ความระทม

หลังจากอกตรมระทมจิตใจอย่างปวดร้าว เมื่อคงเดชไม่ได้มาตามสัญญาที่ให้ไว้ ต้อมจึงกลับบ้านอย่างไร้ความหวัง แต่ยังมีสิ่งที่ต้อมต้องเตรียมตัวเพื่อความภาคภูมิใจของพ่อแม่ นั่นคือวันรับปริญญาที่กรุงเทพ เขาจึงพยายามสลัดความเศร้าทุกข์นั้นทิ้งไปให้หมด

ต้อมเดินทางมากรุงเทพเพื่อรับปริญญาและหางานทำต่อจากเสร็จพิธี เขาตัดสินใจแล้วว่าจะหางานทำในกรุงเทพต่อจากนี้ ซึ่งระหว่างรับปริญญาต้อมได้เห็นคงเดชอยู่เหมือนกัน แต่มากับครอบครัว ต่างคนต่างไม่ได้ใคร่สนใจนัก อย่าว่าแต่คงเดชเลยแม้แต่แหวน จืด โบ้ หรือคนอื่นๆ ยังไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไร จนพิธีรับปริญญาเสร็จสิ้นจึงมีโอกาสได้พบปะกันอีกครั้ง

เมื่อต้อมถ่ายรูปกับครอบครัวเสร็จสิ้น เขาจึงเดินมาหาเพื่อนๆ เพื่อถ่ายรูปหมู่และคู่ หรือกระทั่งถ่ายเดี่ยว ต่างยิ้มแย้มให้กันด้วยความสุขสันต์

“ต้อม คงเดช ถ่ายรูปคู่กันหน่อย” แหวนจัดการให้เสร็จสรรพ เพราะออกจะรำคาญต้อมที่เขินอาย ไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง

คงเดชเดินเข้ามาใกล้ๆ ต้อมและมีรอยยิ้มให้อย่างสดใจ ส่วนต้อมยังทำหน้านิ่งๆ โกรธอยู่ที่โดนทิ้งไว้ในโรงแรม

“คืนก่อนเราขอโทษด้วยนะ ที่ไม่ได้ไปตามนัด เราเมามากไอ้โบ้น่ะสิชวนเราต่อยาวเลย”

“อืม” ต้อมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากพยักหน้า

“มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ เอากล้องมาทั้งสองคนเลย” แหวนเดินมายืนตรงหน้าทั้งคู่พร้อมยื่นมือขอกล้องถ่ายรูป

ต้อมและคงเดชยื่นกล้องให้แหวน หลังจากนั้นแหวนเดินออกห่างไป เพื่อกะระยะให้รูปนั้นสวยอยู่ในกรอบที่ดูดี

“ชิดๆ กันหน่อย คงเดชกอดคอต้อมหน่อย” แหวนตะโกนออกมาอย่างดัง

ต้อมยังยืนนิ่งๆ โดยมีคงเดชกอดคอไว้อย่างแนบแน่น พร้อมกับยิ้มรอท่าให้แหวนได้ถ่ายรูป แต่ต้อมน่ะสิยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม

“นี่ต้อม ทำหน้าบูดอยู่ได้ยิ้มหน่อย”

ต้อมจึงยิ้มตามคำสั่งของแหวนเพื่อนรักทันที ส่วนคงเดชนั้นไม่มีเหลือยิ้มจนเหงือกเริ่มแห้ง เพราะต้องรอต้อมกว่าจะยิ้มได้ใช้เวลานานเกินไป

“อย่าโกรธเราเลยนะ เอาเป็นว่าเรานัดเจอกันก็ได้” คงเดชกระซิบข้างๆ หูของต้อม

“คุยอะไรกันอีก ขอถ่ายรูปก่อน” แหวนสุดทนพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด

สิ้นสุดเสียงของแหวนต้อมกับคงเดชจึงยิ้มไม่หุบ ตามความต้องการของเพื่อนรักและตัวเองที่ยังรักซึ่งกันและกันแต่ไม่ได้บอกความในใจให้ได้รับรู้ซะที แหวนนั้นถ่ายรูปอยู่หลายครั้งจนพอใจ หลังจากนั้นเดินเอากล้องถ่ายรูปมาให้ต้อมและคงเดช

“เอ้า คุยกันตามสบายนะ” แหวนมองค้อนแล้วรีบเดินไปยังครอบครัวตัวเอง

คงเดชหันมามองต้อมและจับบ่าไว้ เพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง ส่วนต้อมเช่นเดียวกันอยากจะพูดอยู่เหมือนกัน

