ตอนที่ 7

“ข้า …”  ไม่ใช่!

ทอดมองผู้ชายของคนอื่นด้วยแววเศร้าหมอง อิจฉาชีวิตของฟางซินเหลือเกิน นางเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อมทั้งรูปโฉมและทรัพย์สมบัติ พ่อของนางเป็นขุนนางใหญ่ ซ้ำยังรักและตามใจนางมาตั้งแต่เด็ก ถ้าหากไม่ต้องมาหลงรักอีตาอ๋องเฉิน จุดจบชีวิตนางก็จะไม่แย่

เอาละฟางซิน ฉันจะทำให้เธอเป็นที่รักของอีตาหมีนี่แทน ชีวิตเธอจะได้ไม่ต้องจบลงตามต้นฉบับของนิยายที่ฉันเขียนบทไว้

“หลิวหยาง ข้าต้องการท่านแล้ว”

ผละมือออกจากสิ่งที่ทำ โน้มร่างเย้ายวนลงบนเตียงช้าๆ  อ้าขาออกนิดๆ ดึงชายชุดท่อนล่างขึ้นอย่างมีจริตมารยา ก็แค่ใช้มารยาหญิงอ่อยหลิวหยางให้หลงรัก เท่านี้จุดจบก็ฟางซินก็เปลี่ยนไปแล้ว

“อื้อ!”

มือเล็กยกขึ้นลูบไล้บนกลีบเนื้ออวบอูม แหวกมันออกจากกันเบาๆ กรีดนิ้วเรียวยาวขึ้นลงช้าๆ น้ำหวานด้านในเริ่มไหลซึมออกมาเคลือบกลีบเนื้อสีหวาน สัมผัสมันได้จนต้องยกมือข้างนั้นขึ้นมาดู ใบหน้าเห่อเป็นสีแดงเพราะความอับอาย

เกิดมา 22 ปี เพิ่งจะเคยอ่อยผู้ชายนี่แหละ

“เจ้า … ยั่วยวนข้าเองนะ”

มือขวากำรูดแท่งเนื้อใหญ่ขึ้นลงช้าๆ อีกข้างดันเรียวขาเล็กกางออกไปอีก ขยับร่างเข้าไปแทรกอยู่ตรงกลางหว่างขาเรียวยาว มือว่างเอื้อมไปสัมผัสช่อเกสรสีสด แตะไต่วนเวียนทั่วกลีบเนื้อเนียนนุ่ม ความเปียกชุ่มจากร่องหลืบสีแดงสด บ่งบอกถึงความพรักพร้อมของร่างกาย ลำเนื้อสีชมพูอ่อนจ่อเข้าใกล้หน้าทางเข้า

“อื้อ หลิวหยาง เบาๆ นะ อ๊า! ท่าน ข้าบอกให้ท่านเบาไง”

เมื่อมังกรตัวใหญ่ยักษ์แทรกเข้ามาในร่าง มือเล็กก็ระดมทุบอกสามีอย่างแรง เจ็บปวดจุดที่ถูกแท่งเนื้อใหญ่รุกรานจนแทบจะขาดใจ แต่คนที่อยู่ด้านบนไม่มีแววเห็นใจเลย เขามองหน้าเธอด้วยรอยยิ้ม

อยากจะบ้าตาย! อีตาหมีนี่กำลังภูมิใจอะไรอยู่

“ข้านึกว่าเจ้าเคยกับท่านอ๋องเฉินแล้ว”

“ฮึก! ข้าจะไปเคยได้ยังไง ถ้าข้าผ่านมือคนอื่นมาแล้ว ข้าคงไม่มีหน้ามาแต่งงานกับท่าน”

ใบหน้าเหง้างอนมองสามีอย่างถูกต้องสมบูรณ์ตาขวาง ขยับสะโพกหนีแต่ถูกมือใหญ่เอื้อมมายึดไว้ มือขวาลูบไล้เข้ามาใกล้จุดกระสันกลางกาย ร่างเล็กกระตุกเกร็ง ความเสียวซ่านวิ่งปราดไปทั่วร่าง ใบหน้าสวยหวานแดงปรั่ง ความต้องการเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี

“อื้อ หลิวหยาง เมื่อไหร่ท่านจะขยับ”

“อือ ข้าจะขยับเดี๋ยวนี้แหละ”

“อ๊ะ อ๊า”

เอวสอบขยับเนิบนาบ เพื่อทำให้ร่องเกสรคับแน่นด้านในคุ้นชินกับร่างกายใหญ่โตของตัวเองเสียก่อน สันกรามแกร่งขบเข้าหากันจนขึ้นสันนูน ความคับแน่นของกลีบเกรส บีดรัดจนบางอย่างจะปริแตกออกมา จากที่ตั้งใจจะทำอย่างรุนแรง กลับกระแทกเอวเข้าหาร่างบอบบางอย่างอ้อยอิ่งและนุ่มนวล

ตับ ตับ!

