LOGINShare
ผลงานไม่เข้าตา
Last Updated:
2025-02-06 02:34:54
Related chapters
เรารักกันไม่ได้ เริ่มแน่ใจความรัก
รุ่งอรุณเบิกฟ้ายามใกล้แจ้งดำได้ตื่นขึ้นมา เพราะด้วยกลัวว่าจะไปทำงานไม่ทัน และได้นอนต่างห้องด้วยจึงหลับไม่สนิท เมื่อได้ตื่นมาตอนเช้าซึ่งแน่นอนท่อนเอ็นของเขาเริ่มแข็งตัวขึ้นเป็นปกติ แต่ผิดแตกต่างกันในวันนี้ ได้มีคนมานอนเคียงข้างกัน ใจหนึ่งอยากจะกอดสัมผัสใจหนึ่งก็เกรงใจต้อม ความรู้สึกสองอย่างจึงคิดวนมาวนไป ด้วยสายตาที่มองต้อมอยู่พักหนึ่ง ทำให้ดำนั้นได้รู้สึกตัวอีกด้านหนึ่งที่อยู่ในห้วงลึกของหัวใจ เพราะความรู้สึกตอนนี้ไม่ได้เพียงแต่อยากได้ต้อมอย่างเดียว แต่กลับมีความแปลกในใจเล็กๆ เหมือนกับเคยมีสิ่งนี้ตอนคบกับฝนแฟนสาว ดำพยายามปฏิเสธความคิดเช่นนี้แต่ก็ไม่สามารถปัดทิ้งไปได้ ในเมื่อห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้ดำจึงไม่อยากจะทนอีกต่อไป เขาจึงพลิกตัวตะแคงแล้วชะโงกใบหน้าไปสัมผัสแก้มใสๆของต้อมอย่างอ่อนโยน “ทำอะไร”ต้อมลืมตาขึ้นทันทีเมื่อได้รับสัมผัสอันอ่อนโยน “ไม่มีอะไร”ดำรู้สึกเขินนิดๆ “ไม่ต้องเขินหรอกดูสิหน้าแดงเชียว” ความรู้สึกต้อมในตอนนี้ได้ตรงกับดำอย่างไม่คาดคิด เขาจึงเอื่อมมือไปจับท่อนเอ็นก็ต้องพบกับความแข็งจึงได้ล้วงมือเข้าไ
Last Updated : 2025-02-10เรารักกันไม่ได้ สูญสิ้นรัก
ตั้งแต่เช้าอันสุขสันต์ต้อมก็ไม่ได้เจอดำอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถึงแม้จะเฝ้ารอไม่ยอมออกไปหางานในวันนี้เพื่อรอเวลาดำกลับมา เพื่อจะให้รูปหนึ่งใบที่ถ่ายไว้เช้านั้น แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไร้วี่แวว ด้วยความสงสัยว่าดำหายตัวไปไหน จึงได้ไปถามไถ่เจ้าของห้อง ซึ่งอยู่ภายในอาณาบริเวณห้องพัก เมื่อไปถึงก็ไม่รอช้ารีบถามอย่างรวดเร็ว “ป้า เห็นพี่ดำบ้างไหม ผมไม่ได้เจอพี่เขาหลายวันแล้วล่ะครับ”ต้อมมองไปยังใบหน้าหญิงสาววัยกลางคน “อ้าว น้องต้อมไม่รู้เหรอว่าดำออกไปเมื่อวานตอนเช้าเลย” “อ่ะ ถึงว่าไม่ได้เจอเลย”ต้อมมีสีหน้าที่เปลื่ยนไปอย่างสิ้นเชิง “ความจริงป้าก็ไม่ได้เห็นดำหลายวันแล้วนะ พึ่งเจอเมื่อวานตอนเช้า จูจู่ก็มาบอกพี่ว่าย้ายห้องแล้วนะ” “ขอบคุณมากครับป้า”ต้อมพยักหน้าแล้วเดินจากไป ความรู้สึกของต้อมในตอนร้าวรานยิ่งนัก เพราะพึ่งมอบความรักให้แกดำได้ไม่นาน ในส่วนของดำนั้นก็มีท่าทีรับรักนี้ แต่ทำไมดำถึงต้องหนีหายจากกันไปอย่างไร้เยื่อใย อย่างน้อยบอกกันสักคำยังดี แต่นี่หนีหายจากไปอย่างไร้ร่องรอย ทำอย่างกับต้อมนั้นไม่มีหัวจิตหัวใจพร้อมรองรับความเจ็บซ
Last Updated : 2025-02-11เรารักกันไม่ได้ ความรักกำลังเดินทาง
