LOGINShare
ใจอ่อน
Last Updated:
2024-12-27 01:28:18
Related chapters
เรารักกันไม่ได้ ความรู้สึกที่เปลื่ยนไป
ตอนที่25 ความรู้สึกที่เปลื่ยนไป หลังจากหยุดงานมาหลายวันดำก็มาทำงานตามปกติ โดยก่อนหน้านี้ต้อมได้มีคนมาสอนงานให้ เป็นรุ่นพี่ร่วมแผนกเข้ามาทำงานพร้อมกับดำ ซึ่งซันนั้นได้สอนต้อมทำงานอย่างดีไม่ขาดตกบกพร่อง จนทำให้ต้อมเริ่มทำงานได้คล่องมากยิ่งขึ้น “ถ้าไม่ได้พี่ซันผมคงแย่แน่เลย”ต้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พูดจาอย่างอ่อนน้อม “เอ้า ไอ้ดำหายดีแล้วเหรอว่ะทั้งกายทั้งใจ”ซันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นดำเดินเข้ามาที่ทั้งสองยืนคุยกันก่อนเข้างาน “ปากดีนะมึงนะ”ดำมองตาขวางใส่ซัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้พูดเล่นแรงกว่าหลายเท่า “มึงเป็นอะไรว่ะ ไปกินรังแตนมาจากไหน”ซันมีสีหน้ามึนงง “ไม่เป็นไรหรอก แค่ เอ่อ ไม่มีอะไร”ดำมองไปยังต้อมแว่บหนึ่งก่อนหันมามองซันต่อด้วยความแสนจะหงุดหงิด โดยไม่ทราบสาเหตุว่าเกิดขึ้นมาได้อย่างไรกัน “สงสัยจะฟื้นไข้ยังไม่หายดี นี่ก็ใกล้เวลางานแล้ว ต่อจากนี้ไปกูส่งน้องต้อมให้มึงดูแลต่อ และอีกอย่างน้องต้อมต้องดูแลพี่ดำดีๆนะ เดี๋ยวพิษไข้กำเริบพี่ไม่ได้กลัวไข้กายหรอก กลัวไข้ใจมากกว่าถ้ามีเวลาก็ค่อยๆดามใจมันก็ได้”ซันหัวเราร่วนก่อนรี
Last Updated : 2024-12-28เรารักกันไม่ได้ ชุลมุนวุ่นรัก
ช่วงค่ำๆ ต้อมได้แต่งตัวอย่างน่ารักสดใส เพื่อไปเที่ยวกับเสกผู้จัดการฝ่ายบุคคลวัยสี่สิบกว่า ใจหนึ่งก็ไม่อยากไปแต่อีกใจหนึ่งก็เกรงใจ แต่ถึงอย่างนั้นต้อมพยายามคิดในแง่ดี จะได้ไปเที่ยวยามค่ำคืนแห่งเมืองลำพูนในระหว่างที่ต้อมเดินออกจากห้องไปยังหน้าประตูห้องเช่า บังเอิญดำเดินออกมาพอดีเพื่อไปกินข้าวมื้อเย็น ซึ่งทำให้เจอต้อมโดนบังเอิญ“แต่งตัวซะหล่อเลย จะไปไหนน่ะ” ดำยืนนิ่งๆ ข้างๆ ต้อมที่ใบหน้าขาวใสยังกับหญิงสาว“ไปกินข้าวน่ะ” ต้อมมองมาทางดำร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มผิวคล้ำ“กินข้าวแค่นี้แต่งตัวซะเหมือนไปเที่ยวเลย”“ก็ใช่น่ะสิพี่ดำ คืนนี้ผมต้องไปกินข้าวในตัวเมือง”“รถก็ไม่มีจะไปได้อย่างไร จากนี้ไปในเมืองไม่ใช่ใกล้เลย”“ไปกับพี่เสก”“อ่ะ พี่เสกผู้จัดการฝ่ายบุคคลนั่นเหรอ” ดำมีสีหน้าสงสัยยิ่งยวด“ใช่ ทำไมพี่ดำต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย”“รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเหรอ”“เปล่า”“แล้วจะไปได้ไง ไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว”“พี่เขาชวนไป ถ้าไม่ไปก็น่าเกลียดแย่เลย”“พี่เสกมาพอดีเลย ผมไปก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน” ต้อมหันมายิ้มให้ดำ ที่ยืนนิ่งมองต้อมขิ้นรถและแล่นจากไป ด้วยความรู้สึกแปลกสองด้าน อย่างแรกทำไมเสกต้องพาต้อม
