ทำกันได้

 ด้วยเหตุที่ต่อได้พักงานหลายวันจึงถูกให้ออก สาเหตุนี้ไม่ใช่สาเหตุหลักเท่าไร เพราะมีเหตุร้ายแรงกว่านี้อีก ด้วยต่อได้เมามายไปทำงานจึงเกิดภาพที่ดูไม่ดีหลายครั้ง ทางนายจ้างจึงต้องตัดใจเลิกจ้าง เพราะด้วยความประพฤตินั้นเกินเยียวยา

           “เราบอกนายหลายครั้งแล้วว่าให้เลิกดื่มเหล้า เห็นไหมโดนไล่ออกจากงานต่อไปจะทำอย่างไรล่ะ”ต้อมนั่งลงบนเตียงด้วยอารมณ์กลัดกลุ้ม ส่วนต่อนั้นหากลุ้มใจไม่นอนเล่นโทรศัพท์มือถือย่างสบายใจสบายอารมณ์ ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรแม้แต่น้อย

           “เอาน่า ตอนนี้ถือว่าพักผ่อนเดี๋ยวเราก็ออกไปหางานเองนั่นแหละนายไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก”

           “ให้มันจริงเถอะ”ต้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

           “ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก”

           ต้อมไม่อยากจะพูดอะไรต่อไปอีก เรพาะขืนพูดอาจมีปากเสียงกันได้ และอีกอย่างหนึ่งไปกดดดันคนตกงานมันก็เป็นอะไรที่ดูไม่ค่อยดี ด้วยเป็นครั้งแรกที่ต่อไม่ได้ทำงานซึ่งแต่ก่อนหน้านี้ขยันไปทำงานทุกวัน ได้เงินมาก็แบ่งให้ใช้จ่าย ไม่เหมือนตอนนี้แม้แต่เงินก็ไม่มีให้ต้อมแม้แต่บาทเดียว ทุกวันนี้อยู่กินกับต้อมทั้งนั้น

           “อืม”

           “ดีมากที่รัก ขอเงินสักร้อยสิ เราจะออกไปข้างนอกหน่อยไปหาเงิน”ต่อลุกขึ้นแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

           “งานอะไรกลางค่ำกลางคืน”

           “เอ่อน่า”

           “อย่าเอาไปดื่มเหล้านะ”

           “ไม่หรอก”

           ถึงต้อมจะไม่ค่อยเชื่อแต่ไม่มีทางเลือกมากนัก จึงได้ควักเงินในกระเป๋าจำนวนหนึ่งร้อยบาทยื่นให้ต่อ ที่ในขณะนี้แต่งตัวหล่อเพื่อออกไปหางาน ตามคำบอกที่อาจเชื่อได้บ้างไม่ได้บ้างตามความคิดของต้อม

           “ขอบใจมากนะ”

           เมื่อต่อได้เงินไปแล้วจึงรีบเดินออกไปจากห้องทันที ต้อมรู้สึกสงสัยในพฤติกรรมจึงรีบออกจากห้องเดินตามไปอย่างกระชั้นชิด เมื่อลงไปถึงชั้นล่างจึงได้สอดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาต่อ และสุดท้ายก็เห็นต่อยืนคุยกับชายหนุ่มรุ่นแก่กว่าหลายปี สักพักต่อก็ได้ขึ้นไปในรถคันนั้น

           ต้อมรู้สึกกังวลใจเศร้าใจและไม่รู้ว่าชายผู้นั้นเป็นใครกัน ทำไมถึงดูสนิทสนมกับต่อเหลือหลาย จึงได้แต่ยืนดูรถคันนั้นแล่นออกไปจนหลับตา หลังจากนั้นต้อมจึงขึ้นไปบนห้องนอนอย่างเคร่งเครียดและรอการกลับมาของต่อ

           ในระหว่างที่กำลังรอการมาของชายอันเป็นที่รัก ต้อมได้โทรหาอ้อนเพื่อนสาวเพื่อปรึกษาเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

           “เราจะมาเรื่องปรึกษาน่ะอ้อน”

           “เรื่องอะไรว่ามาเลย เราจะเป็นศิลาณีให้ต้อมเอง”

           “เมื่อกี้ต่อได้ออกไปกับผู้ชายแก่กว่าน่ะ ขึ้นรถเก๋งกันไปไหนก็ไม่รู้”

           “อ้าวทำไมไม่ถามล่ะ”

           “ถามแล้วต่อบอกว่าไปหางานทำ”