ต้อมหยุดคิดเรื่องราวทั้งหมดทันที เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ซึ่งไปญาติสนิทที่อยู่แถวชลบุรีโทรมาหา “ฮัลโหล” ต้อมเหรอ เอ่อ ลูกพี่จะแต่งงานอาทิตย์หน้ามางานนะ” “ครับ เดี๋ยวผมจะไปนะครับ แต่พ่อกับแม่คงไปไม่ได้ เพราะสุขภาพท่านไม่แข็งแรง” “ไม่เป็นไรหรอกพี่รู้ แค่ต้อมมาพี่ก็ดีใจแล้ว เอ่อ แค่นี่นะเดี๋ยวพี่ต้องบอกอีกหลายคนเลย” “ครับพี่” ต้อมรู้สึกดีใจที่หลานได้แต่งงาน แต่ที่ดีใจยิ่งกว่านั้นเพราะได้ความคิดขึ้นมาทันที เพราะคงเดชก็ไม่ได้อยู่ไกลจากชลบุรีเท่าไร แค่ที่ระยองเองถ้าเสร็จงานจะแวบไปหา แต่ก็ยังไม่รู้ว่าคงเดชจะจำคำที่ให้ไว้ได้ไหม ต้อมจึงรีบโทรหาคนเคยรักและรักมากขึ้นเมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้ง “ฮัลโหลมีอะไรต้อม” “อาทิตย์หน้าเราจะไปงานแต่งงานหลานที่ชลบุรี เรากะว่าจะไปหานายตามคำเชิญที่นายบอกไว้” “มาสิ เราจะพานายไปเที่ยวทะเลดื่มเหล้ากัน เอ่อ จะได้เจอเมียกับลูกๆเราด้วย” “อืม” “ถ้ามา เดี่ยวเราจะหยุดงานสักหนึ่งวัน ถ้าไงมาถึงโทรบอกด้วยก็แล้วกัน เราก็อยากเจอนายเหมือนกั
Last Updated : 2025-02-14เรารักกันไม่ได้ จุดเริ่มต้นใหม่
ในเมื่อต้อมตัดสินใจได้เขาจึงลุกยืนและเดินหนีไปจากชายผู้นี้ โดยไม่มองกลับมาอีกแต่อย่างใด เพียงเดินไปชั่วครู่ก็มีกลุ่มวัยรุ่นเดินมาล้อมหน้าล้อมหลัง “ไม่มีเงินใช้ว่ะ ขอหน่อย”วัยรุ่นหน้าตาน่ากลัวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นและมีอีกหลายคนเข้ามาจะค้นตัว ต้อมรู้สึกตกใจและตื่นกลัวอย่างมากเขาจึงหันหลังกลับวิ่งทันที แต่กลุ่มวัยรุ่นนั้นก็วิ่งตามมาอยู่ดี แต่โชคยังดีได้ยินเสียงชายสูงวัยพูดขึ้น “น้องมานี่ขึ้นรถ” สายตาของต้อมหันไปมองแล้วรีบข้ามถนนอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นเปิดประตูรถเข้าไปทันที ส่วนชายสูงวัยก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว “พี่บอกแล้วที่นี่มันอันตราย กลัวพี่แต่ไม่กลัวพวกอันธพาลนี่นะ”ชายสูงวัยหัวเราะอยู่ในลำคอ “ขอบคุณมากครับที่พี่ช่วยผม”ต้อมยกมือไหว้ “มารยาทดีด้วย ดูแล้วน่าจะมาจากครอบครัวที่ดี พี่ไม่ได้เจอแบบนี้มาตั้งนานแล้ว” “อ่ะ” “เปล่า”ชายสูงวัยกลั้นหัวเราะไว้ “พี่ไปส่งผมที่สถานีรถไฟเลยครับ” “ยังไม่เลิกคิดที่จะกลับบ้านอีกเหรอ กลับบ้านเมื่อไรก็กลับได้ ในเมื่อมาเชียงใหม่ก็อยู่เที่ย
Last Updated : 2025-02-18เรารักกันไม่ได้ ที่ทำงานใหม่
