Главная / วาย / เรารักกันไม่ได้ / ความรักที่รับได้

Share

ความรักที่รับได้

last update Последнее обновление: 2025-02-18 09:48:54

วันเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ของต้อมและหวันได้ผูกพันกันมากขึ้น แต่เรื่องทางกายยังไม่ได้สัมผัสซึ่งกันและกัน ด้วยต้อมยังไม่ได้แสดงความใคร่เสน่หาออกมาอย่างชัดเจน ที่เป็นเช่นนั้นด้วยต้อมยังหวั่นจะผิดหวังอีกครา จึงพยายามหักห้ามใจไม่ให้รักด้วยวัยที่ต่างกัน และยังไม่ได้รับรู้เรื่องราวของหวันมากนัก เหมือนกับหวันยังปิดบังซ่อนเร้นอะไรไว้บางอย่าง

ความรู้สึกดีๆที่ต้อมมีให้หวันนั้นมาจากใจจริง ไม่ได้มาจากสิ่งของที่ได้รับมาแต่อย่างใด ช่วงแรกอาจรับมาเพราะขัดสน แต่ไม่เคยคิดว่าจะไม่ใช้คืน หลายสิ่งหลายอย่างที่ได้มานั้นต้อมเก็บรักษาไว้อย่างดี หวังว่าสักวันถ้าเกิดเหตุใดจะคืนไปอย่างไม่รู้สึกผิดแต่ประการใด

ในค่ำคืนอันสดใจหวันได้พาต้อมมาเที่ยวยังไนท์บาร์ซ่า เพื่อบอกบางสิ่งบางอย่างให้ต้อมได้รับรู้ ซึ่งต้อมพอจะคาดคะเนได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“กินร้านนี้ไหม”หวันเริ่มรู้สึกเมื่อยขา เพราะเดินดูสิ่งของตั้งแต่ต้นทางเกือบจะถึงปลายทางถนน

“ก็ดีครับกำลังหิวอยู่พอดีเลย”ต้อมยิ้มอย่างยินดีและเดินตามหวันเข้าไปในร้าน

ซึ่งภายในร้านจะเป็นอาหารพื้นเมือง ก่อนหน้านี้ต้อมยังกินไม
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Заблокированная глава

Related chapter

  • เรารักกันไม่ได้   นี่หรือคนวามรัก

    ต้อมรอหวันจนอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรมา ครั้งแรกไม่มีคนรับ ครั้งที่สองก็ยังไม่มีคนรับ ต้อมอดเป็นห่วงไม่ได้จึงโทรครั้งที่สาม ซึ่งก็เป็นดั่งใจมีคนรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล” “เอ่อ พี่หวันอยู่ไหมครับ”ต้อมตกใจเล็กน้อยเพราะคนรับโทรศัพท์เป็นเสียงผู้หญิง “แล้วเป็นใครโทรหาหวันน่ะ” “เอ่อ น้องครับ”ต้อมตอบด้วยเสียงราบเรียบและให้อ่อนโยนอย่างที่สุด “น้องอะไรกัน ฉันมีลูกคนเดียวก็คือหวัน แกป็นใครกัน”เสียงหญิงเริ่มดุดันมากขึ้น “เอ่อ น้องที่รู้จักกันครับ” “น้องหรือเด็กของหวัน โทรมาก็ดีแล้วจะได้รู้สักทีว่าหวันได้ตายไปแล้ว” “ไม่จริง” “ไม่จริงอะไรล่ะ อ่อใช่แล้วเบอร์นี้แหละที่หวันโทรหาก่อนออกจากบ้านจนรถคว่ำตาย แน่นอนเลยคงจะเอาแหวนทองไปให้ด้วย เพราะในกระเป๋ากางเกงมีหนึ่งวง ไอ้พวกชาวเกาะเขากิน เกาะจนลูกของฉันตายสารเลวมาก” ต้อมตกใจสุดขีดเพราะไม่ทันได้ตั้งรับกับเรื่องราวนี้ เพราะเกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวและไม่คาดคิดมาก่อน “ฮัลโหลอย่าเงียบสิ” คว

