ความรู้สึกที่เปลื่ยนไป

ตอนที่25 ความรู้สึกที่เปลื่ยนไป

            หลังจากหยุดงานมาหลายวันดำก็มาทำงานตามปกติ โดยก่อนหน้านี้ต้อมได้มีคนมาสอนงานให้ เป็นรุ่นพี่ร่วมแผนกเข้ามาทำงานพร้อมกับดำ ซึ่งซันนั้นได้สอนต้อมทำงานอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง จนทำให้ต้อมเริ่มทำงานได้คล่องมากยิ่งขึ้น

            “ถ้าไม่ได้พี่ซันผมคงแย่แน่เลย”ต้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พูดจาอย่างอ่อนน้อม

            “เอ้า ไอ้ดำหายดีแล้วเหรอว่ะทั้งกายทั้งใจ”ซันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นดำเดินเข้ามาที่ทั้งสองยืนคุยกันก่อนเข้างาน

            “ปากดีนะมึงนะ”ดำมองตาขวางใส่ซัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้พูดเล่นแรงกว่าหลายเท่า

            “มึงเป็นอะไรว่ะ ไปกินรังแตนมาจากไหน”ซันมีสีหน้ามึนงง

            “ไม่เป็นไรหรอก แค่ เอ่อ ไม่มีอะไร”ดำมองไปยังต้อมแว่บหนึ่งก่อนหันมามองซันต่อด้วยความแสนจะหงุดหงิด โดยไม่ทราบสาเหตุว่าเกิดขึ้นมาได้อย่างไรกัน

            “สงสัยจะฟื้นไข้ยังไม่หายดี  นี่ก็ใกล้เวลางานแล้ว  ต่อจากนี้ไปกูส่งน้องต้อมให้มึงดูแลต่อ และอีกอย่างน้องต้อมต้องดูแลพี่ดำดีๆนะ เดี๋ยวพิษไข้กำเริบพี่ไม่ได้กลัวไข้กายหรอก  กลัวไข้ใจมากกว่าถ้ามีเวลาก็ค่อยๆดามใจมันก็ได้”ซันหัวเราร่วนก่อนรีบเดินจากไป เพราะกลัวดำวิ่งไล่เตะอย่างเช่นเคย

            “ไปกันเถอะพี่ดำได้เวลางานแล้ว”ต้อมยิ้มนิดหน่อยก่อนเดินนำหน้าดำไปยังห้องทำงานของพวกเขา

            เมื่อไปถึงยังแผนกฝ่ายผลิต ต้อมก็เริ่มต้นทำงานประกอบชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์อย่างคล่องแคล่ว จนดำอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเรียนรู้ได้ไวขนาดนี้

            “เก่งแล้วนี่ต่อไปพี่คงไม่ต้องสอนแล้วมั้ง”ดำเอ่ยขึ้น

            “ใช่  ผมทำได้แล้วต้องขอบคุณพี่ซันที่สอนผมอย่างดี”

            “เหรอ”เมื่อดำพูดจบก็ไปยังที่ตัวเองทันที

            ต้อมรู้สึกงงนิดหน่อยกับพฤติกรรมของดำ เพราะเปลื่ยนไปเปลื่ยนมาอย่างมาก ก่อนอยู่ห้องก็เป็นอีกอย่างพอมาในที่ทำงานก็ไม่หลงเหลือ ความเป็นดำเคยตอนอยู่หอพักและในช่วงเวลารักษาตัวและใจ

            ต้อมตั้งใจตั้งมั่นทำงานอย่างดี จนกระทั่งถึงเวลาพักกลางัน ต้อมจีงออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรกินข้างๆโรงงาน

            “น้องต้อมรอพี่ด้วย”ซันวิ่งมาหาต้อมที่กำลังจะเดินออกไปยังข้างรั้วโรงงาน

            “วันนี้กินก้วยเตี๋ยวกันไหม”

            “ดีเหมือนกัน  ผมก็ไม่ได้กินนานแล้วด้วย”

            เมื่อต้อมและซันตกลงกันได้ว่าจึงรีบเดินไปยังร้านก้วยเตี๋ยว แต่ทั้งสองหารู้ไม่ว่ามีคนเดินตามมาอย่างกระชั้นชิด มารู้ตัวอีกที่ก็มาถึงยังร้านก้วยเตี๋ยว

            “อ้าวไอ้ดำมาตั้งแต่เมื่อไร”

            “กูเดินตามพวกมึงมาตั้งนาน มัวแต่คุยกันน่ะสิ”

            “แหมก็คุยกับน้องต้อมสนุกจะตาย ดีกว่าคุยกับมึงอีกวันๆเคร่งเครียดอะไรนักหนาก็ไม่รู้”ซันหัวเราะร่วนก่อนนั่งลงบนเก้า