หลังจากต้อมได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเอกสารต่างๆที่ทางบ้านส่งมา หวันจึงได้พาต้อมไปฝากงานไว้ที่โรงแรมหรูชื่อดัง ซึ่งในวันนี้เป็นวันแรกของการทำงานต้อมจึงรู้สึกตื่นเต้นกับการทำงานใหม่ งานที่ต้อมทำก็อย่างที่เรียนมาเป็นช่างไฟประจำโรงแรม แค่วันแรกได้เป็นขวัญใจในโรงแรมกันทีเดียว เพราะด้วยรูปร่างหน้าน่ารักผิดจากช่างไฟทั่วไป แม้แต่หัวหน้าช่างยังแอบแซวเพียงเห็นครั้งแรก หลังจากนั้นจึงได้พามาทำงานตามห้องต่างๆที่ไฟเสีย ตามได้รับรายงานจากแม่บ้านประจำโรงแรม “พี่สงสัยจังทำไมต้อมถึงมาเรียนเป็นช่างไฟฟ้า ดูจากรูปร่างหน้าตาและอะไรอีกหลายอย่างไม่น่าจะมาทางด้านนี้ได้เลย”กันหัวหน้าช่างวัยสี่สิบพูดขึ้นในระหว่างเข้ามาในห้องเพื่อเปลื่ยนหลอดไฟ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ถึงกับชอบนะตอนเรียน แต่เมื่อเรียนๆไปก็ชอบไปเอง”ต้อมยิ้มนิดๆด้วยนิสัยเป็นคนอัธยาศัยดี “ก็ดีถ้างั้นเรามาเริ่มทำงานกันเลยนะ” “ครับ” ต้อมกับหัวหน้าช่างต่างทำงานกับอย่างเข้าขา ถึงแม้บางอย่างต้อมจะไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ไม่เคยโดนดุด่าว่ากล่าวอะไรเลย มีแต่สอนถ้าอันไหนอยากเ
Last Updated : 2025-02-18เรารักกันไม่ได้ ความคืบหน้า
ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ห้องของต้อมเต็มไปด้วยเครื่องใช้อำนายความสะดวกทุกอย่าง ถึงแม้ต้อมจะปฏิเสธแต่หวันไม่ยอมจะซิ้อให้เพื่อมัดใจ ซึ่งต้อมก็รู้ดีว่าหวันนั้นต้องการสิ่งใด จึงได้แต่มอง โทรทัศน์ ตู้เย็น คอมพิวเตอร์ ไมโครเวฟ เครื่องซักผ้า รวมทั้งมอเตอร์ไซค์ไว้ขับไปทำงาน และสิ่งละอันพันละน้อยอีกมากมาย ซึ่งในวันนี้เป็นวันหยุดต้อมได้นั่งรอการมาของหวัน เพราะได้นัดกันไว้ว่าจะไปดูหนัง ตอนแรกต้อมชวนเล่นๆแต่ไม่คาดคิดว่าหวันจะไป เมื่อได้รับการตอบรับเช่นนั้นจึงต้องตามน้ำไปอย่างยินดี เมื่อถึงเวลานัดหมายหวันมารับต้อมตามสัญญา และได้พาไปยังห้างสรรพสินค้ากาดสวนแก้ว ซึ่งมีสิ่งของเครื่องใช้มากมาย แต่ทั้งสองได้เดินผ่านเพื่อไปยังโรงหนัง “ต้อมจะดูหนังเรื่องอะไรเหรอ”หวันถามเพราะเห็นมีหลายเรื่องแต่หลากแนว “พี่หวันล่ะอยากดูเรื่องอะไรครับ”ต้อมลองใจว่าจะตรงกันไหม “พี่แก่แล้วดูมาครบทุกแนว เอาที่ต้อมอยากดูก็แล้วกัน”ความจริงแล้วหวันไม่ได้อยากดูสักเรื่อง เพราะด้วยวัยและภาระหน้าที่จึงหมดใจความชอบไปโดยปริยาย ซึ่งแตกต่างจากต้อมยังอยู่ในวัยอยากเที่ยวอยากรับรู้ส
Last Updated : 2025-02-18เรารักกันไม่ได้ ความรักที่รับได้
วันเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ของต้อมและหวันได้ผูกพันกันมากขึ้น แต่เรื่องทางกายยังไม่ได้สัมผัสซึ่งกันและกัน ด้วยต้อมยังไม่ได้แสดงความใคร่เสน่หาออกมาอย่างชัดเจน ที่เป็นเช่นนั้นด้วยต้อมยังหวั่นจะผิดหวังอีกครา จึงพยายามหักห้ามใจไม่ให้รักด้วยวัยที่ต่างกัน และยังไม่ได้รับรู้เรื่องราวของหวันมากนัก