Last Updated : 2024-12-29เรารักกันไม่ได้ พยายามปฏิเสธใจที่ต้องการ
หลายวันจนสู่เดือนการทำงานของต้อมผ่านไปด้วยดี สามารถทำงานได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องและข้อสำคัญทำงานกับเพื่อนร่วมงานอย่างเข้าขา ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย เมื่อถึงสิ้นเดือนคนงานต่างดีอกดีใจกันยกใหญ่ เพราะจะได้มีเงินไว้ใช้จ่าย หลังจากต้องประหยัดกันมาตั้งแต่กลางเดือน แต่ต้อมนั้นประหยัดมาตั้งแต่ต้นเดือนทีเดียว เมื่อถึงสิ้นเดือนจึงอยากใช้เงินอย่างเต็มที อีกอย่างหนึ่งงานที่ทำในตำแหน่งใหม่นั้นได้เงินพอสมควรหลังจากเลิกงานต้อมจึงตั้งใจจะไปตลาด แต่ความคิดนั้นต้องหยุดชะงัก เมื่อดำได้เดินเข้ามาหาและพูดคุยบางอย่าง เพราะด้วยอยากซื้อรถมอเตอร์ไซค์สักคัน แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ต้องการแต่อย่างใด เมื่อได้เห็นต้อมได้ไปไหนมาไหนกับเสกผู้จัดการฝ่ายบุคคลบ่อยๆ จึงเกิดความรู้สึกแปลกๆอยากจะพาต้อมนั้นซ้อนท้ายรถเหมือนกัน“วันนี้ไปไหนไหม”ดำยืนนิ่งเก็กท่า“ต้อมกะว่าจะไปซื้อของกินของใช้ที่ตลาดน่ะครับ”“ไปกับพี่ก่อนได้ไหมพี่ว่าจะไปซื้อรถเครื่อง เดี๋ยวพี่จะพาไปตลาดเองหลังจากซื้อรถเครื่องเสร็จน่ะ”ดำยังยืนนิ่งเก็กหล่ออยู่เหมือนเดิม“จะเอาต้อมไปทำไม ต้อมไม่ได้มีความรู้เรื่องรถเลย”“พี่ไม่ได้เอาไปช่วยเลือกรถซะหน่อย พี่เอาจะต้อม
Last Updated : 2025-02-02เรารักกันไม่ได้ เผลอใจไปได้ไง
ค่ำคืนดึกดื่นถึงแม้ต้อมจะเป็นห่วงดำมากเพียงใด แต่ก็ไม่สามารถทนความง่วงนอนได้ จึงตัดสินใจนอนเพราะไม่อยากรออีกต่อไป จนกระทั่งมารู้สึกตัวอีกครั้งจากเสียงเคาะประตูจนดังลั่น ด้วยความตกใจและกลัวรบกวนข้างห้อง จึงรีบลุกขึ้นทันใดและเร่งไปเปิดประตูออกว่าใครกันไร้มารยาทเช่นนี้ เพียงประตูเปิดออกต้อมถึงกับตาค้าง เพราะ คนตรงหน้านั่นคือดำที่เมามายไม่ได้สติ แม้แต่จะยืนยังโยกเยกไปมา ด้วยความเป็นห่วงต้อมจึงไปประคองร่างเข้ามายังห้องนอนก่อน “นึกแล้วเชียวต้องไปดื่มเหล้ามา”ต้อมบ่นพึมพำพร้อมดันร่างดำนอนบนเตียง “ที่นี่ที่ไหน”ดำมองต้อมตาลอย “ห้องต้อมเองนอนนี่ก่อนก็แล้วกัน”ต้อมลุกขึ้นยืน “ต้อมไหนไม่รู้จัก” “ไม่รู้จักก็ไม่ต้องรู้จัก”ต้อมพูดด้วยความหงุดหงิด ถึงจะรู้ว่าดำพูดไปเพราะความเมาหาความจริงได้ไม่แต่อย่างใด พอได้ยืนแค่นั้นดำดึงร่างของต้อมลงมาทาบทับตัวเอง และพลิกร่างอยู่เหนือลำตัวให้ต้อมอยู่ล่าง สายตาสองข้างจ้องมองใบหน้าอันเรียวงามขาวเนียน ซึ่งตัดกับผิดของตัวเองอย่างมากที่ดำคล้ำ แต่ยังดีพอมีความเนียนอยู่บ้าง “โอ๊ย พ
Last Updated : 2025-02-03เรารักกันไม่ได้ บางคนผิดหวัง บางคนรู้สึกผิด
