เกือบได้รักคืนมา

ต้อมโหยหาคิดถึงความหวังครั้งเก่าก่อน มือน้อยๆ จึงเอื้อมไปที่ชั้นหนังสือเพื่อหยิบอัลบั้มรูป ซึ่งภาพส่วนมากจะเป็นเพื่อนๆ ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยซะมากกว่า และภาพแรกที่เห็นเป็นภาพรับปริญญา จึงทำให้ต้อมนั้นอดคิดถึงวันนั้นไม่ได้อีกครา เขาจึงเงยหน้าหลับตาและลืมขึ้น เพื่อมองภาพตรงหน้าและหวนคิดถึงวันวาน

หลังจากหมดสัญญาจ้างต้อมไม่ต้องการต่อสัญญา เพราะทนความเย็นชาและโดนกลั่นแกล้งจากก้องไม่ไหวอีกต่อไป เมื่อหมดสัญญาและเป็นช่วงจังหวะเดียวกับรับปริญญา ต้อมจึงถือโอกาสพักผ่อนและได้ไปเพชรบูรณ์เพื่อซ้อมรับปริญญา ในตอนแรกต้อมกะจะพักบ้านแหวน แต่เกรงใจเนื่องด้วยแหวนมีแฟนแล้ว แหวนจะชักชวนอย่างไรต้อมก็ไม่ยอมและต้องการพักที่โรงแรมไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก

เพียงก้าวเท้าเข้ามาในมหาวิทยาลัยใจชุ่มชื่นทันที เพราะเหมือนได้ย้อนวัยเป็นวันนาน เขาเดินไปเรื่อยๆ ต่างเจอรุ่นน้องที่มาแสดงความยินดี เจอเพื่อรุ่นเดียวกันต่างหยุดพูดคุย อย่างสนุกสนานมีความสุขกันทั่วทุกคน ในระหว่างรอการซ้อมต้อมได้นั่งอยู่ในกลุ่มของแหวนและปิ่นส่วนจืดนั้นไม่มาในงานครั้งนี้ด้วย

“เสียดายเนาะจืดไม่ได้มาด้วย” ต้อมเอ่ยขึ้น

“จะมาได้ไง หาเงินแต่งเมียอยู่” แหวนพูดไปพลางหัวเราะชอบใจ

“ปากดี เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ หาเงินเลี้ยงผัวหรือเปล่า” ปื่นยิ้มที่ได้แซะแหวน

“อย่างฉันน่ะเหรอฝันไปเถอะ ถ้าเป็นต้อมไม่แน่นะ” แหวนหันไปมองต้อมแล้วอมยิ้มนิดๆ

“ไม่มีคนให้เลี้ยง ถ้ามีก็ดีสิ” ต้อมพูดประชดทันที

“แน่นอนอยู่แล้วเราเชื่อเธอ ว่าแต่เรื่องคงเดชเป็นไงบ้างล่ะ”

“ตั้งแต่วันที่เราเจอคงเดชในห้างสรรพสินค้า เราไม่เจอคงเดชอีกเลย แล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อไป คงเดชก็ไม่ได้ติดต่อเรามาเหมือนกัน”

“ทำงานอยู่ใกล้ๆ นี่นะ” แหวนมีสีหน้าที่สงสัย

“เธอบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้หาใหม่” ต้อมมีสีหน้าเศร้าเล็กน้อย เพราะภาพนั้นยังจำติดตาได้ไม่มีวันลืมเลือน

“จริง เราก็ยังสงสัยว่าไอ้แก่นั่นเป็นใครกัน ถึงมีท่าทีหึงหวงตลอดเวลา ยิ่งคิดยิ่งอยากรู้ ไม่แน่นะงานรับปริญญาอาจจะมาก็ได้”

“อืม”

“นี่แหละผลของการไม่ยอมบอกความในใจตั้งแต่มีโอกาส ตอนนี้จะบอกก็สายเกินไป ไม่รู้ทั้งสองคนนั้นความสัมพันธ์ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว”

“เอาน่าเธอก็อย่าไปตอกย้ำเพื่อนเลย โน้นมาแล้วคงเดชกับโบ้ เดินมาทางนี้ด้วย” ปิ่นเอ่ยขึ้น เมื่อได้เห็นทั้งสองคนเดินกอดคอมาทางเขาทั้งสามคน

ต้อมไม่กล้าแม้แต่หันไปมองสองหนุ่มนั้น เขาได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่พูดจาอะไรอีกเลย จนกระทั่งสองหนุ่มเดินเข้ามาและนั่งลงข้างๆ พวกเขา โบ้นั้นนั่งใกล้ปิ่นส่วนคงเดชนั่งข้างๆ ต้อมที่ยังมีสีหน้าราบเฉย