เหมือนกับหวันยังปิดบังซ่อนเร้นอะไรไว้บางอย่าง ความรู้สึกดีๆที่ต้อมมีให้หวันนั้นมาจากใจจริง ไม่ได้มาจากสิ่งของที่ได้รับมาแต่อย่างใด ช่วงแรกอาจรับมาเพราะขัดสน แต่ไม่เคยคิดว่าจะไม่ใช้คืน หลายสิ่งหลายอย่างที่ได้มานั้นต้อมเก็บรักษาไว้อย่างดี หวังว่าสักวันถ้าเกิดเหตุใดจะคืนไปอย่างไม่รู้สึกผิดแต่ประการใด ในค่ำคืนอันสดใจหวันได้พาต้อมมาเที่ยวยังไนท์บาร์ซ่า เพื่อบอกบางสิ่งบางอย่างให้ต้อมได้รับรู้ ซึ่งต้อมพอจะคาดคะเนได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น “กินร้านนี้ไหม”หวันเริ่มรู้สึกเมื่อยขา เพราะเดินดูสิ่งของตั้งแต่ต้นทางเกือบจะถึงปลายทางถนน “ก็ดีครับกำลังหิวอยู่พอดีเลย”ต้อมยิ้มอย่างยินดีและเดินตามหวันเข้าไปในร้าน ซึ่งภายในร้านจะเป็นอาหารพื้นเมือง ก่อนหน้านี้ต้อมยังกินไม
Last Updated : 2025-02-18เรารักกันไม่ได้ นี่หรือคนวามรัก
ต้อมรอหวันจนอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรมา ครั้งแรกไม่มีคนรับ ครั้งที่สองก็ยังไม่มีคนรับ ต้อมอดเป็นห่วงไม่ได้จึงโทรครั้งที่สาม ซึ่งก็เป็นดั่งใจมีคนรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล” “เอ่อ พี่หวันอยู่ไหมครับ”ต้อมตกใจเล็กน้อยเพราะคนรับโทรศัพท์เป็นเสียงผู้หญิง “แล้วเป็นใครโทรหาหวันน่ะ” “เอ่อ น้องครับ”ต้อมตอบด้วยเสียงราบเรียบและให้อ่อนโยนอย่างที่สุด “น้องอะไรกัน ฉันมีลูกคนเดียวก็คือหวัน แกป็นใครกัน”เสียงหญิงเริ่มดุดันมากขึ้น “เอ่อ น้องที่รู้จักกันครับ” “น้องหรือเด็กของหวัน โทรมาก็ดีแล้วจะได้รู้สักทีว่าหวันได้ตายไปแล้ว” “ไม่จริง” “ไม่จริงอะไรล่ะ อ่อใช่แล้วเบอร์นี้แหละที่หวันโทรหาก่อนออกจากบ้านจนรถคว่ำตาย แน่นอนเลยคงจะเอาแหวนทองไปให้ด้วย เพราะในกระเป๋ากางเกงมีหนึ่งวง ไอ้พวกชาวเกาะเขากิน เกาะจนลูกของฉันตายสารเลวมาก” ต้อมตกใจสุดขีดเพราะไม่ทันได้ตั้งรับกับเรื่องราวนี้ เพราะเกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวและไม่คาดคิดมาก่อน “ฮัลโหลอย่าเงียบสิ” คว
Last Updated : 2025-02-18
Latest chapter
เรารักกันไม่ได้ จำใจจำยอมจบสิ้น จบบริบูรณ์
ต้อมนั่งคิดถึงเหตุการณ์รักครั้งสุดท้ายที่เกิดขึ้นหลายปีมาแล้ว ก่อนที่จะกลับมาอยู่บ้าน หลังจากวันนี้ด้วยความอับอายและพ่อกับแม่ที่แก่ชรามากแล้ว ต้อมจึงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างได้กลับมายังบ้านเกิดของตัวเอง ในระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินในส่วนมะม่วงของตัวเองอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเรียกขานดังมาแต่ไกลต้อมจึงลุกขึ้นยืนมองตรงใต้ต้นมะม่วง ซึ่งคนที่เดินมาหาไม่ใช่ใครอื่นเป็นเพื่อนรักนั่นเอง “อาคมนี่เองนึกว่าใครมาหาเราถึงที่นี่เลย”ต้อมยิ้มให้อย่างใคร่ยินดี “ปัก ปัก ปัก”อาคมรัวหมัดใส่ใบหน้าของต้อมไม่ยั้งจนล้มลงกองนอนกับพื้น “นายต่อยเราทำไมอาคม”ต้อมใช้มือกุมปากไว้ที่เลือดออกมานองอุ้งมือ “ไอ้ต้อมกูรักมึง ถึงมึงจะเป็นอย่างไรแบบไหนก็รักมึงแบบเพื่อน ไม่เคยรังเกียจมึงเลยแม้แต่น้อย ทำไมมึงทำกับกูได้ลงคอ”อาคมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “เราไปทำอะไรให้นาย”ต้อมพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืน “มึงยังมีหน้ามาพูดอีก เมื่อคืนมึงทำอะไรลูกกู”เมื่ออาคมพูดจบก็หันหน้าไปทางอื่น “อ่อ เมื่อคืนอาคารมานอนกับเราเอง”ต้อมพูดพาซื่อ “เพลี้ยะ
เรารักกันไม่ได้ ความทุกช์
สองสามวันมานี้เรื่องราวของต่อและต่อมไมได้มีปัญหาอะไร เพราะต้อมไม่ได้ให้เงินต่อแม้แต่บาทเดียว จึงเป็นเหตุให้ต่อไม่สามารถที่จะไปเมาที่ไหนได้อีก แต่สิ่งที่ยังน่าเป็นห่วงด้วยที่ต่อยังไม่ได้งานทำเลย ทุกสิ่งทุกอย่างจึงมาตกที่ต้อมทั้งหมด ในค่ำคืนนี้ทั้งต่อและต้อมต่างนอนนิ่งไม่คุยกันเท่าไรนัก แต่ในความรู้สึกของต้อมในตอนนี้ก็รู้สึกที่ดีด้วยต่อไม่ได้เมามาย เพราะทำให้สบายใจนอนอิ่มหลับสนิทมาหลายคืน แต่ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางกายอะไรกันอย่างครั้งก่อนๆหน้านี้ “ไม่ได้ดื่มเหล้ามันเลยทำให้มีอารมณ์”ต่อเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าต้อมด้วยความใคร่อยากขึ้นมา “แล้วไง”ต้อมพูดขึ้นลอยๆถึงแม้จะอยากมีอะไรกับต่อ “ไม่อยากเหรอ” “ไม่อยาก” “แต่เราอยาก” “ก็ทำเองสิ” “อยากให้นายทำได้ไหม ถือว่าให้ของขวัญเราที่ไมได้เมา และ อีกอย่างพรุ่งนี้เราจะไปหางานแล้วนะ” “ให้ทำอะไร” ต้อมพูดทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต่อต้องการให้ทำอะไร แต่ก็แกล้งไปอย่างนั้นเพื่อให้ชีวิตมีสีสัน สายตาของต้อมจึงได้เหล่ไปมอง แล้วก็เห็นในสิ่งที่เคยเห็นเป
เรารักกันไม่ได้ บอกรัก
ค่ำคืนดึกดื่นเงียบสงัดต้อมได้ยินเสียงสุนัขที่บ้านเห่า จึงแอบส่องทางหน้าต่าง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นอาคารลูกชายอาคมที่เป็นเพื่อนสมัยเรียน “อาต้อมครับเปิดประตูให้ผมหน่อย” ต้อมไม่สามารถที่จะให้อาคารอยู่หน้าบ้านได้เพียงลำพัง จึงได้เดินออกไปเปิดประตูเพื่อสอบถามทำไมมาตอนดึกขนาดนี้ เมื่อต้อมเดินไปถึงก็ได้เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจตรงหน้า “มีอะไรเหรอ” “เดี่ยวค่อยบอกผมขอเข้าไปข้างในก่อนได้ไหม ยุงกัดผมจนคันไปหมดแล้วครับ” ต้อมไม่สามารถที่จะปฏิเสธเหตุการณ์และคำของจากอาคารได้ จึงเปิดประตูให้เข้ามาอย่างง่ายดายและพาขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง “ห้องอาต้อมใหญ่จังเลย ใหญ๋กว่าห้องผมที่บ้านพ่ออีก”ต่อนั่งลงบนเตียงนอน เพราะที่ห้องของต้อมไม่ได้มีเก้าอี้ไว้ให้นั่งแต่อย่างใด “มาหาอามีธุระอะไรหรือเปล่า ดึกดื่นขนาดนี้แล้วมาอย่างไงเนี่ยไม่เห็นมีรถเลย อ้าว กระเป๋าเสื้อผ้าด้วยยังไม่ได้กลับบ้านเหรอ”ต้อมมีท่าทีตกใจพอสมควร “ถามผมหลายอย่างเลยจนผมไม่อยากจะตอบอะไรสักอย่าง แต่ในเมื่ออาต้อมถามผมก็จะตอบให้หมดอาต้อมจะได้ไม่คาใจในตัวผมไงครับ”
เรารักกันไม่ได้ ทำกันได้
ด้วยเหตุที่ต่อได้พักงานหลายวันจึงถูกให้ออก สาเหตุนี้ไม่ใช่สาเหตุหลักเท่าไร เพราะมีเหตุร้ายแรงกว่านี้อีก ด้วยต่อได้เมามายไปทำงานจึงเกิดภาพที่ดูไม่ดีหลายครั้ง ทางนายจ้างจึงต้องตัดใจเลิกจ้าง เพราะด้วยความประพฤตินั้นเกินเยียวยา “เราบอกนายหลายครั้งแล้วว่าให้เลิกดื่มเหล้า เห็นไหมโดนไล่ออกจากงานต่อไปจะทำอย่างไรล่ะ”ต้อมนั่งลงบนเตียงด้วยอารมณ์กลัดกลุ้ม ส่วนต่อนั้นหากลุ้มใจไม่นอนเล่นโทรศัพท์มือถือย่างสบายใจสบายอารมณ์ ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรแม้แต่น้อย “เอาน่า ตอนนี้ถือว่าพักผ่อนเดี๋ยวเราก็ออกไปหางานเองนั่นแหละนายไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” “ให้มันจริงเถอะ”ต้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” ต้อมไม่อยากจะพูดอะไรต่อไปอีก เรพาะขืนพูดอาจมีปากเสียงกันได้ และอีกอย่างหนึ่งไปกดดดันคนตกงานมันก็เป็นอะไรที่ดูไม่ค่อยดี ด้วยเป็นครั้งแรกที่ต่อไม่ได้ทำงานซึ่งแต่ก่อนหน้านี้ขยันไปทำงานทุกวัน ได้เงินมาก็แบ่งให้ใช้จ่าย ไม่เหมือนตอนนี้แม้แต่เงินก็ไม่มีให้ต้อมแม้แต่บาทเดียว ทุกวันนี้อยู่กินกับต้อมทั้งนั้น “อืม” “ดีมากที่รัก ขอเง
เรารักกันไม่ได้ ความเศร้า
ความรักของต้อมกับต่อคืบหน้าไปได้พอสมควร ต่างรักใคร่กันมีอะไรเผื่อแผให้แก่กันไม่ขาด แต่มีอยู่สิ่งที่หนึ่งต้อมเริ่มรู้สึกระอาในเมื่อใจยังรักจึงต้องทน ถึงค่ำคืนต่อจะเมามายไม่มีวันหยุดพักเช่นเดียวกันกับตอนนี้ “เมื่อไรนายจะเลิกดื่มเหล้าซะที นายดีทุกอย่างยกเว้นเรื่องเหล้า”ต้อมนั่งบนเก้าอี้มองต่อนอนเกือกกลั้วกองกับพื้น “ใครเมา อย่ามาพูดแบบนี้นะ”ต่อพยายามลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาหาต้อม พร้อมกับลากขึ้นไปบนเตียงนอน “ปล่อยนะเราเหม็นเหล้า”ต้อมดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมกอดของต่อ “อ่อ เดี๋ยวนี้รังเกียจเรามากเลยนะ” “เปล่า แต่นายเมาเกินไป”ต้อมถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายแต่ในเมื่อยังรักอยู่ จำใจต้องฝืนทนต่อไปอีก “ได้เลย ถ้างั้นคืนนี้นายอยู่คนเดียวก็แล้วกัน เราจะออกไปเที่ยวข้างนอก” เมื่อต่อพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป อย่างไม่เหลียวหลังมามองต้อมแม้แต่น้อย จนต้อมได้แต่ถอดถอนหายใจถึงแม้จะรู้สึกสบายกายและใจเมื่อได้อยู่คนเดียว แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับต่อ เพราะไปในสภาพเมามายอย่างนั้น แต่ต้อมก็พยายามทำใจแข็งฝืนทนความคิด