ตะวันโด่งแสงแดดเริ่มมาเยือนแต่สองร่างขนาดต่างกัน ยังนอนแนบชิดติดยังไม่ห่างไปไหน ร่างเล็กได้นอนตะแคงตัวงอส่วนร่างใหญ่นอนตะแคงด้านเดียวกัน ส่วนมือข้างหนึ่งเป็นหมอนให้หนุน ข้างที่เหลือโอบกอดร่างบางไว้อย่างอบอุ่น เช่นกันกับขาข้างหนึ่งอยู่กับพื้นเตียง อีกข้างตะกายอยู่เหนือสะโพกของหนุ่มร่างเล็ก ด้วยท่าทางที่แนบชิดสนิทกันขนาดนี้ จึงทำให้เกิดความอึดอัดต้อมได้ขยับร่างเล็กน้อย และลืมตาขึ้นถึงแม้จะไม่เห็นคนข้างหลัง แต่ความรู้สึกและร่างกายที่ใกล้ชิดกันนั้น บ่งบอกได้ว่ามีคนกอดตัวของเขาไว้ เมื่อได้ขยับตัวไปมาจึงทำให้ดำที่โอบกอดไว้รู้สึกตัว จึงค่อยๆลืมตาขึ้นทีละน้อยจนเห็นภาพตรงหน้า ความรู้สึกตกใจขึ้นมาทันทีจึงเผลอผละออกจากร่างบางๆนั้น และหันนอนหงายมองเพดานแว่บหนึ่ง แล้วหันมามองชายร่างเล็กที่กำลังจะนอนหงายเช่นเดียวกัน “ต้อม”ดำรู้ตัวหน้าตื่นด้วยความสงสัยว่ามานอนห้องของต้อมได้อย่างไร สายตาทั้งสองได้ประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ต่างแน่นิ่งไม่พูดจาอะไรออกมา ต้อมนั้นรู้ดีแก่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่กับดำเขาพยายามครุ่นคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น จนมือปัดไป
Last Updated : 2025-02-05เรารักกันไม่ได้ เหตุร้ายกลายเป็นความรัก
คืนวันเสาร์ที่แสนเบื่อหน่ายของต้อมมาเยือน เขาได้นั่งเหงาหงอยร้านเหล้ากับเสกหนุ่มโสดผู้หาความรัก สองคนต่างความรู้สึกได้นั่งเข้าหากันเพื่อดื่มกินในยามค่ำคืน “ไม่สนุกเหรอเห็นนั่งนิ่งเลย ทำไมไม่ออกไปเต้นกับเขาบ้างล่ะ”เสกหนุ่มใหญ่หัวใจวัยรุ่นเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าแววตาไม่มีความสุขของต้อม “สนุกครับ”ต้อมยกเหล้ามาดื่ม “คนสนุกเขาไม่ทำสีหน้าแบบนี้หรอก” “จริงๆครับ แต่หน้าผมเป็นแบบนี้เองครับ” “เชื่อก็ได้” “ครับ”ต้อมพยักหน้า ต้อมก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่ปฏิเสธไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ใยจึงต้องมานั่งทนง่วงนอนและเบื่อหน่ายอยู่อย่างนี้ จึงได้แต่นับนาทีเป็นชั่วโมงจนร้านปิด หลังจากนั้นทั้งสองจึงเดินออกมาจากร้าน “รู้แบบนี้พี่ไม่พาต้อมมาที่นี่หรอก พาไปที่เดิมต้อมยังดูมีความสุขมากกว่านี้อีก”เสกจ้องสายตาของต้อมเป็นประกายแห่งความหวัง “ที่ไหนก็ได้ครับ เพียงแต่ผมชอบที่สงบคนไม่เยอะ หรือถ้าเยอะก็ต้องต่างคนต่างอยู่ในที่ของตัวเอง”ต้อมเมานิดๆจึงเริ่มพูดตรงๆออกมาบ้าง “ต้องให้ได้อย่างนี้สิ
Last Updated : 2025-02-05เรารักกันไม่ได้ ความสุขที่มอบให้
