สิ้นเดือนที่เปลื่ยนไป

ความรักทั้งสองคืบหน้าไปอย่างมากในความคิดของต้อม เมื่อถึงเวลาสิ้นเดือนต้อมจึงซื้อของกินของใช้มามากมาย เพื่อเลี้ยงฉลองกับสนคนสำคัญที่สุดในชีวิต ค่ำคืนนี้ต้อมจึงเฝ้ารอการมาของสน แต่สองทุ่มก็แล้วสามทุ่มผ่านไปสี่ทุ่มกำลังจะมาถึง แต่ยังไร้วี่แววของใครบางคน สายตาของต้อมจ้องมองอาหารที่เรียงรายหลายอย่างตรงหน้า จนเวลาเกือบเที่ยงคืนจึงได้ยินเสียงเคาะประตู

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ต้อมเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ

“นายไปไหนมาเรานัดกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าวันนี้จะเลี้ยงฉลองเงินเดือนออก” ต้อมมีท่าทีกระฟัดกระเฟียดแสดงท่าทีไม่พอใจ

“เราขอโทษ พอดีพี่พี่ทำงานเราเลี้ยงฉลองให้น่ะ เราไม่รู้มาก่อนเลยว่าจะมีงานนี้” สนเข้ามาโอบกอดจากด้านหลัง พร้อมบรรจงจูบทั่วใบหน้าอันบูดบึ้ง

“นายไปดื่มเหล้ามาเหรอ”

“นิดหน่อยเอง พี่ๆ เขาบังคับให้เราดื่มน่ะ”

“อืม แสดงว่านายกินข้าวมาแล้วใช่ไหม”

“ใช่ กินมาแล้ว แต่ตอนนี้อยากกินนายมากกว่า”

“แล้วกับข้าวที่เราซื้อมาล่ะ เต็มไปหมดเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกทิ้งไปซะให้หมด แต่ตอนนี้เราขอกินนายก่อนได้ไหม”

สนช้อนร่างของต้อมแล้วอุ้มมาวางบนเสื่อไร้ที่นอน พร้อมจับร่างของต้อมพลิกคว่ำหลังจากนั้นดึงกางเกงออกจนหมด จนเผยเห็นช่องทางรักอันขาวใสเป็นยองใย ทำให้อดใจไม่ไหว จึงได้ปลดกางเกงตัวเองออก แล้วจับท่อนเอ็นจ่อช่องทางรักพร้อมดันเข้าไป

สะโพกของสนโยกอย่างช้าๆ เข้าสุดออกสุด แล้วเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน โหมกระแทกกระทุ้งใส่เต็มที่ไม่ยั้ง สนรัวติดๆ ซอยยิกๆ แทงลึกๆ จนต้อมสะดุ้งเพราะโดนติ่งสวาทอย่างแรงและตรงจุดกระสัน

“อ่า อ่า อ่า” ต้อมครางด้วยความเสียวซ่านแต่ใจลึกๆ นั้นปวดร้าวยิ่งนัก

ไปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ” เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่สนมอบให้นั้น นอกจากสุขกายแกต้อมแล้วยังสร้างความเสียวซ่านให้สนยิ่งนัก

“โอ๊ย ซี๊ด อ่า” สนครางออกมาด้วยความสยิว เพราะความสุขกระสันเสียวได้ปลดปล่อยออกมาอย่างเอ่อนองช่องทางรัก

ความสุขความใคร่ได้ผ่านพ้นไปอย่างด้วยดี สนจึงพลิกร่างนอนหงายและผล่อยหลับไปอย่างสบายใจ ส่วนต้อมนั่งมองเรือนร่างของสนแต่แล้วน้ำตาเอ่อนองเต็มสองแก้ม ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจกับสิ่งเล็กๆ ที่เขาอยากทำให้สน แต่ไม่ได้รับการเหลียวแลใส่ใจอย่างคาดหวังไว้ก่อนหน้านี้

ต้อมปาดน้ำตาทิ้ง แล้วกลั้นใจทิ้งอารมณ์เสียให้หมดสิ้น หลังจากนั้นหยิบถ้วยชามมีอาหารเต็มเทใส่ถังขยะจนหมดสิ้น ต่อด้วยไปล้างถ้วยชามอย่างเหม่อลอย ไม่นานก็เสร็จสิ้นจบทุกอย่าง ต้อมจึงมาล้มตัวลงนอนข้างๆ สนที่หลับสนิท สองแขนน้อยๆ โอบกอดร่างหนาๆ ไว้ พร้อมซบอยู่ใต้วงแขนอันแข็งแกร่ง ดวงตาค่อยๆ หรี่ลงจนปิดสนิท หลังจากนั้นไม่นานก็หลับลงอย่างมีคราบน้ำตา

