ทนความคิดถึงไม่ไหว

ความปากแข็งทำให้ต้อมต้องอยู่เพียงลำพังมีเพียงความเหงาเพิ่มเข้ามา ในพรุ่งนี้เขาจึงตัดสินใจที่จะไปหาคงเดชยังกรมป่าไม้ ซึ่งเขาไม่แน่ใจจะเจอหรือไม่แต่ยังดีกว่ารออยู่อย่างนี้แบบไม่มีความหวัง ก่อนวันไปได้โทรหาคงเดช โดยเตรียมเหรียญสิบ เหรียญห้า เหรียญบาทมาอย่างเต็มกระเป๋า

ต้อมยืนรอคิวหน้าตู้โทรศัพท์สาธารณะ เขาเสียเวลาไปประมาณสามนาทีกว่าจะได้เข้าไปในตู้โทรศัพท์ เมื่อเข้าไปในตู้โทรศัพท์เขารีบยกหูโทรศัพท์ทันที พร้อมหยอดเหรียญใส่อย่างรวดเร็ว รอปลายสายด้วยใจระทึกแต่ไม่มีคนรับ เขาโทรอยู่สองสามรอบยังเหมือนเดิม

“ทำไมไม่รับโทรศัพท์นะ” ต้อมบ่นพึมพำแล้วพลันเห็นคนยืนรอต่อคิวสองคน

ด้วยความเกรงใจต้อมจึงหยิบเบอร์เพจเจอร์ และรีบโทรไปทันทีเพื่อส่งข้อความหาคงเดช เวลาไม่นานคอลเซนเตอร์รับทันที ต้อมจีงรีบบบอกข้อความที่จะส่งอย่างรวดเร็วเพราะเกรงใจคนยืนรอคิว

“พุร่งนี้เราไปหากรมป่าไม้ได้ไหม หรือไม่ส่งข้อความกลับ xxxxxxxx จากต้อม” ต้อมรีบวางโทรศัพทันทีและรีบออกจากตู้โทรศัพท์อย่างไว

ต้อมนอนรอข้อความทางเพจเจอร์จนหลับไป เพราะไม่มีการตอบกลับแต่อย่างใด จนกระทั่งเช้ายังไม่มีข้อความเข้ามา ด้วยความคิดถึงและอยากบอกความในใจเขาจึงตัดสินใจไปพิษณุโลก และจะโทรหาอีกครั้งหรือไม่จะลองไปยังกรมป่าไม้ดู เขาจึงไม่รอช้าไปยังพิษณุโลกทันที

เมื่อต้อมมาถึงยังชานชาลาปลายทาง เขาจึงรีบเดินไปยังตู้โทรศัพท์ แต่เสียงเพจเจอร์ดังขึ้นต้อมจึงรีบเปิดดูอย่างรวดเร็ว เมื่อได้อ่านข้อความนั้นถึงกับอึ่งหน้าเปลื่ยนสี

“วันนี้เราไม่ว่างนะ จาก คงเดช”

ความหวังที่ได้เจอหมดสิ้นในวันนี้ จะกลับบ้านก็ยังกลับไม่ได้ เพราะเวลารถไฟออกอีกตั้งหลายชั่วโมง จะปหาก้องที่ห้องก็กลัวโดนไล่ออก หรือไม่อาจโดยก้องลวนลาม ต้อมจึงตัดสินใจไปเดินห้างสรรพสินค้า นานๆ ครั้งกว่าต้อมจะได้เดินมาเที่ยว วันนี้เขาจึงเดินเล่นจนทั่วและได้เข้าร้านเสื้อผ้ากีฬา ด้วยความคิดจะซื้อให้คงเคชเพราะจำได้ว่าชอบใส่ ในสุดสัปดาห์ถัดไปต้อมจะบุกไปหาถึงที่พร้อมของฝาก ในขณะกำลังเลือกซื้อเสื้อกีฬา โดยเฉพาะชุดนักฟุตบอล แต่แล้วเขาต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“เอาชุดไหนเลือกได้เลยนะ”

“ผมเอาชุดนี้ครับ”

ต้อมได้ยินเสียงนั้นเขาเก็บชุดฟุตบอลเข้าที่ทันที แล้วเดินอ้อมไปยังล็อคเสื้อผ้าตรงหน้า เมื่อเดินไปถึงปลายล็อคสายตาอันเล็กหรี่เบิกกว้างทันที เพราะภาพตรงหน้านั้นคือหนุ่มใหญ่กับคงเดชกำลังยืนเลือกซื้อชุดนักฟุตบอล

“ซื้อได้อีกนะ”

“พอแล้วครับ แค่นี้ก็ใส่ไม่หมดแล้วครับ”

“ถ้าอย่างงั้นเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”

“ครับ”

ภาพตรงหน้าสะท้อนความรู้สึกจนปวดร้าวอย่างสุดทานทน ต้อมยืนนิ่งอ้าปากค้างตาเบิกกว้าง ใจเต้นระรัวมือสั่นระริก ใจระทมทุกข์อย่างที่สุด ยิ่งเห็นคงเดชเดินดุ่มๆ มายังตรงหน้า ด้วยความรู้สึกตอนนี้อย่างจะหลบหลีกให้พ้นทาง แต่ไม่สามารถจะทำได้เพราะช่างกะทันหันและยืนนิ่งจนลืมตัว