    Последнее обновление : 2025-02-18
  • เรารักกันไม่ได้   ชีวิตใหม่

    หลังจากต้อมออกจากงานก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ได้ออกไปไหนใครโทรมาหาก็ไม่รับ ด้วยใจยังบอบซ้ำระทมทุกข์ยังไม่คลาย จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้ง ซึ่งเป็นเสียงที่ต้อมเริ่มกลัวและหวาดหวั่น จึงไม่ยอมไปเปิดประตูออกด้วยกลัวเป็นคนในครอบครัวของหวันเข้ามาหาอีก จนแล้วจนรอดเสียงนั้นยังไม่จางหาย นานๆเคาะทีจนต้อมต้องฝืนกลั้นใจเดินไปเปิดประตูออก เมื่อเห็นหน้าคนเคาะประตู ต้อมถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยความอัดอั้น “น้องต้อมเป็นอะไร”อ๊อฟผู้ตามหาต้อมช่วงสองสามวันที่ผ่านมาพูดขึ้น “พี่อ๊อฟ”ต้อมยังไม่หยุดร้องไห้สะอื้นหนักยิ่งกว่าเดิม อ๊อฟดูท่าไม่ดีจึงเดินเข้าไปในห้องของต้อมแล้วปิดประตูไว้ พร้อมกับโอบกอดต้อมไว้ในอ้อมอก “มีอะไรบอกพี่ได้นะ ทำไมอยู่ๆถึงลาออกจากงาน แล้วนี่อะไรกันทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนี้”อ๊อฟดันร่างของต้อมออกห่างกายแล้วมองหน้า “คือ ต้อม เอ่อ”ต้อมหายสะอื้นไห้ทันที เพราะคำถามที่ได้รับนั้นยากจะตอบได้ในทันที “เอาล่ะไม่ต้องบอกพี่ก็ได้ว่ามีเรื่องอะไร แต่ตอนนี้หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็กดี”อ๊อฟใช้มืออันหนาใหญ่เช็ดน้ำตาให้ต้อ

    Последнее обновление : 2025-02-19
  • เรารักกันไม่ได้   ชีวิตเลือกเอง

    ด้วยความเกรงใจอ๊อฟที่ได้มาอาศัยอยู่ในห้อง ต้อมจึงรีบออกงานเพื่อให้อ๊อฟได้สบายใจ อีกส่วนหนึ่งจะได้มีอะไรทำและลืมเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น ต้อมได้ไปสมัครไว้หลายที่แต่แค่ให้ทิ้งใบสมัครไว้ ไม่มีที่ไหนรับทันทีแต่ยังไม่ละความพยายามเดินหาต่อไป จนมาเห็นร้านอาหารฝรั่งขนาดเล็ก ติดป้ายรับสมัครพนักงานเสริฟ ต้อมลังเลอยู่นิดหน่อยเพราะไม่ได้ตรงสายที่เรียนมา แต่ในเมื่อคิดอีกทีน่าจะลองทำก่อนเพราะดีกว่าอยู่เฉยๆ ยิ่งป้ายรับสมัครงานเขียนว่ารับด่วนด้วย ซึ่งต้อมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะรับทันที เมื่อคิดได้เช่นนั้นต้อมจึงเดินเข้าไปในร้าน และเดินไปหายังพนักเสริฟคนหนึ่งที่กำลังเขียนบิลอยู่ “ขอโทษครับ พอดีจะมาสมัครงานครับ” หญิงสาวพนักงานเสริฟหันมาอย่างไว เพราะนี่แหละคือการรอคอยคนมาช่วยงาน เธอจึงยิ้มให้อย่างยินดีแล้วหยุดเขียนบิล “รอสักครู่นนะคะ”สาวเสริฟยิ้มให้อย่างไมตรีจิต ต้อมมองไปยังพนักงานเสริฟสาวที่เดินไปหาชายหญิงสูงวัยคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ตรงเค้าเตอร์ เพื่อบอกเรื่องการสมัครงาน สักพักสาวเสริฟก็เดินกลับมาหาต้อม “ไปหาสองคนนั้นเลย”สาวเสริฟชี้มือไปท

    Последнее обновление : 2025-02-20
  • เรารักกันไม่ได้   เหมือนเดิมในวันที่เปลี่ยนไป