ต้อมพยายามฝืนทนอดกลั้นความเจ็บ เพื่อให้ท่อนเอ็นเข้าไปในช่องทางรักอย่างไวที่สุด เพราะตอนนี้อารมณ์เตลิดไปไกลมากจึงเก็บอาการไม่ไหว “เข้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ”ดำเอ่ยขึ้นเพราะเห็นความอยากลำบาก “เมื่อก่อนยังเข้าได้ ทำไมครั้งนี้จะเข้าไม่ได้มันต้องอาศัยระยะเวลานิดนึง” ความพยายามของต้อมยังไม่หยุด เขาค่อยๆดันท่อนเอ็นเข้าไปทีละนิดทีละน้อยอย่างช้าๆจนสุดท้ายเข้าไปจนสุดมิดด้ามถึงโคน “เป็นไง”ต้อมยิ้มอย่างยินดี ถึงแม้ท่อนเอ็นจะเข้าไปสุดโคนแล้วก็ตามที ต้อมยังแช่ไว้นิ่งๆยังไม่ขยับเขยี้ยนเพราะรู้สึกคับแน่นอยู่พอสมควร จึงต้องรอเวลาให้เหมาะมากกว่านี้อีกสักครู่ “ไม่เห็นทำสักที”ดำเอ่ยขึ้นทันใดเมื่อเห็นต้อมนั่งนิ่งๆ เพราะตอนนี้อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้แตกต่างจากต้อมสักเท่าไร ส่วนที่ไม่เหมือนกันนั้นอารมณ์ของดำเกิดจากความรู้สึกจริงๆ แต่สำหรับต้อมเกิดจากฤทธิ์ยาปลุกอารมณ์ “ใจเย็นๆ แต่ก็ได้แล้วนะ”ต้อมลองขยับขึ้นลงอย่างช้าๆแต่ไม่สุดปลาย เมื่อสัมผัสได้ว่าไม่เจ็บแล้ว ต้อมจึงเริ่มต้นโยกขึ้นลงเร็วขึ้นกว่าเดิม จนเสียงเนื้อกระเนื้อดั
Last Updated : 2025-02-05เรารักกันไม่ได้ ผลงานไม่เข้าตา
ความรู้สึกกลัวและประหม่าเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เมื่อได้มานั่งตรงหน้าเสกผู้จัดการฝ่ายบุคคล เพราะวันนี้ต้อมทำงานครบหกเดือนพอดี ซึ่งเป็นช่วงทดลองงานจบสิ้นและรอฟังผลว่าจะผ่านหรือไม่ “สวัสดีครับ”ต้อมยกมือไหว้ตามแบบฉบับ “สวัสดีเช่นกัน”เสกพยักหน้าหลังจากไม่เจอกันสองสามวัน “ครับ”ต้อมพยักหน้าตอบกลับ “เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยนะ นี่ก็คบเวลาหกเดือนแล้ว ซึ่งก็ถึงเวลาว่าจะผ่านช่วงทดลองงานหรือเปล่า” “ครับ” “ไม่ขอยืดเยื้อนะ จากการทำงานที่ผ่านมาได้ประเมินแล้วว่าผลของการทำงานนนั้น ยังไม่ถึงเกณฑ์ก็แสดงว่าไม่ผ่าน”เสกยังทำหน้านิ่งเงียบเรียบเฉยกว่าแต่ก่อน “ครับ”ต้อมได้แต่พยักหน้าแต่ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา “เสียใจด้วยนะตอนแรกกะว่าจะให้ผ่าน แต่ผลขอการทำงานยังไม่เป็นพอใจ” “เข้าใจครับ” “เข้าใจก็ดี สำหรับวันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่จะได้ทำงานในบริษัทนี้ และเป็นอีกวันคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ”เสกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “ครับ”ต้อมรับคำแล้วยกมือสวัสดีเสกก่อนออกจากห้องด้วยใจที่ปวดร้าว
Last Updated : 2025-02-06
Latest chapter
เรารักกันไม่ได้ จำใจจำยอมจบสิ้น จบบริบูรณ์