สายตาที่มองเสื้อเรื่อยทางมาจนประจันหน้ากับต้อม คงเดชนั้นเกิดอาการเช่นเดียวกันเพียงได้เห็นหน้าต้อม สายตาสองคู่แสดงความรู้สึกออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้อย่างไม่ต้องพูดออกมาแต่อย่างใด

“เพื่อนเหรอ” หนุ่มใหญ่แสดงท่าทางสงสัยออกมาอย่างชัดเจน และอดแปลกไม่ได้ว่าทั้งสองต้องมองตากันขนาดนั้นยังไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คนเดียว

“ครับสมัยเรียน” คงเดชพยายามเปลื่ยนสีหน้าทันที แสดงรอยยิ้มออกมาเพื่อกลบเกลือนอะไรบางอย่างภายในใจ

“ถ้างั้น ชวนไปกินข้าวด้วยกันสิ” หนุ่มใหญ่ยิ้มให้ต้อมด้วยความจริงใจ พร้อมหันมาทางคงเดชเพื่อฟังคำตอบ

“ไม่เป็นไร ผมกำลังจะกลับพอดีครับ เราไปก่อนนะ” ต้อมปราดสายตามองคงเดชแวบหนึ่งแล้วเดินจากไปอย่างคอตกไร้ความรู้สึก

ใจต้อมนั้นร้อนรนสุดจะทานทนอย่างหมดหวัง เขาเดินกลับไปยังชานชาลารถไฟอย่างเหม่อลอย จนไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามาถึงตอนไหน มารู้ตัวอีกทีได้เห็นผู้คนต่างเดินกันขวักไขว่ จนรู้สึกตาลาย แต่ยังพอมองหาเก้าอี้นั่งเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ได้

ต้อมนั่งนิ่งๆ อย่างไร้ความรู้สึกรู้สา ห้วงความคิดไร้สิ่งอยู่ในจิตใจ สองตามองตรงไปอย่างไร้จุดหมาย ความฝันความจริงที่อยากบอกได้สายเกินไป อย่างไม่มีวันหวนกลับมาเช่นเดิม

ร่างกายไม่ได้บอบซ้ำแต่ใจนั้นระทมไปทั้งตัว ต้อมนอนคิดเรื่องราวเมื่อกลางวันที่เกิดขึ้น ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจตัวเอง ทำไมปากหนักไม่บอกรักตั้งแต่ในสมัยเรียน ปล่อยเวลาให้เนิ่นนานจนสายเกินไปในความรู้สึกนึกคิดห้วงคำนึง ต้อมพยายามหลับตาเพื่อจะไม่ได้รู้ซึ้งถึงความรู้สึกนี้ แต่เขาไม่สามารถทำได้อีกต่อ ดวงตาที่หลับต้องลืมขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อรับความเจ็บปวดรวดร้าวอีกครา

ต้อมลุกขึ้นนั่งแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้คิดเรื่องราวที่ผ่านมา สายตาคู่ที่เศร้าสร้อยได้มองไปยังหัวเตียงแล้วหยิบจดหมายจากแหวนเพื่อนรัก ที่ส่งมาถึงเมื่อตอนเย็นแต่ด้วยกำลังเสียใจกับเหตุการณ์เมื่อกลางวันจึงยังไม่ได้เปิดอ่าน ต้อมจึงหยิบมาฉีกซองและดึงกระดาษข้างในออกมาอ่าน

สวัสดีต้อมเพื่อนรัก

เราสบายดีนะ ตอนนี้เราจะไปทำงานที่ภูเก็ตนายไปด้วยกับเราไหม แต่ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะเขียนจดหมายมาหานายอีก ตอนแรกกะจะส่งข้อความทางเพจเจอร์ แต่ส่งได้น้อย สู้เขียนจดหมายหากันไม่ได้ ถ้าเราถึงภูเก็ตแล้วจะส่งที่อยู่ไปให้นะ ส่วนปิ่นทำงานอยู่บ้าน และไอ้จืดไปทำงานในกรุงเทพ ก็ไม่รู้ทั้งคู่จะสมหวังในรักหรือเปล่า เพราะต้องแยกกันอยู่

แล้วนายล่ะมีแฟนใหม่หรือยัง ถ้ายังไม่มีก็มีซะเพราะเมื่อหลายวันก่อนเราเจอคงเดชที่เพชรบูรณ์ มากับหัวหน้าที่ทำงานของมัน มาประชุมสัมมนาอะไรนี่แหละ เพราะไม่ชอบไอ้แก่นั่น เราเลยไม่อยากคุยกับมันและสายตาไอ้แก่นั่นมองเราอย่างดูถูกดูแคลน เราเลยไม่ได้สนใจและเราหวังว่านายจงลืมคงเดชซะ ถ้ามีใครเข้ามาในชีวิตก็ดูดีๆ ก่อนตัดสินใจรักเขานะ