    ต้อมตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปทำงานในวันแรก ซึ่งเป็นงานอีกรูปแบบหนึ่งที่ไม่เคยทำมาแต่อย่างใด ในเมื่อไม่มีทางเลือกอันระยะสั้น ต้อมจึงจำเป็นและเต็มใจที่ทำงานงานนี้ เมื่อไปถึงที่ร้านก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี “สวัสดีครับ”ต้อมยกมือไหว้หญิงสูงวัย “อืม อย่างแรกต้องแนะนำพนักงานในร้านก่อน คนแรกก็คือ แม่เอง ต่อไปเรียกว่าแม่นะ ส่วนอีกคนเมื่อวานเรียกว่าพ่อ”นิตยาเจ้าของร้านซึ่งจะให้พนักงานในร้านเรียกว่าแม่ ด้วยอายุอานามก็หกสิบกว่าแล้ว จึงอยากให้ทุกคนในร้านเรียกว่าแม่ให้ดูเหมาะสมกับวัย “ส่วนคนนี้ป้านิดเป็นเซฟ” ต้อมยกมือไหว้หญิงสูงวัยอายุรุ่นน้องของนิตยา ท่าทางดุอยู่เหมือนกันในความคิดของต้อม เพราะไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อยเลย “คนข้างๆชื่อน้อยเป็นผู้ช่วยเซฟ” ต้อมยกมือไหว้หญิงสาววัยกลางคนที่ดูโอนโยน และมีรอยยิ้มให้ต้อมที่บ่งบอกความรู้สึกยินดีที่ได้รู้จัก “อีกคนชื่อจินนะเป็นคนล้างจาน” ต้อมยกมือไหว้หญิงสาวอายุแก่กว่าไม่กี่ปี ดูน่ารักสดใจเป็นกันเอง และไม่อยู่นิ่งเคลื่อนย้ายร่างกายไปมาตลอดเวลา “ส่วนพนักงานใหม่ข

    Последнее обновление : 2025-02-21
  • เรารักกันไม่ได้   ความสัมพันธ์ที่เปล่ายนไป

    ช่วงเวลาหลายวันผ่านมาและผ่านไป ต้อมเริ่มสนิทคุ้นเคยกับพนักงานในร้านอาหารเป็นอย่างดี เจ้าของร้านก็เอ็นดูเอาใจใส่เหมือนลูกแท้ๆ ส่วนลูกเจ้าของร้านชายหญิงสองคนก็เป็นกันเอง ถึงแม้จะเรียกใช้แต่ก็มีค่าตอบแทนให้อยู่เป็นครั้งคราวละมากๆ จนต้อมเริ่มมีเงินจับจ่ายใช้สอยอย่างสบาย และอีกอย่างหนึ่งสาวจินไม่ค่อยจะได้มาทำงานล้างจานตอนเย็นซะเท่าไร ต้อมจึงเสริมรับทำแทนเป็นบางครั้ง ในวันนี้ก็เช่นเดียวกันต้อมจึงต้องอยู่จนดึกดื่น เพื่อทำงานแทนจินที่ขาดงานบ่อยกว่ามาทำงาน แต่ด้วยเจ้าของร้านใจดีเพราะหลงเชื่อคำโกหกมดเท็จของจริงทุกครั้ง มีเรื่องราวสารพัดสารพันที่ต้องทำให้ขาดงาน ซึ่งค่ำๆลูกค้าเริ่มซาต้อมจึงได้มานั่งคุยกับมีนา ที่รับล้างจานด้วยในตอนที่จินไม่มา แต่ตอนนี้เริ่มสบายหน่อยเพราะต้อมได้มาทำแทน “เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ วันนี้โอกาสดีหน่อย”มีนาจ้องมองหน้าต้อมด้วยความรู้สึกที่เอ็นดู “ใช่ครับ ช่วงนี้งานเยอะ” “อืม เอ๊ะ พี่ได้ข่าวว่าต้อมอยู่กับ เอ่อ พี่ที่รู้จักใช่ไหม” “ครับ” “รู้จักนานหรือยัง”มีนาถามไถ่ด้วยความสงสัยและอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะรู้สึกถูกชะตากับต้อมอย่างมาก และอีกอย่างด้วยมีอะไรที่เหมือน

    Последнее обновление : 2025-02-22
  • เรารักกันไม่ได้   รักเขา

    อ๊อฟและต้อมได้มีวันหยุดตรงกัน ทั้งคู่จึงใช้ชีวิตอยู่ในห้องตามปกติ พูดคุยหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน จึงทำให้ต้อมนั้นได้ลืมเลือหวันไปแต่กลับกลายเป็น มีความรู้สึกดีๆกับอ๊อฟรุ่นพี่ก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ในระหว่างที่ทั้งสองได้นอนดูหนังจากแผ่นดีวีดีในห้องอย่างมีความสุข ต่างหัวเราะชอบใจในอรรถรสที่ได้รับ “พี่ว่าดีกว่าไปดูหนังในโรงอีกนะ เพราะว่าเสียเงินน้อยกว่านอนดูอย่างสบาย”อ๊อฟใช้สองมือสองแขนเป็นที่หนุนศีรษะ ส่วนสายตายังจับจ้องมองทีวีอย่างไม่ละสายตา “ใช่ครับ”ต้อมหันมามองใบหน้าอันคมเข้ม มีเคราเล็กน้อยมองไล่ต่ำลงมาเนินอกที่มีขนระหว่างร่องอกเล็กน้อย เพราะอ๊อฟไม่ชอบใส่เสื้อเวลาอยู่ห้อง เมื่อต้อมมองลงมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณท้องน้อยเต็มไปด้วยขนอันดกดำ จนอยากจะเห็นขนส่วนล่างอีกแต่ใจไม่กล้าจึงได้แต่มอง “มองพี่ทำไม”อ๊อฟมองสายตาของต้อมเรื่อยต่ำลง “เปล่าครับ”ต้อมรีบใช้สายตาไปยังโทรทัศน์ตามเดิม ต้อมมองดูหนังซึ่งเป็นช่วงบทเลิฟซีนระหว่างพระเอกนางเอก มีการดูดปากกันอย่างดูดดื่มต่างถอดเสื้อออกจนหมดไม่มีเหลือ แต่ไม่ได้เห็นของสงวนแต่อย่างใด ต่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนถึงท่าทางร้อนสวาท หลังจากนั้นตัดจบเป็นฉากนอน

