ความรัก

ในระหว่างที่ต้อมกำลังนั่งเล่นอยู่ที่บ้าน หลังจากหาข้าวหาน้ำให้พ่อแม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะเป็นหน้าที่ได้ทำเป็นประจำหลังจากกับมาอยู่บ้าน โดยมีพี่คอยส่งเงินมาให้ใช้ในการดูแลพ่อแม่ และด้วยยังมีเวลาว่างจึงได้หางานเล็กๆน้อยหารายได้เสริมไว้ยามแก่เฒ่าชราภาพ

“อาต้อม”เสียงของอาคารดังมาก่อนที่ตัวจะมาถึง

ต้อมหันไปมองตามเสียงที่คุ้นเคย ซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกจากอาคารลูกชายเพื่อนที่กำลังเดินเข้ามาหาต้อมยังใต้ถุนบ้าน

“เอ้ามาหาอามีธุระอะไรเหรอ”

“คิดถึงอาต้อมจะมาหาไม่ได้เลยเหรอ”อาคารนั่งลงบนแคร่ไม้ซึ่งอยู่ไม่ห่างต้อมเท่าไรหนัก

“ได้ ใครไปว่าอะไร คิดถึงอย่างเดียวหรือว่ามีเรื่องแฟนมาปรึกษาด้วยหรือเปล่า”ต้อมวางมือถือลงไว้ข้างๆตัวเพื่อจะได้คุยกับอาคารอย่างสะดวก

“แฟนอะไรกัน ตอนนี้ผมเลิกหมดแล้วเบื่อมีแฟนรุ่นเดียวกัน”อาคารถอนหายใจออกมา

“เพื่อนที่มหาวิทยาลัยไม่มีเหรอ”

“เบื่อมากๆครับรุ่นเดียวกัน”

“แหม เบื่ออีกแล้ว ถ้างั้นก็ตั้งใจเรียนอย่างเดียวก็พอเดี๋ยวถึงเวลามันมาเองอยู่แล้วเรื่องแบบนี้”ต้อมมองอาคารด้วยสายตาที่เอ็นดูรักใคร่เหมือนลูกหลาน

“ใช่ มันมาเองเรื่องความรักน่ะครับ ตอนนี้แหละถ้าอารู้ต้องตกใจแน่”อาคารยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย

“ไหนบอกไม่มีความรักไง ทำไมถึงมีมาได้อีก อางงไปหมดแล้ว พูดให้อาเข้าใจหน่อยได้ไหม”ต้อมมีสีหน้าที่มึนงงใคร่สงสัยในคำพูดของอาคาร

“เดี๋ยวอาก็รู้ ผมกำลังถามใจตัวเองอยู่และกำลังคิดว่าถ้าจะให้เป็นจริงจะได้ไหม เพราะลองดูมันเป็นเรื่องอยากที่จะบอกรักใครสักคน ที่อาจมีอุปสรรคมาขวางกั้นอยู่”อาคารถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม

“พูดอะไรไปเรื่อย ทำไมไม่พูดออกมาตรงๆอาจะให้คำปรึกษาได้”

“ถ้าผมชอบคนที่อายุมากกว่า อาคิดว่ามีความเป็นไปได้ไหม”อาคารจ้องมองต้อมด้วยความอยากได้ยินคำตอบอย่างรวดเร็ว

“ได้สิ ความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่ต้องอยู่ในครรลองครองธรรม อย่าผิดศีลไปรักคนมีเจ้าของก็แล้วกัน เพราะคนอายุมากกว่าส่วนใหญ่จะมีครอบครัวน่ะอาว่า”

“ไม่มีเขาเป็นโสดอยู่คนเดียว อาจจะมีเรื่องเดียว อืม บอกไม่ได้หรอกเอาไว้ถึงเวลาก่อนครับ”

“บอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าที่มาหาอามีเรื่องแค่นี้เหรอ โทรมาก็ได้มั้งทำไมต้องมาด้วย เดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วงเอาหรอก”

“ไม่มีใครเป็นหวงผมหรอกนอกจากอาต้อมคนเดียว”อาคารยิ้มออกมาอย่างบริสุทธิ์เพราะความคิดของตัวเองเป็นเช่นนั้นจริงๆ

“ไม่จริงหรอก พ่อกับแม่ของอาคารต่างหากที่เป็นห่วง อาเป็นแค่นอกและข้อสำคัญไม่ใช่อาจริงๆด้วย”

“ก็ไม่ใช่อาจริงๆไง”อาคารยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“หมายความว่าอย่างไงเหรอ”ต้อมรู้สึกงงกับคำพูดของอาคาร

