ความทุกช์

 สองสามวันมานี้เรื่องราวของต่อและต่อมไมได้มีปัญหาอะไร เพราะต้อมไม่ได้ให้เงินต่อแม้แต่บาทเดียว จึงเป็นเหตุให้ต่อไม่สามารถที่จะไปเมาที่ไหนได้อีก แต่สิ่งที่ยังน่าเป็นห่วงด้วยที่ต่อยังไม่ได้งานทำเลย ทุกสิ่งทุกอย่างจึงมาตกที่ต้อมทั้งหมด

           ในค่ำคืนนี้ทั้งต่อและต้อมต่างนอนนิ่งไม่คุยกันเท่าไรนัก แต่ในความรู้สึกของต้อมในตอนนี้ก็รู้สึกที่ดีด้วยต่อไม่ได้เมามาย เพราะทำให้สบายใจนอนอิ่มหลับสนิทมาหลายคืน แต่ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางกายอะไรกันอย่างครั้งก่อนๆหน้านี้

           “ไม่ได้ดื่มเหล้ามันเลยทำให้มีอารมณ์”ต่อเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าต้อมด้วยความใคร่อยากขึ้นมา

           “แล้วไง”ต้อมพูดขึ้นลอยๆถึงแม้จะอยากมีอะไรกับต่อ

           “ไม่อยากเหรอ”

           “ไม่อยาก”

           “แต่เราอยาก”

           “ก็ทำเองสิ”

           “อยากให้นายทำได้ไหม ถือว่าให้ของขวัญเราที่ไมได้เมา และ อีกอย่างพรุ่งนี้เราจะไปหางานแล้วนะ”

           “ให้ทำอะไร”

           ต้อมพูดทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต่อต้องการให้ทำอะไร แต่ก็แกล้งไปอย่างนั้นเพื่อให้ชีวิตมีสีสัน สายตาของต้อมจึงได้เหล่ไปมอง แล้วก็เห็นในสิ่งที่เคยเห็นเป็นประจำ นั่นคือต่อได้ถอดกางเกงออกจนหมดเผยเห็นท่อนเอ็นตั้งชูชัน

           “นี่ไง”

           เมื่อเห็นสิ่งที่คุ้นเคยและได้ทำเป็นประจำ ต้อมไม่อาจปฏิเสธความต้องการของตัวและต่อได้ จึงลุกขึ้นเข้าไปในหว่างขาพร้อมกับก้มลงใช้ริมฝีปากสัมผัสท่อนเอ็นอันใหญ่ยาวหน้าลิ้มรส

           “อืม ต้องแบบนี้สิ”

           ต้อมรูดริมฝีปากเข้าออกแค่รอยหยัก พร้อมกันนั้นใช้ปลายลิ้นตวัดไล้เลียอย่างดูดดื่ม ไม่นานก็รูดท่อนเอ็นลงไปจนสุดโคนแล้วรูดขึ้นมาจนเกือบสุดปลาย ทำอยู่อย่างนี้หลายครั้งจนสร้างความเสียวซ่านแก่ต่ออย่างมาก

           “ขึ้นคร่อมบนเลย”

           ต้อมยังไม่อิ่มใจอิ่มอารมณ์กับท่อนเอ็นเลย แต่ในเมื่อคนรักต้องการให้ทำสิ่งนี้จึงไม่อาจปฏิเสธได้ ต้อมจึงลุกขึ้นถอดเสื้อกางเกงออกจนหมดแล้วนั่งคร่อมกลางลำตัว ในขณะเดียวกันจับท่อนเอ็นจ่อช่องทางรักแล้วดันเข้าไปทีละนิด จนท้ายที่สุดมิดด้ามสุดโคน หลังจากนั้นแช่ไว้ชั่วครู่แล้วค่อยๆขยับขึ้นลงอย่างช้าๆ สักพัก พอได้ที่ก็เริ่มขยับเร็วขึ้นไวกว่าเดิม จนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นลั่นห้อง

           “ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ”

           ด้วยแรงขย่มทำให้ต่อเสียวซ่านไปทั้งลำ จนไม่สามารถจะหยุดนิ่งได้เลยเสยท่อนเอ็นขึ้นบนอย่างรวดเร็ว

           “สวบ สวบ สวบ”

           เมื่อท่อนเอ็นของต่อเสยขึ้นบนไปกระแทกโดนต่อมสวาท ทำให้ต้อมทั้งเสียวและจุกในเวลาเดียวกัน ไม่นานนักความจุกได้จางหายกลายเป็นความเสียวอย่างเดียวที่ได้รับ