    Последнее обновление : 2025-03-01
  • เรารักกันไม่ได้   รักนี้พี่มีแค่ให้

    ค่ำคืนอันแสนสุขของต้อมอีกครา เมื่ออ๊อฟได้พามายังร้านอาหารหรู ด้วยมีเรื่องราวจะเซอร์ไพร์สต้อมยังจำดีตอนดื่มเบียร์ที่คูเมือง ตั้งแต่วันนั้นมาต้อมคิดว่าอ๊อฟลืมไปแล้ว แต่ท้ายที่สุดก็ยังไม่ลืม แต่ที่ต้อมไม่เข้าใจทำไมต้องมาบอกในร้านอาหารหรูขนาดนี้ ลึกๆต้อมยังคิดในใจว่าอ๊อฟอาจจะบอกรักก็เป็นไปได้ เพราะเท่าที่ผ่านมาอ๊อฟได้แสดงออกหลายอย่างเหมือนว่ารัก และอีกอย่างเท่าที่รู้มาอ๊อฟโสดสนิทตั้งแต่มาทำงานที่เชียงใหม่ “พี่อ๊อฟมีอะไรจะเซอร์ไพร์สต้อมเหรอครับ”ต้อมยิ้มอย่างมีความหวังด้วยใจที่ระทึก “กินให้อิ่มก่อนเดี๋ยวพี่บอก” “อาหารเยอะแยะขนาดนี้กว่าจะกินหมด”ต้อมมองอาหารนานาชนิดเต็มโต๊ะไปหมด “กินไม่หมดก็ไม่เป็นไรนิ” “ครับ” ต้อมอยากรู้คำตอบไวๆจึงรีบกินเพื่อจะได้ฟังเรื่องราวที่เซอร์ไพร์ส เฉกเช่นเดียวกับอ๊อฟที่ดูมีความสุขกับการกินมาก ซึ่งแตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา ในวันนี้จึงทำให้ต้อมนั้นคลางแคลงใจยิ่งนักว่าอ๊อฟเป็นอะไรไป ทั้งสองใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะอิ่ม แต่อาหารยังอยู่ไม่หมดเหลือพอสมควร ซึ่งทั้งอ๊อฟและต้อมไม่ส

    Последнее обновление : 2025-03-01
  • เรารักกันไม่ได้   ความเศร้าที่ครอบงำจิตใจ

    สองร่างอยู่กันคนละทีอ๊อฟอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์พร้อมเปิดกระจกมอง ส่วนต้อมยืนข้างๆยิ้มเฝือนๆเพราะอดกลั้นความรู้สึกในช่วงเวลานี้ไว้ “พี่ไปแล้วนะ เดี๋ยวพี่โทรหา อย่าลืมโทรหาพี่ด้วยล่ะ”อ๊อฟยิ้มให้อีกครั้งก่อนปิดกระจกลง “ครับ”ต้อมยิ้มครั้งสุดท้ายและมองรถมอเตอร์ไซค์แล่นออกไป ต้อมยืนนิ่งอยู่พักพร้อมน้ำตาไหลริน เมื่อตั้งสติได้จึงปรดน้ำตานั้นทิ้งแล้วก้าวเดินไปยังร้านอาหารฝรั่งที่ตัวเองทำงาน เดินแบบไร้ร่องรอยความรู้สึกไม่มีเหลือ เหมือนกันกับร่างที่ไร้วิญญาณ เดินมาเรื่อยๆจนถึงที่ทำงาน ซึ่งทุกคนต่างมาพร้อมกันหมดขาดเพียงแต่ต้อม “ทำไมวันนี้ถึงมาสายล่ะ ทุกทีมาก่อนใครเลยไม่ใช่เหรอ”นิตยาเจ้าของร้ายเอ่ยขึ้นพร้อมมีสีหน้าสงสัย “พี่คนนั้นไปไหนทำไมไม่มาส่ง”น้อยผู้ช่วยเซฟจ้องมองหน้าของต้อมด้วยความห่วงใย “มีอะไรหรือเปล่า ไอ้หนุ่มนั่นมันทำอะไรต้อม”นิดแม่ครัวรู้สึกว่าต้อมผิดปกติไป “ไม่น่าจะทำร้ายร่างกาย แต่ดูแล้วน่าจะจิตใจมากกว่า ดูสิตาแดงกล่ำขนาดนั้น บอกเรามาได้นะไอ้อ๊อฟทำอะไรบอกมา”จินเด็กล้างจานผู้โผงผางพูดแบบไม่ยั้งคิด