ช่วงเวลาที่อาคารกลับมาบ้านได้มาหาบ่อยมากขึ้น ถ้าไม่ได้มาก็จะส่งข้อความมาทางไลน์ซึ่งเป็นอะไรแปลกๆจนต้อมเกิดการสงสัยอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากด้วยเห็นอาคารยังเป็นเด็ก ซึ่งในความเป็นจริงแล้วอาคารอายุเข้ายี่สิบ ถ้ามองตามความจริงไม่เด็กแล้วแต่ในสายตาของต้อมยังมองว่าเด็กอยู่มาก

“ก็ไม่มีอะไรนิครับ ก็อาต้อมไม่ใช่อาจริงๆไม่ใช่ญาติพี่น้องกับพ่อผมสักหน่อย ยังรักผมเหมือนลูกเหมือนหลานเลย”อาคารหลบตาต่ำลงเล็กน้อย

“อ้าว ก็ใช่ไง อาคารเป็นลูกเพื่อนอาซึ่งอาก็รักเหมือนหลานนั่นแหละ”

“แค่หลานเหรอ”

“ก็แค่หลานสิ จะให้อารักแบบไหนล่ะอาก็รักได้นะ”ต้อมครุ่นคิดถึงความรักแบบไหนจะมอบให้อาคารดี

“จริงเหรอครับแบบไหนบอกผมมาเร็วๆเลยครับ”อาคารหน้าตื่นด้วยความตื่นเต้นด้วยอยากได้ยินคำตอบ

“ถ้าอยากให้อาเปลื่ยนความรักจากหลาน ก็มีอยู่อย่างเดียวแค่นั้นแหละ ก็แค่เปลี่ยนจากหลานเป็นลูก”ต้อมหัวเราะออกมเล็กน้อยด้วยความขบขัน

“เหรอ”อาคารหน้าเศร้าลงนิดหน่อย เพราะสิ่งที่คิดไว้นั้นดันไม่ใช่ซะนี่

“จะจริงจังอะไรกับชีวิตมากนักล่ะอาคาร จะรักเป็นลูกเป็นหลานก็รักเหมือนกันนั่นแหละ”

“ใช่ครับ ผมอยากถามอาต้อมมากเลย ว่าอาเคยรักใครที่อายุน้อยกว่าไหม เคยรักใครที่อายุมากกว่าด้วยหรือเปล่า อาเคยไหมอาบอกผมมาจริงๆนะ”

“อายุมากกว่าเคยรักนะ ตอนนั้นอายุอาน่าจะเท่าอาคารนี่แหละ แต่ก็ไม่สมหวังนะตายเสียก่อน”ต้อมน่าเศร้าลงเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้นที่ผ่านมา

“เหรอ แล้วอาเคยรักคนที่อายุน้อยกว่าไหม”

“อืม ถามว่าเคยไหม ไม่นะแค่ชอบๆแต่มีอุปสรรคเลยทำไห้ไม่ได้รักกัน”คราวนี้ต้อมหัวเราะออกมาเมื่อคิดถึงอดีตที่มองว่าเป็นเรื่องตลก แต่ในตอนนั้นต้อมไม่รู้สึกตลกด้วยเลยแม้แต่น้อย

“ว้าไม่สมหวังอีกแหละ”

“เอาน่า ความรักก็แบบนี้แหละจะให้สมหวังทุกครั้งเป็นไปไม่ได้หรอก”

“แต่ผมจะทำให้สมหวัง ให้ได้อย่างแน่นอนครับอา”อาคารมีสีหน้าที่จริงจัง

“อาอวยพรขอให้สมหวัง”

“ครับสมหวังแน่ แต่ตอนนี้ผมกลับก่อนนะครับ ออกมานานแล้วเหมือนกัน”

“อืม”ต้อมพยักหน้าและมองอาคารเดินจากไป

ถึงแม้จะรู้สึกสงสัยพฤติกรรมแปลกๆของอาคาร แต่ต้อมไม่ได้เอะใจแม้แต่น้อย เพียงคิดว่าเด็กน้อยที่กำลังมีความรักเท่านั้น ซึ่งแตกต่างจากตัวเขาเองที่อยู่ในวัยผู้ใหญ่แต่กลับดันมีความรักอีกครั้ง

ช่วงระยะเวลาสองสามเดือนต่อและต้อมสนิทกันมากขึ้น ต่างไปมาหาสู่กันเป็นประจำจนเกิดเป็นความรักที่มีให้กัน แต่ทั้งคู่ยังไม่ได้เปิดเผยความในใจที่ได้เกิดขึ้นมาในช่วงเวลานี้ เป็นความรักที่เกิดขึ้นด้วยความเหงาความใกล้ชิด จึงเป็นเหตุแห่งรักที่ราบรื่นและสุขใจที่ได้อยู่กับเพียงลำพัง