            เมื่อซันได้นั่งลงแล้วต้อมและดำจึงทำตาม และได้สั่งก้วยเตี๋ยวอย่างเดียวกันสามถ้วย เพราะจะได้ไม่เสียเวลามากนัก

            “รู้สึกมึงกับไอ้ต้อมจะเข้ากันดีนะ”ดำเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อต้อมลุกขึ้นไปตักน้ำดื่มฟรี

            “เฮ้ย น้องต้อมน่ารักขนาดนั้นพูดจาก็เพราะไม่เหมือนมึงหรอก  กูก็ต้องคุยกับน้องเป็นธรรมดา อย่ามาพูดเรื่องของกูกับน้องต้อมเลย พูดเรื่องมึงดีกว่าตกลงมึงจะเอาอย่างไงกับสายฝนแฟนของมึง”

            “จะเอาอย่างไง ก็ฝนบอกเลิกกูเองนิ จะให้กูทำอย่างไงล่ะ กูก็ง้อมาเป็นเดือนแต่ก็ไร้ผล ไล่กูอย่างกับหมูกับหมา แล้วมึงจะให้กูทำอะไรได้นอกจากทำใจอย่างเดียว แต่ตอนนี้กูก็ดีขึ้นบ้าง ไม่ค่อยเหมือนตอนเลิกกันใหม่ๆ”

            “แปลกหนอทำใจได้ไว้ หรือว่ามึงมีใครหรือเปล่า”ซันจ้องตาของดำไม่กระพริบอยากทราบความนัยภายในนั้น

            “น้ำมาแล้วครับ”ต้อมวางแก้วสองแก้วแรกตรงหน้าดำและซัน และอีกแก้ววางไว้ข้างๆตัวเองก่อนนั่งลงมองหน้ารุ่นพี่ทั้งสองคน

            “มองอะไร”ดำเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิด

            “น้องต้อมมองมึงก็ไม่ได้เหรอ ไอ้นี่แปลกคนพิลึกขึ้นทุกๆวันแล้วนะ”

            ต้อมไม่ได้พูดอะไรมากได้แต่นิ่งๆอยู่อย่างเดิม เพราะเขารู้สึกได้ว่าดำนั้นเปลื่ยนไปเป็นคนละคน

            “ก้วยเตี๋ยวมาแล้วกินกันเถอะ อย่ามัวคุยกันแลย”ซันรีบจัดแจงก่อนใครพวก

            ทั้งสามใช้เวลาไม่นานในการกินก้วยเตี๋ยวชามไมได้ใหญ่มาก หลังจากอิ่มหนำสำราญแล้วจึงรีบเข้าไปยังในโรงงานเพื่อพักผ่อนให้อาหารย่อย จนเกือบใกล้เวลาเวลางานสันต์หัวหน้าแผนกก็เดินเข้ามาหาทั้งสามหนุ่ม

            “ต้อมพี่เสกผู้จัดการฝ่ายบุคคลเรียกตัวเข้าไปพบ”

            “พี่พอรู้ไหมว่ามีเรื่องอะไร”ต้อมมีสีหน้าที่หวั่นวิตกยิ่งนัก  ด้วยกลัวโดนไล่ออกหรือมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเขา

            “พี่ก็ไม่รู้นะ  แต่น่าจะไม่ใช่เรื่องงาน เพราะพี่รายงงานไปว่าต้อมทำงานดีมาก แต่ก็ทำงานดีจริงๆนะ ใช่ไหมพี่เลี้ยงทั้งสองคน”

            “ใช่แล้ว”ซันยิ้มอย่างภูมิใจในความสำเร็จ ที่สามารถทำให้ต้อมได้รับคำชมเชย

            “อย่าชมมากเดี๋ยวเหลิง เอาเป็นว่าไปหาพี่เสกก่อนเถอะ”สันต์เอ่ยขึ้น

            “ครับพี่สันต์”

            ต้อมรีบเดินไปยังห้องฝ่ายบุคคลทันที  เมื่อไปถึงก็ได้เวลาเข้าทำงานเช่นกัน  ไม่นานเลขาหน้าห้องก็พาต้อมเข้าไปยังในห้องฝ่ายบุคคล

            “สวัสดีครับ”ต้อมยกมือไหว้

            “นั่งลงก่อนสิ”

            “ครับ”

            “คุณคงสงสัยใช่ไหมว่าผมเรียกคุณมาทำไม”สายตาของเสกมันต้อมอย่างมีนัยแฝง

            “ครับ”ต้อมตื่นกลัวและหลบตาเสก

            “พี่ผมเรียกคุณมาในวันนี้ ก็อยากให้ตัวเลือกสำหรับคุณ”

            “อะไรครับ”