เรารักกันไม่ได้ ความในใจ
พักหลังอาคารได้มาหาต้อมบ่อยๆบางครั้งก็อยู่ทั้งวันกว่าจะได้กลับใช้เวลานานพอสมควร วันนี้เช่นเดียวกันเป็นวันอาทิตย์ซี่งอาคารต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพ แต่ยังไม่วายแวะเวียนเข้ามาหาต้อมอยู่ก่อนจากไปอีกหลายวัน “มาหาอาทำไมแต่เช้า วันนี้ไม่ไปกรุงเทพเหรอ”ต้อมนั่งลงตรงหน้าอาคารซึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วตรงเรือนชานหน้าบ้าน “วันนี้ผมจะไปแล้วไง ก็อยากมาเห็นหน้าอาต้อมสักหน่อยไม่ได้เหรอครับ”อาคารยิ้มอย่างมีความสุข “มันก็ดี เดี๋ยวไปไม่ทันรถหรอกจะทำไง” “ถ้าไปไม่ทันก็มาอยู่กับอาต้อมไงครับ” “จะมาอยู่กับอาได้ไงบ้านของอาคารก็มี” “อยู่กับพ่อกับแม่ไม่เหมือนอยู่กับอาต้อมเลย ผมอยู่กับอามีความสุขมากที่สุด อยากหยุดเวลาทั้งหมดไว้ที่นี่” “พูดเป็นนิยายไปได้ คนเราต้องมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบนะอาคาร อย่าเอาชีวิตมายึดติดกับอาเลย” สาเหตุที่ต้อมพูดเช่นนี้ออกไป เพราะหลายสิ่งหลายอย่างที่อาคารได้ทำให้นั่น สามารถบอกได้เป็นลางๆว่าคิดเช่นไร แต่ยังเผื่อใจว่าอาจคิดไปเองบ้างนิดหน่อย เมื่อเป็นเช่นนี้ต้อมจึงไม่อยากที่จะให้มีความสัมพันธ์มากไปกว่
เรารักกันไม่ได้ คืนรัก
ค่ำคืนนี้อีกเช่นเคยต้อมได้มารอการกลับห้องของต่อ รอมาเนิ่นนานจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มา ต้อมทนไม่ไหวจนกินข้าวคนเดียวที่เหลือเททิ้งหลังจากนั้นเข้านอนในทันที แล้วมาตกใจตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูรัวๆ ช่วงแรกต้อมขึ้เกียจไปเปิดแต่ในเมื่อนานเข้าก็เกรงใจข้างห้องจึงได้ตัดสินใจไปเปิดประตูห้อง เมื่อแง้มประตูออกไปต่อก็ผลักประตูเข้ามาในทันที หลังจากนั้นอุ้มร่างของต้อมไว้ในอ้อมแขน เดินพาไปยังเตียงนอนค่อยๆวางอย่างทะนุถนอม เพียงชั่วอึดใจเสื้อกางเกงของต่อหลุดจากเรือนร่างไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว เห็นเพียงแต่ท่อนเอ็นที่ตั้งชูสง่า “นายจะทำอะไร”ต้อมเอ่ยขึ้นแต่ไม่ลุกไปไหน ถึงแม้กลิ่นเหล้าจะฟุ้งไปทั่วห้อง “ทำในสิ่งที่เราอยากทำไง” ต่อไม่พูดอะไรจากนี้อีกต่อไป เขาได้ขึ้นไปบนเตียงและนอนทาบทับเรือนร่างของต้อม พร้อมกับจับสองมือให้อยู่เหนือศรีษะ หลังจากนั้นก้มหลงไซร้ซอกคออย่างบ้าคลั่งกระหายในรักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ริมฝีปากซุกซอนไซอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่ให้มีพื้นที่เหลือแต่อย่างใด ช่วงแรกต้อมขัดขืนเล็กน้อยก่อนปล่อยกายปล่อยใจให้เตลิดตามไปอย่างง่