           “อ้าวทุกวันนี้ไม่ได้ทำงานเหรอ”

           “ทำแต่โดนไล่ออกเพราะเมา”

           “เราก็ไม่อยากจะพูดอะไรน่ะ เพราะต้อมกับเราก็แก่พอๆกัน ต้อมก็น่าจะคิดได้น่ะว่าอะไรเป็นอะไร”

           “อืม”

           “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าต่อมาก็ถามตรงๆเลยว่าไปไหนมา แต่เราว่าคงคิดว่าไปรับงานอย่างว่าหรือเปล่า”

           “ไม่น่าใช่มั้ง”

           “อืม แล้วแต่ต้อมก็แล้วกัน”

           “อืม ขอบใจมากน่ะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวเราจะโทรหาใหม่นะ”

           “ได้อย่าลืมน่ะ มีเรื่องอะไรต้องบอกเราเป็นคนแรกอย่าเก็บมันไว้คนเดียวรู้ไหม”

           “รู้ ขอบใจอีกครั้งนะที่เป็นห่วงเรา”

           เมื่อต้อมได้วางโทรศัพท์มือถือความเหงาความเศร้าได้มาเยือนอย่างไม่ได้ตั้งใจอีกครั้ง ด้วยความเป็นห่วงต่อและหึงหวงอีกอย่างหนึ่ง จึงทำให้ต้อมไม่สามารถที่จะข่มตาหลับได้ ต้องนอนรอให้ต่อได้กลับมาไวๆจะได้สะสางปัญหาที่เกิดขึ้นให้หมดสิ้นไปซะที

           ต้อมอดหลับไม่ไหวจึงเผลอผล่อยไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว มารู้สึกร่างกายอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูอันแปลกประหลาด เพราะโดยปกติจะเคาะสองสามที แต่ในครั้งนี้เคาะรัวๆไม่เป็นจังหวะ

           ด้วยลักษณะนี้ทำให้ต้อมสงสัย ว่าน่าจะเป็นต่อที่เมามายกลับมาอย่างแน่นอน จึงได้รีบเดินไปเปิดประตูซึ่งก็ใช่เลยไม่มีใครนอกจากต่อ

           “ที่รักเรามาแล้ว”ต่อโผเขากอดต้อม

           “ไม่ต้องมากอดปล่อยเลยนะ”ต้อมผลักร่างกายของต่อให้ออกห่าง

           “อะไรกันแค่กอดนิดกอดหน่อยก็ไม่ได้”

           “ถ้านายไม่เมาเราก็ให้กอด แต่นายเมาเราไม่ชอบเหม็นเหล้าแล้วนายทำเป็นเรื่อยอีกอย่างหนึ่ง”

           “ทำเป็นเล่นตัวถ้าเรามีใหม่นายจะเสียใจ”ต่อพูดจบเดินไปยังเตียงนอนเพื่อจะล้มตัวลง

           “ลองดูก็ได้ แต่เมื่อกี้ไปไหนมา”

           “ไปทำธุระ”

           “กับใคร”ต้อมพูดห้วนๆ

           “กับใครแล้วทำไม ไม่ต้องรู้หรอก”ต่อล้มตัวลงนอนทันที

           “กับผู้ชายคนนั้นใช่ไหม”

           “หึ แอบลงตามไปดูเราเหรอ”

           “ใช่”

           “คนรู้จักกันเท่านั้นแหละ”

           “รู้จักเหรอ”พลันต้อมเห็นรอยแดงที่ซอกคอของต่ออย่างไม่ได้ตั้งใจ

           เมื่อต้อมเห็นเช่นนั้นอารมณ์โกรธได้เป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที เพราะต้องเป็นชายเมื่อครู่อย่างแน่นอนที่ทำให้เป็นเช่นนี้ รอยแดงอย่างนี้เป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากโดนดูดมาอย่างแน่นอน

           “ใครดูดคอนาย”ต้อมเดินเข้าไปใกล้ๆต่อ

           “ยุงกัด”

           “ยุงปากใหญ่กัดซะเป็นรอยแดงอย่างนั้นแหละ”

           “ใช่ปากใหญ่มาก”

           “ต่อนายจะทำลายจิตใจเราไปถึไหน”ต้อมสุดจะกลั้นอารมณ์จึงได้ร้องไห้ออกมา

           “ร้องไห้ทำไมนายนี่ขี้แยจัง”ต่อยังมีท่าทีเฉยชาอยู่เช่นเดิมไม่เปลื่ยนแปลง

           ต้อมไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตในขณะนี้เพราะความโกรธ ความเสียใจได้ครอบงำจนไม่รู้จะไปทางไหนได้ในเวลานี้ จึงมีเพียงน้ำตาที่เริ่มไหลรินออมาอย่างไม่ขาดสาย