“สบายดีไหมไม่ได้เจอกันตั้งนาน” คงเดชเอ่ยขึ้น

“เจอกันก็ไม่เหมือนไม่ได้เจออยู่แล้วนี่” ต้อมเชิดหน้าเล็กน้อย

“เราไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร เพราะต้องออกไปทำงานนอกสถานที่บ่อยๆ” คงเดชขยับเข้าไปใกล้ๆ ต้อมอีกนิด

ใจคอของต้อมเริ่มสั่นคลอนอีกครั้ง เมื่อร่างกายของคงเดชมาโดนเนื้อตัว แต่เขาพยายามเก็บอาการความนิ่งไว้เพื่อปกปิดความรู้สึกอันแท้จริง

“สองคนนี่อะไรกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว มีอะไรก็พูดกันไปตรงๆ อมอะไรไว้” แหวนพูดขึ้นและยิ้มให้ต้อมอย่างมีเลศนัย

“ว่าไง ต้อมมีอะไรจะพูดกับเราไหม” คงเดชหันมายิ้มให้ต้อม

ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากของต้อม เพราะเขายังคลางแคลงใจชายหนุ่มสูงวัยผู้นั้นอยู่ว่าเป็นใคร และไม่กล้าบอกความในใจต่อหน้าเพื่อนๆ ทุกคน เขาจึงได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น จนคงเดชท้อและยอมแพ้จึงหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ จนถึงเวลาซ้อมรับปริญญา ตั้งแต่ช่วงเวลานั้นต่างคนต่างขะมักเขม้นฝีกซ้อมอย่างหนัก จึงไม่มีเวลาได้พูดคุยกันอีกเลย

สามวันซ้อมรับปริญญาผ่านไปด้วยดี จนถึงวันสุดท้ายเพื่อนๆ ในห้องต่างนัดกันไปเลี้ยงฉลองยังร้านอาหารในตัวเมือง ซึ่งมากันครบครันรวมทั้งต้อมด้วยที่ไม่พลาดงานนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากเขามาร่วมสังสรรค์ เพราะไม่อยากพบอยากเจอคงเดช ยิ่งเห็นหน้าความรู้สึกปวดร้าวจิตใจนั้นกระทบกระเทือนจนยากรับไหว

“มาดื่มเหล้านะ ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิ” โบ้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของต้อมนิ่งเฉย

“หน้าตาเราก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนิ” ต้อมพยายามฝืนยิ้มเพื่อจะได้ให้ทุกคนได้สบายใจ

“ต้องแบบนี้สิ ทำหน้าทำตาให้สมกับเป็นบัณฑิตหน่อย” โบ้เริ่มมีรอยยิ้มให้ต้อมเป็นการตอบแทน เพราะงานจะได้ดูสนุกไม่เหงาเศร้าสร้อย เหมือนกับสีหน้าของต้อมที่เป็นก่อนหน้านี้

ต้อมกระดกเหล้าอยู่หลายแก้วและดื่มอย่างต่อเนื่อง เพื่อจะได้ลืมความทุกข์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ แต่ยิ่งดื่มเขาเริ่มรู้สึกเมาหนักขึ้น

“ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ต้อมดื่มน้ำตามเหล้าไปเยอะ จนรู้สึกปวดท้องฉี่จนเกือบอั้นไม่อยู่ และอยากจะไปสูดอากาศให้สบายใจขึ้นบ้าง

ต้อมรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ และเขาไม่ได้ใช้โถฉี่อย่างผู้ชายคนอื่นทำกัน ต้อมนั้นเข้าไปในห้องน้ำและปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาจนหมด หลังจากนั้นเขาเปิดประตูออกมาและได้เจอกับคงเดชยืนอยู่หน้าห้อง คงเดชมองซ้ายมองขวาและดันร่างเขาเข้าไปในห้องน้ำทันที

“นายจะทำอะไร” ต้อมมีอาการตกใจอย่างมาก เพราะไม่คาดคิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้

“ก็ทำอย่างที่เราสองคนอยากทำกันตั้งนานแล้วไง แต่ไม่มีโอกาสสักที่คิดว่าครั้งนี้เราคงจะได้สมหวังกันนะ” คงเดชกอดร่างของต้อมไว้แล้วประกบริมฝีปากดันปลายลิ้นเข้าไปวนพัลวัน

ต้อมอารมณ์กระเจิดกระเจิงยอมพลีกายให้ทันที เขาพร้อมกอดคงเดชตอบอย่างไร้ข้อแม้ ทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างใคร่กระหาย จนกระทั่งคงเดชถอนริมฝีปากออก

“อมให้หน่อย”

