ใจอ่อน

ต้อมนั่งมองดำที่กำลังกินข้าวต้มแบบฝืนกินยากพอสมควร สายตาอันเล็กหรี่จ้องไม่กระพริบตา ส่วนริมฝีปากเล็กรอยหยักคอยเตรียมพูดทันทีเมื่อใดดำหยุดกินข้าวต้ม และมือน้อยอันเรียวงามเทน้ำจากขวดใส่แก้วไว้เตรียมพร้อม รวมทั้งยาแก้ไข้อีกสองเม็ดวางไว้ใกล้ๆ กัน

“กินให้หมดนะ” ต้อมพูดทันทีเมื่อดำหยุดกินข้าว

“พี่อิ่มแล้ว” ดำถอดถอนหายใจ เพราะเขาไม่รู้สึกอยากกินข้าวแต่อย่างใด ถึงแม้จะพยายามฝืนทนกินแต่ไม่สามารถกินได้มากกว่านี้

“ก็ได้ ถ้างั้นก็กินยาซะ” ต้อมพูดเสียงนิ่งๆ ให้ดูเข้มเข้าไว้ แต่เสียงเล็กอันใสหาเป็นใจไม่

สายตาของต้อมยังมองดำตลอดเวลา ด้วยกลัวว่าจะแอบนำยาไปทิ้งขว้างไม่ยอมกิน ดำเหมือนจะรู้ตัวว่าถูกจ้องมอง จนอดคิดไม่ได้ว่าต้อมไม่เหมือนน้องแต่เหมือนพี่สาวมากกว่า

“พอใจหรือยัง” ดำพูดทันทีเมื่อได้กลืนยาลงคอ

“พอใจมาก”

“ถ้างั้นก็กลับไปได้พี่จะนอน” ดำพูดเสียงห้วนๆ

“ก็นอนสิ ผมก็จะอยู่ที่นี่”

“ห้องตัวเองมีทำไมไม่นอน” ดำแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

คำพูดของดำที่ไม่เกรงใจและสนความรู้สึกคนฟัง ทำให้ต้อมนั้นใจอุ่นๆ ขึ้นมาอยู่เหมือนกัน ขนาดป่วยยังไม่วายพูดจาไม่น่าฟังเลยสำหรับความคิดของต้อม

“ความจริงก็ไม่ได้อยากนอนกับพี่หรอก แต่พี่สันต์น่ะสิให้มาคอยดูแลพี่ดำ”

“ถ้าพี่สันต์ไม่บอกก็จะไม่มาดูแลพี่ใช่ไหม” ดำหน้าบึ่งรู้สึกโกรธเมื่อได้ยินคำพูดนี้

“พี่สันต์ไม่ได้บอกผมก็ต้องมาดูพี่อยู่แล้ว นอนเถอะอย่ามัวพูดมากเลย พี่ต้องพักผ่อนเยอะๆ”

ดำมีความรู้สึกแปลกๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ อารมณ์ของเขาเปลื่ยนทิศทางทันที ยิ่งได้มองสายตาของต้อมที่เล็กหรี่แท่บจะไม่เห็นความนัยน์ เขาก็อดยิ้มในใจไม่ได้

“นอนสิพี่ดำมองอะไร”

“อืม” ดำนั่งนิ่งชั่วครู่ก่อนล้มตัวลงนอนอย่างไว เพราะด้วยร่างกายอันอ่อนล้าเต็มทน นั่นมาจากพิษไข้ที่รุมเล้า กับสภาพจิตใจพึ่งอกหักได้ไม่กี่วัน

ต้อมมองดำสักพักก่อน หลังจากนั้นเขาก็จัดแจงทำความสะอาดห้องที่สกปรกมาก มีแต่ขยะและฝุ่นละอองข้าวของใช้วางไม่เป็นที่เป็นทาง ไหนจะเสื้อผ้ากองเป็นภูเขาน้อยๆ อีก ต้อมจึงใช้เวลาที่ดำหลับอยู่ทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่ดำตื่นขึ้นมา

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นสะอาดเรียบร้อยหมดจด ช่วงแรกต้อมจะไปพักผ่อนยังห้องของตัวเอง แต่เมื่อคิดอีกทีด้วยความเป็นห่วงดำ เขาจึงเปลื่ยนใจทันทีล้มตัวลงนอนกับพื้นข้างๆ ดำที่กำลังหลับสนิทเพราะพิษไข้ ไม่นานเท่าไรต้อมก็หลับตามดำไปในไม่ช้า ด้วยความเหนื่อยอ่อนแรงและนอนไม่เต็มอิ่ม