           “อืม อ่า อูว์”ต้อมครางออกมาเพราะทนความเสียวแท่บจะไม่ไหวอีกต่อไป

           ต่อรู้สึกเมื่อยและอยากเปลื่ยนท่าจึงหยุดเสยท่อนเอ็นขึ้นบน หลังจากนั้นพยุงตัวลุกขึ้นและประคองร่างของต้อมให้นอนลงกับพื้น โดยไม่ให้ท่อนเอ็นหลุดออกจากช่องทางรัก เมื่อท่าได้ตามต้องต่อจึงโน้มตัวไปข้างหน้า โดนดันขาต้อมแนบลำตัว ส่วนตัวเขาก็ทาบทับไว้สองมือยันพื้นข้างๆลำตัว

           เมื่อทุกอย่างพร้อมต่อจึงออกแรงกระแทกแทงท่อนเอ็นเข้าออกอย่างรวดเร็ว กระหน่ำอย่างหนักหน่วงใส่ไม่ยั้งโยกไม่หยุดหย่อน ยิ่งต้อมร้องครางออกมาด้วยความเสียวเพราะโดนต่อมพิศวาสทุกครั้งเมื่อกระแทกลงไป

           “ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ”

           บั้นท้ายของต่อยังกระดกขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง กระแทกไม่ยั้งใส่ไม่หยุดซอยถี่ๆรัวๆอย่างบ้าคลั่ง จนต้อมร้องสุดเสียงด้วยความเสียวซ่าน จนน้ำในกายทะลักออกมาโดนไมได้สัมผัสแต่อย่างใด

           “อืม อ่า อูว์

           เมื่อต่อให้ต้อมเสร็จสมอารมณ์หมาจึงไม่รอช้า ใช้แรงเท่าที่มีกระแทกแทงท่อนเอ็นไม่ยั้งใส่เต็มที่ให้สุดโคน แล้วดึงออกเกือบหลุดหลังจากนั้นกระแทกเข้าไหม่ จนต้อมแท่บหยุดหายใจให้ได้ แต่ก็อดทนความรู้สึกนั้นไว้ เพราะอยากให้ต่อเสร็จไวๆเพราะในตอนนี้ต้อมเรียบร้อยแล้วจนหมดอารมณ์ไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

           เวลาเริ่มนานความเสียวซ่านเริ่มมาเยือนจนต่อไม่สามารถที่จะกลั้นความเสียวไว้ได้อีกแล้ว จึงโหมกระแทกกระทั้นไม่กี่ครั้งน้ำในกายก็พุ่งออกมาอย่างมากมายก่ายกอง

           “อืม อ่า อูว์ ซี๊ด”ต่อซี๊ดออกมาอย่างมีความสุข

           เมื่อทั้งสองเสร็จสมอารมณ์ได้ก็ได้นอนหลับสนิท ตื่นมาอีกทีก็เช้าตรู่ต้อมเห็นต่อนอนหลับอยู่จึงไม่อยากปลุก ปล่อยให้นอนอยู่อย่างนั้นเพราะถึงอย่างไรก็ไมได้ไปทำงาน ส่วนตัวต้อมเองยังต้องทำงานแลกเงินมาเลี้ยงดูตัวเองและต่อ

           ก่อนที่ต้อมจะออกจากห้องต่อได้ตื่นพอดี พร้อมกับเรียกหาจนต้อมอดแปลกใจ ทำไมจูจูตื่นขึ้นมาได้ เพราะปกติจะหลับเป็นตายกว่าจะตื่นก็นานกว่านี้อีกมาก

           “มีอะไรเหรอ”ต้อมหันมามองและเดินเข้ามาใกล้ๆ

           “วันนี้เราจะไปสมัครงาน ขอยืมรถหน่อยนะ”ต่อลุกขึ้นนั่งมองต้อมด้วยสายตาที่เว้าวอน

           “ได้สิ”ต้อมยื่นกุญแจให้ต่อ

           “ขอบใจมากนะ เราจะได้มาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม”

           “อืม”

           ต่อหยิบกุญแจจากมือของต้อมมาไว้พร้อมดึงร่างมาไว้ในอ้อมกอด พร้อมกับห้อมแก้มซ้ายขวาอยู่หลายครั้ง

           “พอแล้วเราจะไปทำงาน”