ความรักความใคร่ที่มีกับคงเดชมาเนิ่นนาน ต้อมจึงไม่อาจปฏิเสธคำขอของคงเดชได้ เขาจึงปลดตะขอกางเกงออก พร้อมกับรูดซิปกางเกงลงมาจนสุด หลังจากนั้นใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ดึงขอบกางเกงลง จนเผยเห็นขนปุกปุยดำสนิทและเนินท่อนเอ็น ส่วนร่างกายของเขาเริ่มย่อตัวต่ำลง

“ไอ้เดชมึงอยู่ไหน” เสียงโบ้ดังขึ้น

สิ้นเสียงของโบ้ต้อมปล่อยมือทันทีด้วยความตกใจ ส่วนคงเดชรูดซิปขึ้นและใส่ตะของตามเดิมด้วยความตื่นตระหนก

“เดี๋ยวคืนนี้เราไปหาที่โรงแรมนะ นายรออยู่นี่นะเดี๋ยวเราออกไปก่อน”

ต้อมยืนมองคงเดชออกจากประตูห้อง ด้วยใจที่มีความหวังว่าคืนนี้ได้สมหวังในรักอย่างแน่นอน และในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงของโบ้กับต้อมคุยกัน

“มึงไปอ๊วกในห้องน้ำเหรอวะ”

“อืม คืนนี้ดื่มหนักไปหน่อย”

“เอ่อ แล้วนายเห็นต้อมมันบ้างไหม”

“ไม่เห็นว่ะ เราเข้ามาก็ไม่เจอใครเลยนะ”

“สงสัยออกไปรับลมข้างนอก ว่าแต่มันเป็นอะไรของมัน รู้สึกว่าซึมๆ ไปนะ”

“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“อืม ช่างมัน โตๆ กันแล้วถ้ามันมีปัญหาอะไรเดี๋ยวมันหาทางแก้ได้เองนั่นแหละ”

ต้อมได้ยินฟังสองคนจนเสียงเงียบสนิท เขาจึงค่อยๆ แง้มประตูออกดู เมื่อไม่เห็นสองคนนั้นอยู่ในห้องน้ำ ต้อมจึงเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี เพราะค่ำคืนนี้เขาจะบอกทุกสิ่งทุกอย่างในใจให้คงเดชฟังให้หมดสิ้น ไม่ว่าผลตอบกลับมาจะเป็นเช่นไรเขาจะไม่สนใจอีกต่อไป

เมื่อต้อมเดินไปยังโต๊ะอาหารที่เพื่อนของเขานั่งอยู่กันไม่กี่คน เพราะต่างแยกย้ายกันกลับบ้านและโรงแรมที่พักอาศัยอยู่

“ไปไหนมา” โบ้เอ่ยถาม

“ไปรับลมข้างนอก แต่เรารู้สึกง่วงนอนและเมามากขอตัวกลับก่อนนะ” ต้อมหันมามองคงเดชซึ่งกำลังทำหน้านิ่งๆ แต่พยักหน้าลงเป็นอันว่าเข้าใจ

“ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่กรุงเทพตอนรับปริญญานะ” โบ้เอ่ยขึ้น

“อืม”

ต้อมไมได้พูดอะไรต่อเพราะเพื่อนสนิทอย่างแหวนและปิ่นได้กลับไปก่อนหน้านี้แล้ว เขาจึงหันมายิ้มให้คงเดชอีกครั้งก่อนออกจากร้านไป เพราะโรงแรมที่เขาพักอาศัยอยู่นั้นไม่ได้ไกลจากร้านอาหารแห่งนี้เท่าไรนัก

เมื่อต้อมมาถึงห้องในโรงแรมที่เขาพักอยู่ สิ่งแรกเลยที่ต้อมทำคืออาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด และเพื่อคลายความเมาให้เบาบางลง ซึ่งได้ผลเป็นอย่างดี หลังจากนั้นเขาจึงนั่งรอการมาของคงเดช จนหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงตามมาสามชั่วโมงต่ออีก ความง่วงนอนเลยถามหาหาวปากไม่หยุดหย่อน ต้อมจึงล้มตัวลงนอนด้วยใจที่ร้าวรานอีกครั้ง เขาค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าต้อมไม่น่าจะมาอย่างแน่นอน เพราะเวลาล่วงเลยจะถึงตีสี่อีกไม่กี่นาทีนี่เอง

การรอเป็นสิ่งที่ทรมานสำหรับต้อม ถึงแม้เขาจะง่วงนอนปานใด น้ำตายังไหลร่วงรินออกมาดั่งสายน้ำไหลผ่าน น้ำมูกซึมออกมาอย่างบางๆ ดวงใจที่บอบซ้ำระทมทุกข์สั่นน้อยๆ ดวงตาเล็กๆ หรี่ลงจนปิดสนิท สมองค่อยๆ พาให้หลับใหลท่ามกลางความเสียใจอันรันทด