ท้ายนี้เราหวังว่านายจะมีความสุขนะ ส่วนเรามีความสุขดี และกำลังจะมีความสุขในไม่ช้า

จาก แหวน

ปล.เบอร์เพจเจอร์xxxxxxxx

ต้อมพับจดหมายใส่ซองไว้ตามเดิม เมื่อได้อ่านจดหมายจากแหวนความทุกข์ที่มีอยู่เพิ่มมากขึ้นเป็นอีกหลายเท่า จนคิดไปว่าถ้าเจอคงเดชอีกครั้งอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน แต่ในเมื่อเขาคิดอีกทีจะมีประโยชน์อันใด ถ้าเกิดเป็นสิ่งที่เขาและแหวนคิดนั้นจะสร้างความเจ็บปวดให้หนักกว่าเดิม ต้อมไม่รู้จะทำเช่นไรเขาจึงล้มตัวลงนอนและพยายามข่มตาให้หลับ

สองขางอขึ้นมือทั้งสองกอดเข่าไว้ ส่วนปลายคางเกยเข่าไว้ สองสายตามองไปยังโทรศัพท์มือถือ ส่วนในห้วงคำนึงกำลังเลิกคิดเรื่องราวที่ผ่านมา และอยากจะโทรหาคงเดชอีกครั้ง สองขาจึงเปลื่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิมือซ้ายหยิบมือถือ ขึ้นมากดเข้าไลน์แล้วเลื่อนหาชื่อคงเดช ต้อมตัดสินใจสองสามวินาทีก่อนกดโทรออก

“ฮัลโหล” ปลายสายรับเสียงราบเรียบ

“ทำอะไรอยู่”

“เล่นมือถืออยู่มีอะไรเหรอถึงโทรมา”

“เปล่า นั่งอยู่เฉยๆ ไม่รู้จะทำอะไรเลยโทรมาหานาย” ต้อมรู้สึกหน้าชานิดหน่อย

“นายนี่ดีจังเลยนะ ไม่มีภาระอะไรให้ได้คิด ไม่เหมือนเรามีครอบครัวภาระเลยเยอะ วันๆ นอกจากทำงาน และ คิดถึงอนาคตของลูกๆ”

“ชีวิตนายก็ดีนะ มีลูกให้ได้ชื่นใจแต่เราไม่มีใครเลย”

“ทำไมไม่หาใครสักคนล่ะ ยังทันอยู่นี่ไม่ได้แก่เกินไป”

“ไม่หรอก ถ้ามีคงมีนานไปแล้วแหละ พูดไปก็ตลกนะเราเจอกันเรื่อยๆ ช่วงแรก เรายังจำได้อยู่เลยหลังเรียนจบได้ไม่นาน เราเจอนายที่พิษณุโลกสองครั้ง เอ๊ะ ว่าแต่นายมากับใครนะเราจำไม่ได้แล้ว” ต้อมกลั้นใจพูด ด้วยความสงสัยและอยากรู้คำตอบจากปากคงเดช

“หัวหน้างานเราไง” คงเดชพูดห้วนๆ

“อืม ตอนนี้ยังได้ติดต่อกันอยู่ไหม”

“ไม่ได้ติดต่อนานแล้ว ตั้งแต่เราหมดสัญญาจ้าง ถามทำไมเรื่องมันก็นานมาแล้ว นายสงสัยอะไรเหรอ”

“เปล่า เราจะไปสงสัยอะไรนายล่ะ”

“บางเรื่องลืมไปบ้างก็ดีนะ ว่าแต่นายนั่นแหละ หลังจากทำงานในพิษณุโลกไปทำงานที่ไหนต่อ”

“เราเข้ากรุงเทพนายล่ะ”

“เราอยู่นิคมที่ระยองจนถึงปัจจุบัน”

“ไม่เหมือนเรา อยู่กรุงเทพพักหนึ่งแล้วไปอยู่ทางเหนืองสองสามจังหวัด จนมาอยู่ที่เชียงใหม่”

“ใช้ชีวิตคุ้มเลยเนอะ คงจะผ่านมาเยอะ” น้ำเสียงของคงเดชแกมประชด

“ชีวิตคนเรามันก็ต้องผ่านอะไรมาบ้างทั้งนั้นแหละ รวมทั้งนายด้วยใช่ไหม”

“เราง่วงนอนแล้วแค่นี้นะ” ต้อมกดวางมือถือทันที

ต้อมรู้สึกแปลกใจเมื่อคงเดชตัดบททันที แต่เขาก็ไม่อยากคิดอะไรมากอีกต่อไป เพราะคุยกันตั้งพักไมได้รับรู้เรื่องราวที่อยากรู้แม้แต่เรื่องเดียว แถมยังโดนพูดแซะอีกแต่ต้อมพยายามไม่ใส่ใจอะไร เพราะถึงเป็นเช่นนั้นแต่มันผ่านมาแล้ว คิดไปก็ไม่ประโยชน์ต่อตัวเขาอย่างแน่นอน