“อ๊ะ อร้าย~”

เสียงดังน่าอายปะปนกับเสียงครางซ่าน ประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตของคนอื่นไม่ได้แย่เลย เธอคิดว่ามันคงจะเจ็บ เพราะร่างกายส่วนนั้นของหลิวหยางช่างใหญ่โตมโหฬาร แต่พอมันได้เข้าไปอยู่ด้านในตัวเธอจริงๆ มันกลับรู้สึกดีมากๆ

“อ๊ะ อ๊าง หลิวหยาง ท่านอย่าขยับอย่างนั้นสิ”

อยู่ดีๆจังหวะก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากเนิบนาบเป็นเร่งเร้าจนเต้าอวบทั้งสองข้างขยับขึ้นลงตามแรงกระแทก เสียงห้ามปรามราวกับเสียงเร่งเร้า ไม่เพียงแต่แม่ทัพหนุ่มไม่ฟัง เขายังกระแทกเอวเข้าหาอย่างรุนแรง แก่นกายแข็งด้านในแข็งขึ้นกว่าเดิม จากนั้นไม่นาน สายธารแห่งความปิติก็หลั่งไหลเข้ามาในร่าง พร้อมกับการกระตุกเกร็งของเธอ

“อ๊ะ! อร๊าง!”

“ฟางซิน เจ้าเสร็จสมเพราะข้าหรือไม่?”

น้ำเสียงห่วงใยกระซิบถามอยู่ข้างหู คนที่หอบหายใจอยู่เมื่อครู่ หันมามองตาเขียว มันควรถามผู้หญิงเหรอคะท่านแม่ทัพ ไม่สิ ท่านสามี เรื่องแบบนี้ท่านไม่ต้องถาม เพราะข้าก็ไม่รู้จะตอบท่านยังไง

“ข้า ข้าหนัก”

ผลักอกสามีไว้เบาๆ โถมตัวลงมาได้ ตัวใหญ่ยังกับหมี ฟางซินตัวเล็กนิดเดียว ไม่กลัวนางหายใจไม่ออกบ้างหรือไง

“เมื่อกี้ข้าก็ทับ เจ้าไม่เห็นบ่นให้ข้าสักคำ”

“ก็ท่านเสร็จไปแล้วนี่ ตอนนี้ท่านควรลุกออกไปจากตัวข้าได้แล้ว ข้าจะกลับห้อง”

“เจ้าอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวข้าให้คนยกสำรับเข้ามา”

พูดจบร่างกำยำสมชายชาตรี ก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่มาสวม ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมามองร่างเย้ายวนบนเตียง เดินกลับมาสวมเสื้อผ้าหลุดลุ่ยกลับเข้าที่เดิม ใบหน้าดั่งปฏิมากรรมมองใบหน้าสวยหวานนิดๆ ใบหน้าที่ไม่เคยเผยความคิดด้านในให้คนอื่นรู้ ทำให้คนถูกมองหน้ามุ่ย

“ข้า ข้าจะท้องหรือเปล่า”

ถามในสิ่งที่ตัวเองกังวล ไม่รู้ยุคนี้เขาคุมกำเนิดกันแบบไหน เมื่อกี้อีตาหมีก็ปล่อยเข้ามาข้างในทุกหยด เธอยังไม่อยากท้อง เพราะไม่รู้ว่านิยายเรื่องนี้ มันต้องดำเนินไปในทิศทางไหนกันแน่

“เจ้า…. ไม่ท้องหรอก”

ตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้คนฟังนั่งมองตามแผ่นหลังอย่างไม่เข้าใจ ว่าผีอะไรเข้าสิงถึงได้พูดเสียงห้วนแบบนั้น เสียเวลาคิดไม่นานก็จัดการแต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่าเดิม เรียนรู้จากหลิงหลินมาแล้วว่าชุดพวกนี้ต้องใส่มันยังไง

“อ๊ะ! โอ้ย!”

ร่างบอบบางหยัดตัวลุกขึ้นยืน ร้องโอดโอยยกมือทุบสะโพกแรงๆ  เมื่อร่างกายทนกับความปวดร้าวได้ ก็ก้าวเดินออกไปจากห้อง กวาดสายตามองหาสามี ไม่เจอก็รีบสาวเท้ากลับห้องด้วยความน้อยใจ

อีตาหมีบ้า ทำไมต้องทำหน้าตึงใส่เธอตลอดด้วยก็ไม่รู้ ยิ้มบ่อยๆไม่ได้หรือไง เวลาเขายิ้มมันน่ารักมากเลยล่ะ แค่ยิ้มมุมปากก็ได้ แต่นี่เห็นเธอทีไรชอบทำหน้าดุใส่ ขนาดเมื่อกี้เพิ่งมีอะไรกันเสร็จแท้ๆ ยังไม่แคล้วทำตาขวางใส่เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น  หึ่ย! หงุดหงิดที่สุดเลย

แอ๊ด! ปึ่ง!

เสียงประตูที่เปิดและปิดลง ทำให้ข้ารับใช้ที่ง่วนอยู่กับการเตรียมชุดหันมามองอย่างดีใจ หลิงหลินรีบถลาเข้ามาใกล้ สำรวจร่างเจ้านายที่หายไปนานกว่าหนึ่งชั่วยามด้วยความเป็นห่วง

“นายหญิง ท่านแม่ทัพทำอะไรท่านหรือเปล่า”

“ไม่! ข้าจะไปอาบน้ำ!”

พูดจบก็เดินหนีไปทางห้องอาบน้ำ ถอดชุดทั้งหมดออกจากตัว ก้าวเดินไปหย่อนร่างกายเหนื่อยล้าลงในน้ำอุ่น ทอดมองทิวทัศน์สวยงามด้านนอกอย่างเคย หิมะละลายหมดแล้ว บอกให้รู้ว่าฤดูกาลต่อไปคือฤดูใบไม้ผลิ ตอนแรกที่เข้ามา เธอนึกว่าเพิ่งจะเข้าฤดูหนาว แอบกังวลว่าตัวเองอาจจะหนาวตาย ตอนนี้ตัดเรื่องหนาวตายไปได้เลย