           “พอก็ได้ เดี๋ยวคืนนี้จัดต่ออีก”  

           “ถ้ามีแรงก็ทำเลย”

           ต้อมดันร่างของต่อให้ออกห่างแล้วอมยิ้มก่อนเดินออกไปจากห้อง เพราะรู้ถึงความสุขความใคร่ที่ได้รับแล้วและจะได้รับอีกในค่ำคืนนี้อย่างแน่นอน

           กว่าที่ต้อมจะเลิกงานก็ดึกมากโข จึงต้องรีบกลับมาห้องโดยไวเพราะอดคิดถึงชายคนรักไม่ไหว เมื่อมาถึงยังห้องพักแต่ไม่เห็นรถมอเตอร์ไซค์ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร คิดเพียงแต่ว่าต่ออาจะยังไม่กลับมา

           เมื่อต้อมไขกุญแจเข้ามาในห้องของตัวเอง ก็ต้องพบกับความแปลกใจเพราะในห้องว่างเปล่าไร้สิ่งของเครื่องใช้ ไม่ว่าจะตู้เย็น ทีวี เครื่องซักผ้า ได้หายไปหมดไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว

           “ต่อ”

           ต้อมรีบโทรหาต่อทันที เพราะคิดว่าอาจมีใครมางัดห้องได้ เมื่อโทรไปหาต่อแต่ไร้ความหวังเพราะไม่มีการตอบรับแต่อย่างใด

           “ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขนี้”

           จิตใจของต้อมไม่สู้ดีนัก ความคิดในช่วงนี้ได้หลากหลายไม่รู้ว่าจะคิดสิ่งใดก่อนดี มีเพียงความคิดเดียวยังพอมีความหวัง ต้อมจึงรีบวิ่งลงไปข้างล่างอีกครั้งเพื่อไปหายามที่หน้าประตู เมื่อไปถึงรีบถามไถ่เพื่อให้ได้ความจริง

           “พี่เห็นใครขนของออกจากห้องของผมไหมครับ”ต้อมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

           “มีสิ ก็เพื่อนของเรานั่นแหละเห็นเอารถยนต์มาขนไป”

           “เอ่อ”ต้อมอ้ำอึ้งไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

           ในเมื่อไม่สามารถตอบโต้กับยามได้ในเวลานี้ ต้อมจึงรีบเดินกลับมายังห้องของตัวเองด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง เพราะของที่ซื้อสะสมไว้ไม่มีเหลือ ยิ่งควานหากระปุกออมสินยิ่งเจ็บปวดใจนักเข้าไปอีก เพราะได้หายไปด้วยพร้อมกับทองอีกหลายเส้น

           ต้อมไม่รู้จะทำเช่นไร ไม่กล้าไปแจ้งความเพราะถึงอย่างไรต่อก็เป็นคนรัก และอีกอย่างหนึ่งใครๆก็รู้ว่าอยู่ด้วยกัน ถ้าไปแจ้งอาจจะมีปัญหาจึงตัดสินใจไม่ทำการใดๆ ใจจริงก็อยากจะโทรหาเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่สนิทแต่ก็ไม่กล้า กลัวโดนว่าและไม่อยากได้รับความอับอาย

           ความรู้สึกในตอนนี้ของต้อมเกินเยียวยาเกินรับได้ ร่างกายบอบซ้ำจิตใจแตกสลายมีเพียงลมหายใจยังคงอยู่ แต่ไม่มีความหมายใดๆเพราะทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องได้อันตธานหายไปสูญสิ้นไม่มีเหลือ

           น้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย เพราะไม่เข้าใจในตัวของต่อถึงทำได้อย่างเลือดเย็น ทั้งที่ก็ดูมีความรักใคร่ไม่เคยรังเกียจเดียดฉันท์แต่อย่างใด ทำไมถึงต้องทำเช่นนี้ต้อมคิดวนมาวนไปหลายรอบก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ต่อกระทำลงไป

           ความเศร้า ความทุกข์ ถาโถมมาอย่างดั่งพายุ จนเกินต้านทานจะรับไว้ได้ แต่ในเมื่อไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ไปมากกว่าจึงได้แต่นั่งเศร้าๆซึมๆอยู่เพียงลำพังในห้องที่ว่างเปล่า ทำให้เกิดความเคว้งคว้างอารมณ์ดิ่งลงเหวอย่างลึกสุดก้นบึ้ง