ความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น

วันนี้ต้อมมีความรู้สึกแปลกๆ เพราะดำไม่ได้มาทำงาน สาเหตุใดต้อมไม่สามารถรู้ได้ เพราะดำสั่งห้ามให้อยู่ทางใครทางมัน จึงเป็นเหตุให้ต้อมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับดำ ถึงแม้วันนี้หลายต่อหลายคนจะถามไถ่ จึงได้แต่ปฏิเสธท่าเดียวไม่รู้ จนกระทั่งก่อนกลับบ้านสันต์หัวหน้างานของเขาได้เอ่ยขึ้นมา

“กลับไปห้องก็ไปดูดำมันหน่อยนะ มันพึ่งเลิกกับแฟนช่วงนี้มันเศร้าๆ ไหนๆ ก็ทำงานที่เดียวกัน” สันต่์เอ่ยขึ้นก่อนเดินจากไป

“ครับ” ต้อมรับคำด้วยความยินดี แต่ใจหนึ่งก็อยากจะบอกว่า ดำต่างหากที่ไม่ยอมให้เข้าใกล้ ส่วนตัวเขาเองนั้นอยากสนิทสนมด้วยใจจะขาด

ในช่วงที่ต้อมเดินออกจากโรงงานไปยังที่จอดรถ ในขณะที่เขากำลังคิดเรื่องของดำเพลินๆ ว่าจะจัดการอย่างไรดี ก็มีรถเก๋งคนงามจอดอยู่ข้างๆ เขา ต้อมจึงหันมามองและเป็นจังหวะเดียวกันที่กระจกเปิดออกพอดี

“ต้อมขึ้นมาบนรถก่อนสิ” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเรียกเขาแบบหน้านิ่งเหมือนตอนที่กำลังสัมภาษณ์งาน

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้ครับ” ต้อมกำลังจะเดินจากไป

“บอกให้ขึ้นมาก็ขึ้นมาสิ” เสียงของผู้จัดการฝ่ายบุคคลเริ่มห้วนขึ้น

“ครับ” ต้อมเดินอ้อมรถไปอีกด้านและเปิดประตูขึ้นไปในรถ

เมื่อต้อมขึ้นไปเขาก็นั่งนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา ด้วยมีความรู้สึกเกร็งประหม่าทำตัวไม่ถูก และไม่รู้ว่าผู้จัดการฝ่ายบุคคลเรียกเขาขึ้นรถมาทำไม

“ไม่เห็นเหมือนตอนสัมภาษณ์งานเลย ตอนนั้นพูดเก่งมากตอนนนี้ทำไมไม่เห็นพูดอะไรเลย” สีหน้าของผู้จัดการฝ่ายบุคคลยังราบเรียบอยู่เหมือนเดิม

“ผมไม่รู้จะคุยอะไรครับ”

“ไม่รู้จะคุยอะไรเดี๋ยวพี่จะคุยเองนะ”

ต้อมรู้สึกแปลกใจอย่างมากที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคล แทนตัวเองว่าพี่และแสดงท่าทีสนิทสนมจนอดสงสัยไม่ได้

“พี่ชื่อเสก เรียกพี่ว่าเสกเฉยๆ ก็ได้” เสกหันมายิ้มให้ต้อมนิดๆ แล้วหันกลับไปตามเดิม

“ครับ”

“เราพักอยู่ที่ไหนล่ะ”

“ไม่ไกลจากที่นี่หรอกครับ”

“ถ้าถึงบอกพี่ก็ได้แล้วกันนะ”

“ครับ” ต้อมยังก้มหน้านิ่งด้วยความสั่นกลัวประหม่าและทำตัวไม่ถูก

“ไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวตามสบายไม่ต้องคิดว่าพี่เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็ได้ คิดว่าพี่เป็นพี่คนหนึ่งก็ได้”

“ไม่ได้หรอกครับ เพราะถึงอย่างไงผู้จัดการ ก็ เอ่อ” ต้อมอ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จะใช้คำพูดไหนดี เพื่อให้เป็นที่พอใจและเหมาะสมแกผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ เขา

“เรียกพี่ดีกว่า ไม่ต้องผู้จัดการอะไรทั้งนั้น ถ้าเรียกแบบนี้จะไม่ให้ผ่านโปรนะ” คราวนี้ไม่ได้มีรอยยิ้มจากใบหน้าของดำ แต่นัยน์ตาแฝงอะไรไว้บางอย่าง

“ครับพี่เสก”

“แต่มีข้อแม้นะว่าเรียกเฉพาะตอนที่เราอยู่กันสองคน แต่ถ้าคนอื่นอยู่ด้วยเรียกผู้จัดการก็ได้” เสกยังมีสีหน้าที่นิ่งเฉย

