จำใจจำยอมจบสิ้น จบบริบูรณ์

ต้อมนั่งคิดถึงเหตุการณ์รักครั้งสุดท้ายที่เกิดขึ้นหลายปีมาแล้ว ก่อนที่จะกลับมาอยู่บ้าน หลังจากวันนี้ด้วยความอับอายและพ่อกับแม่ที่แก่ชรามากแล้ว ต้อมจึงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างได้กลับมายังบ้านเกิดของตัวเอง

           ในระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินในส่วนมะม่วงของตัวเองอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเรียกขานดังมาแต่ไกลต้อมจึงลุกขึ้นยืนมองตรงใต้ต้นมะม่วง ซึ่งคนที่เดินมาหาไม่ใช่ใครอื่นเป็นเพื่อนรักนั่นเอง

           “อาคมนี่เองนึกว่าใครมาหาเราถึงที่นี่เลย”ต้อมยิ้มให้อย่างใคร่ยินดี

           “ปัก ปัก ปัก”อาคมรัวหมัดใส่ใบหน้าของต้อมไม่ยั้งจนล้มลงกองนอนกับพื้น

           “นายต่อยเราทำไมอาคม”ต้อมใช้มือกุมปากไว้ที่เลือดออกมานองอุ้งมือ

           “ไอ้ต้อมกูรักมึง ถึงมึงจะเป็นอย่างไรแบบไหนก็รักมึงแบบเพื่อน ไม่เคยรังเกียจมึงเลยแม้แต่น้อย ทำไมมึงทำกับกูได้ลงคอ”อาคมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

           “เราไปทำอะไรให้นาย”ต้อมพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืน

           “มึงยังมีหน้ามาพูดอีก เมื่อคืนมึงทำอะไรลูกกู”เมื่ออาคมพูดจบก็หันหน้าไปทางอื่น

           “อ่อ เมื่อคืนอาคารมานอนกับเราเอง”ต้อมพูดพาซื่อ

           “เพลี้ยะ”เสียงตบหน้าจากฝีมือของอาคมนั้นดังลั่นสนั่น

           “นายมาตบเราอีกทำไม”ต้อมน้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย เพราะความเจ็บปวดบนใบหน้าครั้งแล้วครั้งเล่าจากฝีมือเพื่อนรัก

           “ลูกกูไว้ใจมึง มานอนกับมึง แต่ทำไมมึงถึงทำกับลูกกูได้”

           “เราไม่ได้ทำอะไรอาคารเลย เราให้อาคารนอนในห้องเรา ส่วนเรานอนอีกห้องหนึ่ง ถ้าเรื่องที่เราไม่ได้ไปส่งอาคารเพราะมันดึกแล้วด้วย ขากลับเราจะกลับลำบากเลยไม่ได้ไปส่ง”

           “มึงไม่ต้องมาตอ...เลย ลูกกูบอกกูหมดแล้ว มึงนั่นแหละที่ชวนลูกกูมานอนที่นี่ แล้วก็จะทำอะไรลูกกู ยังดีที่ลูกของกูไหวตัวทันไม่ยอมมีอะไรกับมึง”

           ต้อมคิดย้อนเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากออกจากห้องนอนปล่อยให้อาคารอยู่คนเดียวแล้ว ต้อมก็ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวอะไรอีกเลย จนกระทั่งเช้าจึงเข้าไปหาอาคารซึ่งก็ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว จึงไปถามพ่อซึ่งก็เห็นอาคารออกไปรอเพื่อนหน้าบ้านหลังจากนั้นกลับไปด้วยกัน

           “เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”ต้อมพูดย้ำอีกครั้ง

           “มึงพูดแบบนี้หมายความว่าลูกกูมาหามึงเองน่ะเหรอ อมพระมาทั้งโบสถ์กูก็ไม่เชื่อหรอก ที่มึงทำอะไรลูกกูไมได้ เพราะไอ้อาคารมันไม่ยอมมึงต่างหาก”