เรารักกันไม่ได้ ความรัก
ในระหว่างที่ต้อมกำลังนั่งเล่นอยู่ที่บ้าน หลังจากหาข้าวหาน้ำให้พ่อแม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะเป็นหน้าที่ได้ทำเป็นประจำหลังจากกับมาอยู่บ้าน โดยมีพี่คอยส่งเงินมาให้ใช้ในการดูแลพ่อแม่ และด้วยยังมีเวลาว่างจึงได้หางานเล็กๆน้อยหารายได้เสริมไว้ยามแก่เฒ่าชราภาพ “อาต้อม”เสียงของอาคารดังมาก่อนที่ตัวจะมาถึง ต้อมหันไปมองตามเสียงที่คุ้นเคย ซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกจากอาคารลูกชายเพื่อนที่กำลังเดินเข้ามาหาต้อมยังใต้ถุนบ้าน “เอ้ามาหาอามีธุระอะไรเหรอ” “คิดถึงอาต้อมจะมาหาไม่ได้เลยเหรอ”อาคารนั่งลงบนแคร่ไม้ซึ่งอยู่ไม่ห่างต้อมเท่าไรหนัก “ได้ ใครไปว่าอะไร คิดถึงอย่างเดียวหรือว่ามีเรื่องแฟนมาปรึกษาด้วยหรือเปล่า”ต้อมวางมือถือลงไว้ข้างๆตัวเพื่อจะได้คุยกับอาคารอย่างสะดวก “แฟนอะไรกัน ตอนนี้ผมเลิกหมดแล้วเบื่อมีแฟนรุ่นเดียวกัน”อาคารถอนหายใจออกมา “เพื่อนที่มหาวิทยาลัยไม่มีเหรอ” “เบื่อมากๆครับรุ่นเดียวกัน” “แหม เบื่ออีกแล้ว ถ้างั้นก็ตั้งใจเรียนอย่างเดียวก็พอเดี๋ยวถึงเวลามันมาเองอยู่แล้วเรื่องแบบนี้”ต้อมมองอาคารด้วยสาย
เรารักกันไม่ได้ ข้างห้อง
วันหยุดสุดสัปดาห์ต้อมไมได้ออกไปเที่ยวไหน ได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวดาย ด้วยเพื่อนที่คบกันมาตอนอยู่ร้านอาหารได้ห่างหายกันไปตามกาลเวลา เพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องทำ ซึ่งได้สร้างความเหงาขาดคนพูดคุย จึงได้แต่ดูทีวีวนมาวนไปอยู่หลายรอบในช่องที่พึ่งเพิ่มมาใหม่หลายช่องในยุคดิจิตอล “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ต้อมรู้สึกดีใจอย่างมากเพราะในความคิดว่าต้องเป็นเพื่อนที่ห่างหายกันไปนานอย่างแน่นอน ความคิดกับการกระทำไปพร้อมกัน รีบเดินไปยังประตูห้องเพื่อเปิดดูว่าเป็นใครกัน “สวัสดีครับ”ต่อหนุ่มข้างห้องยืนนิ่งพร้อมอมยิ้ม “ครับ”ต้อมรู้สึกผิดหวังที่ไม่ใช่เพื่อนแต่ก็ดีใจที่ได้เจอชายหนุ่มข้างห้อง “เราพึ่งย้ายมาจากจังหวัดอื่น ได้ซื้อของฝากมาด้วย”ต้อมยื่นผลไม้รวมกวนให้ต้อม “ขอบใจนะ”ต้อมยิ้มให้อย่างยินดี “เราเหงาๆเข้าไปคุยด้วยกันได้ไหม” “ได้สิ”ต้อมยิ้มอย่างยินดี เพราะช่วงนี้กำลังเหงาอยู่เหมือนกัน เมื่อต่อได้เข้ามาในห้องของต้อมก็รู้สึกว่าห้องนี้ดีกว่าของตัวเองอย่างมาก อย่างแรกเรื่องความสะอ