ต้อมนั่งคิดถึงเหตุการณ์รักครั้งสุดท้ายที่เกิดขึ้นหลายปีมาแล้ว ก่อนที่จะกลับมาอยู่บ้าน หลังจากวันนี้ด้วยความอับอายและพ่อกับแม่ที่แก่ชรามากแล้ว ต้อมจึงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างได้กลับมายังบ้านเกิดของตัวเอง ในระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินในส่วนมะม่วงของตัวเองอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเรียกขานดังมาแต่ไกลต้อมจึงลุกขึ้นยืนมองตรงใต้ต้นมะม่วง ซึ่งคนที่เดินมาหาไม่ใช่ใครอื่นเป็นเพื่อนรักนั่นเอง “อาคมนี่เองนึกว่าใครมาหาเราถึงที่นี่เลย”ต้อมยิ้มให้อย่างใคร่ยินดี “ปัก ปัก ปัก”อาคมรัวหมัดใส่ใบหน้าของต้อมไม่ยั้งจนล้มลงกองนอนกับพื้น “นายต่อยเราทำไมอาคม”ต้อมใช้มือกุมปากไว้ที่เลือดออกมานองอุ้งมือ “ไอ้ต้อมกูรักมึง ถึงมึงจะเป็นอย่างไรแบบไหนก็รักมึงแบบเพื่อน ไม่เคยรังเกียจมึงเลยแม้แต่น้อย ทำไมมึงทำกับกูได้ลงคอ”อาคมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “เราไปทำอะไรให้นาย”ต้อมพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืน “มึงยังมีหน้ามาพูดอีก เมื่อคืนมึงทำอะไรลูกกู”เมื่ออาคมพูดจบก็หันหน้าไปทางอื่น “อ่อ เมื่อคืนอาคารมานอนกับเราเอง”ต้อมพูดพาซื่อ “เพลี้ยะ
เรารักกันไม่ได้ ความทุกช์
สองสามวันมานี้เรื่องราวของต่อและต่อมไมได้มีปัญหาอะไร เพราะต้อมไม่ได้ให้เงินต่อแม้แต่บาทเดียว จึงเป็นเหตุให้ต่อไม่สามารถที่จะไปเมาที่ไหนได้อีก แต่สิ่งที่ยังน่าเป็นห่วงด้วยที่ต่อยังไม่ได้งานทำเลย ทุกสิ่งทุกอย่างจึงมาตกที่ต้อมทั้งหมด ในค่ำคืนนี้ทั้งต่อและต้อมต่างนอนนิ่งไม่คุยกันเท่าไรนัก แต่ในความรู้สึกของต้อมในตอนนี้ก็รู้สึกที่ดีด้วยต่อไม่ได้เมามาย เพราะทำให้สบายใจนอนอิ่มหลับสนิทมาหลายคืน แต่ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางกายอะไรกันอย่างครั้งก่อนๆหน้านี้ “ไม่ได้ดื่มเหล้ามันเลยทำให้มีอารมณ์”ต่อเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าต้อมด้วยความใคร่อยากขึ้นมา “แล้วไง”ต้อมพูดขึ้นลอยๆถึงแม้จะอยากมีอะไรกับต่อ “ไม่อยากเหรอ” “ไม่อยาก” “แต่เราอยาก” “ก็ทำเองสิ” “อยากให้นายทำได้ไหม ถือว่าให้ของขวัญเราที่ไมได้เมา และ อีกอย่างพรุ่งนี้เราจะไปหางานแล้วนะ” “ให้ทำอะไร” ต้อมพูดทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต่อต้องการให้ทำอะไร แต่ก็แกล้งไปอย่างนั้นเพื่อให้ชีวิตมีสีสัน สายตาของต้อมจึงได้เหล่ไปมอง แล้วก็เห็นในสิ่งที่เคยเห็นเป
เรารักกันไม่ได้ บอกรัก
ค่ำคืนดึกดื่นเงียบสงัดต้อมได้ยินเสียงสุนัขที่บ้านเห่า จึงแอบส่องทางหน้าต่าง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นอาคารลูกชายอาคมที่เป็นเพื่อนสมัยเรียน “อาต้อมครับเปิดประตูให้ผมหน่อย” ต้อมไม่สามารถที่จะให้อาคารอยู่หน้าบ้านได้เพียงลำพัง จึงได้เดินออกไปเปิดประตูเพื่อสอบถามทำไมมาตอนดึกขนาดนี้ เมื่อต้อมเดินไปถึงก็ได้เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจตรงหน้า “มีอะไรเหรอ” “เดี่ยวค่อยบอกผมขอเข้าไปข้างในก่อนได้ไหม