เช้าตรู่วันหยุดสิ้นเดือนต้อมตื่นแต่เช้าตามเดิม ทำทุกสิ่งทุกอย่างไม่แตกต่างแต่อย่างใด เหมือนครั้งก่อนหน้านี้ เมื่อทำทุกอย่างไม่มีเหลือ ให้ได้ลงมือจัดการอีกต่อไป ต้อมจึงไปปลุกสนที่ยังหลับสนิทอยู่ไม่เปลื่ยนแปลง

“สน สน สน” ต้อมเขย่าร่างอันเปลือยเปล่าแต่มีผ้าห่มปกปิดไว้

“วันนี้วันหยุดตื่นสายอีกนิดก็ได้มั้ง” สนพูดขึ้นในขณะที่ยังหลับตาอยู่

“ตื่นขึ้นมากินข้าวกินปลา แล้วไปซื้อทีวีกันไม่ดีกว่าเหรอ เราสองคนมีวันหยุดแค่อาทิตย์และวันเอง พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีกนะ” ต้อมนั่งหน้าบึ่งเพราะยังไม่คลายโกรธสน แต่ไม่อยากแสดงความไม่พอใจออกมาให้เห็นมากกว่านี้

“ก็ได้” สนลุกขึ้นอย่างโงนเงนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเลื่อนลอย

สายตาของต้อมมองสนอย่างใคร่สงสัย ทำไมแค่วันเดียวถึงเปลื่ยนไปอย่างมาก ถึงแม้ในใจจะคิดเช่นนั้นแต่ก็ไม่อยากจะพูดออกมาให้สนคิดมาก ต้อมนั่งนิ่งๆ สักพักสนก็ออกมาจากห้องน้ำและแต่งเนื้อแต่งตัวจนเสร็จสิ้น

“วันนี้ไม่มีอะไรให้กินเหรอ” สนยิ้มนิดๆ

“วันนี้เรามีเงินกันไง ทำไมถึงไม่ไปกินอาหารอร่อยๆ ข้างนอกล่ะ” ต้อมพยายามฝืนยิ้ม

“อืมจริงด้วย ถ้างั้นเราไปกันเลยดีไหม”

“ไปสิ”

สองหนุ่มพุ่งมุ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้า เพื่อซื้อโทรทัศน์เครื่องแรก ทั้งคู่ต่างออกเงินคนละครึ่ง หลังจากนั้นนำไปไว้ที่ห้อง เป็นครั้งแรกที่ได้ดูทีวีในรอบหลายเดือน ขนาดทีวียี่สิบเอ็ดนิ้วจอตู้ โดยใช้หนวดกุ้งตั้งไว้บนทีวี พร้อมกันนั้นซื้อเครื่องเล่นซีดีไว้ดูหนัง

เมื่อจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยหมดสิ้น ทั้งสองจึงมานอนเคียงข้างกันเพื่อดูข่าว ต่อด้วยละครอย่างสนุกและเพลิดเพลินใจ

“วันนี้มีความสุขดีนะ แต่ดูเหมือนต้อมเงียบๆ เป็นอะไรไปเหรอ” สนสังเกตเห็นสายตาที่นิ่งๆ ไม่ขยับเท่าไร ซึ่งไม่ได้มาจากตั้งใจดูละคร แต่เหมือนคนเหม่อลอยมีอะไรคาใจบางอย่าง

“ไม่เป็นอะไรหรอก” ต้อมยังมีสีหน้าที่นิ่งเฉย

“มีอะไรก็บอกกันมาตรงๆ อย่าเป็นเหมือนเราตอนเรียนเลย”

“ไม่เป็นไรจริงๆ อย่างที่เราบอกนั่นแหละ แค่คิดอะไรไปเรื่อยๆ ว่าแต่นายเหอะดูมีความสุขมากเลยนะ” ต้อมหันยิ้มเล็กๆ แต่แฝงไว้ด้วยความเศร้า

“ใช่ เรามีความสุขมาก เพราะอีกหน่อยเราก็ไม่ต้องกินอดกินอยากอีกต่อไป เดือนต่อไปเราว่ายังไม่ต้องซื้ออะไรหรอก หาห้องเช่าที่ดีกว่านี้หน่อยไหม มีเตียงนุ่มๆ บรรยากาศดีๆ ไว้พักผ่อน”

“เราเห็นด้วยนะ เพราะเรามีของเยอะขึ้น ห้องมันก็จะเล็กและคับแคบ” ต้อมเริ่มมีสีหน้าที่ชื่นใจขึ้นมาอีกครั้ง เพราะได้เห็นความคิดของสน ที่ทะเยอทะยานอยากมีโน้นอยากมีนี่ ซึ่งเป็นสิ่งทีดีสำหรับพวกเขาสองคน