“เอ่อ” ต้อมไม่รู้จะพูดอะไร และไม่เข้าใจในสิ่งที่เสกต้องการเท่าไรนัก

“เอาล่ะ ต้อมอยู่คนเดียวเหรอ”

“อยู่คนเดียวครับ แต่อยู่ห้องเช่าทีเดียวกับพี่คำครับ”

“อืม แล้วพอกลับห้องได้ไปไหนบ้างไหม”

“ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ ส่วนใหญ่จะอยู่แต่ห้องเพราะทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว ไม่อยากออกไปเที่ยวไหนอีก” ถึงแม้ต้อมจะพูดมากขึ้นแต่ยังรู้สึกอึดอัดอยู่พอสมควร

“เหมือนกันเลยพี่ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนเหมือนกัน เลิกงานก็กลับบ้านอยู่เฉยๆ บางทีก็เหงาเหมือนกันนะ” เสกพยายามเหล่ตามองต้อมที่นั่งนิ่งๆ

ต้อมไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา เพราะเขาคิดเพียงว่าคงต้องอยู่กับลูกเมียเป็นแน่ด้วยอายุที่มากน่าจะมีครอบครัวแล้วอย่างแน่นอน

“ถ้าวันไหนพี่กับต้อมเหงาๆ เราไปเที่ยวกันก็ได้นะ พี่จะได้หายเหงาต้อมด้วยจะได้รู้จักลำพูดมากกว่านี้”

“ครับ” ต้อมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากนี้ เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดอย่างนี้จากเสกผู้จัดการฝ่ายบุคคล

“เงียบอย่างนี้ พี่ถือว่าต้อมไม่ปฏิเสธนะ” เสกอกยิ้มนิดๆ

ความรู้สึกของต้อมตอนนี้ว้าวุ่นยิ่งนัก เพราะจูจู่โดนจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่เขาก็ไม่พยายามคิดอะไรเลยเถิด แต่โชคยังช่วยเพราะถึงห้องเช่าของเขาพอดี

“ถึงแล้วครับพี่เสก”

“ว้าอยากขับไปสักสิบโล” เสกหันหน้ามาทางต้อมพร้อมอมยิ้มอย่างเบิกกว้าง ซึ่งแตกต่างก่อนหน้านี้ทียิ้มทีละนิดทีละน้อย

“ขอบคุณพี่เสกมากครับ” ต้อมยิ้มตอบด้วยไมตรีจิต ก่อนรีบลงจากรถและไม่หันหลังมามองเสกอีกแต่อย่างใด เพราะเขาต้องรีบไปหาดำที่สันต์ฝากมาดูหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง

ถึงจะไม่ค่อยถูกหน้ากันสักเท่า แต่ถึงกระนั้นก็ตามด้วยความมีน้ำใจของต้อม เขาจึงไม่รังเกียจรังงอนแต่อย่างใดที่จะไปพบดำในห้อง เมื่อมาถึงเขายังไม่เข้าห้องแต่เดินไปยังหน้าห้องแรกของห้องเช่า เขายืนนิ่งทำใจอยู่พักหนึ่งก่อนจะเคาะประตู ซึ่งต้อมเคาะอยู่หลายครั้งกว่าคนข้างในจะเปิดออกมา

“พี่ดำ” ต้อมมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย เพราะใบหน้าของดำซีดเซียวอย่างมาก

“มาทำไม” ดำพูดจบก็ประคองตัวไม่ไหว ต้อมจึงรีบรับแล้วพาไปยังเตียงนอน

เมื่อต้อมพาดำนอนลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว เขาจึงลองใช้หลังมือแตะหน้าผากซึ่งร้อนมาก ด้วยช่วงเวลานี้ต้อมตกใจอย่างมากทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เดินวนมาวนไปอยู่พักหนึ่ง พอได้สติจึงรีบออกไปข้างนอกเพื่อหาซื้อยามาให้ดำได้กิน

ต้อมรีบกลับมายังห้องของดำด้วยใจที่ร้อนรนกลัวดำจะเป็นอะไรไป เมื่อมาถึงห้องเขาจึงปลุกดำอยู่ตั้งนานกว่าจะตื่นเพื่อให้มากินยา

“พี่ดำกินยาก่อนค่อยนอน”

“ไมกิน” ดำยังไม่ลุกขึ้น

เสียงหายใจของต้อมดังอยู่หลายครั้ง ด้วยความหนักใจกับความดื้อรันของดำ แต่ในเมื่อรับปากสันต์มาแล้ว ถึงอย่างไงต้อมก็ต้องทำให้ได้ เขาจึงประคองร่างของดำลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบยายัดใส่ปาก พร้อมจับขวดน้ำจ่อที่ปากของดำ แล้วกระดกขวดให้ดื่มน้ำตาม สักพักยานั้นก็ไหลลงคอของดำพร้อมกับกลืนน้ำไปหลายอึก ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลียหมดแรง

สายตาของต้อมมองสภาพของดำแล้วได้แต่ถอนหายใจ เพราะไม่คาดคิดมาก่อนจะได้ต้องมาดูแลคนป่วย แถมป็นคนที่ไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไร ต้อมนั่งข้างๆ ดำสักพักเขาก็เห็นเหงื่อท่วมตัวของดำ ต้อมจึงไปหยิบผ้าเช็ดตัวบางขนาดเล็กๆ ในห้อง ชุบน้ำที่ใส่ในกะละมังมาไว้ข้างๆ ตัว

ด้วยที่ดำไม่ได้อาบน้ำหรือเช็ดตัวมาสองวัน จึงมีกลิ่นไม่พึ่งประสงค์ยิ่งเหงื่อออกท่วมตัวด้วยแล้ว นี่เป็นอีกสิ่งที่ต้อมต้องจัดการให้เรียบร้อย ด้วยในสภาพของดำตอนนี้ใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้นมีเข็มขัดรัดอยู่ด้วย ต้อมจึงกลั้นใจทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ เพราะกลัวดำตื่นขึ้นมาหาว่าจะทำในสิ่งไม่ดี แต่ถึงกระนั้นถ้าไม่ทำไข้อาจลดยากจึงจำเป็นต้องเช็ดตัวให้ดับความร้อน

ช่วงแรกต้อมถอดเสื้อของดำออกจนเผยเห็นร่างกายที่กำยำล่ำสัน ผิวคล้ำเข้มสมชื่อเขาจึงนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดใบหน้าและทั่วลำตัว หลังจากนั้นถึงเวลาต้องถอดกางเกงของดำออก ซึ่งก็กล้าๆ กลัวๆ แต่ในเมื่อเห็นดำหลับสนิทพลางคิดไปว่าคงไม่เป็นอะไรหรอก สองมือเล็กๆ จึงปลดเข็มเข็ดออกและดึงกางเกงขาสั้นหลุดเหลือเพียงเกางเกงในตัวเดียว ต้อมตัดสินใจว่าจะถอดดีหรือไม่ถอด

แต่แล้วต้อมก็ตัดสินใจได้ถอดกางเกงในออกจนเผยเห็นน้องชายน้อยๆ นอนหลับอยู่ ต้อมไม่ได้สนใจอะไรได้แต่ทำความสะอาดทุกสัดส่วนจนเสร็จสิ้น หลังจากนั้นหาเสื้อกางเกงมาใส่ให้อย่างเรียบร้อย และคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวตลอดทั้งคืน จนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ มาตื่นอีกทีก็เช้าตรู่ต้อมจึงรีบไปซื้อข้าวต้มมาให้ดำได้กิน ถือว่าวันนี้ดำโชคดีเพราะเป็นวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ของโรงงาน ต้อมจึงไม่ต้องไปทำงานเลยมีเวลามาดูแลดำอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อต้อมได้ซื้อข้าวต้มและส้มจากตลาดก็รีบมายังห้อง ซึ่งมาถึงเขาก็ยังเห็นดำนอนนิ่งอยู่ ต้อมจึงจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวอีกครั้ง จนมาถึงบริเวณขาอ่อนจึงทำให้ดำรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เมื่อเขาเห็นต้อมก้มๆ เงยๆ ตรงข้างขาของเขา ดำจึงรีบลุกขึ้นและผลักต้อมล้มลงทันที

“มึงทำอะไรกูไอ้ต้อม” เสียงห้วนๆ ดังขึ้นพร้อมลุกขึ้นยืน แต่แล้วดำก็รู้สึกเวียนหัวเขาจึงต้องนั่งลงอีกครั้ง

“พี่ดำมาถีบผมทำไม ผมอุตส่าห์เสร็จเนื้อเสร็จตัวให้ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ” ต้อมลุกขึ้นนั่งแล้วมีท่าทีไม่พอใจเม้มปากมองค้อน

“มึงไม่ต้องมาแก้ตัวไอ้ต้อม”

“ผมไม่ได้มาแก้ตัว ถ้าพี่สันต์ไม่ให้มาดูผมไม่อยากเข้ามาในห้องพี่หรอก ก็พี่ไม่ไปทำงานหลายวันเพราะป่วยไม่ใช่เหรอ ผมอุตส่าห์มาดูเช็ดเนื้อเช็ดตัวหายาให้กิน แล้วนี่ไงยาไหนจะข้าวต้มผมซื้อมาให้กินเห็นไหม” ต้อมหยิบยาโยนใส่ตัวของดำทันที

สายตาของต้อมมองดำอย่างแค้นเคืองโกรธพอสมควร และสิ่งที่เขาเห็นต่อหน้านั้นดำหยิบถุงยาขึ้นมาดูและสายตามองมาที่ถ้วยข้าวต้ม แต่สีหน้าของเขายังนิ่งราบเรียบอยู่เหมือนเดิม