           “ร้องไห้ทำไม”ต่อพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลื่ยนไป

           “นายทำร้ายจิตใจเราไปนอนกับใครก็ไม่รู้”

           “เราบอกแล้วไงว่าไม่ได้ไปนอนกับใครนายอย่าคิดมากสิ”

           ความรู้สึกในตอนนี้ของต้อมไม่สามารถที่จะพูดอธิบายออกมาได้ในช่วงเวลาอันสั้น จึงได้แต่ยินนิ่งๆร้องห่มร้องไห้อย่างหมดอาลัยตายอยาก

           “อย่าร้องนะ”ต่อรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเมื่อเห็นน้ำตาของต้อมได้ไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย

           ต้อมยืนนิ่งทำอารมณ์อยู่ได้ไม่นาน ต่อได้ลุกขึ้นมากกอดเรือนร่างของต้อมไว้เพื่อเป็นการปลอบใจ

           “ไม่เอาน่า อย่าคิดอะไรมากนายต้องเชี่อใจเรารู้ไหม”ต่อหอมแก้มซ้ายขวาอย่างละทีเพื่อปลอบใจในความเศร้าของต้อม

           “ไม่ต้องมาหอมไปไหนก็ไปเลย”ต้อมผลักร่างของต่อให้พ้นบริเวณตัวของเขา

           “คำก็ไล่สองคำก็ไล่เห็นเราตกงานใช่ไหม”ต่อหน้าบึ่งนั่งหน้างอด้วยความรู้สึกที่ไม่ชอบคำนี้เท่าไรนัก

           ความรู้สึกของต้อมตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดีนักเมื่อเห็นต่อนั่งเสียใจกับคำพูดของเขาเมื่อครู่ที่พูดไม่ได้คิด จึงส่งผลให้ต่อได้นั่งเสียใจในคำพูดที่เสียดแทงหัวใจ

           “เราไม่ได้คิดอย่างนั้น เรื่องงานนายไม่ได้ทำเราก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่เราติดใจก็เรื่องที่นายไปกับผู้ชายคนนั้นมากกว่า”เมื่อพอทำใจได้บ้างต้อมจึงปาดน้ำตาทิ้งให้เหือดแห้งหายไปบนใบหน้า

           “เราไม่อยากจะเชื่อนายแต่ก็เอาเถอะ”ต่อเดินไปยังที่นอนแล้วล้มตัวลงนอนด้วยท่าทีที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ที่เป็นเช่นนั้นเพราะต่อไม่ได้เมาหนักมากและอีกอย่างเวลาได้ผ่านมาหลายชั่วโมง จึงทำให้ต่อได้คลายความเมาลงไปเยอะพอสมควร

           ต้อมไม่ได้พูดอะไรได้แต่มองต่อขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างเหงาๆ ในใจของต้อมนั้นว้าวุ่นวายจิตใจยิ่งนัก เพราะกลัวต่อโกรธจริงจังด้วยดูสีหน้าท่าทางน่าจะเป็นอย่างที่คิดแน่นอน

           “จะนอนก็มานอน”เมื่อต่อพูดจบก็หันหลังให้ต้อมทันที

           สายตาของต้อมจ้องมองแผ่นหลังต่ออยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นจึงได้เดินไปยังเตียงนอนและขึ้นไปในทัน พร้อมกับล้มตัวลงนอนข้างๆต่อที่ยังไม่ได้หลับ ต่อจึงได้หันหน้ามามองต้อมด้วยสายตาอันหยาดเยิ้มจนเกินต้าน

           สักพักต่อหันกลับมาทั้งร่างและจ้องมองต้อมด้วยสายตาอันเย้ายวน ส่วนต้อมก็มองตอบอย่างเฉยชาไม่รู้สึกรู้สาอะไร

           “อมให้หน่อย”ต่อพูดขึ้นลอย

           “ไม่อม ผ่านปากของใครมาบ้างก็ไม่รู้”

           “ตามใจ”ต่อหันหน้ากลับไปตามเดิม

           ถึงแม้ต้อมจะอยากสักเพียงใด แต่ความโกรธความแค้นได้สุมทรวงอย่างหนัก จึงไม่สามารถมีอารมณ์ร่วมในรสใคร่ที่ต่อจะมอบให้ได้