ชุลมุนวุ่นรัก

ช่วงค่ำๆ ต้อมได้แต่งตัวอย่างน่ารักสดใส เพื่อไปเที่ยวกับเสกผู้จัดการฝ่ายบุคคลวัยสี่สิบกว่า ใจหนึ่งก็ไม่อยากไปแต่อีกใจหนึ่งก็เกรงใจ แต่ถึงอย่างนั้นต้อมพยายามคิดในแง่ดี จะได้ไปเที่ยวยามค่ำคืนแห่งเมืองลำพูน

ในระหว่างที่ต้อมเดินออกจากห้องไปยังหน้าประตูห้องเช่า บังเอิญดำเดินออกมาพอดีเพื่อไปกินข้าวมื้อเย็น ซึ่งทำให้เจอต้อมโดนบังเอิญ

“แต่งตัวซะหล่อเลย จะไปไหนน่ะ” ดำยืนนิ่งๆ ข้างๆ ต้อมที่ใบหน้าขาวใสยังกับหญิงสาว

“ไปกินข้าวน่ะ” ต้อมมองมาทางดำร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มผิวคล้ำ

“กินข้าวแค่นี้แต่งตัวซะเหมือนไปเที่ยวเลย”

“ก็ใช่น่ะสิพี่ดำ คืนนี้ผมต้องไปกินข้าวในตัวเมือง”

“รถก็ไม่มีจะไปได้อย่างไร จากนี้ไปในเมืองไม่ใช่ใกล้เลย”

“ไปกับพี่เสก”

“อ่ะ พี่เสกผู้จัดการฝ่ายบุคคลนั่นเหรอ” ดำมีสีหน้าสงสัยยิ่งยวด

“ใช่ ทำไมพี่ดำต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย”

“รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเหรอ”

“เปล่า”

“แล้วจะไปได้ไง ไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว”

“พี่เขาชวนไป ถ้าไม่ไปก็น่าเกลียดแย่เลย”

“พี่เสกมาพอดีเลย ผมไปก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน” ต้อมหันมายิ้มให้ดำ ที่ยืนนิ่งมองต้อมขิ้นรถและแล่นจากไป ด้วยความรู้สึกแปลกสองด้าน อย่างแรกทำไมเสกต้องพาต้อมไปเที่ยวหาอาหารกินในเมือง ส่วนที่สองความรู้สึกในห่วงของจิตใจแปลกๆ เหมือนอิจฉา

เมื่อต้อมขึ้นรถและนั่งนิ่งๆ อยู่ข้างๆ เสก เพราะไม่รู้จะพูดอะไรด้วยที่ยังไม่ได้สนิทกันมากนัก และอีกอย่างเป็นถึงผู้จัดการฝ่ายบุคคลด้วย จึงรู้สึกเกรงใจอย่างบอกไม่ถูกในความรู้สึกของตัวเอง ด้วยความนิ่งนานเกินไปเสกจึงเป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อน เพื่อจะได้มีเรื่องราวได้พูดคุยขึ้นมาบ้างในระดับหนึ่ง

“ทำไมต้อมถึงมาทำงานซะไกลบ้านเลย”

ต้อมไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เพราะถ้าบอกความจริงไปมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวมากไป บางทีเรื่องส่วนตัวไม่ต้องบอกให้ใครได้รับรู้ ยิ่งคนที่ไม่ได้สนิทด้วยแล้วนั้นยิ่งไปกันใหญ่

“ตอนแรกผมก็ทำงานที่กรุงเทพ แต่รู้สึกเบื่อสภาพรถที่ติด ผมเลยอยากมาหางานทำที่ต่างจังหวัด และเป็นจังหวะเดียวกันที่เพื่อนเคยทำงานที่นี่ได้แนะนำมา”

“อืม คิดถูกมากเลยที่มาทำงานที่นี่”

“คิดถูกอย่างไรครับ” ต้อมมีสีหน้าสงสัยอย่างหนัก เพราะคำพูดและท่าทางของดำนั้นเปลื่ยนแปลงไปอย่างมาก

“อ้าว ก็ทำให้พี่ได้เจอต้อมอย่างไงล่ะ ถ้าต้อมไม่มาที่นี่พี่ก็คงยังอยู่คนเดียวในบ้านอย่างเหงาๆ เมื่อได้ออกมากินข้าวมาเที่ยวกับต้อม มันทำให้พี่มีความสุขและคลายความตึงเครียดได้บ้าง” เสกหันมายิ้มให้ต้อมด้วยสายตาอันหวานเยิ้ม