           “มันไม่ใช่ คือ”

           “คือ อะไรพูดออกมาเลย”

           ต้อมไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้ ถึงแม้ในสิ่งที่อาคมเข้าใจผิดไม่ใช่ความจริง ด้วยความเป็นห่วงอาคารที่รักเหมือนลูกหลาน จะเสียหายหนักไปกว่านี้ ซึ่งต้อมก็ไม่เข้าใจอาคารเหมือนกันทำไมต้องใส่ร้ายกันอย่างนี้ด้วย

           “พูดไม่ออกสิ ถึงมึงพูดอะไรออกมากูก็ไม่เชื่อมึงหรอกไอ้ต้อม”

           ต้อมนิ่งเงียบไม่สามารถจะโต้ตอบตามความเป็นจริงได้ ในเมื่ออาคมเข้าใจผิดอย่างนี้แล้ว จึงได้แต่ปล่อยไปให้เข้าใจอยู่อย่างนั้น

           “ตั้งแต่วันนี้ต่อไป เราเลิกคบกันมึงไม่ต้องมาเรียกกูว่าเพื่อน และกูก็ไม่มีเพื่อนอย่างมึง เจอหน้ากันไม่ต้องมาทักทายกันอีกต่อไป นี่กูจะให้อภัยมึงเป็นครั้งสุดท้าย เพราะถึงอย่างไรมึงก็เคยเป็นเพื่อนกู และ อีกอย่างกูขอเตือนมึงไว้ด้วย อย่าไปทำเรื่องแบบนี้กับลูกใครเขาอีกล่ะ ถ้ามึงทำอีกรับรองจบไม่สวยหรอก ดีที่เป็นกูยังเห็นมึงเป็นเพื่อน และอีกอย่างลูกกูยังไม่เสร็จมึง ถ้าถึงขั้นนั้นมึงไม่รอดแน่ไอ้ต้อม”

           ต้อมหน้าชาปากสั่นใจเต้นระรัว ไม่ได้เกิดจากความกลัวแต่เกิดจากความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าครั้งแล้วครั้งเล่น เจ็บปวดรวดร้าวทรมานอย่างแสนสาหัสไม่ว่างเว้นจนถึงปัจจุบัน

           “ถุย ไม่ต้องมาทำหน้าตาให้กูสงสารเลย”

           เมื่ออาคมพูดจบก็เดินจากไปอย่างไม่แยแสต้อมแม้แต่น้อย ส่วนต้อมจิตใจที่ไม่สามารถจะต้านทานความทุกข์นี้ได้ ถึงกับนั่งลงกองกับพื้นใต้ต้นไม้ด้วยความระทมใจยิ่งนัก ในระหว่างนั้นเองได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ต้อมจึงรีบดูว่าใครโทรมาซึ่งเป็นคนที่กำลังอยากจะคุยด้วยพอดี

           “ทำไมอาคารทำกับอาแบบนี้”

           “ผมไมได้ทำอะไรเลย แค่บอกตามความจริง”

           “มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย อาคารก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ”

           “ใข่ครับ นี่คือผลตอบแทนที่อาต้อมปฏิเสธผม ถ้าอาต้อมยอมทุกอย่างก็จบเป็นความลับของเราสองคน ผมรักอาต้อมจากใจจริงนะครับ แต่ในเมื่ออาต้อมปฏิเสธผมนี่คือสิ่งที่อาต้อมควรได้รับ ถือว่าทุกอย่างจบสิ้นไม่มีอะไรติดค้างกัน”

           ต้อมยังไม่ได้พูดอะไรต่ออีกเลย อาคารได้กดวางสายไปแล้ว ต้อมจึงได้แต่นั่งนิ่งๆปล่อยโทรศัพท์มือถือล่วงหล่นลงพื้น ส่วนร่างกายค่อยๆเอนตัวลงพิงต้นไม้อย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมาย

           วันทั้งวันต้อมไม่ได้ทำอะไรได้แต่นั่งซึมเศร้าอารมณ์ดิ่งลงเหวอย่างไร้ความรู้สึก จนกระทั่งจวบจนเย็น จึงได้กลับไปยังบ้านทำทุกอย่างเหมือนเดิมอย่างคนหมดอะไรตายอยาก หลังจากนั้นได้เก็บตัวอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวดาย ว่างเปล่าเปรี่ยวใจอ่อนล้าทางกาย แต่สองมือยังไม่วายดูมือถือ เพื่ออยากจะพูดคุยปรับทุกข์แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำใจโทรหาใครได้ จึงเลื่อนลงดูเพื่อนไปเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นชื่อคงเดช ต้อมรีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วโทรหาทันที แต่ความความคิดว่าจะได้พูดคุยมลายหายสิ้น เพราะไร้การตอบรับตอบกลับมีแต่ความว่างเปล่าไร้สิ่งใดๆส่งมา

           ด้วยเหตุนี้ต้อมเกิดความกลัวคิดไปเองว่าอาคมอาจจะบอกเรื่องราวต่างๆให้คงเดชได้ฟัง แต่คิดอีกทีถ้าอาคมเล่าคงเดชก็คงจะรับแล้วต่อว่า แต่นี้ไม่รับไม่มีการตอบกลับไม่ได้บล๊อก จึงทำให้ต้อมได้สบายใจมานิดหนึ่ง แต่ก็ยังแอบกังวลใจอยู่อย่างมากเหมือนเดิม คนอื่นต้อมไม่ใคร่สนใจว่าจะคิดอะไร ขอเพียงคงเดชได้เข้าใจเป็นพอแต่ดันไม่มีการตอบรับใดๆจึงสร้างความยุ่งยากในใจอย่างต่อเนื่อง

           หลายวันหลายเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จนใจต้อมนั้นสุดจะกล้ำกลืนฝืนทนได้ ยิ่งอยู่อย่างเหงาๆอย่างเดียวดายเพียงลำพัง ได้สร้างความกดดันดึงอารมณ์ดิ่งลงทุกขณะ ไม่อยากเจออยากพูดคุยกับใครนอกจากคงเดช จึงได้แต่สงข้อความครั้งแล้วครั้งเล่าได้มีแต่การอ่าน นั่นหาสำคัญเท่ากับไม่ส่งข้อความตอบกลับหรือโทรหา นี่คือสิ่งที่ทำให้ต้อมค้างคาเฝ้ารออยากเห็นข้อความและเสียงที่คุ้นเคย แต่ก็ไม่สามารถที่จะได้เห็นได้ยิน มีเพียงแต่ได้ดูข้อความผ่านโทรศัพท์มือถือ ซึ่งเป็นข้อความเก่าๆที่อ่านแล้ว แต่ไม่ตอบกลับยิ่งเขียนเพิ่มยิ่งไม่มีการอ่านเข้าไปอีกจนใจปวดร้าว

           “คงเดชนายทำอะไรอยู่”

           “ทำไมนายไม่ตอบเราบ้าง”

           “นายมีเรื่องโกรธเราหรือเปล่า”

           “นายโทรหาเราด้วย”

           “นายอย่าทำแบบนี้สิ เราใจคอไม่ดีเลยนะ”

           “นายได้รับรู้เรื่องเราผิดๆหรือเปล่า”

           “ถ้านายรับรู้ นายจงรู้ไว้ว่าเราไม่ทำอย่างนั้นหรอก”

           “นายก็รู้ว่าเรารักนายมาก เราจะไปทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน”