            “ผมดูแล้วคุณไม่เหมาะที่จะเป็นพนักงานฝ่ายผลิต ถึงแม้หัวหน้าของคุณจะชมเชยก็ตามที”

            “ผมทำได้ครับ”ต้อมรีบพูดขึ้นในทันที เพราะกลัวโดนไล่ออกจากงาน

            “ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ผมจะเปลื่ยนงานให้เข้ากับตัวคุณมากกว่า”

            “เอ่อ ครับ”

            “ผมอ่านในประวัตของคุณนะ สามารถใช้คอมได้อย่างชำนาญและสามารถพิมพ์สัมผัสได้จำนวนคำที่ผ่านเกณฑ์ทั้งภาษาอังกฤษและไทยรวมทั้งตัวเลข”

            “ช่วงปิดเทอมผมได้ไปเรียนเสริมมาครับ”

            “อืม ดีมาก เรียนในสิ่งที่เหมาะสมกับตัวเองมากๆ ตรงนี้แหละที่ผมจะย้ายงานคุณมาอยู่แผนกธุรการ”

            “แต่ผมไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรนิครับ”

            “ผมไม่ได้ย้ายคุณมาอยู่ในแผนกธุรการสำนักงาน แต่ผมจะให้คุณอยู่ในแผนกธุรการฝ่ายผลิต  ซึ่งก็อยู่ติดๆกับที่ทำงานเก่านั่นแหละ”

            “ครับ”

            “ครับแล้วนี่จะทำไหม แต่ผมไม่ได้บังคับคุณนะ แต่พนักงานคนเก่าเขาลาคลอด เผลอๆอาจจะลาออกไปก็ได้ ผมเลยอยากให้คุณมาทำหน้าที่นี้แทน และอีกอย่างหนึ่งผมคิดว่าหน้าที่นี้เหมาะกับคุณอย่างมาก”เมื่อเสกพูดจบก็ยิ้มอย่างมีความสุข เพราะเขาคิดว่าต้อมคงไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน

            “ผมทำครับ”

            สาเหตุที่ต้อมรับปากทำ เพราะในเมื่อคนสั่งให้ทำเป็นถึงผู้จัดการฝ่ายบุคคล ถ้าขัดอาจส่งผลต่อการประเมิน และจะทำให้ไม่ผ่านช่วงทดลองงาน

            “บอกสาเหตุได้ไหมทำไมถึงยอมทำตาม”

            “ผมคิดว่าการทำงานที่หลากหลาย อาจดูไม่เก่งซักอย่าง  แต่อย่างน้อยก็จะทำให้เรากว้างขวางลักษณะงานมากขึ้น น่าจะส่งผลดีต่ออนาคตของผม”

            “ช่างตอบดีนะ เป็นอันว่าพรุ่งนี้เริ่มงานเลยนะ”

            “ครับ”

            “เรื่องงานผมพูดจบแล้ว ยังพอมีเวลาพูดเรื่องส่วนตัวนิดหน่อย”

            “อะไรครับ”

            “เย็นนี้พี่ว่าจะไปหาอะไรอร่อยๆกินในเมือง น้องต้อมอยากไปกับพี่ไหม จะได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ไม่ใช่อยู่แต่กับโรงงานและห้องเช่า”สายตาและน้ำเสียงของเสกนั้นเปลื่ยนไปเป็นคนละคน

            “คือ”

            “คืออะไร หรือว่าจะปฏิเสธคำเชิญของพี่”

            “อ่า เอ่อ ผมว่าไม่เหมาะครับ”

            “ไม่เหมาะอย่างไงน้องต้อมก็ผู้ชายพี่ก็ผู้ชาย ไม่มีใครมาครหาได้หรอก และอีกอย่างพี่เป็นโสดไม่มีภรรยา แน่นอนก็ต้องไม่มีลูกด้วย พี่จึงมีเวลาและไม่ต้องแคร์ใคร เพียงแต่ไปเที่ยวกินคนเดียวมันเหงา พี่เลยอยากชวนต้อมไปเป็นเพื่อนแค่นี้ไม่ได้เหรอ  หรือว่ารังเกียจคนแก่อย่างพี่”

            “ก็ได้ครับ”ต้อมรับปากโดยที่ไม่อยากจะทำเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย

            “ดีมากน้องต้อม สักหนึ่งทุ่มพี่จะไปรับที่หน้าห้องเช่านะ

            “ครับ”

            ต้อมรู้สึกหวั่นกับสายตาและการกระทำของเสกอย่างมาก  แต่เขาไม่สามารถที่จะจัดการหรือปฏิเสธได้ เพราะกลัวส่งผลกระทบต่อหน้าที่การทำงานของตัวเอง  ต้อมจึงจำใจตอบตกลงทั้งๆที่ใจไม่ได้อยากไปแม้แต่น้อย