ยุงกัดผมจนคันไปหมดแล้วครับ” ต้อมไม่สามารถที่จะปฏิเสธเหตุการณ์และคำของจากอาคารได้ จึงเปิดประตูให้เข้ามาอย่างง่ายดายและพาขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง “ห้องอาต้อมใหญ่จังเลย ใหญ๋กว่าห้องผมที่บ้านพ่ออีก”ต่อนั่งลงบนเตียงนอน เพราะที่ห้องของต้อมไม่ได้มีเก้าอี้ไว้ให้นั่งแต่อย่างใด “มาหาอามีธุระอะไรหรือเปล่า ดึกดื่นขนาดนี้แล้วมาอย่างไงเนี่ยไม่เห็นมีรถเลย อ้าว กระเป๋าเสื้อผ้าด้วยยังไม่ได้กลับบ้านเหรอ”ต้อมมีท่าทีตกใจพอสมควร “ถามผมหลายอย่างเลยจนผมไม่อยากจะตอบอะไรสักอย่าง แต่ในเมื่ออาต้อมถามผมก็จะตอบให้หมดอาต้อมจะได้ไม่คาใจในตัวผมไงครับ”
เรารักกันไม่ได้ ทำกันได้
ด้วยเหตุที่ต่อได้พักงานหลายวันจึงถูกให้ออก สาเหตุนี้ไม่ใช่สาเหตุหลักเท่าไร เพราะมีเหตุร้ายแรงกว่านี้อีก ด้วยต่อได้เมามายไปทำงานจึงเกิดภาพที่ดูไม่ดีหลายครั้ง ทางนายจ้างจึงต้องตัดใจเลิกจ้าง เพราะด้วยความประพฤตินั้นเกินเยียวยา “เราบอกนายหลายครั้งแล้วว่าให้เลิกดื่มเหล้า เห็นไหมโดนไล่ออกจากงานต่อไปจะทำอย่างไรล่ะ”ต้อมนั่งลงบนเตียงด้วยอารมณ์กลัดกลุ้ม ส่วนต่อนั้นหากลุ้มใจไม่นอนเล่นโทรศัพท์มือถือย่างสบายใจสบายอารมณ์ ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรแม้แต่น้อย “เอาน่า ตอนนี้ถือว่าพักผ่อนเดี๋ยวเราก็ออกไปหางานเองนั่นแหละนายไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” “ให้มันจริงเถอะ”ต้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” ต้อมไม่อยากจะพูดอะไรต่อไปอีก เรพาะขืนพูดอาจมีปากเสียงกันได้ และอีกอย่างหนึ่งไปกดดดันคนตกงานมันก็เป็นอะไรที่ดูไม่ค่อยดี ด้วยเป็นครั้งแรกที่ต่อไม่ได้ทำงานซึ่งแต่ก่อนหน้านี้ขยันไปทำงานทุกวัน ได้เงินมาก็แบ่งให้ใช้จ่าย ไม่เหมือนตอนนี้แม้แต่เงินก็ไม่มีให้ต้อมแม้แต่บาทเดียว ทุกวันนี้อยู่กินกับต้อมทั้งนั้น “อืม” “ดีมากที่รัก ขอเง
เรารักกันไม่ได้ ความเศร้า
ความรักของต้อมกับต่อคืบหน้าไปได้พอสมควร ต่างรักใคร่กันมีอะไรเผื่อแผให้แก่กันไม่ขาด แต่มีอยู่สิ่งที่หนึ่งต้อมเริ่มรู้สึกระอาในเมื่อใจยังรักจึงต้องทน ถึงค่ำคืนต่อจะเมามายไม่มีวันหยุดพักเช่นเดียวกันกับตอนนี้ “เมื่อไรนายจะเลิกดื่มเหล้าซะที นายดีทุกอย่างยกเว้นเรื่องเหล้า”ต้อมนั่งบนเก้าอี้มองต่อนอนเกือกกลั้วกองกับพื้น “ใครเมา อย่ามาพูดแบบนี้นะ”ต่อพยายามลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาหาต้อม พร้อมกับลากขึ้นไปบนเตียงนอน “ปล่อยนะเราเหม็นเหล้า”ต้อมดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมกอดของต่อ “อ่อ เดี๋ยวนี้รังเกียจเรามากเลยนะ” “เปล่า แต่นายเมาเกินไป”ต้อมถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายแต่ในเมื่อยังรักอยู่ จำใจต้องฝืนทนต่อไปอีก “ได้เลย ถ้างั้นคืนนี้นายอยู่คนเดียวก็แล้วกัน เราจะออกไปเที่ยวข้างนอก” เมื่อต่อพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป อย่างไม่เหลียวหลังมามองต้อมแม้แต่น้อย จนต้อมได้แต่ถอดถอนหายใจถึงแม้จะรู้สึกสบายกายและใจเมื่อได้อยู่คนเดียว แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับต่อ เพราะไปในสภาพเมามายอย่างนั้น แต่ต้อมก็พยายามทำใจแข็งฝืนทนความคิด
เรารักกันไม่ได้ ความในใจ
พักหลังอาคารได้มาหาต้อมบ่อยๆบางครั้งก็อยู่ทั้งวันกว่าจะได้กลับใช้เวลานานพอสมควร วันนี้เช่นเดียวกันเป็นวันอาทิตย์ซี่งอาคารต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพ แต่ยังไม่วายแวะเวียนเข้ามาหาต้อมอยู่ก่อนจากไปอีกหลายวัน “มาหาอาทำไมแต่เช้า วันนี้ไม่ไปกรุงเทพเหรอ”ต้อมนั่งลงตรงหน้าอาคารซึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วตรงเรือนชานหน้าบ้าน “วันนี้ผมจะไปแล้วไง ก็อยากมาเห็นหน้าอาต้อมสักหน่อยไม่ได้เหรอครับ”อาคารยิ้มอย่างมีความสุข “มันก็ดี เดี๋ยวไปไม่ทันรถหรอกจะทำไง” “ถ้าไปไม่ทันก็มาอยู่กับอาต้อมไงครับ” “จะมาอยู่กับอาได้ไงบ้านของอาคารก็มี” “อยู่กับพ่อกับแม่ไม่เหมือนอยู่กับอาต้อมเลย ผมอยู่กับอามีความสุขมากที่สุด อยากหยุดเวลาทั้งหมดไว้ที่นี่” “พูดเป็นนิยายไปได้ คนเราต้องมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบนะอาคาร อย่าเอาชีวิตมายึดติดกับอาเลย” สาเหตุที่ต้อมพูดเช่นนี้ออกไป เพราะหลายสิ่งหลายอย่างที่อาคารได้ทำให้นั่น สามารถบอกได้เป็นลางๆว่าคิดเช่นไร แต่ยังเผื่อใจว่าอาจคิดไปเองบ้างนิดหน่อย เมื่อเป็นเช่นนี้ต้อมจึงไม่อยากที่จะให้มีความสัมพันธ์มากไปกว่
เรารักกันไม่ได้ คืนรัก
ค่ำคืนนี้อีกเช่นเคยต้อมได้มารอการกลับห้องของต่อ รอมาเนิ่นนานจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มา ต้อมทนไม่ไหวจนกินข้าวคนเดียวที่เหลือเททิ้งหลังจากนั้นเข้านอนในทันที แล้วมาตกใจตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูรัวๆ ช่วงแรกต้อมขึ้เกียจไปเปิดแต่ในเมื่อนานเข้าก็เกรงใจข้างห้องจึงได้ตัดสินใจไปเปิดประตูห้อง เมื่อแง้มประตูออกไปต่อก็ผลักประตูเข้ามาในทันที หลังจากนั้นอุ้มร่างของต้อมไว้ในอ้อมแขน เดินพาไปยังเตียงนอนค่อยๆวางอย่างทะนุถนอม เพียงชั่วอึดใจเสื้อกางเกงของต่อหลุดจากเรือนร่างไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว เห็นเพียงแต่ท่อนเอ็นที่ตั้งชูสง่า “นายจะทำอะไร”ต้อมเอ่ยขึ้นแต่ไม่ลุกไปไหน ถึงแม้กลิ่นเหล้าจะฟุ้งไปทั่วห้อง “ทำในสิ่งที่เราอยากทำไง” ต่อไม่พูดอะไรจากนี้อีกต่อไป เขาได้ขึ้นไปบนเตียงและนอนทาบทับเรือนร่างของต้อม พร้อมกับจับสองมือให้อยู่เหนือศรีษะ หลังจากนั้นก้มหลงไซร้ซอกคออย่างบ้าคลั่งกระหายในรักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ริมฝีปากซุกซอนไซอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่ให้มีพื้นที่เหลือแต่อย่างใด ช่วงแรกต้อมขัดขืนเล็กน้อยก่อนปล่อยกายปล่อยใจให้เตลิดตามไปอย่างง่