    Последнее обновление : 2025-03-03

Latest chapter

  • เรารักกันไม่ได้   จำใจจำยอมจบสิ้น จบบริบูรณ์

    ต้อมนั่งคิดถึงเหตุการณ์รักครั้งสุดท้ายที่เกิดขึ้นหลายปีมาแล้ว ก่อนที่จะกลับมาอยู่บ้าน หลังจากวันนี้ด้วยความอับอายและพ่อกับแม่ที่แก่ชรามากแล้ว ต้อมจึงตัดสินใจทิ้งทุกอย่างได้กลับมายังบ้านเกิดของตัวเอง ในระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินในส่วนมะม่วงของตัวเองอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเรียกขานดังมาแต่ไกลต้อมจึงลุกขึ้นยืนมองตรงใต้ต้นมะม่วง ซึ่งคนที่เดินมาหาไม่ใช่ใครอื่นเป็นเพื่อนรักนั่นเอง “อาคมนี่เองนึกว่าใครมาหาเราถึงที่นี่เลย”ต้อมยิ้มให้อย่างใคร่ยินดี “ปัก ปัก ปัก”อาคมรัวหมัดใส่ใบหน้าของต้อมไม่ยั้งจนล้มลงกองนอนกับพื้น “นายต่อยเราทำไมอาคม”ต้อมใช้มือกุมปากไว้ที่เลือดออกมานองอุ้งมือ “ไอ้ต้อมกูรักมึง ถึงมึงจะเป็นอย่างไรแบบไหนก็รักมึงแบบเพื่อน ไม่เคยรังเกียจมึงเลยแม้แต่น้อย ทำไมมึงทำกับกูได้ลงคอ”อาคมพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “เราไปทำอะไรให้นาย”ต้อมพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืน “มึงยังมีหน้ามาพูดอีก เมื่อคืนมึงทำอะไรลูกกู”เมื่ออาคมพูดจบก็หันหน้าไปทางอื่น “อ่อ เมื่อคืนอาคารมานอนกับเราเอง”ต้อมพูดพาซื่อ “เพลี้ยะ

  • เรารักกันไม่ได้   ความทุกช์

    สองสามวันมานี้เรื่องราวของต่อและต่อมไมได้มีปัญหาอะไร เพราะต้อมไม่ได้ให้เงินต่อแม้แต่บาทเดียว จึงเป็นเหตุให้ต่อไม่สามารถที่จะไปเมาที่ไหนได้อีก แต่สิ่งที่ยังน่าเป็นห่วงด้วยที่ต่อยังไม่ได้งานทำเลย ทุกสิ่งทุกอย่างจึงมาตกที่ต้อมทั้งหมด ในค่ำคืนนี้ทั้งต่อและต้อมต่างนอนนิ่งไม่คุยกันเท่าไรนัก แต่ในความรู้สึกของต้อมในตอนนี้ก็รู้สึกที่ดีด้วยต่อไม่ได้เมามาย เพราะทำให้สบายใจนอนอิ่มหลับสนิทมาหลายคืน แต่ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางกายอะไรกันอย่างครั้งก่อนๆหน้านี้ “ไม่ได้ดื่มเหล้ามันเลยทำให้มีอารมณ์”ต่อเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าต้อมด้วยความใคร่อยากขึ้นมา “แล้วไง”ต้อมพูดขึ้นลอยๆถึงแม้จะอยากมีอะไรกับต่อ “ไม่อยากเหรอ” “ไม่อยาก” “แต่เราอยาก” “ก็ทำเองสิ” “อยากให้นายทำได้ไหม ถือว่าให้ของขวัญเราที่ไมได้เมา และ อีกอย่างพรุ่งนี้เราจะไปหางานแล้วนะ” “ให้ทำอะไร” ต้อมพูดทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต่อต้องการให้ทำอะไร แต่ก็แกล้งไปอย่างนั้นเพื่อให้ชีวิตมีสีสัน สายตาของต้อมจึงได้เหล่ไปมอง แล้วก็เห็นในสิ่งที่เคยเห็นเป