“ต่อไปนายจะทำงานที่ไหน” คงเดชถามด้วยความอยากรู้ เพราะลึกๆ เขาอยากให้ต้อมได้ไปทำงานกับเขาที่ระยอง แต่ไมได้พูดอะไรออกมา

“ทำที่กรุงเทพนี่แหละ นายล่ะจะทำที่ไหน”

“เราจะไปที่ระยองกับเพี่อนๆ แถวบ้านน่ะ เอ่อ คือ นายพักอยู่ที่ไหนล่ะ” คงเดชอ้ำอึ่งยังไม่พูดอะไรออกมา

“ไม่ไกลจากที่นี่หรอก เรามาเช่าห้องอยู่เลย เพราะอย่างไงเราก็ต้องออกหางานทำวันสองวันนี้แหละ”

“ดีเลย เดี๋ยวเราไปหาก็ได้ เรายังไม่ไประยองหรอก เอ่อ เดี๋ยวเราให้ที่อยู่นายไว้ก่อนก็แล้วกัน นายก็เอาที่อยู่มาให้เราด้วย ถ้าเลี้ยงฉลองเสร็จเดี๋ยวเราจะไปหานายที่ห้องนะ”

“อืม”

ต่างคนต่างจดที่อยู่และเบอร์โทรให้ซึ่งกันและกัน หลังจากนั้นทั้งคู่แลกเปลื่ยนที่อยู่ ต่างฝ่ายต่างยื่นให้กัน

“เดช” เสียงใหญ่ๆ ดังขึ้นด้านหลังของต้อม

เสียงที่คุ้นเคยคลับคล้ายคลับคลาได้ยินจากที่ไหนสักแห่ง ต้อมจึงรีบหันไปมองทันทีเมื่อได้เห็นคนตามเสียงนั้น หน้าของต้อมบึ่งทันทีและจิตใจสั่นระรัวหวั่นไหว แต่ต้อมไม่อยากให้คงเดชรู้สึกไม่ดีเขาจึงเปลื่ยนสีหน้าไปราบเรียบเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย

“พี่มาได้ไงเนี่ยครับ” คงเดชยิ้มร่ามีความดีใจอย่างออกนอกหน้า

“งานรับปริญญาของน้องทั้งคนทำไมพี่จะไม่มาล่ะ” หนุ่มสูงใหญ่หัวหน้างานของคงเดชพูดขึ้น พร้อมมอบช่อดอกไม้อันใหญ่แก่คงเดช

“ขอบคุณมากครับพี่” ต้อมรับช่อดอกไม้นั้นมาอย่างยินดีและยิ้มอย่างเบิกกว้าง

“เปลื่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นดีกว่าไหม” ชายหนุ่มสูงวัยยิ้มอย่างมีเลิศนัย

สายตาของต้อมมองหนุ่มนั้นไม่วางสายตา ยิ่งเห็นรอยยิ้มเหมือนผู้ชนะต้อมแท่บจะเดินหนีจากไปให้อย่างไกล แต่ไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้อย่างที่ใจต้องการ

“ครับพี่ ผมลืมแนะนำ นี่ต้อมเพื่อนผมเรียนคณะเดียวกัน”

“สวัสดีครับ” ต้อมไหว้อย่างนอบน้อมแต่ในใจนั้นกลับตรงข้ามกับความรู้สึกอันแท้จริง

“พี่จำได้แล้วเจอกันที่พิษณุโลกสองครั้ง คนนี้นี่แหละที่เดชบอกว่าทำงานกรมอุตสาหกรรม” หนุ่มสูงวัยยิ้มให้อย่างเย้ยหยัน

“ใช่แล้วครับ ความจำพี่นี่ดีจังเลย”

“พี่จำได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาได้หมด โดยเฉพาะเรื่องของน้องเดช”

“พี่พูดซะผมเกือบตัวลอยเลย” คงเดชเขินนิดๆ พร้อมเกาศีรษะหน่อยๆ

“พี่พูดตามความจริงจากความรู้สึกของพี่ เอาเป็นว่าพาพี่ไปหาครอบครัวของน้องเดชดีกว่า เรายังมีอะไรต้องคุยและทำกันอีกเยอะ หวังว่าน้องต้อมคงไม่ถือสาหาความพี่นะ ถ้าพี่จะขออนุญาตพาตัวของคงเดชไปในที่เราสองคน”