เรารักกันไม่ได้ ความรัก
ในระหว่างที่ต้อมกำลังนั่งเล่นอยู่ที่บ้าน หลังจากหาข้าวหาน้ำให้พ่อแม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะเป็นหน้าที่ได้ทำเป็นประจำหลังจากกับมาอยู่บ้าน โดยมีพี่คอยส่งเงินมาให้ใช้ในการดูแลพ่อแม่ และด้วยยังมีเวลาว่างจึงได้หางานเล็กๆน้อยหารายได้เสริมไว้ยามแก่เฒ่าชราภาพ “อาต้อม”เสียงของอาคารดังมาก่อนที่ตัวจะมาถึง ต้อมหันไปมองตามเสียงที่คุ้นเคย ซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกจากอาคารลูกชายเพื่อนที่กำลังเดินเข้ามาหาต้อมยังใต้ถุนบ้าน “เอ้ามาหาอามีธุระอะไรเหรอ” “คิดถึงอาต้อมจะมาหาไม่ได้เลยเหรอ”อาคารนั่งลงบนแคร่ไม้ซึ่งอยู่ไม่ห่างต้อมเท่าไรหนัก “ได้ ใครไปว่าอะไร คิดถึงอย่างเดียวหรือว่ามีเรื่องแฟนมาปรึกษาด้วยหรือเปล่า”ต้อมวางมือถือลงไว้ข้างๆตัวเพื่อจะได้คุยกับอาคารอย่างสะดวก “แฟนอะไรกัน ตอนนี้ผมเลิกหมดแล้วเบื่อมีแฟนรุ่นเดียวกัน”อาคารถอนหายใจออกมา “เพื่อนที่มหาวิทยาลัยไม่มีเหรอ” “เบื่อมากๆครับรุ่นเดียวกัน” “แหม เบื่ออีกแล้ว ถ้างั้นก็ตั้งใจเรียนอย่างเดียวก็พอเดี๋ยวถึงเวลามันมาเองอยู่แล้วเรื่องแบบนี้”ต้อมมองอาคารด้วยสาย
เรารักกันไม่ได้ ข้างห้อง
วันหยุดสุดสัปดาห์ต้อมไมได้ออกไปเที่ยวไหน ได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวดาย ด้วยเพื่อนที่คบกันมาตอนอยู่ร้านอาหารได้ห่างหายกันไปตามกาลเวลา เพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องทำ ซึ่งได้สร้างความเหงาขาดคนพูดคุย จึงได้แต่ดูทีวีวนมาวนไปอยู่หลายรอบในช่องที่พึ่งเพิ่มมาใหม่หลายช่องในยุคดิจิตอล “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ต้อมรู้สึกดีใจอย่างมากเพราะในความคิดว่าต้องเป็นเพื่อนที่ห่างหายกันไปนานอย่างแน่นอน ความคิดกับการกระทำไปพร้อมกัน รีบเดินไปยังประตูห้องเพื่อเปิดดูว่าเป็นใครกัน “สวัสดีครับ”ต่อหนุ่มข้างห้องยืนนิ่งพร้อมอมยิ้ม “ครับ”ต้อมรู้สึกผิดหวังที่ไม่ใช่เพื่อนแต่ก็ดีใจที่ได้เจอชายหนุ่มข้างห้อง “เราพึ่งย้ายมาจากจังหวัดอื่น ได้ซื้อของฝากมาด้วย”ต้อมยื่นผลไม้รวมกวนให้ต้อม “ขอบใจนะ”ต้อมยิ้มให้อย่างยินดี “เราเหงาๆเข้าไปคุยด้วยกันได้ไหม” “ได้สิ”ต้อมยิ้มอย่างยินดี เพราะช่วงนี้กำลังเหงาอยู่เหมือนกัน เมื่อต่อได้เข้ามาในห้องของต้อมก็รู้สึกว่าห้องนี้ดีกว่าของตัวเองอย่างมาก อย่างแรกเรื่องความสะอ