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนเกือบเย็น ต้อมเริ่มรู้สึกตัวและได้ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่ทำต้อมรีบหันไปมองดำ แต่ไร้เรือนร่างนั้นนอนอยู่ข้างๆ ร่างกายอันบอบบางเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที พร้อมส่งเสียงเรียกขานหาคนหาย

“พี่ดำ” ต้อมมองซ้ายมองขวามองรอบๆ ห้องแต่ไร้เวี่แววของดำ

สักพักความตื่นตระหนกตกใจได้จางหาย เพราะดำได้เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลืยนกายท่อนบน มีเพียงกางเกงบอลใส่ตัวเดียว

“เรียกซะดังเลย” ดำเดินเข้ามานั่งบนเตียงข้างๆ ต้อม

“ผมก็นึกว่าพี่หายไปไหน”

“มันห้องของพี่จะไปไหนได้ พี่รู้สึกดีขึ้นจึงเข้าไปอาบน้ำ”

“พี่ดำ ทำไมไม่เช็ดตัวพึ่งหายป่วยเดี๋ยวไข้กลับมาอีกทำไง” ต้อมมีสีหน้าที่หงุดหงิดขึ้นมาทันที

“อย่ามารู้ดีกว่าตัวพี่ ตอนนี้พี่ดีขึ้นมาก”

“ดีขึ้นมากก็ดีแล้ว หวังว่าคงไม่ดื่มเหล้าอีกนะ”

“รู้ได้ไง” ดำมีสีหน้ามึนงง

“ขวดเหล้าเต็มห้องไปหมด เป็นอะไรหนักหนาดื่มแทนน้ำเลย”

“อย่ามายุ่งเรื่องของพี่” ดำพูดขึ้นห้วน

“ทำคุณบูชาโทษ เราอุตส่าห์มาดูแลทำความสะอาดห้องให้ เสื้อผ้าก็ซักจนหมดตะกร้า” หน้าตาของต้อมบูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“มันคนละเรื่องกัน พี่ไมได้บอกให้ทำซะหน่อย ต้อมทำให้พี่ทำไม”

“มันอดไม่ได้ ห้องสกปรกมากเสื้อผ้าก็ไม่ได้ซัก เดี๋ยวไม่มีใส่ไปทำงานหรอก เขาอุตส่าห์หวังดี ขอบใจซะคำก็ไม่มีดันมาว่าเราอีก” ต้อมลุกขึ้นทันทีด้วยความน้อยใจเล็กๆ

“จะไปไหน” ดำจับมือของต้อมไว้ เมื่อเห็นเขากำลังก้าวเท้าออกเดินห่างออกไป

“กลับห้องสิ จะอยู่ทำไมในเมื่อหายดีแล้ว คงดูแลตัวเองได้”

“ขอบใจนะ” ดำพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่มขึ้น แต่ใบหน้ายังนิ่งเฉยอยู่เหมือนเดิม

จากคำขอบใจที่ได้ยินทำให้ต้อมนั้นอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แต่ยังขุ่นนิดๆ เพราะใบหน้าของดำยังนิ่งเฉยไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส ซึ่งเขาก็พอเข้าใจได้เนื่องด้วยพึ่งฟื้นไข้ และอกหักจากแฟนสาวอย่างทราบข่าว

“ไม่เป็นไรหรอก ในเมื่อพี่ช่วยสอนผมทำงาน ถือว่าเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน”

“พี่ขอโทษด้วยเรื่องงาน ที่ไม่ได้ตั้งใจสอนเท่าไร แถมบอกให้ต้อมลาออกอีก” ดำก้มหน้าต่ำลงด้วยสำนึกได้ว่าไม่น่าทำอย่างนั้นลงไปได้เลย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ พักผ่อนให้สบายกายเถอะ แต่ใจต้องใช้เวลาเท่านั้นถึงจะหาย” ต้อมหันมามองใบหน้าอันคมเข้มมีหนวดเคราขึ้นมานิดหน่อย

ถึงแม้ช่วงเวลานั้นต้อมจะโกรธอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อมาเห็นสภาพของดำตอนนี้จึงทำให้โกรธไม่ลง และด้วยนิสัยของต้อมส่วนหนึ่งที่ไม่ค่อยถือสาหรือโกรธใครง่ายๆ เป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วยเหมือนกัน

“พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไง” ดำสงสัยคำพูดของต้อมยิ่งนัก และอดสงสัยและเคลือบแคลงว่าต้อมรู้อะไรมาถึงกล้าพูดออกมาเช่นนี้

“พี่ก็น่าจะรู้ดีเพราะอะไร”

“มันเรื่องของพี่ไม่เกี่ยวกับใคร ทำอย่างกับตัวเองมีประสบการณ์มาก่อนอย่างนั้นนั่นแหละ”

“ก็มีน่ะสิ” ต้อมหวนคิดถึงความหลังที่เกิดขึ้นไม่นาน และนี่เป็นสาเหตุให้ต้อมมาถึงลำพูน

“ไม่อยากจะเชื่อว่ามีจริง”

“ทำอย่างกับพี่มีความรักและอกหักได้คนเดียว คนอื่นเขาก็เป็นเหมือนกัน”

“ก็ไม่เห็นมีท่าทีเศร้าอะไรเลยนิ”

“เศร้าสิ ก็ไม่ต่างจากพี่หรอก ผมถึงบอกไงว่าเวลาเท่านั้นแหละถึงรักษาแผลใจได้”

เมื่อได้กลับมาพูดคิดเรื่องนี้อีกครั้ง จิตใจของต้อมเริ่มห่อเหี่ยวขึ้นมา เพราะลึกๆ เขายังไม่ลืมสน เพราะผ่านความลำบากมาด้วยกัน และเกิดเป็นความรักและผูกพันขึ้นมา

“เหรอ ถ้าพี่จะถามอะไรได้ไหม”

“ได้ พี่มีอะไรก็พูดมาเลย”

“ผู้หญิงหรือผู้ชายที่ทำให้ต้อมอกหัก” ดำพูดขึ้นหน้าตานิ่งเฉย

“พี่ดำ” ต้อมพูดห้วนๆ

“พี่อยู่ตรงนี้ทำไมต้องเรียกซะดังเลย ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้มั้ง เพราะพี่ก็พอดูออกอยู่”

“ดูออกแล้วถามทำไม หรือว่าพี่รังเกียจผมที่เป็นแบบนี้” ต้อมแกะมือของดำออกทันที เพราะพูดคุยกันนานจนมารู้สึกตัวดำยังจับมือของเขาไว้อยู่

“เปล่า”

“อ่อ ผมเข้าใจแล้ว ที่พี่ให้ผมออกจากงาน แสดงว่าพี่รังเกียจไม่อยากสอนงามผม เพราะว่าผมเป็นแบบนี้ใช่ไหม”

“เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”

“เอาล่ะ ผมเข้าใจความคิดพี่แล้ว ผมก็ไม่อยากรู้หรอกว่าพี่คิดอย่างไงกับผม อยากคิดแบบไหนอยากไม่ชอบหรืออะไรก็แล้วแต่ ตามสบายพี่ดำก็แล้วกัน ผมจะกลับห้องพี่ดำก็พักผ่อนเถอะ”

“เดี๋ยวก่อน” ดำจับมือของต้อมไว้อีกครั้ง

“พี่ขอโทษก็แล้วกัน”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ปล่อยมือผมได้แล้ว”

“ได้”

“พี่ไม่ต้องมาอยากรู้เรื่องของผมหรอก เอาเรื่องของพี่ให้รอดเถอะ”

หลังจากสิ้นสุดคำพูดของตัวเอง ต้อมก็เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวดำไม่พอใจที่พูดไปเช่นนั้น เมื่อพ้นจากห้องไม่เห็นดำพูดและเดินตามมา ความสบายใจจึงเข้ามาแทนที่ หลังจากนั้นต้อมจึงรีบเดินไปยังห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

เมื่อต้อมออกไปจากห้องแล้ว ดำได้คิดเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่วันแรกได้เจอต้อมจนกระทั่งถึงวันนี้ เขารู้สึกเสียใจพอสมควรที่ได้แสดงอาการต่างๆ ไม่ดีออกไป นับแต่วันนี้เป็นต้นไปดำจึงอยากทำดีๆ กับต้อมให้มากขึ้น และเปลื่ยนทัศนคติใหม่เมื่อได้เห็นความดีที่มีให้ และทำทุกสิ่งทุกอย่างให้โดยไม่รังเกียจแม้แต่น้อย