คำพูดคำจาของเสกทำให้ต้อมไม่สามารถตอบโต้ หรือพูดจาต่อได้อีกเลยเพราะคำพูดแบบนี้ไม่น่าออกมาจากปากของเสก ที่อายุอานามก็มากโขแต่กับพูดจาเหมือนวัยหนุ่มสาวที่กำลังมีความรัก

“ทำไมเงียบไปล่ะ หรือว่าต้อมไม่อยากเจอพี่” เสกแสร้งทำสีหน้ามีความผิดหวัง

“เปล่าครับ ผมดีใจที่ได้เจอพี่เสก เพราะพี่เสกใจดีมากครับ”

“พูดจาแบบนี้น่าฟังหน่อย” เสกยิ้มออกมาได้อย่างยินดี ถึงแม้เมื่อกี้จะเป็นสีหน้าอื่นที่ไม่ได้แสดงความจริงออกมา

“นี่ก็ถึงตัวเมืองแล้ว เราไปหาอาหารร้านอร่อยๆ กินกันเถอะ มื้อนี้พี่เลี้ยงเองเนื่องด้วยแสดงความยินดีกับตำแหน่งใหม่ของต้อม”

ถึงแม้ต้อมจะงงกับคำพูดของเสก เพราะไม่น่ามีความเป็นไปได้ที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคล จะมาเลี้ยงอาหารเพราะได้ตำแหน่งใหม่ ถ้าเป็นเพื่อนๆ ร่วมงานว่าไปอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาให้เสกนั้นไม่พอใจ ต้อมจึงยิ้มและนั่งนิ่งๆ รอให้เสกพาไปอย่างอาหารที่ต้องการ

เมื่อมาถึงยังร้านอาหารที่หรูมีผู้คนมากมาย เพราะเป็นสวนอาหารที่ใหญ่และมีมากมายหลายโต๊ะ พร้อมวิวธรรมชาติใกล้ๆ แม่น้ำปิงที่ไหลผ่านอย่างกับชีวิตของผู้คนยังริมน้ำ

“สั่งเต็มที่เลยนะ” เมื่อเสกพูดจบก็สั่งอาหารที่ตัวเองอยากกินมาสองสามอย่าง

ต้อมรู้สึกเกรงใจเสกอย่างมากจึงได้สั่งอาหารสองอย่างแค่นั้น แต่สายตาของเสกนั้นบ่งบอกว่าไม่พอใจ จึงจำเป็นต้องสั่งเพื่มอีกสองอย่าง

“ดีมากๆ สั่งเยอะๆ เลยและกินให้อิ่ม”

“มันจะเยอะไปครับถ้ากินไม่หมดเสียดายแย่เลย”

“ไม่ต้องเสียดายหรอก เราไม่ได้มากินอย่างเดียวแต่มาหาความสุขด้วยกันนี่หนา”

“ครับ”

“ต้อมไม่ต้องเกรงใจพี่นะ กินให้เต็มที่เลยว่าแต่จะดื่มเบียร์สักขวดสองขวดไหม” เสกถามแต่สั่งทันทีสองขวด

ต้อมกำลังจะอ้าปากบอกว่าไม่ต้องการ แต่หาทันเสกไม่จึงจำยอมฝืนรับไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจและเต็มใจเท่าไรนัก ไม่นานอาหารที่สั่งก็มาวางเต็มโต๊ะจนแท่บจะไม่มีที่ว่าง เสกและต้อมจึงไม่รอช้าต่างคนต่างกินอาหารที่ตัวเองสั่งมา เมื่อกินเสร็จเรียบร้อยต่อด้วยเบียร์คนละขวด พร้อมกับแก้มสองสามอย่าง

เมื่อมีขวดแรกขวดสองและสามตามมาติดๆ ต้อมนั้นถึงแม้จะไม่ได้ดื่มเบียร์มานาน แต่ด้วยสมัยเรียนดื่มเป็นประจำ จึงถือว่าพอประคองความเมาไว้ได้ ต่างกับเสกดื่มเหมือนไม่ได้ดื่ม เพราะไม่มีอาการอะไรออกมาให้เห็นอย่างเด่นชัดมาก

“ต่ออีกสักขวดไหมต้อม”

“ไม่ล่ะครับ ผมรู้สึกมึนๆ หัว” ต้อมมึนศีรษะพอประมาณ และเขาก็รู้ตัวว่าถ้าดื่มต่อคงแย่กว่านี้ จึงตัดสินใจบอกไปเช่นนั้น

“ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเนาะ”

“ครับ”

หลังจากเสกเช็กบิลเสร็จก็พาต้อมมายังรถ และขับรถกลับไปยังบ้านตัวเอง แต่เป็นทางผ่านก่อนถึงห้องเช่าต้อม