“เอาอย่างนี้ไหม ตอนเย็นเราจะทำโอที นายไม่ต้องทำอะไรหรอกอยู่แต่ห้องนี่แหละ เป็นแม่บ้านรอปรนนิบัติเราก็พอ เพราะก่อนหน้านี้ต้อมเหนื่อยกับเรามามากแล้ว”

“ขอบใจมากนะ” ความรู้สึกไม่ค่อยดีก่อนหน้านี้ได้จางหายไปหมดในพริบตาเดียว

ต้อมดีใจอย่างมากเขาจึงรีบโอบกอดสนอย่างคลั่งรัก ส่วนใบหน้าซบที่อกอันแน่นๆ อย่างสุขใจ

“จะดีใจอะไรขนาดนั้น” สนตบศีรษะของต้อมเบาๆ

“ดีใจไงที่เราเลือกรักคนไม่ผิด”

“เหมือนกัน”

สนอมยิ้มแล้วกดปิดทีวีทันใด หลังจากนั้นทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างสุดสวิง อย่างมีความสุขเหลือล้นจนอิ่มปรี่ทุกค่ำคืน บางคราไปหาซื้อซีดีโป๊ชายหญิงแหล่งต่างๆ มาดูจนได้เปิดหูเปิดตาในสิ่งใหม่ๆ สำหรับต้อมนั้นไม่ได้มีอะไรเปลื่ยนแปลงไปจากเดิม แต่สนนี่สิเมื่อได้รับเสียงภาพจนเกิดอยากได้สัมผัสแบบนั้นบ้างเป็นครั้งครา

ความสุขทั้งสองต่างคืบคลานอย่างช้าๆ เรื่อยๆ มาจนกระทั่งได้ย้ายห้องใหม่ ซึ่งเป็นห้องดูหรูกว่าแต่ก่อนอย่างมาก ถึงแม้จะไม่มีแอร์แต่ยังมีเตียงนุ่มๆ ได้นอนอย่างสบายกายและใจ ในค่ำคืนนี้อีกเช่นกันสนได้เปิดดูซีดีโป๊

สายตาของสนไม่ว่างเว้นจ้องมองอย่างไม่คาดสายตา สมองได้จินตนาการไปว่าเป็นตัวเองกับหญิงสาวคนนั้น จนเกิดอารมณ์ใคร่สวาทเป็นที่แน่นอนต้อมต้องจัดการให้คลายความกำหนัด เป็นทุกคราทุกครั้งที่ได้มีความสัมพันธ์กัน สนต้องเปิดซีดีโป๊ทุกครั้งไม่ว่างเว้น ซึ่งผิดแต่ก่อนที่พร้อมเปิดจุดติดทุกเมื่อทุกวัน จนกระทั่งต้อมอดแปลกใจไม่ได้จึงพูดความในใจออกมา ระหว่างได้เสร็จกิจรสรักอย่างดูดดื่ม

“ทำไมช่วงนี้เวลามีอะไรกันต้องเปิดซีดีโป๊ตลอดเลย”

“มันได้อารมณ์อีกแบบน่ะเราว่าสนุกดีออก”

“แล้วเมื่อก่อนล่ะไม่สนุกเหรอ” ต้อมมีสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ แต่สนไม่ได้เห็นเพราะมัวแต่จินตนาการไกลแต่ในตัวตนไม่ใช่ต้อม

“ตอนมีอะไรกับเราไม่สนุกเหรอ”

“เปล่า”

“อืม เราขอโทษนะที่คิดมากไป” ต้อมรู้สึกผิดจึงโอบกอดสนและซบที่อก อย่างเช่นทุกครั้งที่ผ่านมาไม่เปลื่ยนแปลงแต่อย่างใด

“วันนี้เราร้อนน่ะ” สนขยับร่างหนีออกไปนิดหน่อยให้ห่างต้อม

ความรู้สึกจี๊ดเข้ามาภายในจิตใจอย่างพลั่งพลู แต่ต้อมไม่อยากจะสาวต่อความคิดและการกระทำนี้ เขาจึงคลายกอดนั้นออกไปอย่างช้าๆ และเสียความรู้สึกนิดหน่อย ส่วนสายตายังจ้องมองสนไม่เปลื่ยนแปลง เพราะยังเคลือบแคลงสงสัยว่าสนนั้นเป็นอะไรไป หรือเกิดอะไรขึ้นที่เขาไม่เคยได้รับรู้มาก่อน