  • เรารักกันไม่ได้   บอกรัก

    ค่ำคืนดึกดื่นเงียบสงัดต้อมได้ยินเสียงสุนัขที่บ้านเห่า จึงแอบส่องทางหน้าต่าง ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นอาคารลูกชายอาคมที่เป็นเพื่อนสมัยเรียน “อาต้อมครับเปิดประตูให้ผมหน่อย” ต้อมไม่สามารถที่จะให้อาคารอยู่หน้าบ้านได้เพียงลำพัง จึงได้เดินออกไปเปิดประตูเพื่อสอบถามทำไมมาตอนดึกขนาดนี้ เมื่อต้อมเดินไปถึงก็ได้เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจตรงหน้า “มีอะไรเหรอ” “เดี่ยวค่อยบอกผมขอเข้าไปข้างในก่อนได้ไหม ยุงกัดผมจนคันไปหมดแล้วครับ” ต้อมไม่สามารถที่จะปฏิเสธเหตุการณ์และคำของจากอาคารได้ จึงเปิดประตูให้เข้ามาอย่างง่ายดายและพาขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง “ห้องอาต้อมใหญ่จังเลย ใหญ๋กว่าห้องผมที่บ้านพ่ออีก”ต่อนั่งลงบนเตียงนอน เพราะที่ห้องของต้อมไม่ได้มีเก้าอี้ไว้ให้นั่งแต่อย่างใด “มาหาอามีธุระอะไรหรือเปล่า ดึกดื่นขนาดนี้แล้วมาอย่างไงเนี่ยไม่เห็นมีรถเลย อ้าว กระเป๋าเสื้อผ้าด้วยยังไม่ได้กลับบ้านเหรอ”ต้อมมีท่าทีตกใจพอสมควร “ถามผมหลายอย่างเลยจนผมไม่อยากจะตอบอะไรสักอย่าง แต่ในเมื่ออาต้อมถามผมก็จะตอบให้หมดอาต้อมจะได้ไม่คาใจในตัวผมไงครับ”

  • เรารักกันไม่ได้   ทำกันได้

    ด้วยเหตุที่ต่อได้พักงานหลายวันจึงถูกให้ออก สาเหตุนี้ไม่ใช่สาเหตุหลักเท่าไร เพราะมีเหตุร้ายแรงกว่านี้อีก ด้วยต่อได้เมามายไปทำงานจึงเกิดภาพที่ดูไม่ดีหลายครั้ง ทางนายจ้างจึงต้องตัดใจเลิกจ้าง เพราะด้วยความประพฤตินั้นเกินเยียวยา “เราบอกนายหลายครั้งแล้วว่าให้เลิกดื่มเหล้า เห็นไหมโดนไล่ออกจากงานต่อไปจะทำอย่างไรล่ะ”ต้อมนั่งลงบนเตียงด้วยอารมณ์กลัดกลุ้ม ส่วนต่อนั้นหากลุ้มใจไม่นอนเล่นโทรศัพท์มือถือย่างสบายใจสบายอารมณ์ ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรแม้แต่น้อย “เอาน่า ตอนนี้ถือว่าพักผ่อนเดี๋ยวเราก็ออกไปหางานเองนั่นแหละนายไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” “ให้มันจริงเถอะ”ต้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” ต้อมไม่อยากจะพูดอะไรต่อไปอีก เรพาะขืนพูดอาจมีปากเสียงกันได้ และอีกอย่างหนึ่งไปกดดดันคนตกงานมันก็เป็นอะไรที่ดูไม่ค่อยดี ด้วยเป็นครั้งแรกที่ต่อไม่ได้ทำงานซึ่งแต่ก่อนหน้านี้ขยันไปทำงานทุกวัน ได้เงินมาก็แบ่งให้ใช้จ่าย ไม่เหมือนตอนนี้แม้แต่เงินก็ไม่มีให้ต้อมแม้แต่บาทเดียว ทุกวันนี้อยู่กินกับต้อมทั้งนั้น “อืม” “ดีมากที่รัก ขอเง

