัวละครที่เธอวางให้เป็นฉลาด มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย เธอกลัวว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ กลัวเขาจะหลอกใช้หลิวหยางในการก่อกบฏชิงราชบัลลังก์ ทั้งๆที่อีกไม่กี่ปี อ๋องเฉินก็จะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์แล้ว ทำไมเขาถึงไม่รอเวลานั้นเงียบๆนะ มีปมอะไรที่เธอตั้งใจจะเขียนกันแน่

คนอื่นเขาทะลุเข้ามาตอนที่นิยายจบลงไปแล้ว แต่เธอดันทะลุมาตอนที่นิยายเพิ่งจะเริ่มแต่ง ซ้ำยังรู้แค่พล็อตคร่าวๆของเรื่องเท่านั้น มันเป็นมิชชั่นที่โคตรยาก หน้าต่างสถานะเหมือนที่เคยอ่านเจอในการ์ตูนก็ไม่มีให้

“เห้อ! เอาเป็นว่าเจ้าห้ามออกจากห้องเป็นอันขาด”

ร่างกำยำในชุดเกาะเดินออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้ฟางซินภรรยาตัวปลอมมองตามด้วยความเป็นห่วง เมื่อคิดว่าต้องเป็นอ๋องเฉินแน่ๆ ก็เริ่มกระวนกระวายจนอยู่ไม่ติดที่ เดินวนไปวนมา อยากรู้เหตุผลที่เขามา ทั้งอยากเห็นหน้าผู้ชายที่นางร้ายคนนี้รัก

ร่างแบบบางค่อยๆย่องออกจากห้อง หลิงหลินที่ปกติจะอยู่รับใช้ข้างกาย วันนี้ถูกคนของหลิวหยางไหว้วานให้ไปช่วยงานตั้งแต่เช้า ถือว่าทางสะดวกมากสำหรับการแอบไปดูอ๋องเฉิน ผู้ชายที่ถูกเธอวางตัวให้รับบทพระเอกของเรื่อง

เดินแอบอย่างระมัดระวังมาเรื่อยๆ เมื่อใกล้จะถึงเรือนรับรองกลางน้ำ ก็รีบหลบซ่อนหลังต้นไม้ใหญ่ ผู้คนสวมชุดข้าหลวงล้อมรอบทั่วบริเวณ จนมองคนที่นั่งอยู่ด้านในไม่ชัด ครั้นจะขยับเข้าไปใกล้มากกว่านั้น ก็กลัวจะโดนจับได้ แม้ช่วงนี้หลิวหยางจะใจดี แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่า เขาจะไม่เป็นบ้าเป็นหลังใส่เธอ

ดวงตาสีอำพันของบุรุษที่นั่งอยู่ในศาลากลางน้ำ จ้องมองไปยังสตรีรูปร่างเล็ก ผมสีดำสลวยถูกปล่อยลงทั้งหมด ต่างกับจากสตรีนางอื่นๆ อาภรณ์ที่สวมใส่ลาดลายวิจิตรจนรู้ได้ว่า สตรีนางนั้นมิใช่ข้ารับใช้ในจวนแม่ทัพแน่ ใบหน้าสวยหวานดั่งตุ๊กตาแม้จะมองเห็นจากที่ไกลๆ ทำให้อ๋องเฉินรู้สึกสนใจในสตรีนางนั้น จนไม่มีสติฟังเรื่องที่แม่ทัพหลิวหยางพูด

“เรื่องที่ท่านอ๋องต้องการตรัสกับกระหม่อม”

พรึ่บ!

ยกฝ่ามือขึ้นห้าม เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้อยากรู้เกี่ยวกับสตรีนางนั้นมากกว่า

เมื่อถูกสั่งให้หยุดพูดกระทันหัน หลิวหยางก็มองตามสายตาอ๋องเฉินไป ใบหน้าคมคายตึงเครียด เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างของภรรยา ที่กำลังทำตัวลับๆล่อๆ แอบมองมาทางนี้อยู่

“นางเป็นใคร?”

“นางคือภรรยาของข้าพะยะค่ะ”

“อ๋อ ฟางซิน บุตรสาวของท่านเสนาฝ่ายซ้าย นางคือคนนั้นใช่ไหม ที่คนลือกันว่า จะถวายตัวเข้ามาเป็นสนมของข้า ตอนนั้นใบหน้าของนางไม่ได้งดงามเช่นนี้นี่”

ใบหน้าคนพูดกรุ้มกริ่มขึ้น ยกมือลูบริมฝีปากอย่างรู้สึกเสียดาย ทำไมถึงไม่เคยรู้มาก่อน ว่าเสนาฝั่งซ้ายมีบุตรสาวงดงามเช่นนี้ เหมือนว่าจะเคยเจอนางอยู่บ้าง แต่ตอนนั้นไม่เห็นว่านางจะงดงามอย่างตอนนี้เลย ใช่คนๆเดียวกันแน่หรือ

“เป็นเรื่องเข้าใจผิดขอรับท่านอ๋อง”

“อย่างนั้นหรือ ทำไมเจ้าไม่ให้นางมาพบข้าด้วยกันล่ะ หรือเจ้ากลัวเรื่องเข้าใจผิดจะกลายเป็นเรื่องจริง”

“นางไม่สบายอยู่ เกรงว่าจะทำให้ท่านอ๋องติดโรคจากนาง”