“ตามสบายครับ ผมก็จะไปหาครอบครัวผมเหมือนกัน”

“เราไปก่อนนะ อืม” คงเดชพยักหน้าเป็นการให้สัญญาว่าคืนนี้จะไปหาอย่างแน่นอน

ต้อมยืนมองคงเดชและหนุ่มสูงวัยผู้นั้นเดินไปยังครอบครัวคงเดช เมื่อทั้งสองไปถึงมีการแนะนำตัวกันและพูดคุยพอเป็นพิธี หลังจากนั้นทั้งหมดเดินห่างออกไปทีละน้อย จนลับตาของต้อมที่ยืนนิ่งๆ เก็บอารมณ์ความรู้สึกไว้ในใจอย่างมิดชิด

“มองเข้าไป ในเมื่อเขาไม่สนใจเราจะไปสนใจเขาทำไม” เสียงผู้หญิงดังขึ้นข้างๆ

ต้อมหันไปมองซึ่งก็ไม่ใช่ใครปิ่นเพื่อนรักของเขานั่นเอง เมื่อรู้ว่าเป็นใครต้อมจึงหันกลับมาตามเดิม ด้วยสีหน้าอันเศร้าสร้อยหงอยเหงาอย่างเห็นได้ชัด

“ต้อม เธอควรคิดได้แล้วนะ เวลาก็ล่วงเลยมาถึงป่านนี้แล้ว ปล่อยเขาไปและปล่อยใจซะ อย่าไปยึดติดอะไรให้มากเลย เพราะชีวิตเรายังต้องเดินต่อไป เธอเป็นคนหน้าตาดีน่ารักจะตาย ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องแบบนี้” ปิ่นตบบ่าของต้อมเบาๆ

“คือเรา เอ่อ”

“เธอไม่ต้องพูดอะไรหรอก เมื่อกี้เราเห็นทุกอย่างแล้วแหละ เราไม่รู้ความรู้สึกของเธอกับคงเดชเป็นแบบไหน แต่ที่รู้แน่ๆ คงสมหวังยาก เราอยากให้เธอทำใจซะ แต่ถ้าเธอยังอยากให้โอกาสตัวเองและคงเดช เอาเป็นว่าถ้าคืนนี้เขาไม่มา เธอก็อย่าคิดถึงเขาอีกเลยใช้ชีวิตตัวเองให้เต็มที่สนุกกับมัน จะทุกข์สุขสมหวังหรืออย่างไรก็อย่าไปสน เพราะมันยังมาไม่ถึงควรใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการได้แล้ว เปิดใจพบกับสิ่งใหม่ๆ หรือคนใหม่ๆ เราบอกเธอได้แค่นี้แหละ เราไปก่อนนะโชคดีเพื่อน”

“เช่นกัน” ต้อมมองปิ่นกับครอบครัวเดินไปจนลับตา เมื่อได้สติกลับคืนมาต้อมจึงเดินกลับหาครอบครัวของตัวเอง

หลังจากครอบครัวของต้อมมาที่ห้องและพูดคุยกันอยู่พัก พ่อแม่และพี่ของต้อมก็ได้กลับบ้านไปในวันนั้น จึงเหลือเพียงต้อมนั่งรอคอยความหวังความฝันที่เลือนลอย ถึงแม้เขาจะไม่คอยมั่นใจว่าคงเดชจะมาหาในค่ำคืนนี้ แต่ลึกๆ ยังมีหวังอยู่บ้าง

หลายชั่วโมงผ่านไปไม่มีวี่แววว่าคงเดชจะมาหา มีเพียงเสียงข้อความดังขึ้นต้อมจึงหยิบมากดอ่านดู

“ขอโทษด้วยนะ เรามาไม่ได้วันหลังคงได้เจอกัน จาก คงเดช”

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่คงเดชผิดนัดกับต้อมตลอด จนความรู้สึกที่เฝ้ารอเริ่มเจือจาง และคำพูดของปิ่นก็พลั่งพลูเข้ามาตลอดระยะเวลา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินจนองหน้าอีกครั้ง ต้อมปาดมันทิ้งและเช็ดจนแห้ง หลังจากนั้นเขานั่งลงกับพื้นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ เสมือนการทำใจและเริ่มต้นใหม่ พร้อมกับลืมเลือนความทุกข์และคนที่เฝ้ารักคิดถึง