  • เรารักกันไม่ได้   ความเศร้า

    ความรักของต้อมกับต่อคืบหน้าไปได้พอสมควร ต่างรักใคร่กันมีอะไรเผื่อแผให้แก่กันไม่ขาด แต่มีอยู่สิ่งที่หนึ่งต้อมเริ่มรู้สึกระอาในเมื่อใจยังรักจึงต้องทน ถึงค่ำคืนต่อจะเมามายไม่มีวันหยุดพักเช่นเดียวกันกับตอนนี้ “เมื่อไรนายจะเลิกดื่มเหล้าซะที นายดีทุกอย่างยกเว้นเรื่องเหล้า”ต้อมนั่งบนเก้าอี้มองต่อนอนเกือกกลั้วกองกับพื้น “ใครเมา อย่ามาพูดแบบนี้นะ”ต่อพยายามลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาหาต้อม พร้อมกับลากขึ้นไปบนเตียงนอน “ปล่อยนะเราเหม็นเหล้า”ต้อมดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมกอดของต่อ “อ่อ เดี๋ยวนี้รังเกียจเรามากเลยนะ” “เปล่า แต่นายเมาเกินไป”ต้อมถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายแต่ในเมื่อยังรักอยู่ จำใจต้องฝืนทนต่อไปอีก “ได้เลย ถ้างั้นคืนนี้นายอยู่คนเดียวก็แล้วกัน เราจะออกไปเที่ยวข้างนอก” เมื่อต่อพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป อย่างไม่เหลียวหลังมามองต้อมแม้แต่น้อย จนต้อมได้แต่ถอดถอนหายใจถึงแม้จะรู้สึกสบายกายและใจเมื่อได้อยู่คนเดียว แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับต่อ เพราะไปในสภาพเมามายอย่างนั้น แต่ต้อมก็พยายามทำใจแข็งฝืนทนความคิด

  • เรารักกันไม่ได้   ความในใจ

    พักหลังอาคารได้มาหาต้อมบ่อยๆบางครั้งก็อยู่ทั้งวันกว่าจะได้กลับใช้เวลานานพอสมควร วันนี้เช่นเดียวกันเป็นวันอาทิตย์ซี่งอาคารต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพ แต่ยังไม่วายแวะเวียนเข้ามาหาต้อมอยู่ก่อนจากไปอีกหลายวัน “มาหาอาทำไมแต่เช้า วันนี้ไม่ไปกรุงเทพเหรอ”ต้อมนั่งลงตรงหน้าอาคารซึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วตรงเรือนชานหน้าบ้าน “วันนี้ผมจะไปแล้วไง ก็อยากมาเห็นหน้าอาต้อมสักหน่อยไม่ได้เหรอครับ”อาคารยิ้มอย่างมีความสุข “มันก็ดี เดี๋ยวไปไม่ทันรถหรอกจะทำไง” “ถ้าไปไม่ทันก็มาอยู่กับอาต้อมไงครับ” “จะมาอยู่กับอาได้ไงบ้านของอาคารก็มี” “อยู่กับพ่อกับแม่ไม่เหมือนอยู่กับอาต้อมเลย ผมอยู่กับอามีความสุขมากที่สุด อยากหยุดเวลาทั้งหมดไว้ที่นี่” “พูดเป็นนิยายไปได้ คนเราต้องมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบนะอาคาร อย่าเอาชีวิตมายึดติดกับอาเลย” สาเหตุที่ต้อมพูดเช่นนี้ออกไป เพราะหลายสิ่งหลายอย่างที่อาคารได้ทำให้นั่น สามารถบอกได้เป็นลางๆว่าคิดเช่นไร แต่ยังเผื่อใจว่าอาจคิดไปเองบ้างนิดหน่อย เมื่อเป็นเช่นนี้ต้อมจึงไม่อยากที่จะให้มีความสัมพันธ์มากไปกว่

  • เรารักกันไม่ได้   คืนรัก

    ค่ำคืนนี้อีกเช่นเคยต้อมได้มารอการกลับห้องของต่อ รอมาเนิ่นนานจนแล้วจนรอดก็ยังไม่มา ต้อมทนไม่ไหวจนกินข้าวคนเดียวที่เหลือเททิ้งหลังจากนั้นเข้านอนในทันที แล้วมาตกใจตื่นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูรัวๆ ช่วงแรกต้อมขึ้เกียจไปเปิดแต่ในเมื่อนานเข้าก็เกรงใจข้างห้องจึงได้ตัดสินใจไปเปิดประตูห้อง เมื่อแง้มประตูออกไปต่อก็ผลักประตูเข้ามาในทันที หลังจากนั้นอุ้มร่างของต้อมไว้ในอ้อมแขน เดินพาไปยังเตียงนอนค่อยๆวางอย่างทะนุถนอม เพียงชั่วอึดใจเสื้อกางเกงของต่อหลุดจากเรือนร่างไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว เห็นเพียงแต่ท่อนเอ็นที่ตั้งชูสง่า “นายจะทำอะไร”ต้อมเอ่ยขึ้นแต่ไม่ลุกไปไหน ถึงแม้กลิ่นเหล้าจะฟุ้งไปทั่วห้อง “ทำในสิ่งที่เราอยากทำไง” ต่อไม่พูดอะไรจากนี้อีกต่อไป เขาได้ขึ้นไปบนเตียงและนอนทาบทับเรือนร่างของต้อม พร้อมกับจับสองมือให้อยู่เหนือศรีษะ หลังจากนั้นก้มหลงไซร้ซอกคออย่างบ้าคลั่งกระหายในรักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ริมฝีปากซุกซอนไซอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่ให้มีพื้นที่เหลือแต่อย่างใด ช่วงแรกต้อมขัดขืนเล็กน้อยก่อนปล่อยกายปล่อยใจให้เตลิดตามไปอย่างง่