           ต้อมไม่สามารถที่จะส่งอะไรได้อีกแล้ว เพราะไม่รู้จะคิดคำพูดใดๆออกมาให้คงเดชได้ตอบกลับ จึงได้พยายามแต่ทำใจให้อยู่คงที่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะร้อนรนดั่งไฟไหม้กายจนเกรียม แต่แล้วความหวังเฮือกสุดท้ายได้มาถึง เมื่อเสียงข้อความดังขึ้นต้อมจึงรีบเปิดดูทันที

           “ไม่ใช่คงเดชนี่”

           เมื่อข้อความนั้นไม่ใช่คงเดชต้อมจึงไม่ใคร่สนใจนัก จึงได้แต่นอนลงร้องไห้ด้วยความเสียใจและเฝ้ารอดูมือถือ สายตาไม่คาดเลยแม้แต่วินาทีเดียว จนข้อความนั้นได้รับการอ่านต้อมจึงรีบปาดน้ำตาออกให้หมดไม่มีเหลือ

           ในช่วงปาดน้ำตาทิ้งจึงไม่ได้มองข้อความ เมื่อใบหน้าไร้คราบน้ำตาต้อมจึงก้มลงมองมือถืออีกครั้ง ซึ่งในครั้งนี้ต้อมถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ

           “ไม่มีบุคคลนี้อยู่ในห้องสนธนา”

           “คงเดช”ต้อมพิมพ์ข้อความลงไป

           “ไม่สามารถส่งข้อความได้”

           ความหวังครั้งสุดท้าย ได้สูญสิ้นมลายหายไปอย่างไม่มีวันได้เห็นอีกต่อไป น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้ว เริ่มไหลออกมาอย่างสายกับน้ำเฉี่ยวอีกครา ความรู้สึกนึกคิดวนมาวนไปอยู่หลายครั้ง จนเกิดอาการตื้อปวดศีรษะเต้นเป็นจังหวะดังตึบตึบ จนไม่สามารถที่จะทานทนความเจ็บปวดได้อีก ต้อมจึงหยิบยาแก้ปวดมากินทีละสองเม็ดก็ยังไม่หาย แต่นั่นยังไม่เท่ากับความดิ่งของอารมณ์ผิดหวัง ความเสียใจความคับแน่นในอกความอัดอั้นตันความรู้สึก ต้อมไม่รู้จะทำเช่นใดดีด้วยอารมณ์ชั่ววูบ จึงเทยาแก้ปวดใส่มือจนล้น หลังจากนั้นนำเข้าไปในปากพร้อมดื่มน้ำตามกลืนลงคอจนหมด

           ต้อมล้มตัวลงนอนพร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือไว้ข้างๆใบหน้า ในขณะเดียวกันน้ำตาก็ได้ไหลรินออกมาล่วงหล่นบนหน้าจอมือถืออย่างเอ่อนอง ที่เป็นภาพโปรไฟล์คงเดชนั่งยิ้มกับภรรยาและลูก แต่นั่นยังไม่เท่ากับความรู้สึกอึดอัดภายในลำคอ แน่นหน้าอกหายใจไม่ออก อยากจะอาเจียนใจจะขาดแต่ไม่สามารถทำได้ จนต้องดิ้นรนอย่างทุรนทุรายอยากร้องตะโกนออกมาแต่ไร้เสียง

           ความทรงจำครั้งเก่าก่อนได้ผ่านมาทางความคิดความรู้สึก แต่มาพร้อมกับความเจ็บปวดทางกายและใจอย่างไม่หยุดหย่อน ความหลังที่คิดได้เริ่มจางหายมีแต่ความว่างปล่า พร้อมกับดวงตาที่หรี่ลงทีละน้อยจนปิดสนิท เฉกเช่นเดียวกับลมหายใจที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆท้ายที่สุดไร้สิ้นการเข้าออก ในขณะเดียวกันร่างกายไม่มีการเคลื่อนไหว นอนแน่นิ่งยังกับสิ่งไร้ชีวิตบนโลกใบนี้

 

                                               จบบริบูรณ์