ในค่ำคืนนี้ต่อกับต้อมได้มาทำอาหารกินกันเพียงสองคน ต่างมีความสุขจนกระทั่งอิ่มหนำสำราญเบิกบานใจที่ได้อยู่เพียงสองคน เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นทำให้อิ่มท้องจึงได้มานั่งให้อาหารย่อย

“อิ่มมากเลยวันนี้”ต่อเอ่ยขึ้นมา

“ใช่ ไม่ได้ทำอาหารกินแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน”

“เอาอย่างนี้ไหมเรามาทำอาหารกินกันทุกวัน”ต่อยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไป

“ก็ได้นะ แต่เราเลิกงานดึกอยู่นะ”ต้อมเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไร เรารอนายได้ ดีกว่านั่งกินข้าวคนเดียวมันเหงา ไม่เหมือนเราได้มานั่งกินด้วยกันคุยกันไปแล้วมีความสุขดีน่ะเราว่า”

“อืม ก็จริง ก่อนหน้านี้เรากินข้าวคนเดียวเหมือนกัน อยู่คนเดียวบางครั้งก็อยากมีเพื่อนบ้างเพราะมันเหงา”

“ทำไมเราเป็นเหมือนกันเลย”

“เหรอ เราคิดว่านายไม่น่าจะเหงาหรอกมั้ง บางวันเห็นเมากลับมาห้องด้วยนิ”

“มันก็มีบ้างลูกผู้ชายหรือว่านายไม่เคยดื่มเหล้าเลยเหรอ”ต่อจ้องเข้าไปในนัยตาของต้อมเพื่ออยากรู้ความนัยในนั้น

“เราไม่ได้ดื่มบ่อย นานๆครั้งตอนไปเที่ยว นายต่างหากดื่มทุกวัน บางวันก็เมามากบางวันก็เมาน้อย”ต้อมคิดย้อนไปเมื่อหลายๆวันก่อน

“คิดอะไร”

“คิดถึงตอนนายเมาไง”ต้อมหัวเราะออกมา

“ทำไมไม่คิดถึงตอนดีๆมาคิดถึงตอนเราเมา”ต่อแสดงท่าทีเคืองออกมาแต่ไม่ได้จริงใจในความรู้สึก

“แหม ก็คิดถึงทั้งตอนดีๆกับตอนเมาๆนั่นแหละ จะมาคิดอะไรอย่างเดียวล่ะ”ต้อมหัวเราะดังลั่น

“ดีจำไว้เลย ต่อไปเราจะเมาทุกวัน”

“ตามสบายชีวิตนายไม่ใช่ชีวิตเรา”

“ถ้าเกิดเราใช้ชีวิตด้วยกันล่ะ ชีวิตของเรานายจะสนใจไหม”ต่อจ้องมองต้อมด้วยสายตาอันเป็นประกายบ่งบอกความรู้สึกภายในอย่างเด่นชัดแจ่มแจ้ง

“ไม่รู้”ต้อมหันหน้าไปทางอื่นแล้วอมยิ้มนิดๆอย่างมีความสุขเล็กๆเมื่อได้ยินคำหวานไม่ขาดสาย

“ที่ไม่รู้นิ นายไม่รู้ใจตัวเองหรือเปล่า แต่ดูเหมือนนายจะรู้ใจของเราใช่ไหม”ต่อขยับเข้าไปใกล้ๆอีก

“ใครจะไปรู้ใจนายได้ล่ะ มันอยู่ข้างในตัวนาย”ต้อมมองค้อนเล็กๆ

“อยากดูไหมล่ะ เราจะเปิดให้ดูตอนนี้เลย”ต่อเอื่อมไปจับมือของต้อม

“ไม่อยากดูไม่อยากรู้ นายกลับไปห้องซะนี่ก็ดึกมากแล้วด้วย”ต้อมยันร่างของต่อออกห่างออกไป

“ไปก็ได้ เราจะให้โอกาสนายอีกหนึ่งคืนถามใจตัวเองนะ”ต่อลุกขึ้นยืนพร้อมจับมือของต้อมมาสัมผัสที่ริมฝีปาก

“บ้า”ต้อมดึงมือกลับ

“เอาล่ะคราวนี้ไปจริงๆแล้วนะ”ต่อก้มลงห้อมแก้มอันขาวใสหนึ่งฟอดแล้วรีบเดินออกไปจากห้องในทันที

ต้อมนั่งนิ่งๆแต่ก็มีรอยยิ้มออกมาอย่างไม่ขาดสาย เพราะสัมผัสที่ได้รับเมื่อครู่ช่างกินใจและตรงความต้องการที่อยากได้รับสัมผัสแบบนี้มานานแสนนาน