“แวะพักที่บ้านของพี่ก่อนไหม” เสกมองต้อมด้วยสายตาที่หยาดเยิ้มและแฝงไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่ชวนสงสัยยิ่งนัก เมื่อต้อมได้เห็นแววตาคู่นั้นจึงเกิดความกลัวขึ้นมา

“ไม่ล่ะครับ”

“ทำไม”

“ผมอยากนอนและพรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้าด้วย ที่สำคัญเป็นงานใหม่ในวันแรก”

“นอนกับพี่ก็ได้ห้องแอร์นะ นอนเย็นๆ สบายๆ ถ้าต้อมได้ไปอาจติดใจไม่อยากกลับห้องก็ได้” เสกยังไม่ละความพยายามเพื่อทำในสิ่งที่เตรียมการไว้

“ไม่ดีกว่าครับ”

“รังเกียจพี่เหรอ”

“เปล่าครับ ผมเมาจริงๆ”

“อืม ก็ได้” เสกไม่อยากฝืนความรู้สึกของต้อมมากนัก เพราะเขาก็เข้าใจไวเกินไปถ้าจะทำในสิ่งที่ต้องการ

เสกใช้เวลาขับรถไม่นานนักก็พาต้อมมาถึงยังห้องพัก แต่ก่อนจะลงจากรถเสกได้จับมือของต้อมไว้แน่ พร้อมกับมองต้อมอย่างจริงใจ จนทำให้ต้อมนั้นเกินความประหม่าและทำอะไรไม่ถูก

“พี่เสกมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เปล่า มือนิ่มดีนิ อยากจับไว้นานๆ”

“เอ่อ ต้อมต้องไปแล้วครับ”

“อืมได้ สัญญากับพี่ได้ไหมถ้าว่างๆ จะมาเที่ยวกับพี่อีก”

“ได้ครับ” ต้อมรับปากเพื่อจะได้ลงจากรถของเสกซะที

“ขอบใจล่วงหน้านะ ต่อไปพี่จะได้ไม่เหงา”

“ครับ ขอบคุณครับ” ต้อมยิ้มและก้มศีรษะนิดหน่อยเพื่อเป็นการขอบคุณ

เมื่อเสกปล่อยมือ ต้อมจึงไม่รอช้าและรีบเดินเข้าไปในห้องเช่าของเขาทันที ในระหว่างที่ต้อมกำลังจะเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง เขาพลันได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังมากจากด้านหลัง

“เป็นไงบ้างอิ่มไหม” ดำยืนพูดอยู่ด้านหลังด้วยเสียงห้วนๆ ไม่น่าฟังแม้แต่น้อย

ยามที่เสียงของดำสิ้นสุดต้อมก็หันมาประจันหน้า จึงทำให้สายตาทั้งสองได้ประสานกันอย่างไม่ตั้งใจ ต่างคนต่างอึ้งกันพักหนึ่งก่อนที่ต้อมจะพูดอะไรออกมา

“พี่ดำพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร ไปกินข้าวก็ต้องอิ่มสิถ้าไม่อิ่มจะเรียกว่ากินข้าวเหรอ”

“พี่ไม่รู้นึกว่ากินอย่างอื่นด้วย”

“กินอะไร”

“กินอย่างที่ต้อมชอบกินไง”

“พี่ดำมีอะไรพูดมาตรงๆ เลยไม่ต้องมาอ้อมค้อมให้ผมได้ตีความ”

“ทำไมพี่ต้องบอกตรงๆ ต้อมก็น่าจะรู้อยู่ว่าตัวเองชอบกินอะไร” ดำมีสายตาที่เหยียดต้อมอยู่นิดหน่อย

“ถ้าพี่ดำพูดไม่รู้เรื่องต้อมก็ไม่อยากจะคุยกับพี่แล้ว ตอนนี้ผมง่วงนอนมากอยากไปพักผ่อน”

“สงสัยจะหนักไปหน่อย”

“อะไร เอ่อ ต้อมดื่มเบียร์ไปแค่สามขวดเอง ต้อมรู้ตัวนะว่าไหวแค่ไหน ไม่ดื่มให้ตัวเองเป็นภาระของคนอื่นหรอก” ต้อมพยายามพูดให้กระแทกใจของดำ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมาตามตอแยอีกต่อไป

ดำยืนอึ้งเมื่อต้อมพูดจบ และความรู้สึกที่โกรธตัวเองก็เกิดขึ้นมาไม่น่าพูดเช่นนั้น เขาได้แต่ยืนมองต้อมเปิดประตูห้องและเดินเข้าไปข้างใน ดำยืนนิ่งมองจนประตูบานนั้นปิดลง ซึ่งแตกต่างจากเขาที่ใจกับเปิดออกมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว และไม่ได้รู้ใจตัวเองด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้