  • เรารักกันไม่ได้   ความรัก

    ในระหว่างที่ต้อมกำลังนั่งเล่นอยู่ที่บ้าน หลังจากหาข้าวหาน้ำให้พ่อแม่เสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะเป็นหน้าที่ได้ทำเป็นประจำหลังจากกับมาอยู่บ้าน โดยมีพี่คอยส่งเงินมาให้ใช้ในการดูแลพ่อแม่ และด้วยยังมีเวลาว่างจึงได้หางานเล็กๆน้อยหารายได้เสริมไว้ยามแก่เฒ่าชราภาพ “อาต้อม”เสียงของอาคารดังมาก่อนที่ตัวจะมาถึง ต้อมหันไปมองตามเสียงที่คุ้นเคย ซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกจากอาคารลูกชายเพื่อนที่กำลังเดินเข้ามาหาต้อมยังใต้ถุนบ้าน “เอ้ามาหาอามีธุระอะไรเหรอ” “คิดถึงอาต้อมจะมาหาไม่ได้เลยเหรอ”อาคารนั่งลงบนแคร่ไม้ซึ่งอยู่ไม่ห่างต้อมเท่าไรหนัก “ได้ ใครไปว่าอะไร คิดถึงอย่างเดียวหรือว่ามีเรื่องแฟนมาปรึกษาด้วยหรือเปล่า”ต้อมวางมือถือลงไว้ข้างๆตัวเพื่อจะได้คุยกับอาคารอย่างสะดวก “แฟนอะไรกัน ตอนนี้ผมเลิกหมดแล้วเบื่อมีแฟนรุ่นเดียวกัน”อาคารถอนหายใจออกมา “เพื่อนที่มหาวิทยาลัยไม่มีเหรอ” “เบื่อมากๆครับรุ่นเดียวกัน” “แหม เบื่ออีกแล้ว ถ้างั้นก็ตั้งใจเรียนอย่างเดียวก็พอเดี๋ยวถึงเวลามันมาเองอยู่แล้วเรื่องแบบนี้”ต้อมมองอาคารด้วยสาย

  • เรารักกันไม่ได้   ข้างห้อง

    วันหยุดสุดสัปดาห์ต้อมไมได้ออกไปเที่ยวไหน ได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวดาย ด้วยเพื่อนที่คบกันมาตอนอยู่ร้านอาหารได้ห่างหายกันไปตามกาลเวลา เพราะต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องทำ ซึ่งได้สร้างความเหงาขาดคนพูดคุย จึงได้แต่ดูทีวีวนมาวนไปอยู่หลายรอบในช่องที่พึ่งเพิ่มมาใหม่หลายช่องในยุคดิจิตอล “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ต้อมรู้สึกดีใจอย่างมากเพราะในความคิดว่าต้องเป็นเพื่อนที่ห่างหายกันไปนานอย่างแน่นอน ความคิดกับการกระทำไปพร้อมกัน รีบเดินไปยังประตูห้องเพื่อเปิดดูว่าเป็นใครกัน “สวัสดีครับ”ต่อหนุ่มข้างห้องยืนนิ่งพร้อมอมยิ้ม “ครับ”ต้อมรู้สึกผิดหวังที่ไม่ใช่เพื่อนแต่ก็ดีใจที่ได้เจอชายหนุ่มข้างห้อง “เราพึ่งย้ายมาจากจังหวัดอื่น ได้ซื้อของฝากมาด้วย”ต้อมยื่นผลไม้รวมกวนให้ต้อม “ขอบใจนะ”ต้อมยิ้มให้อย่างยินดี “เราเหงาๆเข้าไปคุยด้วยกันได้ไหม” “ได้สิ”ต้อมยิ้มอย่างยินดี เพราะช่วงนี้กำลังเหงาอยู่เหมือนกัน เมื่อต่อได้เข้ามาในห้องของต้อมก็รู้สึกว่าห้องนี้ดีกว่าของตัวเองอย่างมาก อย่างแรกเรื่องความสะอ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status