“นางก็ดูแข็งแรงดี ข้าอยากรู้จักภรรยาของแม่ทัพหลี่ อยากรู้ว่านางเป็นผู้หญิงแบบไหน ท่านแม่ทัพถึงได้ตัดสินใจแต่งงานด้วย”

ใบหน้าคมคายเครียดขรึม ยกมือสั่งให้คนของตัวเองเดินเข้ามาใกล้ กระซิบสั่งให้ไปตามภรรยาแสนดื้อรั้นมาเข้าเฝ้า ท่านอ๋องเจ้าเล่ห์ ที่ไม่อยากให้พบเจอกับฟางซินมากที่สุด

คนที่ถูกจับได้ว่าแอบขัดคำสั่งของสามี เดินคอตกตามคนในจวนไปยังเรือนรับรองกลางน้ำ มองได้แค่ทางเดินและปลายเท้าของตัวเอง พลางครุ่นคิดหาทางเอาตัวรอดจากบทลงโทษของสามีตัวโต แม้หลิวหยางจะไม่เคยตบตีตอนโกรธ แต่เขาอาจจะโกรธจนสั่งขังเธออีกก็ได้ ใครจะไปรู้

“อ๊ะ ถวายบังคมท่านอ๋อง”

ร่างบอบบางยกสองมือขึ้นทำท่าโค้งคำนับ เหมือนที่เห็นข้ารับใช้เคยทำกับตัวเอง แอบเหลือบมองหน้าสามีนิดๆ นี่เธอทำผิดมากเลยใช่ไหม  หลิวหยางถึงได้ทำหน้าตึงขนาดนั้น

“เจ้าคือฟางซินจริงๆหรือ? เราเคยเจอกันเมื่อไม่นานมานี้เอง เจ้าดูไม่เหมือนคนเดิมเลย”

เฉินต้าลี่ไล่สายตาสำรวจสตรีร่างบอบบางที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่ ใบหน้างดงามปราศจากเครื่องประทินผิว จึงให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปสินะ แต่ดวงตาของนางนั้นจำได้ว่าเคยเห็น สตรีตรงหน้าคือฟางซินจริงๆ เพียงแต่ดูต่างออกไปจากเดิม เพราะใบหน้าสะอาดสะอ้านและท่าทางเงอะงะของนาง

“เพราะหม่อนฉันป่วยละมั้ง”

แอบเหล่ตามองหาตัวช่วย แต่ไม่มีใครช่วยเธอเลย ไม่รู้พูดผิดหรือเปล่า แต่คำตอบดูเหมือนจะถูกใจอ๋องเฉินอยู่นิดๆ เห็นได้ชัดเจนว่าใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่เป็นถึงพระเอกของเรื่อง ฉายความพึงพอใจออกมา

พระเจ้าช่วย! อีตาอ๋องเฉินนี่หล่อสุดยอดเลยอะ ใบหน้าเรียวยาว ริมฝีปากกระจับสีแดงสด จมูกโด่งเป็นสัน แววตาดูอ่อนโยน คิ้วสีดำเข้มเฉียงขึ้นนิดๆ

 อืม~ หล่อเหลาสมเป็นพระเอก ให้ความรู้สึกอ่อนโยนกว่าสามี ที่นั่งทำตาขวางอยู่ตรงนั้นลิบลับเลย

แล้วท่านพี่จะทำหน้าโหดเพื่อ ?  กลัวคนไม่รู้หรือไงคะ ว่าท่านเป็นเทพสงครามอะ

“เจ้าออกมาทำไม เจ้าป่วยอยู่ไม่ใช่หรือ?”

เอ่ยถามภรรยาเสียงเรียบ คนถูกถามรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าสามีกำลังตำหนิตัวเองอยู่ รู้สึกกลัวแต่ก็ยังยิ้มสู้ ขยับตัวเข้าไปใกล้สามี ถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ เผยรอยยิ้มกว้างขึ้น เมื่อคิ้วหนาขมวดมุ่นฉายความสงสัย

“ข้า ก็ข้าคิดถึงท่านมากนี่นา”

“เจ้า! พูดอะไรน่าอายต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้”

“… ก็ช่างสิ ข้าคิดถึงท่านจริงๆนี่นา”

กระซิบข้างใบหูให้ได้ยินกันแค่สองคน ใช้จังหวะนั้นจับตามองผู้ชายที่ฟางซินอยากเสนอตัวไปเป็นสนมด้วย เขาหล่อเหลาน่าหลงใหลจริงๆ ไม่แปลกใจเลยทำไมฟางซินถึงได้ยึดติดกับเขานักหนา

หมับ!

“มองอะไรของเจ้า!”

“ข้า ข้ามองพระชายาต่างหาก”

แถไปเรื่อย ก่อนจะเบนสายตาไปมองผู้หญิงที่นั่งเงียบราวกับเป็นเพียงดอกไม้ประดับแจกัน ลู่เสียนเป็นผู้หญิงสวยมากๆ ดวงตากลมโตเหมือนกวางสาว ผมสีดำยาวถูกจัดแต่งเป็นทรง ใบหน้าแต่งแต้มเข้มจัดตามเทรนนิยมของยุคสมัย  นางสวยเหมือนรูปวาด แต่มองแล้วกลับให้ความรู้สึกน่าเบื่อ